Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗ

Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ΄τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαίστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στα ρηχά κούφιες χαρές

Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ΄τον τρελό νοτιά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μιά καινούρια πυρκαγιά

Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρείς
θα ΄σαι δεμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή

Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν ερμαφρόδιτη ηδονή
μ΄ ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη

Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ΄τις ακτές
ήσουν παρένθεση που μ΄ έκανε να νιώσω
πως ότι φεύγει όλο γυρίζει απο το χθές.

ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΟΧΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ

Στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ (Θάσου 11 πλατεία Αμερικής) πραγματοποιείται σήμερα η προβολή της ταινίας "Kabuli Kid" με είσοδο ελεύθερη και την προτροπή να καταθέσουν οι παρευρισκόμενοι όσα χρήματα επιθυμούν, στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης  που θα υπάρχει εκεί.
Το ποσό που θα προκύψει, θα δοθεί στην Ζάχρα Νατζαφϊ μητέρα του δεκαπεντάχρονου Χαμί Νατζαφί που σκοτώθηκε στις 28 Μάρτη απο την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια και εντεκάχρονης αδελφής του που  κινδυνεύει να μείνει χωρίς όραση (προβολές: 18.30-20.30-22.30)


Σήμερα επίσης   αναβλήθηκε για τις 03/11 η δίκη των δύο αστυνομικών που κατηγορούνται για τον συστηματικό βασανισμό Αφγανών μεταναστών (Δεκέμβρης 2004) στο Α.Τ του Αγ.Παντελεήμονα.
Αναμενόμενο και διαχρονικό το τέχνασμα, για να πέσουν (κάποια στιγμή όταν γίνει η δίκη) στα μαλακά τα καμάρια της ΕΛ.ΑΣ  που πραγματοποίησαν τους βασανισμούς.
Άλλωστε είναι απο τις ελάχιστες ανάλογες περιπτώσεις που απέκτησαν δημοσιότητα.


Το πέπλο σιωπής είναι πάντα στη μόδα ανεξάρτητα απο εποχές, εξουσίες και... αντιεξουσίες.
Οι προβλέψεις ότι τελικά θα μείνει στα αζήτητα η ανάληψη ευθύνης για την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια επιβεβαιώθηκαν, δεν υπήρξε κανένα απολύτως μένος για την πιθανότητα η έκρηξη να είναι έργο φασιστικής ομάδας, γιατί απλά κανείς δεν το πίστεψε. Υπάρχουν δεκάδες χώροι στην Αθήνα που συγκεντρώνουν μετανάστες, κανένας απο όσους τους θεωρούν πιθανό στόχο δεν θα άφηνε βόμβα σε κάδο, όπου πολύ εύκολα θύμα θα μπορούσε να είναι ο οποισδήποτε κυρ-Μήτσος που θα πέταγε μιά σακκούλα σκουπιδιών. Όσο για το "βαθύ" κράτος, αυτή είναι μιά βολική εκδοχή που εξυπηρετεί τις όποιες ξαφνικές κρίσεις προσωπικότητας στην ελληνική κοινωνία.


Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη λογική, η εξουσία αδυνατεί να καθυποτάξει στα σχέδια της τον... αγωνιστή λαό μας  που μόλις συνέρχεται απο το διαζύγιο της Μενεγάκη είναι έτοιμος για εξέγερση μαζικές απεργίες διαρκείας και εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε απολυμένους συναδέλφους, οπότε το κράτος και οι μηχανισμοί του, στήνουν μιά προβοκάτσια για να ανακόψουν την προ των πυλών επαναστατική διαδικασία κι ο λαός με πεσμένο το ηθικό ξαναγυρνάει με το ζόρι στα τηλεοπτικά ριάλιτυ, στις συνταγές μαγειρικής και τα μπουζούκια.
Υπάρχει και ανάλογο πατριωτικό σενάριο αν το προτιμάτε. Στην ανυπόληπτη διαπλεκόμενη Ελλάδα ξοδεύουν άπειρες ώρες απασχόλησης οι πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και πολλά δις ο Σόρος, για να πετύχουν τα σχέδια των Αμερικάνων, Σιωνιστών, "ντόπιων και ξένων κέντρων" που αλλιώς θα είχαν αποτύχει παταγωδώς.






Την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα ΑΥΓΗ δημοσιεύτηκε  άρθρο του Γ.Κυρίτση με τίτλο: Η δεξιά στροφή της αναρχίας. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεν διακρίνεται για την εμπάθεια του απέναντι στον αντιεξουσιαστικό πολιτικό χώρο, κάθε άλλο.
Θα διαφωνήσω όμως μαζί του ως προς κάποιες διαπιστώσεις του, αλλά και σε σχέση με τις χρονικές στιγμές που συνδέει κάποια γεγονότα. Ο "πατριωτισμός" ομάδων και τάσεων μόνο τωρινός δεν είναι για τον συγκεκριμένο χώρο. Υπήρχε πάντα, όπως υπήρχε και η επιθετική διάθεση του, με ή χωρίς εισαγωγικά απέναντι σε άλλους χώρους με κοινές απευθύνσεις, άλλοτε δικαιολογημένα κι άλλοτε όχι.
Απο εκεί και πέρα τη μεγάλη μαζικότητα τη γνώρισε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, με πολυπληθή μπλόκ στις διαδηλωσεις και απο το 1990 και μετά με στέκια παρέμβασης στις γειτονιές και με τη δημιουργία αρκετών καταλήψεων στέγης.  Η κατάρα του ήταν πάντα,  τα χωρίς κανέναν διαχωρισμό αντικατασταλτικά αντανακλαστικά, που ακύρωναν στην πράξη επιλογές, δράσεις και απόψεις.
Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του, ίσως παρακολουθεί αμήχανο πολλά απο όσα συμβαίνουν, αδυνατεί όμως στην πράξη να διαχωρίσει εντελώς τη θέση του κι εξακολουθεί να τρέχει πίσω απο... όμηρους  στα χέρια του κράτους λόγω αυτοματισμών σεβασμού για την  "πολύμορφη δράση".
Μαζί με τους ομήρους όμως υπάρχει πάντα μιά Οδύσσεια με αμέτρητες ευθύνες στρουθοκαμηλισμού και άρνησης της πραγματικότητας.  Με ατέλειωτες ραψωδίες απάθειας και παραίτησης, σχεδόν ταυτόσημης μ αυτή που  εκδηλώνουν οι μισοκοιμώμενοι θεατές στις τηλεοπτικές οθόνες.