Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ΠΟΙΟΣ JACKSON; ΟΖΖΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Καθώς έριξα μιά ματιά χθές και σήμερα στα μπλόγκς και είδα τα πόστ για το θάνατο του Jackson, ξύπνησαν αναπόφευκτα κάποιες εφηβικές μνήμες.Η κυρίαρχη παρουσία του Jackson στην τότε ποπ σκηνή, σηματοδοτούσε για κάποιους το αντίπαλο δέος, σε μία εποχή που οι άνθρωποι και οι κοινωνίες γνώριζαν καλά την έννοια του δέους και οι αντιπαλότητες δεν είχαν εισαγωγικά.Οι μουσικοί και ενδυματολογικοί κώδικες τη δεκαετία του ΄80, δεν ήταν όπως σήμερα μιά κάποια παραλλαγή στυλιστικών προτιμήσεων, αντίθετα αντανακλούσαν σε μεγάλο βαθμό εκφρασμένες στάσεις ζωής.Έξι χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας, το παρελθον είχε πολύ έντονη παρουσία στην αντίληψη και τους όρους που συνιστούσαν την καθημερινότητα, ανεξάρτητα από τους τρόπους που το βίωνε ο καθένας και τις επιλογές που προέκυπταν από αυτό.Τρείς ήταν οι κυρίαρχες τάσεις στη νεολαία.Οι πολιτικοποιημένοι της ευρύτερης αριστεράς, Ρίτσος και φρέσκα φασολάκια που η μάνα καθαρίζει στη δροσερή αυλόπορτα, με όλες τις κοινωνικά πασιφιστικές τους εμμονές, τα ταμπού και τους εγκλωβισμούς σε λογικές του τύπου : Καραμανλής ή τάνκς.Τα "αμερικανάκια" της ποπ και των ντίσκο, λόγω ... ανεμελιάς ή συμβιβασμού με τα κυρίαρχα πρότυπα κι ότι αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικές σχέσεις και γονική αποδοχή.Η τρίτη τάση χαρακτηριζόταν από μία ανορθολογική στο σύνολο της κόντρα με τα τότε στερεότυπα και εκφραζόταν από τη ροκ μουσική και την "εναλλακτική" χρήση των γηπέδων ποδοσφαίρου σ΄ολόκληρη την Ελλάδα.Ο φόβος του χωροφύλακα, κληρονομιά του εκδικητικού μετεμφυλιακού κράτους, δεν καταργήθηκε ούτε με νομοσχέδια, ούτε από τη δράση μειοψηφικών πολιτικών ομάδων, αλλά σε ροκ συναυλίες σαν αυτή του Γκάλαχερ το 1980 στη Φιλαδέλφεια, στην Τούμπα και στη Ριζούπολη από αφηνιασμένα παόκια και γαύράκια.Κάθε Δευτέρα στα σχολεία των νότιων και δυτικών συνοικιών της Αθήνας, διεξαγόταν το δεύτερο ημίχρονο ανάμεσα σε ροκάδες και κυριλέ συμμαθητές, μετά τα γιαουρτώματα του Σαββάτου έξω από τις ντίσκο της λεωφόρου Συγγρού.Η κόντρα συχνά απόλυτα προσωποποιημένη, μεταφερόταν στις μαθητικές εκλογές και στις ψηφοφορίες για το εάν θα γίνει αποχή από τα μαθήματα στην επέτειο του Πολυτεχνείου.Τελικά άξιζε τον κόπο η κλεισούρα για μιά εβδομάδα στο σπίτι,.Πήρα εισιτήριο για την Κυριακή και έμειναν φράγκα για μιά βόλτα στην Όμπρε.



Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ


Ο κατηγορούμενος που εικονίζεται στην πρώτη φωτογραφία δεν είναι ο Αλέξης Τσίπρας, παρόλο που κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ θα το επιθυμούσαν διακαώς μετά το αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, αλλά ο σωσίας του και κάποτε διάσημος σατανιστής Ασημάκης Κατσούλας.
Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα και μάλλον περισσότεροι που τον κατηγορούν είτε ως ανεπαρκή, είτε ως υπεύθυνο κάποιων λανθασμένων στρατηγικών επιλογών, ενώ για την "ανανεωτική" πτέρυγα και τον Λεωνίδα Κύρκο, είναι μάλλον η προσωποποίηση του διαβόλου.
Ένα πολύ δημοφιλές σημείο που εστιάζονται κριτικές και προβληματισμοί, είναι ο Δεκέμβρης και η στάση που τήρησε το κόμμα στη διάρκεια της εξέγερσης.


Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν σε σχέση με όλα αυτά και όσον αφορά την "ανανεωτική" πτέρυγα του κόμματος, που έχει χτίσει μεγάλο μέρος του μεταπολιτευτικού προφίλ της υπερασπιζόμενη από τη θέση του συνηγόρου, αυτούς που σήμερα θεωρεί άγνωστους και ανεξέλεγκτους κουκουλοφόρους, αλλά και για το γεγονός ότι στις κατηγορίες υποκίνησης που εκτοξεύτηκαν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ τον Δεκέμβρη, οι απαντήσεις έλεγαν τη μισή αλήθεια.
Έλεγαν δηλαδή ότι δεν υποκινεί σε καμμιά περίπτωση τα επεισόδια, αποκλειστικά όμως λόγω πολιτικής άποψης κι όχι ανυπαρξίας κι αδυναμίας παρέμβασης σε μαζικούς χώρους.
Βολευόντουσαν δηλαδή στο να δημιουργούνται κάποιες εντυπώσεις, σε ένα μέρος της κοινής γνώμης που δεν γνωρίζει τις πρακτικές τους δυνατότητες.
Δίκοπο μαχαίρι αυτή η τακτική, γιατί αν όλοι γνώριζαν τα όρια "παρέμβασης" του ΣΥΡΙΖΑ τότε το συντηρητικό κομμάτι των ψηφοφόρων του, δεν θα ανησυχούσε για την πιθανότητα εκτροπής του κόμματος από τις κατά παράδοση πολιτικές που ακολουθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο στοιχειώδους μαζικής παρέμβασης, παραμένει κόμμα ανακοινώσεων και τηλεοπτικής παρουσίας, γι αυτό άλλωστε και μικρή σημασία έχει το "μέγεθος" που αντιπροσωπεύουν οι συνιστώσες του, ενώ ο Ρούντυ τρώει τους Παπαδημούληδες για πρωινό ότι ώρα το επιλέξει.

Όλα τα παραπάνω ζητήματα όμως έχουν πολύ μικρότερη σημασία από την εμφάνιση ενός καινούριου πολιτικού φαινομένου, εικονικής και δημοσκοπικής πραγματικότητας.
Η εσωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλεται στην πτώση του εκλογικού του ποσοστού σε σχέση με τα δημοσκοπικά ευρήματα του 2008 κι όχι σε σχέση με τα πραγματικά αποτελέσματα από προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Τα media έδωσαν πρωτοφανή έκταση σ΄αυτή την εκλογική "πτώση", η κοινή γνώμη και τα κόμματα παρακολούθησαν τις αναλύσεις των εταιρειών δημοσκοπήσεων πάνω στο θέμα παρά το γεγονός ότι οι δημοσκόποι απέτυχαν στις εκλογικές τους προβλέψεις, κινώντας παράλληλα βάσιμες υποψίες περί κατασκευής της πραγματικότητας.
Η αδικαιολόγητη ανοχή μας απέναντι στους επαγγελματίες της εξαπάτησης των γκάλοπ και των πάνελ, έχει οδηγήσει ήδη στο να εφευρίσκουν κοινωνική συναίνεση οι κυβερνώντες για νομοσχέδια που αφορούν ατομικά δικαιώματα, κραδαίνοντας τα τελευταία αποτελέσματα των...ερευνών.
Εισερχόμαστε λοιπόν σε μία νέα διάσταση του εικονικού, με πολύ πραγματικά και ρεαλιστικά όμως κοινωνικά αποτελέσματα.
Όπως έχει αποδειχθεί, οι επικοινωνιακές μηντιακές αυθαιρεσίες εύκολα καταρρέουν, αρκεί να βρούν απέναντι τους έναν πραγματικό δαίμονα σαν τον Τσάβες κι όχι την κυρία Αλέκα ή τον σωσία του Ασημάκη.

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΛΑΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ



Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.
...Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους. Ο πρώτος αριθμός σημαίνει συνουσία. Βάση ρευστή για δημιουργία. Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό -που λεν- ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.Το λεω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι «Tα σχόλια του Τρίτου» εκδόσεις: Εξάντας


Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ


Μπορεί οι δυνατότητες της τεχνολογίας παρακολούθησης να είναι τεράστιες και διαρκώς εξελισσόμενες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι μπορούν να υποκαταστήσουν απόλυτα τη διαχρονική αξία των παραδοσιακών μεθόδων χαφιεδισμού.
Ότι και να μπορεί να καταγράψει η κάμερα, ο ανθρώπινος παράγοντας εξακολουθεί να προσφέρει το κάτι παραπάνω.
Είναι κι αυτή, η δεύτερη ανασφάλεια (πέρα από την οικονομική), που κατατρώει τους κάθε είδους κι επιπέδου εργοδότες, ότι υπάρχουν δηλαδή σοβαρές πιθανότητες κάποια στιγμή από το "πουθενά" να εξεγερθούν οι βολικοί και ελαστικοί υπάλληλοι τους.

Παρά τις εύλογες ανησυχίες όμως των αφεντικών, παραμένει αξιοθαύμαστη η προσήλωση τους στις επιλογές των τελευταίων χρόνων. Μόλις 420 ευρώ αποτιμώνται οι υπηρεσίες παρακολούθησης, μερική απασχόληση και αμοιβή πιό κάτω κι απ΄το επίδομα ανεργίας!
Τα αφεντικά παίζουν σκληρά τις ζαριές τους παρά την κρίση και τους κινδύνους της, οι χρυσές εποχές της Κευνσιανής ρύθμισης των κοινωνιών έχουν περάσει ανεπιστρεπτεί.
Mέσα μαζικής ενημέρωσης, μπάτσοι, υπερχρεωμένοι και φοβικοί πολίτες είναι οι βασικοί καθεστωτικοί πυλώνες της νέας κοινωνικής ισορροπίας.
Ο παλιός ...καλός συναινετικός κόσμος , που περιελάμβανε συνδικάτα και "κοινωνικούς "
φορείς ως αναπόσπαστο κομμάτι άσκησης πολιτικών εξουσιών και τον οποίο γνωρίσαμε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά, έχει καταρρεύσει εδώ και πολύ καιρό.
Ίσως γι΄αυτό οι εκπρόσωποι του μοιάζουν τόσο αδύναμοι κι αμήχανοι (σχεδόν όσο και τα κόμματα εξουσίας), στο να εκφέρουν κάποιο πειστικό λόγο για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους την επόμενη Κυριακή.