Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

ΦΙΛΙΠ ΝΤΙΚ


Στις 16 Δεκεμβρίου του 1928 γεννήθηκε ο Φίλιπ Ντίκ, ένας απο τους σημαντικότερους και πιό διορατικούς συγγραφείς έπιστημονικής φαντασίας.
Ο Φίλιπ Ντίκ μέσα απο το έργο του, πέτυχε να αναβαθμίσει ποιοτικά το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, εστιάζοντας στη συγγραφή μιάς μελλοντολογικής θεματολογίας που απαλλαγμένη απο την αναπαραγωγή των θεαματικών κλισέ που τη χαρακτηρίζουν συνήθως, εστιάζει στον άνθρωπο και τις εσωτερικές του συγκρούσεις. Συγκρούσεις που εκφράζονται άμεσα κατά τη διάρκεια της φυσικής μας παρουσίας στα γεγονότα και έμμεσα (σαν διπλή προβολή) , μέσω των έντονα αυτονομημένων συμπεριφορών που αναπτύσσουν τα τεχνολογικά μας δημιουργήματα. Διάχυτες είναι σε ολόκληρο το έργο του, οι κοινωνικές και ψυχαναλυτικές θεωρίες που τον επηρρέασαν στη διάρκεια της ζωής του, αλλά και το διαρκές του φλέρτ με τις πιό σκοτεινές και γεμάτες ψευδαισθήσεις πλευρές μιάς ψυχοσύνθεσης που ακροβατούσε ανάμεσα στη λογική και τον παραλογισμό.


Όπως ακριβώς και στην κλασσική λογοτεχνία έτσι και στην επιστημονική φαντασία, το υποκείμενο, τα πρόσωπα και οι ήρωες κάθε μυθιστορήματος, παραμένουν προτεραιότητα του συγγραφέα σε σχέση με την "αντικειμενική" πραγματικότητα που ορίζει το περισσότερο ή λιγότερο έντονο φόντο όπου κινούνται γεγονότα και χαρακτήρες. Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη έγκειται στο είδος των συνειρμών που παράγουν για τον αναγνώστη.
Η επιστημονική φαντασία απελευθερωμένη απο περιορισμούς, παρουσιάζει μια εκδοχή ενός μελλοντικού κόσμου, που άσχετα με το αισθητικό αποτέλεσμα της περιγραφής, στερείται ως μελλοντικός τη στοιχειώδη οικειότητα που θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μαζί του.
Ο χρόνος κινείται με άλλες ταχύτητες, ο χώρος επαναπροσδιορίζεται συνεχώς και η ύπαρξη αντιθέσεων είναι εξαιρετικά έντονη.
Ξένο και οικείο, αποδεκτό και παρείσακτο, γήϊνο και εξωγήϊνο συγκροτούν συχνά οριακές αντιθέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι με άξονα αυτές τις αντιθέσεις, δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο της κυριαρχίας ενός υφέρποντος ρατσισμού.


Ο Φίλιπ Ντίκ όχι απλά αντιστέκεται στον πειρασμό να υποκύψει στον κατεστημένο λόγο των παραπάνω αντιθέσεων, αλλά δημιουργεί καινούρια δεδομένα αντίληψης αυτής της ριζικής ετερότητας με το "άλλο", το ξένο, το διαφορετικό. Η ρατσιστική αντίληψη της κατωτερότητας των άλλων βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διαδικασία απρόσωπης μαζοποίησης τους, στον αυθαίρετο ορισμό τους ως ομοιόμορφο σύνολο. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο στις αφηγήσεις της επιστημονικής φαντασίας, όπου ακόμα και μιά ανώτερη τεχνολογικά κοινωνία εξωγήϊνων όντων, παρουσιάζεται συνήθως έντονα ομοιογενής χωρίς περιθώρια σημαντικών διαφοροποιήσεων. Αντίθετα ο Ντίκ πλάθει έναν κόσμο όπου οι άλλοι, ακόμα και οι ρέπλικες και τα ανδροειδή παρουσιάζουν στοιχεία έντονης ατομικότητας.

Οι ήρωες του Φίλιπ Ντίκ είναι σχεδόν πάντα τρωτοί και καθημερινοί και οι προσπάθειες τους δεν έχουν ποτέ εξασφαλισμένη την επιτυχία. Ταυτισμένος με την παράδοση της κριτικής των ανθρώπινων τεχνολογικών επιτευγμάτων που δημιούργησαν τόσο η Μαίρη Σέλεϋ με τον Φρανκενστάϊν, όσο και οι Χ.Τζ.Γουέλς (Ο αόρατος άνθρωπος) και Ρ.Λ.Σήβενσον (Δρ. Τζέκυλ Μίστερ Χάϊντ), προεκτείνει τις απόψεις του σκεπτικισμού σε σχέση με τη διαρκή πρόοδο της τεχνολογίας και την πιθανή της εξέλιξη σε τεχνοφασισμό, δημιουργώντας σαφείς επιρροές στο έργο των μεταγενέστερων συγγραφέων του είδους (Έλλισον,Ζελάζνυ,Σπίνραντ,Λεγκέν)


Mερικές απο τις πιό ενδιαφέρουσες μεταφορές των έργων του στον κινηματογράφο είναι το Blade Runner του Ρίντλέϊ Σκότ, η Ολική επαναφορά του Πώλ Βερχόφεν, το Minority Report του Στήβεν Σπήλμπεργκ και η επιταγή του Τζόν Γού.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ του Φίλιπ Ντίκ και πολλά άλλα ενδιαφέροντα.




Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ


Πάγωμα μισθών και συντάξεων για τρία χρόνια ή περικοπή του επιδόματος αδείας και του δώρου του Πάσχα, δανεισμός με υψηλότερο επιτόκιο και "διαρθρωτικές" αλλαγές του είδους που επικροτεί η Ε.Ένωση ή χαμηλότεροι τόκοι με επιτήρηση της αναδιάρθρωσης απο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ένας στους τρείς κατοίκους της χώρας σύμφωνα με την MRB ανησυχεί για το ενδεχόμενο πτώχευσης, ποσοστό ιδιαίτερα μεγάλο όπως επεσήμαναν στα κανάλια οι έκπληκτοι (ως συνήθως) δημοσιογράφοι που εδώ και μήνες επενδύουν το χρόνο τους, στο συγκεκριμένο φοβικό κλίμα για την οικονομία.


Τα περί διαχειριστικών ευθυνών προηγούμενων κυβερνήσεων για τα μεγέθη της κρίσης στην ελληνική οικονομία μπορεί να είναι σωστά στη βάση τους, μεταθέτουν όμως το πρόβλημα επί της ουσίας, στο είδος της διαχείρισης που ασκείται και ποτέ στη δομή και τις κατευθύνσεις του διαχειριστικού μοντέλου. Ο αποτυχημένος τζόγος με τα δομημένα και τα τοξικά ομόλογα μπορεί να κατέστρεψε τα αποθεματικά των ταμείων, όμως αλλάζοντας τους τζογαδόρους και με τη συνδρομή των φορολογουμένων θα σωθεί η παρτίδα όπως και στους υπόλοιπους προβληματικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας.


Η περυσινή κρίση ήταν χωρίς αμφιβολία η απόλυτη χρεοκοπία των κεντρικών προταγμάτων του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτά εκφράστηκαν σταδιακά τα τελευταία τριάντα χρόνια και γνώρισαν την "αποθεωτική" τους κορύφωση με την παγκοσμιοποίηση.
Οι ανεπτυγμένες χώρες με την επιλογή να μεταφέρουν τις παραγωγικές τους μονάδες στις χώρες της Ασίας, άλλαξαν το κέντρο βάρους των οικονομικών δραστηριοτήτων.
Απο την πραγματική οικονομία παραγωγής υλικών αγαθών, μεταβήκαμε στην "άϋλη" οικονομία των τραπεζών και των χρηματιστηρίων.
Η Ελλάδα που δεν είχε ποτέ επί της ουσίας πραγματική οικονομία, γλέντησε αυτή την αλλαγή κέντρου βάρους όσο μπορούσε περισσότερο, στο επίπεδο των ελίτ της χώρας, αλλά και στο επίπεδο της γενικότερης κατανάλωσης. Η "ισχυρή Ελλάδα" του Σημίτη ως παράδεισος για κάθε είδους λαμόγια, προηγήθηκε της "αξιόπιστης Ελλάδας" του Καραμανλή.


Τώρα λοιπόν "μετά" την κρίση, όπως ήταν αναμενόμενο Ευρώπη και ΗΠΑ κάνουν πως δεν θυμούνται τις επιλογές τους, επανεξετάζουν τα περί άϋλης οικονομίας και πραγματικής χωρίς όμως να σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν τη... μεταφυσική στα οικονομικά.
Για την ελληνική κοινωνία δεν το συζητάμε. Παρακολουθεί σχεδόν απαθής τις φαντασιακές
μάχες ανάμεσα σε ισχυρές και αξιόπιστες Ελλάδες που παρέδωσαν μαζί με την εξουσία οι κατά καιρούς διαχειριστές κι ετοιμάζεται για να αποδεχθεί τις πλέον αντιπροσωπευτικές ρυθμίσεις άϋλου οικονομικού προσανατολισμού που έγιναν ποτέ.

Η μεταφυσική και το εικονικό, θα θριαμβεύσουν απόλυτα στη χώρα του Χαρδαβέλα και του Λιακόπουλου με άϋλους μισθούς και συντάξεις.


Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ...


Το σκηνικό του Σαββατοκύριακου, με τις διμοιρίες μαζεμένες στο κέντρο της Αθήνας ήταν ιδανικό για επεισόδια στα γήπεδα, παρόλα αυτά μόνο στον αγώνα ΠΑΟ-Ατρόμητος στο ΟΑΚΑ οι βάζελοι επιχείρησαν στο ημίχρονο ένα "αναίτιο" ντου στα ΜΑΤ σύμφωνα με τα όσα μετέδωσαν τα...έκπληκτα μμε. Γενικά οι δημοσιογράφοι, κάποιες στιγμές δεν ξέρουν τίποτα όπως δεν ήξεραν το"Ρεσάλτο" στο Κερατσίνι και την κοινωνική του δράση σε τοπικό επίπεδο.


Αντίθετα με τον Μιχάλη Καλτέζα η δολοφονία του οποίου το 1985 προκάλεσε στη συνέχεια και για αρκετά χρόνια, πολλές "άγριες" νύχτες στην Αθήνα, οι νεκροί της πορείας για το Πολυτεχνείο του 1980 Κουμής-Κανελλοπούλου απλά κατά καιρούς μνημονεύτηκαν σε διάφορα κείμενα που αφορούσαν το γεγονός, ουδέποτε όμως υπήρξαν αφορμή αντεκδίκησης.
Η αθώωση του Μελίστα που πυροβόλησε τον Μ.Καλτέζα δεν οφείλεται ούτε στον Λυκουρέζο που τον υπεράσπισε, ούτε στις συνιστώσες της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά στους κοινωνικούς συσχετισμούς που επικρατούσαν το χρονικό διάστημα της τελεσιδικίας.



Το ίδιο προφανώς θα ισχύσει για τη δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου, επειδή τέτοιες δίκες ξεφεύγουν πάντα απο τις νομικές τους διαστάσεις και καθορίζονται απο τις κοινωνικές σχέσεις, όπως ακριβώς ισχύει και για το νόμο του πανεπιστημιακού ασύλου.
Οι πρώτες απόψεις για τη...χρησιμότητα του, εμφανίστηκαν πρίν κάποια χρόνια όχι εξαιτίας ταραχών που έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν τα τελευταία 35 χρόνια, αλλά τη χρονική στιγμή που άλλαξαν οριστικά οι συσχετισμοί στα πανεπιστήμια και οι φοιτητικές παρατάξεις που πρόσκεινται στα κόμματα της αριστεράς, παραχώρησαν οριστικά την πρωτοκαθεδρία στις κυβερνητικές ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ.


Τι σχέση έχουν όλες αυτές οι επισημάνσεις με τα όσα λέγονται και γράφονται εδώ και αρκετό καιρό με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες.
Ο Γρηγορόπουλος ανήκε στην κατηγορία εκείνη των εφήβων που απο τα προσωπικά τους βιώματα καταστολής σε μιά καθημερινότητα που περιλαμβάνει απο τον καφέ στα Εξάρχεια μέχρι τις ροκ συναυλίες και τα γήπεδα, επιλέγουν την κατά καιρούς αντιπαράθεση με τον άμεσο φορέα αυτής της κατασταλτικής λειτουργίας, την αστυνομία.
Αυτό το γεγονός φυσικά και δεν αποτελεί ελαφρυντικό για κανέναν ράμπο ειδικό φρουρό που πυροβολεί, όπως δεν θα αποτελούσε για κανέναν διαδηλωτή η χρήση πυροβόλου όπλου σε απάντηση των δακρυγόνων και των γκλόμπ απο τα ΜΑΤ.
Απόλυτα κατανοητή είναι φυσικά η στάση της οικογένειας του για ευνόητους λόγους.
Εκείνο που είναι επίσης κατανοητό αλλά σε καμμιά περίπτωση δικαιολογημένο, είναι η δημιουργία μιάς φιλολογίας συχνά αυθαίρετης και ενίοτε κακόγουστα μελό, σε σχέση με τα γεγονότα.


Για δημοσιογράφους, συνδικαλιστές κάθε είδους και την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης αναφοράς, η στάση τους είναι αναμενόμενη και στα όρια του αυτονόητου. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, ο περυσινός και φετινός Δεκέμβρης είναι ένα είδος αφετηρίας για να πούν τα "δικά τους", απο το ασφαλιστικό, τη φορολογία και το άφαντο γενικά λαϊκό κίνημα, μέχρι τις δραματουργικές κατασκευές και την κοινωνιολογία στο πόδι.
Παράλληλα οι βίαιες παράμετροι των γεγονότων, είναι μιά καλή δικαιολογία για ότι επακολουθήσει. Η κοινωνία διαρκούς επιτήρησης που οικοδομείται, φορτώνεται αποκλειστικά στα επεισόδια και όχι στις πανταχόθεν προβαλόμενες κραυγές περί εγκληματικότητας και λαθρομετανάστευσης, ενώ η μη συμμετοχή του κόσμου στις ανούσιες παρωδίες διαμαρτυρίας των συνδικάτων, δεν οφείλεται στο ξεπούλημα και την ανικανότητα των συνδικαλιστών, αλλά στον πετροπόλεμο τρείς φορές το χρόνο κλπ. Βραζιλία γίναμε απ΄τις ντρίμπλες.


Το ζήτημα είναι ότι και αυτοί που καλοπροαίρετα προβληματίζονται δημόσια με κάθε τρόπο και χωρίς το διαδίκτυο να αποτελεί εξαίρεση, αντιμετωπίζουν τα γεγονότα σαν να μην υπάρχουν στην πραγματικότητα. Για την ακρίβεια ενώ δεν αμφισβητούν ότι ένα κομμάτι της νεολαίας επιλέγει τη βίαιη αντιπαράθεση στα πλαίσια διαφόρων κινητοποιήσεων και έτσι συνδράμει στους "επαγγελματίες" του είδους, αντιμετωπίζουν περίπου σαν άρρωστους όσους
κινούνται με τους παραπάνω τρόπους.
Κάτι άλλο θέλουν να μας πουν συμπεραίνουν και μας το λένε έτσι, φταίει η οικογενειακή τους κατάσταση, η εκπαίδευση, η κακιά η ώρα, εμείς που δεν τους ακούμε.
Όντως δεν τους ακούνε και δεν πείθονται με τίποτα, ότι κάποιοι απο πολύ νωρίς νοιώθουν να πνίγονται όχι επειδή δεν έχουν τα χρήματα για να πιούν τον καφέ τους, αλλά γιατί δεν δέχονται πρίν ή μετά να περάσουν τον εξευτελισμό μιας εξακρίβωσης.
Αν αυτό φαίνεται υπερβολικό κι αδικαιολόγητο σε κάποιους για τη συσσώρευση επιθετικής διάθεσης, καλό είναι να γνωρίζουν ότι εξίσου υπερβολική φαίνεται η δική τους άνεση που τους επιτρέπει να χαζεύουν βιτρίνες στην Ακαδημίας σαν να μην τρέχει τίποτα, παρόλο που σκοντάφτουν στις ασπίδες μιάς ακροβολισμένης διμοιρίας.

Πρίν λίγα χρόνια παρακολουθώντας στο Πάντειο μια συζήτηση για την Αντίσταση, άκουσα έναν εισηγητή να λέει ότι η ροπή του Βελουχιώτη απο πολύ νωρίς στον κίνδυνο, ήταν ένα αποτέλεσμα που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στην απώλεια της σεξουαλικής του ικανότητας απο τα βασανιστήρια της ασφάλειας! Κάτι τέτοιο ο ίδιος εισηγητής, φυσικά πολύ πιό δύσκολα θα το υποστήριζε για τον Κωνσταντίνο Κανάρη ή κάποιον παρόμοιο.
Οι ψυχοκοινωνικές προσεγγίσεις είναι της μόδας, αυτό όμως δεν μας επιτρέπει δυό μέτρα και σταθμά ανάλογα με τη βαρύτητα προσώπων και γεγονότων.
Ουδείς διανοήθηκε να πεί ποτέ πως ο Κομνηνός στο Πολυτεχνείο του 73 ήταν σε μεταβατική ηλικία όταν σκοτώθηκε και ίσως βρέθηκε εκεί για άλλους λόγους. Oύτε κανείς αμφισβήτησε
ποτέ την ωριμότητα του δεξαεξάρη Χρόνη Μίσσιου, να έχει επιλογές που τον οδήγησαν στη λίστα μελλοθανάτων του εμφυλίου πολέμου.
Με τη βία σαν αντίδραση και τρόπο δράσης μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει όποιος θέλει, δεν μπορεί όμως ν΄αλλάζει τα κριτήρια "ωριμότητας" όπως τον βολεύει κάθε φορά.
Στην αντίθετη περίπτωση το καθημερινό συνάχι, αλλά και οι πανδημίες του Δεκέμβρη, θα γίνονται αντικείμενο παραφιλολογίας και σενάρια για σήριαλ μελό πρίν και κατά τη διάρκεια του δελτίου των οκτώ.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΜΕ...ΚΑΛΗ ΡΙΜΑ

1. ΣΎΝΘΗΜΑ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΙ Η ΓΡΙΠΗ ΔΕΝ ΖΥΓΩΝΕΙ...
2. ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟ.ΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΛΗΡΩΝΕΙ...
3. ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΩΝΕΙ...
4. Ο ΑΘΕΜΠΙΓΙΟ ΕΜΕΙΝΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ...
5. Η ΑΛΕΚΑ ΤΟΝ ΙΩΣΗΦ ΠΑΛΙ ΞΕΠΑΓΩΝΕΙ...
6. ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟ ΜΟΝΟΙ...
7. ΠΕΡΥΣΙ ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΧΟΝΤΡΟ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ...
8. ΠΑΡΤΕ ΚΙ ΑΛΛΑ ΔΑΝΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΟΣ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ...
9. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΔΕΝ ΚΛΕΙΔΩΝΕΙ...
10. ΝΟΜΑΡΧΗ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΖΟΡΟ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΛΟΙ ΚΛΩΝΟΙ...

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΟΧΙ ΑΛΛΟ...


μονάχα...



Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009