Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

ΜΕΣ΄ ΤΗ ΘΟΛΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΜΟΥ...


Μεσ΄τη θολή κουλτούρα μου
γιατί να σε γνωρίσω
κλαίω και λέω μυστικά για σένα, ναι
πρέπει να σε ψηφίσω.

Θολοκουλτουριάρης είναι ο πιό hot χαρακτηρισμός που κυκλοφορεί στην πιάτσα, με σκοπό να περιγράψει την υπάρχουσα ποικιλία των "εθνομηδενιστών", όσων δηλαδή διαφωνούν με τις υπάρχουσες "πατριωτικές" φωνές και τις υστερικές απόψεις που αυτές εκφράζουν.
Το πρότυπο κάθε καλού θολοκουλτουριάρη σύμφωνα με το σενάριο. είναι βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά ο πίσω απο όλες τις λέξεις Αλέξης Τσίπρας.
Γενικά πάντως οι θολοκουλτουριάρηδες έχουν πολύ παράξενα γούστα, μιλούν παράξενα και διασκεδάζουν παράξενα, ενώ επίσης "χαλαρώνουν" και παράξενα.
Στα πλαίσια αυτής της παράξενης χαλάρωσης και το παρακάτω βίντεο με το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, με τίτλο: Η Μαριάνθη των Ανέμων.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

ΑΧ Ο ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΪΣΤ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ...

Η επίθεση που έγινε το περασμένο Σάββατο στην Πανόρμου σε αντιρατσιστική συγκέντρωση που είχε διοργανώσει το Πολιτιστικό Κέντρο Αμπελοκήπων ήταν σχεδόν αναμενόμενη, καθώς παρόμοιες μικρότερης κλίμακας επιθέσεις απο ακροδεξιούς, έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Εδώ και αρκετό καιρό με αφορμή την πρόθεση της κυβέρνησης για τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, το ιδιότυπο "πατριωτικό μέτωπο" που έχει συγκροτηθεί τα τελευταία χρόνια, είναι σε απόλυτη εγρήγορση.
Η σοβαρή περιφρούρηση παρόμοιων αντιρατσιστικών εκδηλώσεων, είναι ένα σημαντικό ζήτημα με το οποίο καλό είναι να ασχοληθεί όποιος μπορεί και το επιθυμεί. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει μέσω μπλόγκ και τσαμπουκάδων του πληκτρολογίου.



Στο διαδίκτυο άλλοτε απροκάλυπτα κι άλλοτε με πιό...ήπιες διεισδύσεις, οι ακροδεξιές απόψεις αποκτούν βήμα λόγου στους επισκέπτες αναγνώστες.
Για ιστοσελίδες και ιστολόγια που ανήκουν στην κατηγορία του απροκάλυπτου, δεν έχω να πω κάτι ή αυτά που έχω να δηλώσω αποτελούν θέμα για κάποιο άλλο πόστ.
Για τις περιπτώσεις όμως που τα παραπάνω συμβαίνουν με έμμεσους τρόπους έχω να δηλώσω αρκετά κι έχω ξανακάνει ανάρτηση για το θέμα.
Αναφέρομαι λοιπόν στο μπλόγκ: Μπλόγκερς ενωμένοι, ποτέ νικημένοι, όχι γιατί είναι το μόνο στο οποίο συμβαίνουν παρόμοια φαινόμενα, αλλά γιατί παρουσιάζει κάποιες πολύ σημαντικές
ιδιαιτερότητες που αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και τη στρατηγική της ήπιας διείσδυσης απο συγκεκριμένους χώρους.
Το μπλόγκ δημιουργήθηκε με βασικό στόχο την προάσπιση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο και γενικότερα των δικαιωμάτων των μπλόγκερς.
Όπως είναι απόλυτα λογικό βάσει αυτής της κεντρικής διακήρυξης, προσέλκυσε μιά σειρά απο αξιόλογα μπλόγκ, κάποια εκ των οποίων είναι και ιδιαίτερα αγαπημένα.

Υπάρχει βέβαια η άποψη ότι όλοι μπορούν να συνυπάρχουν σε μιά συλλογικότητα που έχει δημιουργηθεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό, αρκεί να σέβονται τους κανόνες ευπρέπειας στις όποιες παραθέσεις των απόψεων, λειτουργώντας δημοκρατικά.
Η άποψη αυτή εκφρασμένη κατά κύριο λόγο μέσα απο σχόλια των διαχειριστών του μπλόγκ με έναν αφελή σε βαθμό "παρεξήγησης" στρουθοκαμηλισμό επιχειρεί να μας πείσει ότι στις συλλογικότητες και τους κανόνες τους, εξαφανίζεται δια μαγείας η ατομικότητα και ο τρόπος που αυτή επιθυμεί να εκφράζεται, όταν λειτουργεί εκτός των ορίων του συλλογικού.
Θα μπορούσε άνετα λοιπόν να συμμετέχει σε ένα συλλογικό μπλόγκ για τις ανθρώπινες σχέσεις, ένας σεξιστής μπλόγκερ, ένας παιδολάγνος σ΄ένα οικολογικό μπλόγκ κλπ.
Εκτός κι αν δεν τους ενοχλεί καθόλου το πως εκφράζεται, αυτή η ατομικότητα, ποιές άλλες μορφές συλλογικότητας ανήκουν στις προτιμήσεις της και η άποψη της για τη...δημοκρατία.
Αλήθεια ποιά εξήγηση υπάρχει στην έκδηλη "απροθυμία" να θιγούν οι ακραίες φωνές εντός του συλλογικού μπλόγκ ακόμα και σε γεγονότα πανταχόθεν καταμαρτυρούμενης φασιστικής βίας και η εξάντληση της κριτικής σε παραινέσεις περί ευπρέπειας.
Μήπως τελικά πρόκειται για άτακτα μπλογκοπαίδια που ενίοτε ξεφεύγουν σε πόστ και σχόλια αλλά η στράτευση τους απέναντι στον "ισλαμικό κίνδυνο" απο τη νομιμοποίηση μεταναστών μαυριδερών (όπως λέει το σχόλιο) που απειλούν με πολλούς τρόπους την ελληνική κοινωνία, είναι πολύ πιό σημαντική.



Ο μαρκήσιος ντε Σάντ μ΄ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά αποτελούν κάποιους απο τους ευρηματικούς στίχους με τους οποίους ο Σαββόπουλος περιέγραψε κάποτε την ικανότητα του συστήματος να ομαδοποιεί διαφορετικούς ανθρώπους με σκοπό την επιβίωση του.
Είναι καιρός λοιπόν να θυμηθούμε κι έναν άλλο παλιό ευρηματικό του στίχο, γιατί έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ΙΑΝΟΣ 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΣΚΟΥ:"ΕΜΙΝΕ"


Κρητική λύρα, λαούτο,ταμπουράς, μπουζούκι, κιθάρα. Ο Πάρις Περυσινάκης ανήκει σε μιά όχι και τόσο συνηθισμένη κατηγορία μουσικών τους λεγόμενους πολυόργανους και μάλιστα με εξαιρετικές επιδόσεις εκτελεστικά και συνθετικά.
Οι ικανότητες του αυτές, σε συνδυασμό με έναν ξεχωριστό και "παιχνιδιάρη" χαρακτήρα στάθηκαν η αφορμή πρίν έξι χρόνια, για να εντάξω μέσα στα ακούσματα μου την κρητική παραδοσιακή μουσική, αλλά και για να παρακολουθήσω πολλές ενδιαφέρουσες παραστάσεις σε έντεχνες μουσικές σκηνές.
Την επόμενη Τρίτη 26/01 στις 12.30 στον ΙΑΝΟ, γίνεται η παρουσίαση του δίσκου: "ΕΜΙΝΕ" με είσοδο ελεύθερη και τη συμμετοχή στην εκδήλωση των ερμηνευτών Παντελή Θαλασσινού και Νικόλα Καράτζη, μαζί με τους Βασίλη Σταυρακάκη και Μαρίνα Δακανάλη.


Ο δίσκος "ΕΜΙΝΕ" είναι ο κατά σειρά έκτος προσωπικός του Περυσινάκη και βασίζεται στο ομότιτλο ποιητικό έργο του Γιώργη Καράτζη.
Ο Γιώργης Καράτζης έγραψε έναν κρητικό ποιητικό μύθο που μας ταξιδεύει με δύναμη και λυρισμό στο παρελθόν
Ο Βασίλης Σταυρακάκης (τραγουδιστής), ο Σωκράτης Μάλαμας (Γιάγκος), ο Παντελής Θαλασσινός (ποιητής) και ο Χρήστος Θηβαίος (Χαϊνης) είναι οι ερμηνευτές του έργου, μαζί με την Μαρία Δακανάλη στο ρόλο της Εμινέ. Ο Καράτζης συμπληρώνει την ομάδα στο ρόλο του αφηγητή της ιστορίας.

Ο Πάρις Περυσινάκης διαθέτει εξαιρετική γνώση της κρητικής μουσικής κι αυτό είναι ορατό σε όλο το συνθετικό του έργο.
Παράλληλα η εμπειρία του στις σύγχρονες έντεχνες μουσικές διαδρομές είναι κατά τη γνώμη μου ένας απο τους βασικότερους λόγους που οι ερμηνευτές πέρα απο τις αναμφισβήτητες ικανότητες τους, ταυτίζονται απόλυτα, σαν έτοιμοι απο καιρό, με τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης μουσικής παράδοσης.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου-12.30 μμ

Πάρις Περυσινάκης
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ CD
«ΕΜΙΝΕ», δισκογραφική εταιρεία VOUKINO
Εισηγητές: Γιώργης Καράτζης, Μιχαήλ Κοπιδάκης (Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών), Γιώργος Κοκκώνης (Καθηγητής Εφαρμογών του Τμήματος Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου), Πάρις Περυσινάκης.
Ερμηνεύουν: Παντελής Θαλασσινός, Νικόλας Καράτζης,Βασίλης Σταυρακάκης, Μαρίνα Δακανάλη.
Είσοδος ελεύθερη

IANOS (Σταδίου 24)
Τηλ. 2103217810




Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ο ΤΥΧΕΡΑΚΙΑΣ ΜΑΡΚ


Αναζητώντας κάποια δημοσιεύματα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη στο Βήμα του γνωστού Άγγλου ιστορικού Mark Mazower και τη διάβασα ξανά.
Ο Mazower συζητώντας για τις ιστορικές του έρευνες, αμφισβητεί ευθέως την ικανότητα της χώρας του να νικήσει (και κατά προέκταση να επιβιώσει) τη ναζιστική Γερμανία κατά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς τη συνδρομή της τύχης που στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά τις λάνθασμένες κινήσεις του Άξονα που ενέπλεξαν στον πόλεμο ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση.
Καμμιά αναφορά στην "ηρωική" αγγλική αεροπορία και στη διάσημη αποφασιστικότητα των συμπατριωτών του. Αντίθετα αποστασιοποιείται εκφραστικά αλλά και ουσιαστικά απο τις κάθε είδους φανφάρες και ηθικολογίες που συσκοτίζουν την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Στα βιβλία του κυριαρχούν οι ψύχραιμες ιστορικές περιγραφές, παράλληλα με την ανάδειξη του συνολικού κοινωνικού πλαισίου που περιβάλλει τα γεγονότα.

Με λίγα λόγια μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με θέσεις και συμπεράσματα που ο συγκεκριμένος ιστορικός παραθέτει στα έργα του, το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για μιά απολύτως σύγχρονη ματιά στην επιστήμη της ιστορίας.
Μια επιστήμη που δεν εξαναγκάζεται σε απολογία απο κανένα πικραμένο και γεμάτο έπαρση μουσικοσυνθέτη, ούτε τροφοδοτεί υστερίες και ανόητες πρακτορολογίες.
Η κατασκευή συγκινήσεων και η απόκτηση "υπεροχής" με άξονα την αυθαίρετη εργολαβική διαχείρηση της οποιασδήποτε ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής κληρονομιάς, αληθινής ή κατά φαντασίαν, είναι ένα είδος ...διαλόγου, που ευδοκιμεί μόνο στην Ελλάδα.
Ο τυχεράκιας Μάρκ, δεν θα συναντήσει ποτέ τον αντίστοιχο Άγγλο αυτοδιορισμένο τιμητή και φύλακα άγγελο της εθνικής αξιοπρέπειας Μίκη.


Συνηθίζεται σε αρθρογραφίες και τηλεοπτικά πάνελ με θέμα τη δημόσια μέση εκπαίδευση, να γίνονται αναφορές στην ανεπάρκεια του λυκείου να προετοιμάσει και να εξοικειώσει τους μαθητές για το επόμενο στάδιο σπουδών που θα συναντήσουν στα ΑΕΙ.
Η χρήση υπολογιστών στο σχολείο, οι υποδομές σε εργαστήρια, το επίπεδο εκμάθησης ξένων γλωσσών είναι μερικές απο τις πιό συχνές αναφορές που γίνονται για να αναδείξουν το παραπάνω πρόβλημα. Για τις ιστορικές σπουδές κουβέντα.
Δεν πρόκειται για συνωμοσία, αλλά για παγιωμένο εθισμό στην ακινησία.
Ο πατριωτισμός έχει πολλούς πατέρες, η ελληνική ιστορία όμως στα σχολεία είναι ορφανή αποφεύγοντας τις εθνικές... κακοτοπιές, παραλείποντας γεγονότα ή παρουσιάζοντας τα σαν ουρανοκατέβατα, χωρίς να τα συνδέει με πρόσωπα που θέλει να μείνουν στο απυρόβλητο.


Ειδικά σε περιόδους έξαρσης των εθνικών ζητημάτων (αρχές εικοστού αιώνα , μεσοπόλεμος κλπ), η σκληρή κι ενίοτε αιματηρή καταστολή εργατικών κι αγροτικών αγώνων στο εσωτερικό της χώρας απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά κι όταν είναι παρούσα, εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι χωροφυλακή και στρατός, ενεργούν περίπου με δική τους πρωτοβουλία.
Το έτσι κι αλλιώς εξωραϊσμένο καθεστώς Μεταξά φυτρώνει απο το πουθενά και είναι εντελώς άσχετο σαν κοινωνικό γεγονός, απο το θαυμασμό που έτρεφε ο Βενιζέλος και πολλοί άλλοι αστοί πολιτικοί για τα φασιστικά καθεστώτα της εποχής στην Ευρώπη.
Για τα μεταπολεμικά γεγονότα φροντίζει το σοφό αναλυτικό πρόγραμμα, απο τη στιγμή που οι μαθητές ποτέ δεν προλαβαίνουν να τα διδαχθούν.


Αν για τους ακροδεξιούς, τους συντηρητικούς και τους δημοσιογράφους "ερευνητές", ο ρόλος του εθνικού κριτή είναι επάγγελμα για απολύτως ευνόητους λόγους, οι προερχόμενοι απο την ευρύτερη αριστερά τιμητές πατριώτες, έχουν για αρωγό τους τις παλιές και δοκιμασμένες στην πράξη ιδεολογικές φόρμες. Απλώς προσαρμόζουν το περιεχόμενο τους.
Απο τη στιγμή λοιπόν που προέταξαν ιδεολογικά, ως βασικό κι επομένως στην ουσία μοναδικό
διακύβευμα για την ελληνική κοινωνία την εξέλιξη των "εθνικών ζητημάτων", με όρους κατά της παγκοσμιοποίησης, του ιμπεριαλισμού κλπ, όλα ακολουθούν τον "φυσιολογικό" δρόμο.


Μοναδικό διακύβευμα, άρα και "κεντρικό ζήτημα" που όπως τον παλιό...καλό καιρό, επιτρέπει
να "παραβλέψουμε" τα υπόλοιπα "επουσιώδη", να κάνουμε "λάθη" και να μη διστάσουμε μπροστά σε τίποτα. (ξέρει απο αυτά ο Θεοδωράκης απο την εποχή που απολάμβανε την εύνοια όσων εξόντωσαν τον Βελουχιώτη που σήμερα επικαλείται)
Για άλλες συνιστώσες του αριστερού πατριωτικού ρεύματος, το "κεντρικό ζήτημα" επιτρέπει τον θαυμασμό στην αντιμπεριαλιστική Χεζμπολά με τα γεμάτα ταμεία απο τη στήριξη των δολοφόνων της ιρανικής κυβέρνησης (αλήθεια είδε κανείς καμμιά διαμαρτυρία για τους δολοφονημένους ιρανούς διαδηλωτές), η οποία είναι επίσης αντιμπεριαλιστική!!!
Ταυτόχρονα άπαντες πανηγυρίζουν για την εκλογή Σαμαρά στη ΝΔ που είναι περίπου μιά τελευταία ευκαιρία για τη χώρα, σε συνδυασμό με κάποιους ιεράρχες που... κρατάνε ακόμα.



Επίκαιρος όσο ποτέ ο Ευγένιος Αρανίτσης και οι ψυχαναλυτικές του προεκτάσεις για την κατεστημένη και διαρκώς λιβανιζόμενη απο τα μμε "μεγαλοπρέπεια" που αποτελεί αιχμή του δόρατος των τιμητών του πατριωτισμού.


Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

ΡΙΞΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ


Κι ενώ η επικαιρότητα παραμένει ζοφερή, χωρίς ορατές αριστερές διεξόδους, το τοπίο αλλάζει με τη γέννηση του μικρού Τρότσκι που δίνει ελπίδα στο μανεταριάτο.


Ευχαριστούμε τον μυστικοπαθή ατζέντη για την άδεια δημοσίευσης της φωτο δωρεάν.
Tιμή αναδημοσίευσης αναγράφεται στο μπλόγκ του.