Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Μπορώ να φανταστώ, τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα σε μιά ανάλογη περίπτωση μ΄αυτή που αναφέρει το χθεσινό δημοσίευμα στα "ΝΕΑ", το οποίο αφορά την καθιέρωση διδακτικής εβδομάδας τεσσάρων ημερών στα σχολεία της Γαλλίας.
Η κυρίαρχη άποψη στην ελληνική κοινωνία, αντιμετωπίζει την εκπαιδευτική διαδικασία δίνοντας σαφές προβάδισμα στο ποσοτικό κομμάτι.
Ταυτόχρονα η υφέρπουσα...αγανάκτηση για τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των
"προνομιούχων" εκπαιδευτικών, θα είχε την τιμητική της.
Μιά σύγκριση ανάμεσα στις δύο χώρες σε σχέση με τις εκπαιδευτικές αντιλήψεις μόνο μελαγχολία μπορεί να προκαλέσει.
Για παράδειγμα, ο τρόπος που διδάσκεται η ιστορία, αν πρέπει δηλαδή η έμφαση να δίνεται στην κοινωνιολογική διάσταση των γεγονότων με παράλληλη αποσύνδεση από το αμιγώς εθνικό περιεχόμενο και τις πλήρεις ποκειμενισμού ηρωικές περιγραφές , έγινε αντικείμενο ευρύτατου κοινωνικού διαλόγου στη Γαλλία απο τις αρχές της δεκαετίας του ΄60.
Πραγματικού διαλόγου, με επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια, ο οποίος άσχετα με το αποτέλεσμα και την επικράτηση κλασσικών ή καινοτόμων για την εποχή απόψεων,συνέβαλε ουσιαστικά στην αναβάθμιση της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και το επίπεδο του διαλόγου ορίζει το αποτέλεσμα του, από τη στιγμή που, κεντρικά πρόσωπα της διαμάχης για τη διδασκαλία της ιστορίας ήταν προσωπικότητες όπως ο Fernand Braudel και όχι το γαλλικό αντίστοιχο του Κώστα Πρέκα.
Το σκεπτικό της μείωσης του διδακτικού χρόνου, κατά μία ημέρα την εβδομάδα συνδέεται εκτός των άλλων με την ανάπτυξη της δημιουργικότητας των παιδιών, εξαιτίας της ύπαρξης περισσότερου ελεύθερου χρόνου. Στα πλαίσια αυτά ένας υποθετικός αντίλογος, αν το μέτρο εφαρμοζόταν στην Ελλάδα, θα εστιαζόταν στις τεράστιες διαφορές υποδομών και κοινωνικού κράτους μεταξύ των δύο χωρών, που στη περίπτωση της Γαλλίας επιτρέπουν στα παιδιά να εκφράσουν ευκολότερα τη δημιουργικότητα τους.
Πολλές φορές συμβαίνει μιά αληθινή διαπίστωση, να αποτελεί ταυτόχρονα αιώνιο άλλοθι για την ακινησία μας. Σε καμμία περίπτωση άλλωστε, ακόμα και τα κράτη που προκρίνουν τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες, δεν επιλύουν διά μαγείας όλα τα προβλήματα, ούτε φυσικά μπορούν να κατοχυρώσουν το αποτέλεσμα.
Ο ελεύθερος χρόνος αποτελεί βασική ποιοτική προυπόθεση για τη διανοητική ανάπτυξη παιδιών και ενηλίκων, χωρίς όμως να λύνει από μόνος του όλα τα ζητήματα, το βασικότερο από τα οποία είναι η οριοθέτηση της "εποπτείας" των γονέων στις παιδικές προτεραιότητες
προσωπικής έκφρασης. Είναι πάντως αναμφισβήτητο, πως κάθε κοινωνικό μέτρο με θετικές αποχρώσεις, προσφέρει τεράστια συνδρομή για να κλείσουν κάποιοι ανοιχτοί λογαριασμοί με την περίοδο της ζωής μας που δεν αποχωριζόμαστε ποτέ.
Την παιδική ηλικία.

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Διάβασα για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες το:"Εγχειρίδιο βλακείας" του Διονύση Χαριτόπουλου (εκδόσεις:Τόπος). Η αίσθηση μου για το βιβλίο είναι ακόμα καλύτερη απο
εκείνη της πρώτης ανάγνωσης.
Πιστεύω ότι ο συγγραφέας αναλύει το θέμα μέσω δύο παράλληλων προσεγγίσεων.
Η πρώτη βασίζεται στην καταγραφή των εκδηλώσεων του φαινομένου και τη σκιαγράφηση του πολλαπλού προφίλ, όσων κατά την άποψη του ανήκουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Η δεύτερη προσέγγιση, ακολουθεί υπόγεια διαδρομή.
Ο Χαριτόπουλος περιγράφει ως χαρακτηριστικά του ευφυούς ανθρώπου, την αυτάρκεια και τη ροπή σε γενναιόδωρες πράξεις, που συνοδεύονται από μεγαθυμία κι αυτοπεποίθηση. Με τον τρόπο αυτό όμως , δεν αυξάνει την απόσταση ανάμεσα στις δύο αντίθετες κατηγορίες νοημοσύνης, ούτε ξεπερνά με ευρηματικό τρόπο, τις όποιες αδυναμίες του κειμένου στη τεκμηρίωση των απόψεων που διατυπώνει για το ανθρωπολογικό και ιστορικό πλαίσιο του φαινομένου της βλακείας. Μόνο κάποιος αφελής θα υποστήριζε ότι ο χαμηλός δείκτης ευφυίας προσελκύει πλήθος ελαττωμάτων, ενώ το αντιθετό του διαθέτει μόνο προτερήματα. Κάποιοι κριτικοί, με έμμεσο τρόπο χρέωσαν στο βιβλίο, αλαζονικό υποκειμενισμό. Κάτι τέτοιο το βρίσκω εντελώς λάθος. Ο συγγραφέας δεν διστάζει να διευρύνει την κατηγορία των φορέων βλακείας, ακριβώς επειδή θεωρεί ως προυπόθεση ενός έξυπνου εγκεφάλου, τα παραπάνω προτερήματα.
Όποιος αυτοπεριορίζεται στα στενά πλαίσια της ευτέλειας και της ανοησίας που τείνει να επικρατήσει απόλυτα ως κυρίαρχη κουλτούρα, είναι ανόητος ανεξαρτήτως βαθμίδος νοημοσύνης και κινήτρων, είτε αυτά αφορούν κάποια ανασφάλεια, είτε είναι προιόν μικρής ή μεγάλης συναλλαγής. Φορτώνοντας "καταναγκαστικά" την ευφυία με το βάρος σημαντικών προτερημάτων και ονοματίζοντας ταυτόχρονα κάθε μίζερη, υποκριτική και συμβιβασμένη στάση ζωής ως εκδήλωση βλακείας, ο Χαριτόπουλος μας θέτει προ των ευθυνών μας.
Εκτός αν κάποιος είναι σε θέση να υποστηρίξει ότι το κόστος των προσωπικών μας συμβιβασμών, υπερκαλύπτεται από τα οφέλη της χωρίς όρους ένταξης μας, σε συλλογικά σχήματα, στάσεις και δράσεις που δεν μας εκπροσωπούν.
Ο αληθινά έξυπνος άνθρωπος, αποστασιοποιείται από όλα αυτά σαν ανάγκη πληρότητας. Ο πολιτισμός της βλακείας δεν είναι άθροιση αντίστοιχων ατομικών περιπτώσεων, αλλά ένα συλλογικό συνονθύλευμα, που βρίσκει διεξόδους επικράτησης μέσω των κανόνων του θεάματος και της εμπορευματοποίησης. Αυτός ο πολιτισμός εξασφαλίζει την ανοχή πολύ περισσότερων ανθρώπων από αυτούς που πραγματικά εκφράζει.
Μιά ανοχή που τρέφεται καθημερινά σε επίπεδο ατομικό και κοινωνικό από την ανούσια
αυταρέσκεια της και τον ανεπιβεβαίωτο στη πράξη ισχυρισμό, ότι βρίσκεται στην άλλη
μεριά του καθρέφτη.
Υ.Γ: Για την προηγούμενη ανάρτηση μου (διά βίας μάθηση), δέχθηκα σκληρή και απόλυτα δικαιολογημένη, εκ των έσω κριτική, ότι η θεματολογία και η αισθητική μου,γίνεται ενίοτε
έρμαιο των συναισθηματικών μου παρορμήσεων.
"Μα είναι δώρο, άδωρο ν΄αλλάξεις χαρακτήρα", έτσι η σημερινή ανάρτηση έχει κι αυτή
παρόμοια χαρακτηριστικά. Συμπάθησα τρελά τον Χαριτόπουλο όταν διάβασα το:"Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι" ( Ούγγρος προπονητής του Ολυμπιακού που απελάθηκε λόγω κονωνικών φρονημάτων από τη Χούντα)
Επέλεξα λοιπόν να γράψω σήμερα, για τον άνθρωπο που ανέδειξε με τη συγγραφή μιας ιστορικής βιογραφίας τον τρόπο που συνδέεται με το μοιραίο κάθε αντικαθεστωτικός με
συνεπή δράση. Με τη στωική αυτογνωσία για ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον, όπως αυτή
αποτυπώνεται στον αγαπημένο χαιρετισμό κάποιου, που γεννήθηκε μιά μέρα σαν σήμερα ,
27 Αυγούστου. "Καλή αντάμωση στα γουναράδικα."

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

ΔΙΑ ΒΙΑΣ ΜΑΘΗΣΗ

Ο Αύγουστος τελειώνει κι ο επερχόμενος Σεπτέμβρης, είναι άρρηκτα και διαχρονικά συνδεδεμένος με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και περιλαμβάνει παραδοσιακά, εξαγγελίες, υποσχέσεις για αναβαθμίσεις, αγιασμούς,ευχέλαια κι άλλες παρόμοιες δραστηριότητες.
Μετά την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τη σκυτάλη θα πάρουν σπουδαστές και φοιτητές. Το αρμόδιο υπουργείο παρά τα προβλήματα σε αίθουσες διδασκαλίας, κενές θέσεις διδασκόντων, βιβλίων και επαρκούς χρηματοδότησης, έχει κάθε λόγο να αισιοδοξεί. Παρά τη γενικευμένη καχυποψία διαφόρων εκπαιδευτικών και φοιτητικών συντεχνιών, το ΥΠΕΠΘ θα συνεχίσει αταλάντευτα την προσπάθεια του, για μιά σύγχρονη παιδεία σε μια σύγχρονη κοινωνία.
Δύο σημαντικοί παράγοντες συντηρούν και προεκτείνουν αυτή την αισιοδοξία. Η απόλυτη επιτυχία των εκπονηθέντων προγραμμάτων που επιτρέπουν την υλοποίηση οραμάτων ( όπως : Η διά βίου μάθηση ) είναι ο πρώτος παράγοντας. Ο δεύτερος παράγοντας αφορά την ηθική υπεροχή όσων επιθυμούν πραγματικά το καλό της παιδείας και του τόπου σε σχέση με τους δημαγωγούς αντιφρονούντες. Την ώρα που μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων εξακολουθούν να λιάζονται στις παραλίες, κάποιοι άλλοι παιδαγωγοί δεν ξέρουν τι θα πει η λέξη διακοπές,προετοιμάζονται σκληρά και συστηματικά για το δύσκολο έργο που τους περιμένει και για να δώσουν μιά νέα διάσταση στην έννοια των λέξεων, όλο - ήμερο σχολείο.

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΙΔΗΣΕΙΣ


Η κοινωνία της υπερπληροφόρησης διατηρεί τα χαρακτηριστικά της και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Ταυτόχρονα η πληροφορία δεν αποτελεί απλά ένα κομμάτι μιας συνολικότερης διαδικασίας επικοινωνίας με κάποιο κυμαινόμενο ποσοστό.
Μέσα από τη συνεχή ροή της τείνει να εξαπλωθεί σε όλους τους διαθέσιμους χώρους και να ορίσει επί της ουσίας την αρχή και το τέλος τους.
Αν κάτι λείπει από τη ζωή μας, αυτό δεν είναι η είδηση και η πληροφορία, αλλά η αξιοποίηση τους μέσω ενός αυθεντικού δημόσιου διαλόγου που επαναδραστηριοποιεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Αντίθετα επικρατεί ο κατ΄επίφασιν διάλογος, οριοθετημένος απο τους χρόνους, τη σημειολογία και τις τεχνικές των επαγγελματιών της διαμεσολάβησης.
Βέβαια η αδράνεια και η παθητικότητα, δεν αποτελούν αποκλειστικό δημιούργημα των μμε. Η δικαίωση κάποιων κοινωνιολόγων όπως ο Μπουρντιέ που υποστήριζαν ότι ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων προερχόμενο από σαφείς διαχειριστικές επιλογές της εξουσίας, θα προσπαθήσει να μετατρέψει τον άνθρωπο σε αδρανές υλικό της ιστορικής διαδικασίας, είναι πλέον προφανής και άμεσα ανιχνεύσιμη.
Πρόκειται για μιά επιλεκτική αδρανοποίηση που βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση με την επιδίωξη να "διευθετηθούν" οι πιθανότητες απρόβλεπτων συμπεριφορών.
Προβλέψιμος και παραγωγικός είναι δύο απο τα βασικότερα συνώνυμα, της καθεστωτικής γλώσσας κοινωνικού ελέγχου.
Ο Κρίστοφερ Λάς στο βιβλίο του," ο ελάχιστος εαυτός "(εκδόσεις:Νησίδες), περιγράφει έναν τύπο ανθρώπου, που ζεί κάτω από συνθήκες συνεχούς ανασφάλειας, με αποτέλεσμα την αδυναμία του να ενεργοποιηθεί παρεμβαίνοντας στα κοινωνικά δρώμενα.
Η διαβίωση αυτού του είδους, δημιουργεί τον ελάχιστο άνθρωπο, τον εγκλωβισμένο σε κανονιστικά πρότυπα που αφορούν την εργασία, την διαχείριση του ελεύθερου χρόνου, το άμεσο αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον. Αφορούν ακόμη τις εκφάνσεις της εικόνας του ως διαβατήριο μιάς σχετικά ομαλής κοινωνικοποίησης.
Ο ελάχιστος εαυτός κάθε άλλο παρά μακρινός για την καθημερινότητα μας είναι.
Η ευελιξία των εργασιακών σχέσεων, απόλυτα συνδεδεμένη με τη διαρκή κλοπή του ελεύθερου χρόνου, μας περιχαρακώνει στην ατομικότητα μας και στη συνεχή εγρήγορση για την υπεράσπιση των όποιων κεκτημένων.
Ακόμα και ο ναρκισσισμός στην μεταμοντέρνα του εκδοχή, δημιούργημα των μυθοπλασιών της μαζικής κουλτούρας και της διαφήμισης, αδυνατεί να επικεντρωθεί στον αυτοθαυμασμό που υποδηλώνει η λέξη. Η διαρκής αναψηλάφιση του ειδώλου στον καθρέφτη, αναζητά κατά κύριο λόγο ελαττώματα και σημεία κόπωσης κι όχι επιβεβαιώσεις για την αυτάρκεια της εικόνας σε σχέση με πιθανά τρέχοντα πρότυπα.
H σχέση του χώρου με τον χρόνο έχουμε συνηθίσει να είναι εντελώς δυσανάλογη υπέρ του δεύτερου. Υπάρχουν όμως δύο κατηγορίες χρόνου που αποτελούν εξαίρεση. Κατά σύμπτωση και οι δύο, συνιστούν έναν εν δυνάμει παράγοντα "χωρικότητας". Ο ελεύθερος χρόνος είναι η μία περίπτωση, επειδή αναβαθμίζει τη σχέση του ανθρώπου με τον κοινωνικό χώρο και ο ιστορικός χρόνος, ο χρόνος της μνήμης είναι η δεύτερη, εξαιτίας της διασύνδεσης του με τον ιστορικό χώρο, έννοια επικίνδυνη για τη λείανση των διαφορών και την ομοιογένεια του παγκόσμιου αγοραστικού κοινού. Άλλωστε ο Μακιαβέλλι πολύ πρίν απο τους σύγρονους απολογητές της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης, είχε επισημάνει ότι βασικό καθήκον όσων ασκούν εξουσία είναι η εξάλειψη κάθε δυνητικά επικίνδυνης μνήμης. Δεν μπορώ λοιπόν παρά να συμφωνήσω μ΄αυτούς που υποστηρίζουν ότι όσον αφορά τις κοινωνικές εξελίξεις, δεν έχουμε δεί παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Δεν γνωρίζω φυσικά για πόσο καιρό ακόμα θα χρησιμοποιούμε την παραπάνω παροιμιώδη έκφραση. Οι κορυφές των παγόβουνων, έχουν μειώσει δραστικά την απόσταση τους με το νερό και θα συνεχίσουν να το κάνουν με ταχύτερους ρυθμούς. Τον Αύγουστο υπάρχουν σίγουρα ειδήσεις. Ο πόλεμος στην Οσετία κι ο νέος γύρος ανάπτυξης πυραυλικών συστημάτων, το ντόπινγκ, τα συμπληρωματικά μέτρα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας που θα εξαγγελθούν σύντομα, το πάρκινγκ ως μέσο αποθέωσης δύο σημαντικότατων κοινωνικών αγαθών, της αυτοκίνησης και των διακοπών.
Η ανάπτυξη του εμπορίου δεν θα εξαλείψει τον πόλεμο. Ο συγκεκριμένος μύθος κουβαλάει
αρκετούς αιώνες στη πλάτη του καθώς οι ρίζες του βρίσκονται σε μιά πολύ παλαιότερη
παγκοσμιοποίηση, αυτή της εποχής των ανακαλύψεων. Ο πόλεμος και η προοπτική του πολέμου δηλώνουν με κάθε τρόπο την παρουσία τους. Οι αντιδράσεις ποικίλουν ανάμεσα στην αδιαφορία και την επιλεκτική αδιαφορία. Ο ελάχιστος εαυτός, είτε αναλώνεται στη λογοκοπία ενός εκ του ασφαλούς αντιμπεριαλισμού (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ελληνική σχιζοφρένεια των βομβαρδισμών στη Σερβία, όπου οι Έλληνες καταδίκαζαν τον πόλεμο και με παρόμοια υψηλά ποσοστά τζόγαραν ταυτόχρονα σε κατασκευαστικές στο χρηματιστήριο για εύκολο κέρδος πάνω στα ερείπια), είτε με αναλύσεις γεωπολιτικής στο πόδι περί ισορροπιών, όπου επιλέγεται μ΄αυτό τον τρόπο η συμπάθεια και η σιωπηλή αποδοχή προς το "ξανθό
γένος" που θα ΄λεγε κι ο Λιακόπουλος. Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο; Αυτό το σύνθημα έγραφαν πρίν μερικά χρόνια κάποιοι τοίχοι της Αθήνας. Κι αν υπάρχει που βασίζει τη μακαριότητα της.
Το καθαγιασμένο απο τους "ειδικούς "μονοδιάστατο μοντέλο ανάπτυξης, βυθίζει τον πλανήτη σε διαρκή και μη αναστρέψιμη οικολογική κρίση. Ο τρόπος με τον οποίο οι διαχειριστές της εξουσίας ρυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις με άξονα τη μείωση του κόστους παραγωγής, πιστοποιεί τις προθέσεις τους για το μέλλον. Η αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης είναι μιά λύση που μπορεί να εκτοξεύσει τα κόστη.
Επομένως κρίνεται ως πιό συμφέρουσα η μετάλλαξη του ανθρώπου προς το πιό...ανθεκτικό. Η γενετική εργάζεται ακούραστα σ΄αυτόν τον τομέα.
Πέρα απο την προοπτική μεγαλύτερης προσαρμοστικότητας σε ένα διαταραγμένο κι αφόρητο περιβάλλον, αλλάζει για τους γονείς το βασικό διακύβευμα της παρεχόμενης φροντίδας στα παιδιά. Η κρίσιμη περίοδος θα είναι πλέον αυτή που ξεκινά με τη σύλληψη και τελειώνει με τον τοκετό. Με την τήρηση των επιστημονικών γενετικών προυποθέσεων, αυτή η περίοδος κρίνεται επαρκής για τον προγραμματισμό της βιολογικής ταυτότητας. Κάθε σοβαρή επιστήμη βασίζει ένα σημαντικό μέρος της τεχνογνωσίας της, στην ύπαρξη κάποιων προνομιακών χώρων όπου διεξάγονται ακραίοι πρωτοποριακοί πειραματισμοί. Για την εξέλιξη της αυτοκινητοβιομηχανίας ο χώρος ονομάζεται φόρμουλα 1, για την ασφάλεια των προγραμμάτων πληροφορικής ο αντίστοιχος χώρος πειραματισμού είναι η διοχέτευση μιάς σειράς απο ιούς που δοκιμάζουν τη στεγανότητα της προστασίας. Για την επιστήμη της γενετικής, το ντόπινγκ έχει επιφορτισθεί τον ρόλο της πρωτοπορίας.
Κι αυτό δεν συνωμοσιολογία. Τα κράτη με προηγμένη υποδομή γενετικών πειραμάτων, είναι συμπτωματικά ακριβώς τα ίδια με αυτά που θεωρούνται βασικοί προμηθευτές των ουσιών της φαρμακοδιέγερσης.
Υπάρχει ζωή πρίν το θάνατο;
Κι αν υπάρχει που έχει παρκάρει τα νέα της ήθη. Στους κλασσικούς χώρους πάρκινγκ όπου αυξάνονται τελευταία τα κρούσματα βίας για την πολυπόθητη θέση ή μήπως σε κάποιους εναλλακτικούς νοσοκομειακούς χώρους όπου παρκάρονται υπερήλικες για να απαλλαγούμε απ΄το βάρος εν όψει διακοπών, με την ευγενική αρωγή των τραπεζών.
Ο ορθός λόγος, τον οποίο παρήγαγε ο διαφωτισμός, αντικαταστάθηκε σταδιακά απο τη στρεβλή εκδοχή του, τον εργαλειακό, τον απόλυτα προσαρμοσμένο στις επιδιώξεις επέκτασης και ανάπτυξης του παραγωγικού εμπορευματικού προτάγματος. Η αντιπαράθεση με τον εργαλειακό λόγο και τον πολιτισμό που εκπροσωπεί, απαιτεί την επανέναρξη ενός αδιαμεσολάβητου δημόσιου διαλόγου που θα στοχεύει στην αποποίηση της ταυτότητας του αδρανούς υλικού της ιστορικής διαδικασίας για την πλειονότητα των ανθρώπων. Το ερώτημα βέβαια παραμένει.
Υπάρχει ζωή πρίν το θάνατο;

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

Ένας περίεργος ξένος επλανιόταν
ανάμεσο μας, μ΄όψη αλλοιωμένη.
Την υποψία μας δε μας την αρνιόταν
πως κάτι φοβερό τον περιμένει.
Μαρία Πολυδούρη

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ

Η φάμπρικά δεν σταματά δουλεύει νύχτα μέρα τραγουδούσε τη δεκαετία του ΄70 ο Λάκης Χαλκιάς αναφερόμενος στους Έλληνες μετανάστες.
Η φάμπρικά του 2004 επίσης δεν σταματά να παράγει ακατάλληλα προιόντα, το πιό πρόσφατο η Φανή Χαλκιά.
Κάπου εδώ, στα λογοπαίγνια και την συνωνυμία, τελειώνουν και οι "ομοιότητες" με τον συμπαθή και απ΄όσο γνωρίζω ηθικά αδιάβλητο καλλιτέχνη.
Μέχρι στιγμής η Ελλαδάρα οδηγεί την κούρσα του ντόπινγκ με δεκάξι περιπτώσεις θετικών αθλητών κι ακολουθεί με δέκα η διοργανώτρια.
Το να υποστηρίζεις ότι ντόπινγκ και αθλητισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, είναι αληθινό
αλλά ταυτόχρονα τόσο αποκαλυπτικό όσο η δήλωση ότι έχει τελειώσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Εξίσου κοινότυπες και οι ηθικές διαστάσεις του θέματος όπως τις ορίζουν στα δελτία ειδήσεων πολιτικοί, παλαίμαχοι πρωταθλητές και θορυβημένοι έως έκπληκτοι δημοσιογράφοι με την απορία ζωγραφισμένη στο βλέμμα.
Την ίδια απορία που είχαν πρίν λίγες μέρες όταν αποκαλύφθηκε ότι η μικρή Κινέζα που τραγουδούσε στην τελετή έναρξης, δεν εμφανίστηκε ποτέ, απλά δάνεισε τη φωνή της σε μιά πιο ευπαρουσίαστη σύμφωνα με τους κατεστημένους κανόνες, συνομήλική της.
Οικοδεσπότες και πανελίστες, σκασμένοι απ΄το μπότοξ, ηθικολογούσαν περί ρατσισμού.
Η περίπτωση Χαλκιά όμως ξεφεύγει από τα συμβατικά τηλεοπτικά πανηγύρια τέτοιου τύπου. Σε δηλώσεις της το 2004 είχε αναφερθεί στο DNA της φυλής ως αποκλειστικά υπεύθυνο των διακρίσεων γιατί οι Έλληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι.
Εδώ και χρόνια είμαστε αποδέκτες παρόμοιων δηλώσεων από λιγότερο ή περισσότερο γελοίες και ανυπόληπτες πλευρές. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο homo panigirismus, ένα είδος ηλιθίου που αναζητά ευκαιρία για "εθνικούς" πανηγυρισμούς. Ρίχνει μιά σημαία πάνω στο θεικό κορμί του και ξενυχτάει κορνάρoντας. Όλα όμως έχουν μιά εξήγηση. Σύμφωνα με πανευρωπαική έρευνα είμαστε ο λαός με τη μεγαλύτερη ροπή στην συζυγική απιστία, αλλά και την εντελώς αναντίστοιχη στις διαθέσεις μας ηθικολογία. Κάπως έτσι βρέθηκε η βολική λύση με τις "επίσημες αγαπημένες." Όλες επίσημες, οι εθνικές μπάσκετ και ποδοσφαίρου, η Παπαρίζου, η άρση βαρών κλπ. Και βέβαια αν δεν υπερασπίσεις την επίσημη, το στεφάνι σου, δεν είσαι τίποτα. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι μαχαιρωμένοι πρίν τέσσερα χρόνια Αλβανοί, με δράστες επίσημους και εν δυνάμει χρυσαυγίτες ,υπερχειλίζοντος DNA, που δεν ανέχονται πανηγυρισμούς από το υπηρετικό προσωπικό. Επομένως κάθε κατάρρευση φυλετικών μύθων υπεροχής πρέπει να χαιρετίζεται ανάλογα, με την αναγκαία υπόμνηση ότι δυστυχώς έχουμε δρόμο ακόμα. Το περυσινό κυβερνητικό τρικ για τις φωτιές στα δάση περί ασύμμετρων απειλών, κατάφερε να πείσει ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης από χρόνια εθισμένο στη συνωμοσιολογία. Οι μύθοι έχουν πάντοτε σύμμαχο την παράδοση. Εκεί ακριβώς εδράζεται και η υπερασπιστική γραμμή των ντοπαρισμένων αθλητών, που τάχα δεν γνωρίζουν πως βρέθηκαν οι συγκεκριμένες ουσίες στον οργανισμό τους. Στην ισχυρή λαική παράδοση. Πρόκειται για τη διαχρονική συμβουλή της Ελληνίδας μάνας, ως έσχατης απόπειρας εκφοβισμού εφήβων που βγαίνουν βόλτα με τους φίλους τους. Να προσέχεις μη σου ρίξουν τίποτα στο ποτό... Έτσι την έπαθαν χωρίς αμφιβολία τα δαφνοστεφανωμένα παιδιά μας. Η αθωότητα είναι κι αυτή μέρος του DNA της φυλής.

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2008

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ

Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης σύμφωνα με δημοσιεύματα σκοπεύει να φορολογήσει τις καταθέσεις ( ιδιαίτερα τις προθεσμιακές). Στη κατηγορία αυτή θα υπαχθούν και όσοι αποταμιεύουν το εφάπαξ τους, παρά το γεγονός ότι έχουν ήδη φορολογηθεί. Όλα αυτά θα τα δούμε βέβαια από Σεπτέμβρη, τα επιτελεία λαικής εκτόνωσης των καναλιών (και μελών του διευρυμένου ΣΕΒ δεν θα κουραστώ να το λέω), θα έχουν πολύ δουλειά. Η δουλειά όμως δεν είναι ντροπή, ελαστική, ευέλικτη, τώρα και νομαδική. Η τεχνολογία έχει ήδη προσαρμοστεί στις εξελίξεις. Το μέλλον ανήκει στους "ψηφιακους νομάδες". Γιατί να πληρώνουν οι δύσμοιρες οι εταιρείες μεγάλα ενοίκια για γραφεία, κρίμα κι άδικο, έτσι κι αλλιώς με το ελαστικό ωράριο δεν σε βλέπει το σπίτι σου άρα γιατί να σε βλέπει ο χώρος εργασίας σου. Όλα στο πόδι, σαν το ποίημα με τους Κολοκοτρωναίους που μας μάθαιναν στο δημοτικό, καβάλα πάν΄στην εκκλησιά κλπ. Ένα τσιπάκι θα εμφυτευτεί λίγο αργότερα γιά να μην χαζεύεις στο δρόμο, γραφεία τώρα κι αηδίες, θα αποκτήσουν άλλο νόημα κάποιες παραδοσιακές λαικές εκφράσεις. Θέλω να μου κάνεις το τραπέζι θα σου λέει εν ώρα εργασίας ο συνάδελφος και δεν θα εννοεί να τον κεράσεις φαγητό, αλλά να πέσεις στα τέσσερα να πατήσει μιά σφραγίδα. Η απαιτούμενη σκληραγωγία για τη νομαδική ζωή, πρέπει ν΄αρχίσει από την παιδική ηλικία. Ειδικά για τα αγόρια (έχουμε γεμίσει φλώρους), οι επιστήμονες του κεφαλαίου ετοιμάζονται να καταφέρουν αποφασιστικό πλήγμα στο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, θέτοντας ταυτόχρονα ένα τέλος στην εργασιακή ασυδοσία των γυναικών μετά τη γέννα. Ταυτόχρονα οι επιδόσεις στο σχολείο των απελευθερωμένων από συμπλέγματα αυριανών μαθητών θα καταστήσουν εντελώς περιττό τον όρο εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Άλλωστε ο Μεσαίωνας μόλις τώρα άρχισε.


Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Η ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

"Αν ο άνθρωπος δεν αποφασίσει να δεί το πρόσωπο του, όπως το διαμορφώνει η διαστρεβλωμένη πρόοδος του, τότε είναι καταδικασμένος να βυθιστέι στο σκοτάδι" Χ.Τζ.Γουέλς. Στίς 13/8 του 1946 πεθαίνει ο συγγραφέας μυθιστορημάτων και διηγημάτων φαντασίας Χέρμπερτ Τζώρτζ Γουέλς. Μαζί με τον Ιούλιο Βέρν, θεωρούνται δίκαια θεμελιωτές αυτού του λογοτεχνικού είδους.
Μοιράζονται επίσης μιά κοινή πεποίθηση, ότι ο άνθρωπος είναι ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος
διαχειριστής των "θαυμάτων" της τεχνολογίας που κατά καιρούς δημιουργεί.
Ο Γουέλς γεννήθηκε το 1866 και προερχόταν από φτωχή οικογένεια, γεγονός που τον ανάγκασε να εξασκήσει διάφορα επαγγέλματα από την ηλικία των δεκαπέντε ετών.
Το 1884 κέρδισε μία τριετή υποτροφία στη σχολή φυσικών επιστημών του Κένσινγκτον, όπου διδάχθηκε φυσική, χημεία, γεωλογία, αστρονομία και βιολογία.
Η κοινωνική του θέση με ότι αυτή συνεπάγεται βιωματικά, θα τον οδηγήσει στο να ασπασθεί τις σοσιαλιστικές ιδέες. Το 1894 δημοσιεύει τα πρώτα του διηγήματα.
Ο Γουέλς είναι ένας γνήσιος οραματιστής που υπερασπίζεται με θάρρος την κοινωνική δικαιοσύνη και ως γνήσιο παιδί της εποχής του πιστεύει στις απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου για την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνίας. Ταυτόχρονα όμως διατηρεί ζωηρές αμφιβολίες, για την αίσθηση του μέτρου και για το εάν τα επιτεύγματα του πολιτισμού, είναι σε θέση να εξισορροπήσουν την ισχυρότατη ανθρώπινη τάση αυτοκαταστροφής. Αυτού του τύπου οι προβληματισμοί που σήμερα φαίνονται περίπου αναπόφευκτοι, την εποχή που διατυπώθηκαν αποτελούσαν ένα είδος αιρετικής, κόντρα στο ρεύμα της εποχής σκέψης, η οποία ταίριαζε περισσότερο σε ανθρώπους που ήταν φορείς κάποιου αναχρονισμού λόγω αμάθειας ή θρησκοληψίας. Η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση, η τεχνολογία και οι συνεχώς αναβαθμιζόμενες θετικές επιστήμες, ορίζουν την απόλυτη θέωση του ανθρώπου μέσα στο πρόσφορο έδαφος που κληροδότησε φιλοσοφικά ο διαφωτισμός.
Έτσι ο άνθρωπος-θεός έχει τη δύναμη αλλά και το ιστορικό χρέος, να μετατρέψει τον πλανήτη σε όχημα των επιδιώξεων του.
Η πρόοδος, η ευημερία, ακόμα και η μελλοντική άρση των κοινωνικών ανισοτήτων είναι συνώνυμα των παραπάνω απόψεων, κανένα δόγμα, καμμία θεωρία δεν διαφωνεί μ΄αυτή τη θέαση του μέλλοντος, αντίθετα την αναγνωρίζει ως σημείο σύγκλισης των αντιθέτων. Σ΄αυτή την περίοδο θα γεννηθεί το περιβόητο "τέλος της ιστορίας" που θα επικαλεσθεί στις μέρες μας ο Φράνσις Φουκουγιάμα. Η διαμάχη δάσκαλου και μαθητή, πατέρα και υιού αν το ορίσουμε ψυχαναλυτικά, η διαμάχη μεταξύ Χέγκελ και Μάρξ εδράζεται ακριβώς εκεί.
Οι απεριόριστα εξελισσόμενες τεχνολογικά κοινωνίες, θα διαχειρίζονται πολιτικά την πρόοδο τους επί πολλά χρόνια και χωρίς αξιόλογο αντίπαλο δέος, με ένα σύστημα βασισμένο στον
φιλελευθερισμό ισχυρίζεται ο Χέγκελ.
Κατά τον Μάρξ θα συμβεί κάτι παρόμοιο, με τη διαφορά ότι το σύστημα διακυβέρνησης θα είναι ο σοσιαλισμός προετοιμάζοντας το βήμα για την αταξική κοινωνία.
Και οι δύο ονομάζουν αυτή την μελλοντική περίοδο, τέλος της ιστορίας.
Φιλοσοφικό, ρητορικό, "εμφατικό" τέλος της ιστορίας κι όχι πραγματικό όπως αρέσκονται να το ονομάζουν κάποιοι.
Μέσα σ΄αυτά τα ασφυκτικά θετικιστικά πλαίσια, ο Γουέλς πραγματοποιεί τη δική του φυγή πρός τα εμπρός, συναντά πρωταρχικά ανθρώπινα ένστικτα, όπως η επιθετικότητα, η επιβολή κι ο ανταγωνισμός. Ένστικτα που κάθε άλλο παρά επίκτητα και αποτέλεσμα συγκεκριμένων συνθηκών είναι για τον ψυχισμό του ανθρώπου.
Ο σοσιαλιστής Γουέλς, παρακάμπτει τις νοητικές αγκυλώσεις της εποχής του, επιβιβάζεται στη μηχανή του χρόνου για να συναντήσει τον Φρόυντ, τον Λακάν και τη σχολή της Φρανκφούρτης. Ο πολιτισμός μπορεί να είναι και πηγή δυστυχίας.
Ο αόρατος άνθρωπος,ο πόλεμος των κόσμων, η μηχανή που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο, η μορφή των πραγμάτων που θα ΄ρθουν, η αυτοκρατορία των μυρμηγκιών, είναι μερικά απο τα πιό σημαντικά έργα του, όπου σε ταυτόχρονη προβολή διακρίνουμε το καλό και το κακό σαν ένα διαχρονικό μοιραίο ζευγάρι, της τεχνολογικής εξέλιξης.
Στο μυθιστόρημα του, το νησί του δρος Μορώ, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον εφιάλτη των γεννετικών πειραμάτων, της πιό σκληρής και αλαζονικής ύβρεως που εκστομίζει η επιστήμη, στην προσπάθεια της να τιθασεύσει τη φύση.
Οι προγενέστερες ανησυχίες της Μαίρης Σέλεϋ και του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από τα έργα τους Φρανκενστάιν και Δρ Τζέκυλ μίστερ Χάιντ, συστηματοποιούνται προφητικά.
Ο Γουέλς θα δημοσιέυσει ως το τέλος της ζωής του πάνω από εκατό βιβλία (κάποια εκ των οποίων είναι επιστημονικές μελέτες).
Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος θα τον βυθίσει σε μελαγχολία κι απαισιοδοξία για το μέλλον της ανθρωπότητας και τη χρήση της τεχνολογίας.
Εξηνταδύο χρόνια μετά τον θάνατο του δεκάδες ενσαρκώσεις του δόκτωρος Μορώ αποτελούν ένα μέρος της επιβεβαίωσης των προβλέψεων του.
Ο χώρος που γράφεται αυτό το κείμενο αποτελεί μια ακόμη ιδέα αυτού του ευρηματικού εγκεφάλου που θεωρούσε τη διάδοση των γνώσεων, εγχείρημα υψίστης σημασίας.
Το 1937 σε άρθρο του με τίτλο:"Ο παγκόσμιος εγκέφαλος, η ιδέα μιάς μόνιμης παγκόσμιας εγκυκλοπαίδειας", περιέγραφε την αναγκαιότητα ενός συστήματος πληροφόρησης το οποίο θα συνδέοταν παγκόσμια μέσω ενός δικτύου από οθόνες.

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

ΛΙΓΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ



Λίγα λουλούδια κατά προτίμηση σε ζαρντινιέρα, για να απαλυνθούν οι ανησυχίες του αρθρογράφου της Καθημερινής που βρίσκεται υπό πολιορκία και έντρομος διαπιστώνει,
έκπτωση αξιών της ελληνικής κοινωνίας.
Κι όμως συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, είδα στην Κέρκυρα την ελληνική οικογένεια ενωμένη απ τον παππού ως τον εγγονό. Ποιός θα μπορούσε να αρνηθεί να συμμετάσχει στο κατηχητικό σχολείο του ιερέα της Λευκίμης; Όλα δικά τους τα θέλουν.
Ευτυχώς οι τοπικές κοινωνίες κωφεύουν σ΄αυτή τη λαίλαπα κοσμοπολίτικου εξευρωπαισμού, τηρούν τις αληθινές παραδόσεις του λαού μας και το γλεντάνε.

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008

ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ

Διάβασα προχθές στην Καθημερινή το ενδιαφέρον σχόλιο του Δημήτρη Νόλλα, η καταδίωξη του ρεμβασμού, που αναφέρεται στην ante portas απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Οι αντιδράσεις των φίλων που καπνίζουν ήταν επιδοκιμαστικές και προβλέψιμες.
Πιό ενδιαφέρουσες αυτές των μη καπνιστών οι οποίοι αν και συμφωνούν με το μέτρο, έχουν την ψυχολογία χορτοφάγου που μεταναστεύει στην Αργεντινή, καθώς πιστεύουν ότι εάν εφαρμοσθεί αυστηρά ο νόμος, θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση είτε να συνεχίσουν να παριστάνουν τους καπνιστές, είτε να βγαίνουν πολλές φορές για βόλτα μόνοι.
Όσοι αντίθετα καπνίζουν, διατηρούν ακμαίο το ηθικό απο τη στιγμή που σε αυτό συνηγορεί,
τόσο η ύπαρξη αντανακλαστικών όπως τα παραπάνω, για την ενότητα της παρέας, όσο και η
παράδοση της ελληνικής ιδιαιτερότητας σε τέτοια θέματα.
Ελεύθερος χρόνος και ομογενοποίηση είναι τα δύο σημεία που ξεχώρισα απο το άρθρο.
Η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου αποτελεί εδώ και μερικές δεκαετίες, ένα απο τα πιο
σημαντικά ζητήματα για τις δυτικές κοινωνίες.
Ο ελεύθερος χρόνος ποσοτικά αλλά και ως άθροιση ατομικών επιλογών αξιοποίησης του.
Η ποσότητα ελεύθερου χρόνου που αναλογεί στον καθένα μας ορίζει σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα ζωής μας. Για τον λόγο αυτό οι "ευέλικτες" εργασιακές σχέσεις που τείνουν να επικρατήσουν απόλυτα, το ελαστικό ωράριο και η συνεχής διαθεσιμότητα των εργαζομένων
μειώνουν δραστικά τον ελεύθερο χρόνο και ολοκληρώνουν την υποβάθμιση που συντελείται μέσω του παγώματος των μισθών και της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης. Πέρα όμως από την ποσοτική διάσταση,υπάρχει και η ποιοτική της οποίας βασική συνιστώσα είναι η διαχείριση του προσωπικού μας χρόνου, με τον τρόπο που επιθυμούμε.
Φυσικά θα μπορούσε κάποιος εύκολα να ισχυρισθεί είτε ότι όλα αυτά αν και αποτελούν κομμάτι της πραγματικότητας είναι υπερβολικό να συνδέονται με μία αναμφισβήτητα επιβλαβή συνήθεια όπως το κάπνισμα, είτε ότι αποτελούν θεωρητικές κατασκευές για την
ιδεολογικοποίηση του εθισμού στη χρήση καπνού.
Το κάπνισμα δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ, αντίσταση σε κυρίαρχες εξουσιαστικές επιλογές.
Η ιεροτελεστία, η πόζα και οι συνυφασμένες με το τσιγάρο απεικονίσεις προσωπικότητας, υπήρξαν στην πλειοψηφία τους κατασκευασμένες και άρα ψευδείς.
Το ζήτημα όμως είναι αν κάποιες συνήθειες και δραστηριότητες επιβλαβείς ή όχι, εξακολουθούν να αποτελούν σε σχέση με την εφαρμογή ή την αναστολή τους, προιόν ελεύθερης βούλησης ή αντίθετα όλα ορίζονται με άξονα την εργασιακή πειθαρχία και το
πρότυπο εργαζόμενου ανθρώπου της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
Για τους ίδιους λόγους, κάποιες επωφελείς για τον άνθρωπο δραστηριότητες, μπορούν εύκολα να καταστούν από τον τρόπο χρήσης τους βλαβερές και ανελεύθερες.
Πολύ καλό για τον οργανισμό και τον ψυχισμό μας, είναι να εξασκούμαστε στο Τai Chi Chuan, αλλά όχι με τον τρόπο που δείχνουν κάποια βίντεο απο την Κορέα και την Ιαπωνία, όπου
διακρίνουμε στελέχη επιχειρήσεων να προπονούνται ομαδικά με σκοπό την προοδευτική αύξηση της συγκέντρωσης για μεγαλύτερη αποδοτικότητα και εθισμό στη συνεχή εγρήγορση που απαιτείται για τις ανάγκες της αγοράς.
Η εργασιακή πειθαρχία έχει αναχθεί σε επιστήμη των διαχειριστών "ανθρώπινων πόρων."
Η απαγόρευση του καπνίσματος στους χώρους εργασίας ξεκίνησε πρίν μερικά χρόνια στις ΗΠΑ όχι φυσικά με σκοπό τη διαφύλαξη της υγείας των εργαζομένων, αλλά βασισμένη σε μελέτες για την αποδοτικότητα τους,οι οποίες κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι οι καπνιστές
δεν "κλέβουν" με τον τρόπο αυτό χρόνο από το ωράριο τους, ενώ ακόμα κι αν συνεχίσουν το κάπνισμα, η απαγόρευση τους ωθεί σε μιά "δημιουργική νευρικότητα!"
Αλλά και πέρα από την εργασία οι απαγορεύσεις επεκτάθηκαν προοδευτικά στον ελεύθερο
χρόνο,( όχι μόνο για να πλήξουν τον ρεμβασμό που αναφέρει ο Δημήτρης Νόλλας) αλλά για την την άρρηκτη σύνδεση του με τον εργασιακό, εξασφαλίζοντας έτσι στο μέτρο του δυνατού την ανάδυση ενός νέου τυπου ανθρώπου που θα υποκαταστήσει τον πολιό.
Ο νέος τύπος ανθρώπου, θα πρέπει να είναι ικανός να ανταποκριθεί τόσο στις απαιτήσεις των διευρυμένων ωραρίων και αρμοδιοτήτων, όσο και στην επιμήκυνση του χρονοδιαγράμματος συνταξιοδότησης. Αν αυτή η σχεδιαζόμενη "αυτοπειθαρχία" πετύχει τους στόχους της, σε
συνδυασμό με ανάλογες επιστημονικές εξελίξεις στη γεννετική ( απομόνωση των γονιδίων που ευθύνονται για την διεκδίκηση αυξήσεων και άδειας μετ΄αποδοχών), σε λίγα χρόνια τα αφεντικά θα έχουν στην υπηρεσία τους τον τέλειο μεταβιομηχανικό εργαζόμενο.
Θα γίνει άραγε η χώρα του φραπόγαλου σημείο αναφοράς της παγκόσμιας αντίστασης;

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΜΗ ΜΙΛΑΣ. . .

Η σύλληψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς τον περασμένο Ιούλιο και η παραπομπή του στο δικαστήριο της Χάγης, αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός με διεθνές αλλά και εγχώριο ενδιαφέρον.
Καταγράφοντας τη στάση των ελληνικων μμε όσο αφορά την περιγραφή των γεγονότων, γίνεται φανερή μια "υπαινικτική ουδετερότητα" η οποία συνίσταται στην ύπαρξη έμμεσων αλλά
ευδιάκριτων μηνυμάτων, απέναντι στη κοινή
γνώμη.
Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί, η καθολική και συχνότατη πολιτική εκτίμηση ότι η σύλληψη είναι ένα είδος διαβατηρίου για την ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαική Ένωση.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η συγκεκριμένη επισήμανση ισχύει σε μεγάλο
βαθμό, η ταυτόχρονη αποσιώπηση όμως, ότι τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε στη Σερβία
μια ισχυρή τάση αυτοκριτικής, αλλά και αποτροπιασμού για κάποια γεγονότα του πολέμου στη Βοσνία, δημιουργεί μονόπλευρες και λανθασμένες εντυπώσεις
Ένα μεγάλο μέρος της Σερβικής κοινωνίας με άξονα αποκαλύψεις για αγριότητες εναντίον αμάχων, έχει πάρει τις δέουσες αποστάσεις από διάφορες εθνικιστικές απόψεις, γεγονός άλλωστε που είναι ορατό και στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Επομένως η παρουσίαση απο τα Μέσα της έκδοσης του Κάρατζιτς, περίπου αποκλειστικά ως συναλλαγής επιβίωσης, ενός απομονωμένου διεθνώς κράτους λόγω της αντίστασης του στη νέα τάξη, αποτελεί σιωπηλή υπενθύμιση ότι το μεγαλείο του "ορθόδοξου τόξου" και της
αντιμουσουλμανικής υστερίας, δέν έχει πεθάνει, απλώς βρίσκονται εν υπνώσει για εθνικούς λόγους.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η σκηνοθετική ανάγνωση του θέματος στα δελτία ειδήσεων,
όπου οι παρουσιαστές με ύφος διεκπεραιωτικά σοβαρό, παρουσιάζουν τις εξελίξεις σαν να είναι εξαναγκασμένοι να εκφωνήσουν τα ανακοινωθέντα κάποιας αόρατης χούντας.
Σε ότι αφορά δε τα άρθρα γνώμης στις εφημερίδες, οι αναλύσεις των συντακτών ανακαλύπτουν ξανά την κρυφή γοητεία της κοινωνιολογίας.
Σε αντίθεση με τις ανθρωποκτονίες του αστυνομικού ρεπορτάζ όπου ο δράστης έχει πάντα έναν ουρανοκατέβατο προβληματικό ψυχισμό, εντελώς αποκομμένο από τις έξωθεν πιέσεις,
οι περιγραφές που αφορούν γεγονότα με μαζικές εξοντώσεις αμάχων, τείνουν χείρα βοηθείας στους θύτες επικεντρώνοντας στις (υπαρκτές) ευθύνες της διεθνούς κοινότητας για την μη αποτροπή ή την ενθάρρυνση των συγκρούσεων.
Πρόκειται για μιά ουσιώδη διαφορά που ονοματίζει ως αδίστακτους κι επικίνδυνους αποκλειστικά όσους οι πράξεις τους υπάγονται στον "κοινό" ποινικό κώδικα, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση να αναβαπτισθούν σε κάποιον εθνικό αγώνα, όπως ο κάποτε αγαπημένος των ελληνικών μμε "τίγρης" Αρκάν, διάσημος στη χώρα του και πρίν τον πόλεμο απο το εμπόριο ναρκωτικών και την προστασία νυχτερινών κέντρων.
Νταβατζής αλλά κατά του ιμπεριαλισμού.
Ο ιμπεριαλισμός ευθύνεται επίσης σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ για το άδοξο τέλος του Μιλόσεβιτς, ο οποίος απλά αντιστάθηκε στη Νατοική επίθεση κατά της χώρας του και τώρα παίζεται η δέυτερη πράξη του δράματος, με τον Κάρατζιτς να οδηγείται στο ανυπόληπτο δικαστήριο της Χάγης!
Καμμιά αναφορά στις εθνοκαθάρσεις κι εμείς προφανώς πρέπει να επιλέξουμε χωρίς ύποπτες ευαισθησίες το στρατόπεδο των δολοφόνων που μας εκφράζει για να σταματήσουμε να χαλάμε την ασπρόμαυρη πιάτσα. Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους ιμπεριαλιστές, αυτό όμως πολύ απέχει από το να συνταχθώ με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της σφαγής χιλιάδων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα από Σέρβους παραστρατιωτικούς και Έλληνες "εθελοντές". Σερβικές και ελληνικές σημαίες δείχνουν οι φωτογραφίες μετά τη σφαγή. Αλήθεια τι απέγιναν αυτοί οι λεβέντες; Η μνήμη είναι προφανώς επιλεκτική για εθνικούς ή αντιμπεριαλιστικούς λόγους. Κάπου εδώ γίνονται παράξενες συναντήσεις, οι αγκυλώσεις του ΚΚΕ συναντούν το life style της Athens Voice (τεύχος 223) όπου στο κατά τα άλλα αντικειμενικό άρθρο του Ν.Γεωργιάδη για τον Κάρατζιτς και τα εγκλήματα κατά των αμάχων μουσουλμάνων, απουσιάζει η οποιαδήποτε αναφορά για τους Έλληνες παραστρατιωτικούς. Πιθανότατα τα media έχουν αναλάβει εργολαβικά την κοινωνική (αλλά και επαγγελματική μέσω εκλογής στο κοινοβούλιο) αποκατάσταση των εγχώριων φασιστοειδών. Ίσως γιατί το εθνικό συναίσθημα υποκαθιστά συχνά το (προβληματικό λόγω νεοφιλελευθερισμού) κοινωνικό, κάτι που γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές της ενημέρωσης και μέλη οι περισσότεροι του διευρυμένου Σ.Ε.Β από το 2006. Αυτό το πέπλο ανοχής και σιωπής, κάνει κάποιους να ονειρεύονται χορούς γύρω από το επί πίνακι κεφάλι των ...εχθρών του έθνους.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2008

Δέν αντέχω με τίποτα τη ζέστη, για το καλοκαίρι δεν το συζητάω κάν, ενώ τον χειμώνα όλοι με κοιτάνε παράξενα όταν εκφράζω δυσφορία για το καλοριφέρ.
Αυτή η τραυματική διαρκής έλλειψη κατανόησης, με προτρέπει να αναζητώ συμπάσχοντες.
Έτσι διαβάζω βιβλία και βλέπω ταινίες όπου τα γεγονότα που περιγράφουν συμβαίνουν κάπου στην Αφρική, στις Αραβικές χώρες ή στην Ινδία και έχω πάντα να πω μια καλή κουβέντα για έναν φίλο απ΄τη Συρία, που είχα γνωρίσει στη Χαλκίδα και μου έμαθε πολλά για την μουσική.

ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΕΡΑΣ

Ο ύπνος μοιάζει με ανήφορο μοναχικό
κι εσύ ξυπνάς λαχανιασμένος,
πόνοι που ψάχνουν
να βασανίσουν το κορμί,
όμως δέν είσαι χτυπημένος.
Όταν βραδιάζει με πανικό να ξεκολλάς
τα ξέφτια μιάς χαμένης μέρας,
πάρε τους δρόμους
τα βήματα σου αθόρυβα,
για ν΄αποκοιμηθεί το τέρας.
Μα ο βρυχηθμός του
στ΄αυτιά σου φτάνει καθαρός,
είναι η ψυχή σου που ανασαίνει
το αλκοόλ μοιράζει χαμόγελα μηχανικά,
αυτή η φωνή όμως δέν σωπαίνει.
Φτιάχνει τραγούδια με πρόσωπα αληθινά
καμμιά δεν δίνει σημασία,
σ΄ευτυχισμένες φιγούρες περιοδικών
με αναβράζοντα δισκία.

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ Μ.Μ.Ε

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο του Γκόρ Βιντάλ, Μεσσίας, από τις "εκδόσεις εικοστού πρώτου" και το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Το 1954 όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά, ολόκληρη η υφήλιος είχε συμπληρώσει σχεδόν μιά δεκαετία "Ψυχρού Πολέμου". Σ΄αυτή την πρώτη δεκαετία, έχουν ήδη αναδυθεί και δρομολογηθεί κάποια φαινόμενα, που θα αποβούν καθοριστικά για τις μελλοντικές κοινωνίες. Η ταχύτατη άνοδος της σημασίας του όρου επικοινωνία με ότι αυτός συνεπάγεται, την σταθερή αύξηση δηλαδή της επιρροής των μμε και της διαφήμισης , τον επαναπροσδιορισμό της μαζικής κουλτούρας αλλά και της πιθανότητας "μαζικών ψυχώσεων". Όλα αυτά ο Βιντάλ τα αναδεικνύει περίτεχνα, με γρήγορο και ενίοτε κινηματογραφικό ρυθμό. Ο John Cave, πρώην υπάλληλος γραφείου τελετών, μετατρέπεται στηριζόμενος στη δύναμη της τηλεόρασης σε θρησκευτικό ηγέτη, δημιουργώντας μιά αίρεση που κηρύσσει την υπεροχή του θανάτου, του αιώνιου χωρίς όνειρα ύπνου, έναντι της ζωής. Ο Cave μαζί με τους συνεργάτες του στους οποίους συμπεριλαμβάνονται ένας ιστορικός, ένας διαφημιστής κι ένας συγγραφέας,καταφέρνει να αποκτήσει τεράστια απήχηση και να εκμεταλλευτεί στο έπακρο, τόσο την δημοσιότητα του, όσο και τα αποτελέσματα της διδασκαλίας του (μαζική ψύχωση αυτοκτονιών). Ο συγγραφέας μέσα από την πλοκή, τους χαρακτήρες και την γενικότερη αίσθηση που δημιουργεί, σκιαγραφεί το μέλλον με μιά αξιόπιστη προφητεία. Σκιαγραφεί τις επόμενες δεκαετίες και φυσικά την εποχή μας. Η δύναμη των Μέσων, η κυριαρχία της επικοινωνίας, η διαρκής αδυναμία των μαζών στην εθιστική επιρροή κάποιου μεταφυσικού σωτήρα. Ένα υπόκωφο σχόλιο για την ασυνείδητη έλξη που ασκεί το μοιραίο, ο θάνατος, έλξη προσαυξημένη και ανάλογη, με τις εκφάνσεις του δυτικού καταναλωτικού κοινωνικού προτύπου. Η ποδηγέτηση του πλήθους, ο συνδυασμός τεχνολογίας, μεταφυσικής και επικοινωνίας, είναι στις μέρες μας μαζί με το ψευδεπίγραφο τέλος της ιστορίας, βασικές συνισταμένες της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με δισεκατομμύρια πρόθυμους εθελοντές αυτόχειρες.

Κυριακή 3 Αυγούστου 2008

ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΣΩΠΟΥ

Ο κατ΄ευφημισμόν υπουργός περιβάλλοντος,τα αστεία πρόστιμα στις βιομηχανίες πού ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα,οι αυξανόμενες καρκινογεννέσεις, η αδράνεια των κομματικών
παραγόντων επί χρόνια για "να μη θιγούν οι τοπικές οικονομίες ( εκδρομείς-τουρίστες, πώληση γής ),η καταστροφή ενός σημαντικού βιότοπου.
Πρίν είκοσι χρόνια όποιος μιλούσε για το μολυσμένο ποτάμι, ετύγχανε υποδοχής πληρωμένου συκοφάντη από τουριστικούς ανταγωνιστές, η πολυπόθητη ανάπτυξη τελικά πραγματοποιήθηκε, η ευρύτερη περιοχή βγήκε από την αφάνεια κι έγινε πρώτο θέμα στις εφημερίδες.