Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

ΚΑΣΤΡΑΤΟ



Την ιδέα για το πόστ την οφείλω στον ακατάβλητο (επειδή είναι παντού ανεξάρτητα απο το καθημερινό του πρόγραμμα) andidrasi+sex που μου έστειλε το σχετικό λίνκ.
Βέβαια χωρίς το κόκκινο μπαλόνι δεν θα ήταν και τόσο μάγκας.
Το ζήτημα στο οποίο αναφέρεται ο Σλαβόϊ Ζίζεκ στο βίντεο, αποτελεί μία διαχρονική και πάντα επίκαιρη αιτία προβληματισμού, μιά αφορμή για συζήτηση.
Το πόστ το αφιερώνω επίσης σε μιά φίλη μπλόγκερ που συχνά και δικαιολογημένα νοιώθει να απογοητεύεται απο αυτό που ζούμε καθημερινά, δεν το βάζει όμως κάτω και συνεχίζει.


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

ANAZΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Δεν δίνω καμμία σημασία στη ζωή
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία
Δεν σημαίνω για τη ζωή
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες απο σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν κι αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δυό φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται απο πολύ ψηλά
Να κελαηδήσουν μπροστά σ΄αυτά τα σύρματα
Ενας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τα αρώματα.

Αντρέ Μπρετόν: Φασματικές στάσεις



Στις 19 Φεβρουαρίου στο Τινσεμπρέ της Νορμανδίας γεννήθηκε ο Α.Μπρετόν (1896-1966).
Ο Αντρέ Μπρετόν συνέδεσε το όνομα του με τον σουρρεαλισμό αλλά και τις ιδιαίτερες απόψεις του για την ποίηση και τα λογοτεχνικά δρώμενα, τα οποία αντιλαμβανόταν ως μιά συνεχώς διευρυμένη ελευθερία που οφείλει να συνδεθεί με την κοινωνία και τα κινήματα χειραφέτησης του ανθρώπου.
Ακούραστα αντισυμβατικός, βρισκόταν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του σε συνεχή πόλεμο με τις κάθε είδους καθεστωτικές απόψεις.
Καμμιά αναφορά στο έργο του, είτε με όρους "αγιογραφίας", είτε με κριτική διάθεση, δεν είναι σε θέση να αποδώσει έστω ένα μέρος του πάθους του, στην προσπάθεια να εξωτερικεύσει και να υπερασπιστεί έμπρακτα τις απόψεις του.

Ο Μπρετόν σπούδασε ψυχιατρική στο Παρίσι και γοητεύτηκε απο τις ιδέες του Ζίγκμουντ Φρόϋντ και την ψυχανάλυση. Παράλληλα απέκτησε κάποιες σημαντικές γνωριμίες απο το χώρο της ποίησης και της λογοτεχνίας, ενώ συνδέθηκε φιλικά με τους Λουί Αραγκόν και Γκυγιώμ Απολλιναίρ. Το 1919 είναι χρονιά σταθμός καθώς θα δημοσιεύσει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Ενεχυροδανειστήριο."
Απο το 1919 ως το 1922 όπου θα προβεί σε πράξη δημόσιας αποκήρυξης, ο Μπρετόν έχει ενεργό συμμετοχή στο κίνημα του ντανταίσμού. Μετά απο αυτές τις εξελίξεις συσπειρώνει γύρω του μιά ομάδα διανοουμένων και το 1924 κυκλοφορεί ένα απο τα γνωστότερα βιβλία του (Το μανιφέστο του σουρρεαλισμού) το οποίο γίνεται σημείο αναφοράς του κινήματος.
Πέντε χρόνια αργότερα θα κυκλοφορήσει κι ένα δεύτερο μανιφέστο.



Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Μπρετόν θα παραμείνει παραγωγικότατος και με διαθέσεις ρήξης απέναντι σε ότι θεωρεί περιοριστικό και ανελεύθερο.
Ο θυελλώδης χαρακτήρας του θα αρνηθεί να συμβιβαστεί με τα κυρίαρχα στην εποχή του καλλιτεχνικά και πολιτικά προτάγματα. Η πολιτική κριτική που ασκεί θα τον φέρει σε πλήρη αντίθεση με τον Λουί Αραγκόν και θα έχει σαν κόστος τη φιλία τους.

Το 1934 θα αναλάβει να οργανώσει μιά πρωτοβουλία προσωπικοτήτων της διανόησης με στόχο την αντίσταση ενάντια στον ανερχόμενο στην Ευρώπη φασισμό.
Ένα χρόνο αργότερα θα καυτηριάσει τις πρακτικές του σταλινικού καθεστώτος.
Επισκέπτεται το Μεξικό και γνωρίζει τον Λ.Τρότσκι και συντάσει μαζί του το κείμενο: Για μιά ανεξάρτητη επαναστατική τέχνη, το οποίο συνυπογράφει μαζί με τον γνωστό ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα. Ο Αντρέ Μπρετόν πεθαίνει το 1966 μετά απο ραγδαία επιδείνωση της υγείας του. Στον τάφο του υπάρχει μιά επιγραφή που αναφέρει: Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου.
Το αρχείο του θα πουληθεί σε ιδιώτες το 2003, μετά απο την άρνηση της Γαλλικής κυβέρνησης να το αποκτήσει.

ΔΟΚΙΜΙΑ
  • Το Μανιφέστο του Σουρρεαλισμού (19240
  • Σουρρεαλισμός και ζωγραφική (1928)
  • Δεύτερο Μανιφέστο (1929)
  • Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ (1940)
  • Προλεγόμενα για ένα τρίτο Μανιφέστο (1942)
  • Ωδή στον Σαρλ Φουριέ (1946)
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ
  • Τα Μαγνητικά Πεδία (1919)
  • Nadja (1928-1963)
  • Άμωμος Σύλληψη (1930)
  • Τα Συγκοινωνούντα δοχεία (1932)
  • Point du jour (1934)
  • L’Amour fou (1937)
  • Αρκάνα 17 (1944)
  • Poèmes (1948)
Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο. Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ‘ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την πραγματοποιείς διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις».

Αντρέ Μπρετόν



Η ταινία Ανδαλουσιανός Σκύλος του Λουίς Μπονιουέλ συνόδευσε μιά διάλεξη του Μπρετόν στο πανεπιστήμιο του Μέξικο Σίτυ, όταν επισκέφθηκε το 1938 το Μεξικό με σκοπό να συναντήσει τον Λέων Τρότσκι.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ΑΓΙΟΣ ΝΑΙ, ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΧΙ !!!



Χτές το βράδυ πήγα και είδα την ταινία Agora που αναφέρεται στη φιλόσοφο, μαθηματικό και αστρονόμο Υπατία (370-418 μχ) , η οποία θανατώθηκε απο μια παραστρατιωτική ομάδα απο μοναχούς (παραβαλάνους), με τις...ευλογές του τότε πατριάρχη και μετέπειτα αγίου Κύριλλου της Αλεξανδρείας. Η ταινία θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν απέφευγε κάποια κλισέ
όπως αυτό της υπερβολικής σε χρόνο, καταγραφής των βίαιων επεισοδίων, η οποία μοιραία καταλήγει σε μιά επιδερμική ανάλυση για τα αίτια πρόκλησης τους.
Θα προτιμούσα επίσης, η πολυδιάστατη προσωπικότητα της Υπατίας να σκιαγραφείται χωρίς αντίστιξη με αδύναμες ανδρικές προσωπικότητες, για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιστορικές μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί, αναφέρονται σε μιά γυναίκα που έλαμπε με το πνεύμα και την επιστημονική της συγκρότηση ανάμεσα σε πάρα πολλούς και πραγματικά σημαντικούς διανοητές του αντίθετου φύλου.


Φυσικά πολύ δύσκολα μια ταινία είναι σε θέση να απεικονίσει με πραγματικούς όρους τις ιστορικές και κοινωνικές διαστάσεις μιάς εποχής, πόσο μάλλον όταν ένα παρόμοιο εγχείρημα θα έθιγε τόσο κάποιες ευαίσθητες ισορροπίες , όσο και την εμπορικότητα του φίλμ.
Ιστορικά το βέβαιο είναι ότι ουδέποτε ο πατριάρχης Κύριλλος τιμώρησε ή πήρε αποστάσεις απο τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας. Πως θα μπορούσε άλλωστε να κάνει κάτι τέτοιο ο ηθικός αυτουργός αυτής της πράξης κι ο εμπνευστής και βασικός καθοδηγητής των παραστρατιωτικών χριστιανικών ομάδων που τρομοκρατούσαν την Αλεξάνδρεια.
Έκπληξη δεν αποτελεί ούτε η αγιοποίηση του απο την εκκλησία.
Έκπληξη αποτελεί η ασέβεια των σημερινών πιστών, του ακροδεξιού συνοθυλεύματος που διαδήλωσε το περασμένο Σάββατο στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη.


Επισκεπτόμενος τη γνωστή για την αποδοχή της απο την επίσημη εκκλησία χριστιανική ιστοσελίδα Ο.Ο.Δ.Ε. και διαβάζοντας ένα απο τα κείμενα όπου αυθαίρετα και ανιστόρητα σκιαγραφεί μιά φαντασιακή Υπατία για το φόνο της οποίας αθωώνει τον Κύριλλο, η απόλυτα καθοριστική τελευταία παράγραφος ανέδειξε μιά πρώτου μεγέθους ασέβεια την οποία φυσικά και καταγγέλω.
"Οφείλουμε να έχουμε πάντα υπόψιν ότι ένας άγιος δεν γεννιέται, αλλά γίνεται. Έτσι ο Κύριλλος, ακόμη κι αν είχε ένα μερίδιο ευθύνης για το θάνατο της Υπατίας, έγινε άγιος μετέπειτα στην πορεία. Πολλοί άγιοι ήταν ακόμη κι εγκληματίες προτού αποκηρύξουν την αμαρτωλή τους ζωή και αφιερωθούν στον Θεό».
Επομένως άγιος γίνεσαι δεν γεννιέσαι, αντίθετα Έλληνας μόνο γεννιέσαι δεν γίνεσαι!
Με το πληκτρολόγιο να τρέμει στα χέρια μου αναρωτιέμαι.
Με ποιό δικαίωμα σύγχρονοι ιεράρχες και... ποίμνιο θεωρούν ότι η φυλετική καταγωγή είναι σημαντικότερη της αγιοσύνης, με αποτέλεσμα η αγιότητα να είναι εύπλαστη και η ιθαγένεια άκαμπτη χωρίς εξαιρέσεις.
Με κάτι τέτοια θα καταλήξουμε άπαντες εις το υγρόν πύρ το εξώτερον.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ



Η εποχή των ανθρώπων δεν έχει τελειώσει, όσο κι αν αυτό αποτελεί επιθυμία των απανταχού
επίδοξων Όρκ, η Ελλάδα δεν θα γίνει Γερμανία.

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

ΜΝΗΜΗ...

Το 1979 η Αθήνα ήταν πολύ διαφορετική, αλλά παράλληλα με αρκετές σημαντικές ομοιότητες με τη σημερινή πόλη.
Οι εργαζόμενοι βίωναν τα "απαραίτητα" μέτρα σκληρής λιτότητας για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ενώ ο Κ.Καραμανλής προφανώς αρκετά διορατικότερος απο τον ανεψιό του, ετοιμαζόταν να μεταπηδήσει στην προεδρία της δημοκρατίας εν όψει της επερχόμενης εκλογικής συντριβής του κόμματος του. Τα σινεμά έπαιζαν το Life of Brian των Monty Pythons, οι φοιτητές ήταν κάθε μέρα στους δρόμους για την κατάργηση του ν.815 και ο δίσκος των AC/DC: Higway to Hell ακουγόταν στα πικάπ περνώντας χέρι με χέρι κάθε μέρα στις σχολικές τάξεις.


Πέντε χρόνια μετά τη χούντα, όσα απο τα "εθνικόφρονα" φαντάσματα της δεν κρύβονταν προκαλούσαν μονάχα το γέλιο και το συνολικό χλευασμό, καμμιά περίπτωση δεν υπήρχε να παριστάνουν τους τιμητές της κοινωνίας και των θεσμών, οι ταξικές αντιθέσεις ήταν πολύ δύσκολο να βράσουν μέσα στη σούπα "συμφιλιωτικών" συναινέσεων.

Μετά καθώς ξεκινούσε η δεκαετία του ΄80 πολλά άλλαξαν με ταχύτατους ρυθμούς.
Η ελληνική κοινωνία "έτρεχε" με χίλια για να καλύψει τις καθυστερήσεις δεκαετιών που προκλήθηκαν απο το ιδιότυπο κοινωνικό μόρφωμα που δημιούργησε το μετεμφυλιακό κράτος και τα στερεότυπα που το εξέφρασαν, οι αλλαγές ήταν συχνά καρικατούρα των κοινωνικών εξελίξεων στις χώρες της Ευρώπης, ο πολιτικός κι ο καθημερινός λόγος σημαδεύτηκαν για πάντα απο τις παραπάνω ιδιομορφίες. Οι συζητήσεις, οι μουσικές και η αίσθηση, των εποχών και των αλλαγών, έχουν ακόμα σύμμαχο τους τη μνήμη.

Μια μνήμη που για έναν τότε δεκαπεντάχρονο σημαδεύτηκε απο το θάνατο του Sid Vicious
στις 2 Φλεβάρη του 1979, μιά μνήμη που επανήλθε κι έγινε αφορμή για αυτό το πόστ, μετά απο μιά συζήτηση με την Ακανόνιστη όπου πολύ σωστά μου έλεγε ότι πιό παλιά ο... επίμαχος όρος θολοκουλτουριάρης , δεν περιέγραφε τους έχοντες αριστερή κοινωνική συνείδηση, αλλά μερικά ψώνια με κοινότυπες και υποτυπώδεις γνώσεις, πολύ κοντινά σε όλους αυτούς τους ηλίθιους ημιμαθείς που σήμερα παριστάνουν τους τιμητές.