Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

THE NIGHTMARE BEFORE CHRISTMAS


Στα πλαίσια της μεταφοράς δυτικοευρωπαϊκών προτύπων, εδώ και χρόνια η Αθήνα αποκτά Χριστουγεννιάτικη όψη από τον Νοέμβρη, γεγονός που βοηθά βέβαια και την τόνωση της αγοραστικής κίνησης.
Δεν μπορώ να πώ ότι τρελαίνομαι για αυτή την ατμόσφαιρα. Εδώ και πολύ καιρό, η πιό αγαπημένη φράση που περιείχε τη λέξη Χριστούγεννα ήταν το αριστούργημα του κυρίου Τίμ Μπάρτον. Αυτή η επιμονή πιστεύω ότι δικαιώθηκε στο χρόνο και μάλιστα πρόσφατα πέρασε σε άλλη, ακόμα γοητευτικότερη διάσταση.

Ναι, είναι αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από το να βρίσκεις τα πρόσωπα μιας αγαπημένης σου ταινίας, το δάσος είναι σκοτεινό για όποιον θέλει να το δεί μόνο έτσι και είναι εγκλωβισμένος σε στερεότυπα που αγνοούν, πως οι μαύρες νεραϊδες είναι ότι καλύτερο μπορείς να συναντήσεις.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Η γενιά μου ήταν μιά αστραπή που πνίγηκε
Η βροντή της η γενιά μου καταδιώχτηκε
Σα ληστής σύρθηκε στο συρματόπλεγμα
Μοίρασε σαν αντίδωρο τη ζωή και το θάνατο
Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν πέθαιναν
Στα νοσοκομεία κραύγαζαν Έξαλλοι στα εκτελεστικά
Αποσπάσματα στα χέρια τους ήταν μαγνήτες
Τρώγαν πικρό ψωμί κάπνιζαν εφημερίδες
Ζητώντας ευλαβικά μιά θέση σ΄αυτή τη γη

Κλείτος Κύρου


Ο χρόνος σβήνει τα τελευταία σημάδια από τη γενιά που κάποτε αρνήθηκε να υπογράψει και έζησε από κοντά τους μετεμφυλιακούς παρθενώνες.
Τελευταίος χαιρετισμός μέσα στη βροχή, από τα συνθήματα μιάς πορείας που περνούσε εκεί κοντά και τους κρότους από τα δακρυγόνα.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

ΗΡΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Οι πολιτικές ασφαλείας με βάση διακρατικές συμφωνίες και αντιτρομοκρατικούς νόμους, εδώ και πολλά χρόνια ταλαιπωρούν όσους ταξιδεύουν με εξονυχιστικούς και ενίοτε ιδιαίτερα προσβλητικούς για την προσωπικότητα τους ελέγχους. Οι ΗΠΑ και κάποια από τα κράτη της Ευρωπαϊκης Ένωσης, με το πρόσχημα της εφαρμογής όλων αυτών των παραπάνω πολιτικών έχουν δημιουργήσει μία ευρύτατη βάση προσωπικών δεδομένων, που οι αρμόδιες υπηρεσίες "επεξεργάζονται" κατά περίσταση.
Σχεδόν όλες οι χώρες του πλανήτη συμμετέχουν λίγο ή πολύ σ΄αυτές τις διαδικασίες, άλλοτε επίσημα κι άλλοτε με διαρροές μέσω υπηρεσιών για...ενδιαφέροντα πρόσωπα και γεγονότα.
Τι είναι ενδιαφέρον και επιλήψιμο για όλους αυτούς; Σχεδόν τα πάντα, σχεδόν όλοι όσοι δεν έχουν πάρει σαφή και απόλυτη θέση υπέρ των απόψεων τους.
Τελευταίο θύμα αυτής της υστερίας, ένας Έλληνας πανεπιστημιακός.


Είναι προφανές ότι κανένας πανεπιστημιακός, προσκεκλημένος σε συνέδριο, δεν αποτελεί κάποιο κίνδυνο για καμμιά χώρα και καμμιά πολιτική ασφαλείας. Οι επιφυλάξεις των αρχών για χορήγηση βίζας ή οι αναιρέσεις προηγούμενων συμπεριφορών τους, έχουν σκοπό να δείξουν στη κοινή γνώμη, ποιός αποφασίζει ακόμα και πέρα από κάθε λογική.
Επίδειξη δύναμης πάντα χρήσιμη για τους υπηκόους.

Καμμιά φορά βέβαια, κάποιοι προκείμενου να αποκτήσουν πρόσβαση σε περίοπτες θέσεις, απαλείφουν με ευκολία διάφορα ενοχλητικά κομμάτια από το παρελθόν τους. Όχι ότι έκαναν ποτέ και κάτι ιδιαίτερα άξιο λόγου, παρουσίασαν κάποια φοβερή αντικαθεστωτική δράση ή είχαν μιά ελάχιστη έστω συμμετοχή που να υπερβαίνει τη συζήτηση και την αρθρογραφία.
Η απάλειψη του παρελθόντος έχει απλά να κάνει με την απόκτηση ταυτότητας, ικανής να δημιουργήσει γέφυρες με χώρους, χωρίς τα βαρίδια παλαιότερων και ενοχλητικών απόψεων για κάποιους σημαίνοντες παράγοντες αυτών των χώρων.

Αυτές οι χρήσιμες για τη διευθέτηση μικροεμποδίων στην κοινωνική ανέλιξη κινήσεις, είναι απόλυτα επαρκείς και αποδοτικές, συνήθως για όσους έχουν ίδια μέτρα και σταθμά μ΄αυτούς που τις επιχειρούν. Γενικά κάποιοι πείθονται με τέτοιες στάσεις, κάποιοι αναθεματίζουν και κάποιοι άλλοι λόγω συγκεκριμένων αντανακλαστικών ασφαλείας παραμένουν καχύποπτοι εντελώς αδικαιολόγητα και χωρίς πραγματικό αντικείμενο.
Νομίζω ότι ξέφυγα από το θέμα ή μου ξέφυγε αυτό. Ίσως γιατί όλα όσα είπα είναι κοινότυπα και χιλιοειπωμένα. Προτείνω χαλάρωση με ένα εξίσου χιλιοειπωμένο τραγουδάκι.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ... ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ


Σε κάποια σινεμά της Αθήνας παίζεται η ταινία BOY A που αφορά την ουσιαστική καθήλωση στην παιδική τραυματική ηλικία, ενός νέου ανθρώπου μετά την αποφυλάκιση του.
Η πράξη που τον οδήγησε στη φυλακή, θα καθορίσει και την υπόλοιπη ζωή του.
Η κοινωνία σε τέτοιες περιπτώσεις με το παραμικρό ερέθισμα, ξεφεύγει από τη συνηθισμένη αμνησία της, αναιρεί και ακυρώνει την όποια επανένταξη, ακόμα και στην περίπτωση που ο κύκλος του σωφρονισμού έχει τυπικά κλείσει. Η κοινωνία θυμάται κι εκδικείται.
Έτσι το κακούργημα που διέπραξε ο ήρωας της ταινίας όταν ήταν παιδί τον εγκλωβίζει διά βίου και διαμορφώνει μία προσωπικότητα, ανώριμη και αναντίστοιχη με την ηλικία του.


Οι ταινίες με θέμα τις φυλακές, το σωφρονιστικό σύστημα, τις αποδράσεις κλπ, αποδεδειγμένα ελκύουν το κοινό σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάποιες από αυτές έχουν γνωρίσει δικαιολογημένα τεράστια εμπορική επιτυχία, έχουν αποτυπώσει σε μεγάλο βαθμό τους προβληματισμούς και τις αντιλήψεις μιάς εποχής, μέσα από πλάνα και διαλόγους που κατέχουν μιά εμβληματική θέση στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση κι έχει εκφράσει αυτή την παγκόσμια τάση, με παρόμοιους τρόπους.
Παράλληλα υπάρχει μιά παράδοση συμπάθειας σε ένα είδος ποινικών κρατουμένων, με άξονα την ικανότητα τους στον εξευτελισμό των διωκτικών μηχανισμών.


Όλα αυτά βέβαια, στα πλαίσια της γνωστής ελληνικής "ιδιαιτερότητας" των τεράστιων αποστάσεων ανάμεσα στις...διαθέσεις και την πράξη.
Η πραγματικότητα είναι φυσικά άλλη. Το σωφρονιστικό σύστημα είναι απαρχαιωμένο και απαξιωτικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκδικητικό και με ανύπαρκτες προϋποθέσεις για την κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων μετά τον εγκλεισμό.
Πέρα από γενικολογίες και συνήθη ευχολόγια, το σίγουρο είναι ότι ακόμα και μιά πρόθυμη για εκσυγχρονισμό πολιτεία (...λέμε τώρα ), πιθανότατα χωρίς κάποια αντίστοιχη κοινωνική απήχηση μιας τέτοιας προτεραιότητας, θα ανέβαλε επ΄αόριστον αυτό που φαίνεται να είναι απόλυτα αναγκαίο. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει πλήρης αδιαφορία της κοινωνίας για τους "κολασμένους" της και ευημερία των πλέον φοβικών και συντηρητικών συνδρόμων, που για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σημαίνει αυστηρότερες ποινές και αστυνομοκρατία στην καθημερινότητα μας. Εχει άλλη γλύκα ο δίκαιος ύπνος στον καναπέ, μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση, όταν υπάρχει μιά κλειδαριά ασφαλείας να σε προστατεύει και οι παραινέσεις των Ευαγγελάτων να σε νανουρίζουν και να σε επιβραβεύουν.

Αυτές τις μέρες,οι κρατούμενοι όλης της χώρας διεκδικούν τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που πρέπει να αντιστοιχεί στη ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Διεκδικούν τα αυτονόητα, έτσι ώστε ο εγκλεισμός να σταματήσει να έχει εκδικητικό χαρακτήρα. Οι αληθινοί κρατούμενοι δεν διαθέτουν τη γοητεία των κινηματογραφικών τους αναπαραστάσεων.
Η ζωή όμως ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι σινεμά.