30 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙ - ΣΥΛΛΗΨΗΣ

Μία πολύ σημαντική παγκόσμια ημέρα η οποία ημερολογιακά, συμπίπτει σχεδόν με την ιδιαίτερη φετεινή πρωταπριλιά και τους συμβολισμούς της.

Βέβαια η ετήσια έκθεση από τον συνήγορο του πολίτη, είναι άκρως κατατοπιστική για τους λόγους που συντρέχουν έτσι ώστε να ξεπεράσουμε τους συμβολικούς εορτασμούς, επεκτείνοντας τη γιορτή καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους.



Μέχρι να δρομολογηθούν κοινωνικά οι παραπάνω εξελίξεις, ας απολαύσουμε το εορταστικό κλίμα των ημερών με την προσδοκία της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης συμμετοχής.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΘΛΙΜΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ

Εκεί κάτω λοιπόν στο Μωριά, οι αδούλωτοι Ελληνάρες εξακολουθούν να συμπεριφέρονται προκλητικά απέναντι σε όποιον προσπαθεί να διερευνήσει τις μεσαιωνικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή της Μανωλάδας και αφορούν τόσο τις αμοιβές, όσο και το σύνολο του επιπέδου διαβίωσης των μεταναστών εργατών

Η συγκυρία είναι ιδιαίτερα ευνοική για όσους επιθυμούν τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα για τέτοια θέματα, καθώς η σταδιακή κατάρρευση του καταναλωτικού-πιστωτικού μοντέλου της τελευταίας δεκαπενταετίας, αφορά ένα όλο και διευρυνόμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα οι συνειδήσεις να προσαρμόζονται στο ωράριο και την ευέλικτη ελαστικότητα του. Οι οικονομικοί μετανάστες ονομάζονται έτσι γιατί με την παρουσία τους κάνουμε οικονομία κι έχουμε λιγότερα έξοδα, ενώ αρκετοί από αυτούς θα πρέπει να είναι απόλυτα ικανοποιημένοι που μπορούν να δούν τον ελληνικό στρατό να παρελαύνει στα πλαίσια εθνικών εορτών κι όχι σαν "ειρηνευτική¨ δύναμη στη χώρα τους.

Τεράστιες, λαχταριστές και τοξικές από την κατάχρηση λιπασμάτων φράουλες, ένα από τα πολλά αναγκαία επιδόρπια, μετά το κυρίως πιάτο της καθημερινής σιωπηλής αποδοχής για όσα συμβαίνουν. Η εθνική ενότητα γιορτάζει επίσημα δύο φορές το χρόνο, εμπεδώνεται όμως ουσιαστικά κι αποτελεσματικά όλες τις υπόλοιπες.
Η σιωπή είναι η μόνη συλλογική δράση που έχει απομείνει αληθινά ενεργή, σαν απαραίτητο συμπλήρωμα προσωπικών οδών διαφυγής σε καλά οχυρωμένους μικρόκοσμους.
Κάθε προσωπικός παράδεισος, αποκτά μεγαλύτερο ειδικό βάρος μέσω της ύπαρξης των εκτός των τειχών κολασμένων. Χρήσιμες αντιστίξεις που εκτρέφονται από χρήσεις και ερμηνείες της όποιας συγκυρίας, αναπαραγωγές και μεγεθύνσεις μαζικών φοβικών συνδρόμων.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το σωφρονιστικό κατέστημενο, επέλεξε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με την"προβληματική" κρατούμενη Κατερίνα Γκουλιώνη, σε μία χρονική στιγμή που τα media τζογάρουν με επιτυχία στο φόβο και την ανασφάλεια, με όρους πλήρους απάλειψης ακόμα και για τις συνήθεις εθιμοτυπικές αντιδράσεις.

ΚΡΙΣΗ, ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες προβλέψεις από τα διεθνή οικονομικά επιτελεία, η κρίση στην αγορά θα έχει χρονική διάρκεια περίπου ένα έτος και με τις όποιες αυξομειώσεις θ΄αρχίσει να παρουσιάζει όρους ανάκαμψης στα μέσα του 2010.
Όσοι προβλέπουν κατάρρευση του συγκεκριμένου μοντέλου που κυριαρχεί στις διεθνείς αγορές, είτε ανήκουν στην κατηγορία των αφελών που ονειρεύονται την πτώση του υπαρκτού καπιταλισμού, είτε κινδυνολογούν με σαφέστατη επίγνωση της σημασίας του ρόλου τους στις κοινωνικές και πολιτικές αναδιατάξεις που θα προκύψουν.
Όλοι οι παροικούντες της χρηματιστηριακής και πιστωτικής Ιερουσαλήμ, γνώριζαν εδώ και καιρό ότι η κρίση ήταν αναπόφευκτη με άξονα τον τρόπο που οι αγορές διαμόρφωναν τους λειτουργικούς και διαχειριστικούς τους κανόνες.
Το ρίσκο των παραπάνω επιλογών ήταν και είναι σημαντικό, το διακύβευμα όμως αξίζει κάθε παρόμοια προσπάθεια. Ήδη σήμερα αρκετές από τις αμερικανικές τράπεζες διαμήνυσαν στην κυβέρνηση Ομπάμα ότι θα επιστρέψουν την οικονομική βοήθεια που τους δόθηκε, επειδή δεν επιθυμούν να λειτουργούν κάτω από κανενός είδους επιτήρηση όσον αφορά τις επιλογές τους.

Ο κόσμος του κεφαλαίου, διεκδικεί μέσω της οικονομικής ύφεσης την απόλυτη κυριαρχία του κι αυτό πρακτικά σημαίνει ότι επιχειρεί να εξασφαλίσει κρατικές επιδοτήσεις που θα διευρύνουν την οικονομική ασφάλεια της αγοράς, ενώ θα παραμένει ταυτόχρονα απόλυτα και καθολικά απελευθερωμένη. Παράλληλα η ύφεση θα πλήξει όσες επιχειρήσεις βρίσκονται σε χαμηλές ταχύτητες ανταγωνιστικότητας, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο και πραγματοποιώντας μία βαθύτατη αναδιάρθρωση.
Στο επίπεδο των πολιτικών ελίτ, η απόλυτη αποδοχή τους για μία καθαρά διαχειριστική ταυτότητα άσκησης της εξουσίας την τελευταία εικοσαετία, πιστοποιεί ότι οι αντιστάσεις τους απέναντι στο σκληρό πόκερ των αγορών θα είναι από συμβολικές έως ανύπαρκτες, με βάση τόσο τις προθέσεις όσο και τους διεθνείς νομικούς κανόνες που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Στα πλαίσια αυτά, η πίεση προς τις πολιτικές ηγεσίες από την κοινωνία θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μικρότερης έντασης και ο ρόλος των media καθοριστικός για την αποτροπή και τη μετακύληση των κοινωνικών εντάσεων.

Οι κοινωνίες δεν είναι άμοιρες ευθυνών για τα όσα σταδιακά υφίστανται σαν αποτέλεσμα των επιλογών από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ.
Η επικράτηση της προσωπικής διαπραγμάτευσης στις εργασιακές σχέσεις και η απαξίωση κάθε είδου συλλογικής διεκδίκησης, αλλά και η υιοθέτηση ενός συστήματος αναγκών που επί της ουσίας διαμορφώνει μέσω προτύπων διαβίωσης το σύνολο της καθημερινότητας, είναι δύο από τις βασικότερες παραμέτρους εξάρτησης από τις καθεστωτικές επιλογές.
Η ιδιάζουσα αδράνεια μιας κοινωνίας που επαιτεί τον διαρκή δανεισμό της χαρακτηρίζει τους όρους αυτής της εξάρτησης.

Φυσικά οι συγκεκριμένοι συσχετισμοί, δεν αφορούν το σύνολο των ανθρώπων κι εύκολα ανατρέπονται σε συνθήκες κρίσης. Η συνήθης επικοινωνιακή απάντηση από την εξουσία είναι η δοκιμασμένη εδώ και πολλά χρόνια συνταγή του εσωτερικού εχθρού.

Συμπεριφορές,αντιλήψεις πρακτικές παραποιούνται κι ενοχοποιούνται.

Ο εσωτερικός εχθρός είναι παντού,εγκληματίας,μετανάστης, περιθωριακός, ανασύρεται από την εφεδρεία της παραπληροφόρησης και τρέφεται από τις κραυγές υστερίας των Μέσων.

Οι μοναδικοί "συνδικαλιστές "που έχουν συνεχή πρόσβαση στα κανάλια, είναι αυτοί της ελληνικής αστυνομίας κι από κοντά οι κροκόδειλοι δημοσιογράφοι, οι... περίλυποι του περασμένου Δεκέμβρη για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, να αναρωτιούνται για ποιό λόγο μία πεζή περιπολία δύο ατόμων, δεν απέτρεψε τους δεκάδες επιτιθέμενους στο Κολωνάκι. Με ποιόν τρόπο άραγε θα μπορούσε να το κάνει.

Η κλειστή, φοβική κοινωνία δημιουργείται με σταθερούς ρυθμούς και επενδύει σε κάμερες και συναγερμούς, αγανακτεί για τη μείωση των εισοδημάτων της υποδεικνύοντας ως ενόχους τους οικονομικούς μετανάστες κι όχι το βηματισμό της στα τέσσερα μπροστά στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις των αφεντικών.

Οι μοναδικοί "σκληρά" εργαζόμενοι που σε λίγο καιρό θα δικαιούνται να διαδηλώνουν θα είναι αυτά τα απλά παιδιά, που απαρτίζουν την ΕΛ.ΑΣ.

Οι υπόλοιποι θα απολαύσουν στιγμές σπιτικής θαλπωρής, γεμάτης από κλειδαριές ασφαλείας και διακριτικό φώς από υπέρυθρες ακτίνες.

Να προτείνω μία ταινία σε dvd για τον καναπέ;

NEYΡΑ

Έλαβα πρόσκληση για μπλογκοπαίχνιδο, από την ξεχωριστή μου φίλη, Roadartist.
Πρέπει να αναφερθώ σε πέντε πράγματα που με εκνευρίζουν. Αντιμετωπίζω την ίδια δυσκολία με πολλούς άλλους απ΄ότι φαντάζομαι, καθώς είναι πολύ περισσότερα από πέντε.

1. Οι πρωινές ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση που ξεχειλίζουν από λαικισμό και τρελά ντεσιμπέλ υστερίας από γαιδουροφωνάρες με ανάλογα αυτιά και στημένες γεμάτες από ψευτοαγανάκτηση, ψαλμωδίες από παπαδάκια.

2. Αυτοί που στα λεωφορεία οκτώ το πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, δεν λένε ποτέ καλημέρα αλλά όμως έχουν όρεξη για διαλέξεις κάθε είδους στο πόδι.
3. Οι γριές που μπαίνοντας μαζί μου σε διάφορα ασανσέρ, με κοιτούν παράξενα και μετά κρατάνε πιό σφιχτά την τσάντα (δεν τις αδικώ με τέτοια εμφάνιση που έχω, αλλά μ΄εκνευρίζουν παρ΄όλα αυτά)
4. Οι μπλόγκερς που συστηματικά σχολιάζουν μόνο και μόνο για να παραπέμψουν σε κάποια δικιά τους ανάρτηση, σχετική ή όχι με το θέμα.
5. Οι σχιζοφρενείς μπαγλαμάδες που γουστάρουν τον Παλαιοκώστα, εκστασιάζονται με τον Ταραντίνο και επενδύουν στη συνέχεια τα χρήματα τους σε κλειδαριές ασφαλείας.

UNEMPLOYMENT AND THE CITY

Η φωτογραφία αυτής της σύγχρονης γέφυρας δεν είναι φυσικά από το Μανχάταν αλλά από τη Χαλκίδα μία από τις μεγαλύτερες "πρωτεύουσες" της ανεργίας στην Ελλάδα.

Δεν αποτελεί κάποιο φοβερό μυστικό το γεγονός ότι οι εργοδότες χρησιμοποιούν τις απολύσεις ως πρακτική ή ως απειλή, για να μειώσουν τα κόστη παραγωγής.

Και οι απολύσεις έχουν αυξηθεί δραματικά σε ποσοστό όντας πλέον καθημερινό φαινόμενο.

Τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν συμβαίνει για όσους αντιμετωπίζουν τη ζωή με μία εντελώς "φυσική" νεουορκέζικη ανεμελιά με τις απαραίτητες ...ρόκ ανταύγειες.

Η Σώτη Τριανταφύλλου, συγγραφέας, δημοσιογράφος, αμερικανολόγος των πάνελ και βέβαια πάνω απ΄ όλα ρόκ μέχρι το κόκκαλο, με το κείμενο της στο τελευταίο τεύχος της Athens Voice διαφωνεί με την έκταση που έχει πάρει το θέμα, από τη στιγμή που μιλάμε για μία-δύο νόμιμες απολύσεις και τίποτα παραπάνω.

Εγκαλεί λοιπόν την επίσημη αριστερά, αυτή την ίδια αριστερά που όλοι γνωρίζουμε τις σχεδόν εθιμοτυπικές αντιδράσεις της στην εργοδοτική ασυδοσία, για υπερβολή και διαρκή μονομέρεια που αρνείται να δεί τα εργασιακά ζητήματα με την οπτική των εργοδοτών!

Αντίθετα οι συνδικαλιστές της υπερασπίζονται άκριτα τους απολυμένους, που ενίοτε ανήκουν στην κατηγορία των εργαζομένων που ευθύνεται για όλα τα δεινά μας, λόγω οκνηρίας, αδιαφορίας ή αναίτιας επιθετικότητας και οι οποίοι μετά την απόλυση τους, βρίσκουν σχεδόν πάντα πολύ εύκολα δουλειά για να συνεχίσουν προφανώς να εκμεταλλεύονται την υπομονή μας.

Άλλωστε τις απολύσεις τις πραγματοποιούν μικρά και μεσαία αφεντικά κι όχι τίποτα Τεξανοί πετρελαιάδες που ακούνε κάντρυ. Είναι γνωστό ότι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τηρείται αυστηρά το οικογενειακό κλίμα άρα η απόλυση ισοδυναμεί με ανεξαρτησία από το πατρικό χαρτζηλίκι και για όσους επιμένουν σ΄αυτό υπάρχει πάντα η θεμιτή διέξοδος της μερικής απασχόλησης, που όταν πραγματοποιείται τις Κυριακές έχει και χαρακτήρα αντίστασης στον παραδοσιακό κι αναχρονιστικό εκκλησιασμό.

Το καλό στον καπιταλισμό είναι πως έχει βίδα, άμα πιάσεις το μηχανισμό, από τ΄αυτιά τον πιάνεις τον λαγό, λένε οι στίχοι του Άσιμου στο τραγούδι του " μηχανισμός".

Οι ...εναλλακτικές εκδοχές του life style, είναι χειρότερες από τις παραδοσιακές επειδή επιχειρούν και συχνά τα καταφέρνουν, να πιστωθούν τη δήθεν εκτός των τειχών άποψη και στάση ζωής, ταχυδακτυλουργοί που αξίζει να γίνουν δαχτυλοδεικτούμενοι.

Υ.Γ: Νομίζω ότι ανέκαθεν η διαμαρτυρία είχε το χαρακτήρα της ποικιλομορφίας και δεν συνδεόταν απαραίτητα με την πιθανότητα να φας σφαλιάρες, τόσο γιατί η διαμαρτυρία δεν αποτελεί προνόμιο όσων τις αντέχουν, όσο και γιατί μέρα που είναι σήμερα, ο μαζοχισμός δεν συνάδει με την κοινωνική απελευθέρωση.

ΓΚΟΛΟΥΜΑ

- Πρέπει να γράψεις κάτι στο πολύτιμο σου blog, έχεις να γράψεις δύο μήνες
- Όχι, όχι, δεν είσαι ακόμα έτοιμος γι αυτό, ξεκίνα σχολιάζοντας τα πόστ των άλλων και μετά βλέπουμε τι θα κάνεις.


Τα χθεσινά Γκόλουμα είχαν πολύ έντονα χαρακτηριστικά αμφιταλαντεύσεων και σχιζοειδούς εσωτερικού διαλόγου μα τον Σάρουμαν. Τα αποτελέσματα είναι προφανή.
Ξεκίνησα να γράφω αφήνοντας σχόλιο στην Pastaflora καθώς με συγκίνησε η ανάρτηση της που αφορούσε τη διαχρονική και οικουμενική διάσταση της ελληνικότητας, για την οποία όπως πολλοί άλλοι, τρέφω κι εγώ μία ιδιαίτερη αδυναμία.


Στη συνέχεια διάβασα εφημερίδες κι ένοιωσα την Άνοιξη να αναδύεται από παντού.
Είναι γεγονός, μπαίνουμε σε περίοδο ανθοφορίας και οι ζαρντινιέρες δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Πρίν μία εβδομάδα ένα σκληρό καραφλό αγόρι, σύμφωνα με μαρτυρίες
διερχομένων, πέταξε χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών στα Εξάρχεια την ώρα που γινόταν συζήτηση αντιμιλιταριστών χωρίς ευτυχώς να βρεί στόχο.
Φουσκοδεντριές, που επίσης συμβαδίζουν με την Άνοιξη και επιτρέπουν προβλέψεις για πρώιμους καύσωνες. Θα δείξει.