Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

ΡΕ ΟΥΣΤ...

Η δολοφονία του δεκαεξάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου τον περασμένο Δεκέμβρη, πυροδότησε μία σειρά από πανελλαδικές αντιδράσεις, πρωτοφανείς για το εύρος, το δυναμισμό και την ένταση τους. Πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας απαξιώσε σε τέτοια έκταση και αποδοκίμασε έμπρακτα σε διαφορετικά επίπεδα, το σύνολο των μηχανισμών αστυνόμευσης και καταστολής.
Οι βίαιες στιγμές των παραπάνω γεγονότων, είχαν συχνά χαρακτήρα εντελώς ανορθολογικό, σαν αποτέλεσμα της ιδιαιτερότητας που αφορούσε την κοινωνική σύνθεση των εξεγερμένων αλλά και την ανυπαρξία καθοδηγητικού κέντρου, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα από πολιτικά και δημοσιογραφικά κέντρα παραπληροφόρησης.


Η ελληνική κοινωνία λόγω της παραδοσιακά παρασιτικής οικονομικής της διάρθρωσης και της εξάρτησης της από εισαγωγές ξένων προϊόντων, αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες τον παράδεισο των εργολάβων και των κάθε είδους αντιπροσώπων.
Η οικονομική πραγματικότητα, συχνά διαχέεται στον κοινωνικό ιστό και παράγει αντίστοιχα αποτελέσματα. Αντιπρόσωποι ιδεών και εργολάβοι της διακύμανσης των όποιων κοινωνικών εκρήξεων, οικοδομούν αυθαίρετα, στο σβέρκο μας.


Το 1985 μετά από τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτέζα και τις μαζικότατες και επεισοδιακές αντιδράσεις που την ακολούθησαν, ήταν η 17 Νοέμβρη που ανέλαβε εργολαβικά να "ανεβάσει" το επίπεδο αντιπαράθεσης, στο όνομα των διαδηλωτών που η προκήρυξη της απαξίωνε! Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από την ουσιαστική ματαίωση των κινητοποιήσεων για τη δολοφονία, από τη στιγμή που το κλίμα είχε άμεσα αλλάξει.
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα μετά από τους πυροβολισμούς στα Εξάρχεια. Ακόμα κι αν υπάρξει συνέχεια των κινητοποιήσεων, η μαζικότητα τους θα αποτελεί παρελθόν.
Όλοι οι εργολάβοι, είτε πρόκειται για ξεφωνημένους συνδικαλιστές, είτε για σταλινόπληκτους κουκουέδες, έχουν σαν κοινή συνισταμένη των απόψεων τους, το μίσος για τον αυθορμητισμό. Οι ένοπλοι δεν εξαιρούνται από αυτό τον κανόνα, κάθε άλλο.
Η αυθόρμητη και ενίοτε βίαιη έκφραση των διαδηλώσεων, καταστρέφει στην πράξη την έννοια της πρωτοπορίας που παρέχει το απαραίτητο υλικό για τις ονειρώξεις τους.
Η "κοινωνικοποίηση" του no future που εκφράζουν κάθε φορά, είναι η βολική ταφόπλακα κάθε κινήματος, γεγονός που γνωρίζουν πολύ καλά μμε και πολιτικοί.


Έχω μπλόγκ εδώ και λίγους μήνες, ανήκω στους κοντόφθαλμους που κοιτούσαν με ιδιαίτερη καχυποψία τη γενιά του διαδικτύου. Το να σε ξεπερνούν οι εξελίξεις, είναι κάποιες φορές απολαυστικό. Στην αντίθετη περίπτωση μοιάζεις με κάτι νεκροζώντανους λαϊκούς τραγουδιστές, που με όπλο την επεξεργασία της εικόνας, ποζάρουν ακόμα σε διαφημιστικές αφίσες αρνούμενοι να εγκαταλείψουν την πίστα.
Το θέαμα, το κάθε είδους θέαμα, καθορίζεται, επιβιώνει, μακιγιάρεται αλλά και αναιρείται μέχρι τη συνολική του απαξίωση, από τη στάση του κοινού.
Η σιωπηλή αποδοκιμασία και η αδιέξοδη απογοήτευση, λίγα έχουν να προσφέρουν.
Στους κάθε είδους εργολάβους κι ...αντιπροσώπους, σε όσους ερμηνεύουν τα κοινωνικά φαινόμενα με άξονα την επιβίωση της κατά φαντασίαν πρωτοπορίας τους, σε όσους φτύνουν τη συλλογική δράση στο όνομα του οποιουδήποτε προσωπικού τους στοιχήματος, αφιερώνω με πλήρη επίγνωση αυτής της πράξης, τον τίτλο του πόστ.