Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΜΑΪΛΗΣ DAVIS


Καθώς η προεκλογική πόλωση κορυφώνεται σε ρυθμούς σκληρού ρόκ, το μπλόγκ που ποτέ δεν έκρυψε τις μικρές του αδυναμίες, σας προσφέρει μια ανάσα τζάζ.
Τα λόγια είναι περιττά, η τζάζ στάση ζωής δεδομένη, μπορούμε ν΄αφήσουμε λοιπόν τη μουσική να μας μιλήσει εκείνη, με ένα κομμάτι καταγγελία του δικομματισμού.



Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΩ

Η αίσθηση της χρεοκοπίας ενός ολόκληρου θεσμικού και ψυχικού κόσμου, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε, προκαλεί αυτό το πελώριο κύμα των απολογισμών· είναι σαν να κλείνουμε ταμείο ή σαν την «ταινία» που περνάει μπροστά απ' τα μάτια του ετοιμοθάνατου, όπου ανακεφαλαιώνονται τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του.



Με τις φράσεις αυτές ξεκινούσε το κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση την περασμένη Κυριακή στην Ελευθεροτυπία, αναφερόμενο στην αλλοίωση και την καταστροφή της συλλογικής μνήμης σαν βασικής παραμέτρου για τον κοινωνικό έλεγχο και την επαναγραφή της ιστορίας.
Η συλλογική μνήμη φιλτράρεται αποτελεσματικά σε καθημερινό επίπεδο απο τα τηλεοπτικά κανάλια, κατασκευάζεται με δομικά υλικά τη σκηνοθετημένη ροή λόγου και εικόνας.
Κάθε δελτίο ειδήσεων είναι ένα μικρό διαμεσολαβητικό αριστούργημα.
Τα πρωτοσέλιδα και η έντυπη διαδοχή των ειδήσεων, δεν είναι περισσότερο αθώα απο τα ηλεκτρονικά μμε, απλά η αντικειμενική τους δυσκινησία τα θέτει σε δεύτερη μοίρα.




Η τηλεοπτική εκλογική διαδικασία, μάλλον αποτελεί το πιό αντιπροσωπευτικό δείγμα των αποχαυνωτικών απολογισμών. Δημοσκόποι,αναλυτές δημοσιογράφοι και εμβόλιμα ρεπορτάζ καθορίζουν το σύνολο σχεδόν της πολιτικής πλατφόρμας κάθε αναμέτρησης.
Κι αν αυτό θεωρείται απόλυτα συμβατό, με την ιδιότητα των κακών λύκων του επάρατου δικομματισμού, δεν στερείται σημασίας ο συμπληρωματικός ρόλος που αναλαμβάνουν οι καθόλου αθώες "κοκκινοσκουφίτσες".
Είναι φανερό ότι η "ανυπακοή" και ο "ριζοσπαστισμός", εκδηλώνονται ευκολότερα απέναντι στην Ε.Ε , το ΝΑΤΟ και τον Αλμούνια, παρά απέναντι στο Μέγκα και την κάθε MRB.





Κάθε άλλο παρά τυχαία είναι όλα αυτά. Αλλωστε η συχνή αναφορά της αριστεράς στην ανάγκη ανάληψης παρεμβατικών δράσεων απο το κράτος, δεν οφείλεται σε κάποια ιδιαίτερα επίμονη σοσιαλιστική διαστροφή, που ξεχωρίζει εντελώς ανιστόρητα το κεφάλαιο απο τους μηχανισμούς του.
Αντίθετα πρόκειται για τη ρομαντική νοσταλγία της Κευνσιανής ρύθμισης που σταδιακά εκτόπισε ο νεοφιλευθερισμός και η οποία περιελάμβανε ως παράγοντα ισορροπίας του συστήματος, τον ενεργό ρόλο της αριστεράς μέσω ενός ελεγχόμενου κι εθιμοτυπικού στην ουσία του, συνδικαλισμού. Οι καιροί άλλαξαν όμως μαζί με το μοντέλο διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα ο ρόλος των αριστερών κομμάτων να υποβαθμιστεί και να ξεπέσουν στην ελαστική εργασία και την... προσωπική διαπραγμάτευση.
Ανάλογα με την προσφορά και την προσαρμογή σου αμοίβεσαι.
Κάπως έτσι ο κατά φαντασίαν εξεγερτικός Δεκέμβρης του Αλέξη, μοιάζει όσο περνάει ο καιρός
με τον Δεκέμβρη της Αλέκας και την επίδειξη καθεστωτικής νομιμοφροσύνης του ΚΚΕ.
Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν τα κοινοβουλευτικά μπόνους, θα είναι ανάλογα της ευέλικτης παραγωγικότητας.
Έτσι κι αλλιώς μετά από αυτές τις εκλογές θα αναδειχθούν μια σειρά από σοβαρά ζητήματα στο πολύ κοντινό μέλλον, ζητήματα κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα, όχι απαραίτητα όπως τα γνωρίσαμε ως τώρα. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση του 2008, η "κρίση" όπως την ονομάζουν τα ΜΜΕ όχι απλά θα είναι παρούσα στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο τα επόμενα χρόνια, αλλά το πιθανότερο είναι το σκηνικό να αποκτήσει καινούριους πρωταγωνιστές (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) τους οποίους έχουμε συνηθίσει (στη Γηραιά Ήπειρο) ως δεύτερους και περιφερειακούς. Όποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα θα είναι απλά ένα κομμάτι του επερχόμενου πάζλ και όχι βασικότατη παράμετρος σ αυτές τις παρεμβάσεις και τις αναδιατάξεις που θα προκαλέσουν οι συγκεκριμένες εξελιξεις,  πιάνεται αδιάβαστος, κάτι που στην εποχή μας είναι περίπου συνώνυμο του ηλίθιος.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Η ΕΛΠΙΣ


Όλα τα φώτα πάνω στα ντιμπέϊτ των αρχηγών (δύο ή περισσοτέρων) υπό τη διακριτική εποπτεία τηλεαστέρων δημοσιογράφων που εκπροσωπούν τις ενταγμένες απο καιρό στον ΣΕΒ "ενημερωτικές" επιχειρήσεις των αφεντικών τους.


Κάποιοι απο αυτούς τους αρχιερείς των Μέσων, εντελώς τυχαία "εικάζουν" εδώ και καιρό τις πιθανές πολιτικές μεταλλάξεις στην ελληνική κοινωνία.
Καθόλου δύσκολο. Τα γεγονότα που επιλεγμένα κατασκευάζεται η προβολή τους, παράγουν τις μελλοντικές επιβεβαιώσεις και οι επιβεβαιώσεις κατασκευάζουν γεγονότα και εξελίξεις για το μέλλον. Βρισκόμαστε απλά στο αρχικό στάδιο, αυτό δηλαδή του σταδιακού εθισμού της κοινής γνώμης στα νέα δεδομένα.


Καλώς τα παιδιά λοιπόν, επιτέλους να φανεί ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο!


Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

OI ΔΟΥΒΛΙΝΕΖΟΙ


Με συνταγή Ομπάμα προχωράει ο Παπανδρέου, με δυσάρεστα μέτρα που θα του επιτρέψουν να αφιερώσει χρόνο σε αγαπημένες ασχολίες στο σπίτι προχωράει ο χοντρός.
Η κρίση χρειάζεται περίσκεψη, δημοσιονομική εξυγίανση, επενδύσεις και επανεκκίνηση των ρυθμών ανάπτυξης, κάτι σαν τον μέχρι την περυσινή χρονιά, επίγειο παράδεισο της Ιρλανδίας που απο τότε που η οικονομία της βυθίστηκε στην ύφεση, σταμάτησαν όλες οι αναφορές σ΄αυτήν απο κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ...γνώστες δημοσιογράφους

Εκτός απο το μέτωπο της πραγματικής οικονομίας, εξελίξεις υπάρχουν και σ΄αυτό της πραγματικής διακυβέρνησης. Μπορεί οι ως τώρα δημοσκοπήσεις να έδειχναν το Μέγκα να είναι μπροστά στις προτιμήσεις, όμως το πραγματικά εξαιρετικό νέο τρέιλερ του Αντ 1 για την ειδησεογραφική ομάδα που πρέπει χωρίς δεύτερη σκέψη να εμπιστευτούμε στις εκλογές, είναι πραγματικά ηγεμονικό κι απόλυτα κατάλληλο για κανάλι εξουσίας.

Την ίδια ώρα οι μεταγραφές του Λ.Α.Ο.Σ. περνάνε σχεδόν απαρατήρητες απο τα media που
εύκολα θυμούνται τις συγγένειες του ΚΚΕ με καθεστώτα τύπου Β.Κορέας και τον...Δεκέμβρη του 2008 για την καθοριστική συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ (φοβερό ανέκδοτο)
Κάπως έτσι αυξάνονται οι προνομιακές θέσεις δημοσιότητας κι επιρροής των αστέρων του ρατσισμού, κάπως έτσι αποθρασύνονται διάφοροι ήρωες και καθορίζεται το μετεκλογικό σκηνικό. Σκληρή δουλειά χρειάζεται για την Ελλάδα που ονειρεύονται οι διαχειριστές της εξουσίας κι ο μεσαίος χώρος τους, που τόσο λατρεύει την εμφάνιση των άκρων του στις γειτονιές, ως κυνηγούς κεφαλών μεταναστών, σκληρή δουλειά ανεξάρτητα απο τις όποιες παράπλευρες απώλειες.






Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΕΛΕΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΓΟΥΤΕΜΒΕΡΓΙΟΥ

Για δεύτερη φορά διάβασα το βιβλίο του Sven Birkerts: Οι ελεγείες του Γουτεμβέργιου, απο τις εκδόσεις Καστανιώτη. Η πρώτη ανάγνωση ήταν παράλληλη με το εξαιρετικό βιβλίο του Walter Ong: Προφορικότητα και εγγραμματοσύνη, από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
Αφορμή για τη δεύτερη ανάγνωση, , υπήρξε η δήλωση μιάς αγαπημένης φίλης μπλόγκερ που ξεχωρίζει απο τη σαφήνεια και την ειλικρίνεια όσων υποστηρίζει, πως κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της ενώ είχε αγοράσει αρκετά βιβλία με την προσδοκία να αξιοποιήσει μ΄αυτό τον τρόπο ένα σημαντικό μέρος του χρόνου της, δεν κατάφερε να διαβάσει κανένα.
Δεν απέδωσε το γεγονός σε οποιοδήποτε εξωγενή παράγοντα, διαπίστωσε πολύ απλά ότι πλέον προτιμά να διαβάζει ηλεκτρονικά. Κάπως έτσι λοιπόν, ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου στο μαγευτικό Χαλκούτσι, αποφάσισα να διαβάσω ξανά το βιβλίο του Sven Birkerts.



"Αυτό που ισχύει με την τέχνη ισχύει και με τη σοβαρή ανάγνωση. Απ΄ότι φαίνεται, όλο και λιγότεροι άνθρωποι έχουν τον ελεύθερο χρόνο ή τη διάθεση να διαβάσουν. Και η πραγματική ανάγνωση είναι επίπονη. Αν δεν είμαστε εξασκημένοι, δεν μπορούμε να ανοίξουμε απλώς το εξώφυλλο και να αφεθούμε σ΄ένα διαφορετικό κόσμο. Δεν παρασυρόμαστε τόσο εύκολα, δεν ενθουσιαζόμαστε όπως με τις ταινίες που προβάλλονται στον κινηματογράφο. Αλλά αν διαβάζουμε με επιμονή, αποκτούμε, στην πλέον φορητή του μορφή, έναν απώτερο λόγο ύπαρξης. Κρατάμε στα χέρια μας τον τρόπο να ανακόψουμε την κεκτημένη ταχύτητα της εποχής μας. Μπορούμε να αντισταθούμε στην τάση του ξεφυλλίσματος και να αναδιφήσουμε, να επανεύρουμε, έστω και για λίγο, τη χαμένη μαγιά της συνοχής."


Το παραπάνω κείμενο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της επιχειρηματολογίας του Birkerts
σε ολόκληρο το βιβλίο. Υπερασπιζόμενος σθεναρά μιά μορφή ανάγνωσης, δεν διστάζει να τη συνδέει συνεχώς με τις ευρύτερες ανακατατάξεις που προκαλεί στον κόσμο μας η έλευση της εποχής των εικόνων. Έχω την αίσθηση ότι ο συγγραφέας δεν υποκρίνεται σε κανένα σημείο του έργου του, ότι οι συχνές υπερβολές του είναι φορτισμένες από το μέσα του βάρος που προκύπτει απο αληθινά συναισθήματα. Σ΄εκείνο που θα συμφωνήσω με ευκολία μαζί του είναι στη διαπίστωση ότι χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία της προφορικότητας, αλλά
και των αντίστοιχων κοινωνικών σχέσεων που παρήχθησαν κάτω απο την κυριαρχία του προφορικού λόγου, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η μετάβαση στο επόμενο στάδιο της γραφής
ήταν σαρωτική ως προς τις αλλαγές, αλλά ελάχιστα βίαιη, επιτακτική και ασφυκτική σε σχέση με την εποχή των εικόνων.


Για τον συγγραφέα η ανάγνωση αποτελεί στάση ζωής με καθημερινές αλλά και υπαρξιακές προεκτάσεις, ένας όρος εξίσου γενναιόδωρος και ασαφής με τον αντίστοιχο της αγάπης, ένας όρος που αποτελεί παράγοντα ρύθμισης και παρέμβασης μας στον ελεύθερο χρόνο.
"Η λογοτεχνία δεν έχει νόημα ως συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί και να συνοψιστεί, αλλά ως βίωμα. Είναι μία συμμετοχική κονίστρα.
Μέσω της διαδικασίας της ανάγνωσης, ξεφεύγουμε από τη συνηθισμένη σχέση μας με το χρόνο που καθορίζεται απο απόσπαση και επιφανειακότητα και μπαίνουμε στο βασίλειο της διάρκειας."
Στο βασίλειο της διάρκειας οι όροι πληροφόρησης,ταξινόμησης και επεξεργασίας ακολουθούν σύμφωνα με τον συγγραφέα, διαδρομές πολύ πιό κοντινές στην "αλήθεια των πραγμάτων"
στο απλό και διαχρονικό διακύβευμα της φιλοσοφίας.
"Πιστεύω ότι αυτό που μας κάνει ξεχωριστό είδος δεν είναι η τεχνολογική μας δεινότητα αλλά η εκπληκτική μας ικανότητα να προσδίδουμε νόημα στην εμπειρία μας και να ψάχνουμε για τελεολογικές νύξεις στον περιβάλλοντα κόσμο."
Όλους αυτούς τους στοχασμούς, ο Birkerts τους πλαισιώνει με ενδιαφέρουσες αφηγήσεις απο τις πρώτες του επαφές με τον κόσμο του βιβλίου, αλλά και με την εκπαιδευτική του εμπειρία.
Για τον ίδιο, η χωρίς όρους αποδοχή των τεχνολογιών και της κουλτούρας που διαμορφώνεται με τη χρήση τους, η σύγχρονη εικονολατρεία, λειτουργεί ενάντια σ΄ένα κόσμο γραφής και ανάγνωσης "όπως τον ξέραμε" κι ο οποίος υπήρξε άρρηκτα δεμένος με ένα σημαντικό μέρος του παγκόσμιου πολιτισμού.
Το βιβλίο του Birkerts το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον. Παρά το γεγονός όμως ότι η αφορμή για να
το διαβάσω ξανά, ταιριάζει απόλυτα με ένα μέρος της επιχειρηματολογίας του, προφανώς δεν μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα με τις συχνά αφοριστικές του θέσεις.
Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει προφανώς ότι βρίσκομαι πιό κοντά στον αντίποδα των απόψεων του. Στο χώρο του διαδικτύου έχω συναντήσει πολλούς που εκδηλώνουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το βιβλίο κι αρκετούς "άρρωστους" μ΄αυτό.
Απλά η συγκεκριμένη ασθένεια προυπήρχε και δεν δημιουργήθηκε από το Μέσο, γεγονός που κάνει τους προβληματισμούς μου αναμενόμενους και λογικούς.


ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΑΡΡΩΣΤΟΙ

Βιβλία και ξερό ψωμί

Ανάγνωση

Golem

Librofilo

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρ-
χουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρ-
χόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμέ-
νο δέρας της υπάρξεώς μας.

«Τριαντάφυλλα στο παράθυρο». Υψικάμινος, 1935.


Ο Ανδρέας Εμπειρίκος (2 Σεπτεμβρίου 1901-3 Αυγούστου 1975) υπήρξε μία πραγματικά πολυσύνθετη προσωπικότητα. Ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής, ανήκει στη γενιά του ΄30 και είναι εκείνος που εισήγαγε τον υπερρεαλισμό στην Ελλάδα με το έργο του παραμένοντας ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του.
Από το 1926 έως το 1931 ασχολήθηκε με την ψυχανάλυση μαθητεύοντας δίπλα στον ιδρυτή της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας στο Παρίσι Ρενέ Λαφόργκ.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα και μέχρι το 1951 εφάρμοσε στην πράξη τις θεωρίες της ψυχανάλυσης, γεγονός που αποτυπώνεται σε ένα βαθμό στην ταυτότητα του έργου του.

Πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, το έργο του Εμπειρίκου δεν έχει ευρύτερη αποδοχή μέχρι περίπου το 1945, άλλοτε για λόγους ξεκάθαρης αδυναμίας πλήρους κατανόησης, κι άλλοτε εξαιτίας επιφυλάξεων και υπερβολικού συντηρητισμού από τους περισσότερους κριτικούς της εποχής. Μεταπολεμικά το αρχικό αρνητικό κλίμα σταδιακά μεταστράφηκε.


Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κι οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

Στροφές στροφάλων- Ενδοχώρα 1945


Ο Ανδρέας Εμπειρίκος ασχολήθηκε παθιασμένα με τη φωτογραφία και το 1955 οργάνωσε μιά έκθεση στην Αθήνα όπου εκτέθηκαν πάνω από διακόσιες φωτογραφίες του.
Το γεγονός ότι αρκετά έργα του εκδόθηκαν πλήρη μετά το θάνατο του, τον αδικεί αλλά και παράλληλα τον καθιστά με έναν παράξενο τρόπο περισσότερο "σύγχρονο".
Ο ξεχωριστός λυρισμός του και η παρουσία του απρόοπτου στη ροή των στίχων του είναι πολύ συχνά... ψυχαναλυτική, αλλά πάνω από όλα απολαυστική.
Απολαυστική, όσο υπήρξε για τον ίδιο η αίσθηση ότι με τη δημιουργία του, σκανδάλιζε το αστικό κατεστημένο της ελληνικής κοινωνίας, στο οποίο άλλωστε ουδέποτε χαρίστηκε στις αντι-κριτικές του, ούτε επιχείρησε να το προσεταιρισθεί μέσω δημόσιων σχέσεων.

Εργογραφία


  • Υψικάμινος (1935)
  • Ενδοχώρα (1945)
  • Γραπτά ή Προσωπική Μυθολογία (1960)
  • Οκτάνα (1980)
  • Aι Γενεαί πάσαι ή Η σήμερον ως αύριον και ως χθες (1984)
  • Ες Ες Eς Ερ Ρωσσία (1995)

  • Αργώ ή Πλους αεροστάτου (1980)
  • Ο Μέγας Ανατολικός (1990-92)
  • Ζεμφύρα ή Το μυστικό της Πασιφάης (1998)
  • Νικόλαος Εγγονόπουλος ή το θαύμα του Ελμπασάν και του Βοσπόρου, διάλεξη για τον Νίκο Εγγονόπουλο (1999)

  • Φωτοφράκτης (2001)
  • Η Άνδρος του Ανδρέα Εμπειρίκου (2004)
  • Ταξίδι στη Ρωσσία (2001). Ημερολόγιο και φωτογραφίες (Δεκέμβριος 1962)

  • Μια Περίπτωσις Ιδεοψυχαναγκαστικής Νευρώσεως με Πρόωρες Εκσπερματώσεις και Άλλα Ψυχαναλυτικά Κείμενα (2001)