Μην ξέροντας αν πρέπει ν΄αποδώσω
στη φρίκη το κενό κι αν ήμουν μήπως
της ίδιας μου της μοίρας Δούρειος ίππος
κι αν έπρεπε στη λήθη να ενδώσω
Ευγένιος Αρανίτσης-ποιήματα και πράξεις
Τον παππού μου τον Αντώνη δεν τον γνώρισα ποτέ, επειδή δολοφονήθηκε πολλά χρόνια πρίν από τη γέννηση μου. Συνεπής δημοκρατικός την περίοδο του μεσοπολέμου, με ευρύτατες για την εποχή απόψεις που ξέφευγαν από τα κυρίαρχα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, δολοφονήθηκε στη διάρκεια της κατοχής, από τους ταγματασφαλίτες του ΕΕΣ (εθελοντικός ελληνικός στρατός) του διαβόητου συνταγματάρχη Πούλου.
Η μνήμη ακολουθεί πάντα το δικό της ξεχωριστό δρόμο και πολύ συχνά δένεται με συμπτώσεις καθοριστικές για τη συνέχεια της στο χρόνο.
Λίγους μήνες μετά την πτώση της Χούντας, έμαθα ολόκληρη την αλήθεια, που μέχρι τότε είχε περιορισθεί σε κάποια ακατανόητα μισόλογα που άκουγα σποραδικά.
Εκείνη τη χρονική στιγμή, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ένα τραγούδι, που συνέδεσε με νότες και μιά τεράστια αντρική φωνή, τα ερωτηματικά ενός δεκάχρονου.
Κατάφερα να τον ακούσω ζωντανά τρείς φορές από τότε, πρίν μας αποχαιρετήσει στις 14 Σεπτέμβρη του 2001.
στη φρίκη το κενό κι αν ήμουν μήπως
της ίδιας μου της μοίρας Δούρειος ίππος
κι αν έπρεπε στη λήθη να ενδώσω
Ευγένιος Αρανίτσης-ποιήματα και πράξεις
Τον παππού μου τον Αντώνη δεν τον γνώρισα ποτέ, επειδή δολοφονήθηκε πολλά χρόνια πρίν από τη γέννηση μου. Συνεπής δημοκρατικός την περίοδο του μεσοπολέμου, με ευρύτατες για την εποχή απόψεις που ξέφευγαν από τα κυρίαρχα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, δολοφονήθηκε στη διάρκεια της κατοχής, από τους ταγματασφαλίτες του ΕΕΣ (εθελοντικός ελληνικός στρατός) του διαβόητου συνταγματάρχη Πούλου.
Η μνήμη ακολουθεί πάντα το δικό της ξεχωριστό δρόμο και πολύ συχνά δένεται με συμπτώσεις καθοριστικές για τη συνέχεια της στο χρόνο.
Λίγους μήνες μετά την πτώση της Χούντας, έμαθα ολόκληρη την αλήθεια, που μέχρι τότε είχε περιορισθεί σε κάποια ακατανόητα μισόλογα που άκουγα σποραδικά.
Εκείνη τη χρονική στιγμή, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ένα τραγούδι, που συνέδεσε με νότες και μιά τεράστια αντρική φωνή, τα ερωτηματικά ενός δεκάχρονου.
Κατάφερα να τον ακούσω ζωντανά τρείς φορές από τότε, πρίν μας αποχαιρετήσει στις 14 Σεπτέμβρη του 2001.
20 σχόλια:
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη- Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης-Μίλαν Κούντερα. Τραγούδια και βιβλία είναι αυτά που συνήθως χρωματίζουν τις μνήμες μας.
Ακόμα και τραγούδια κακόηχα, παίρνουν άλλη διάσταση, επική θα έλεγα, κάτω απο τέτοιες γωνιές θέασης.
Λυπάμαι για τον παππού τον Αντώνη!
fggttpower
Η ρήση του Κούντερα, είναι από τις πλέον πολυδιαβασμένες και όχι άδικα.
ange-ta
Απ΄ότι φαίνεται δεν σ΄αρέσει ο Καζαντζίδης, εκτιμώ πέρα από όλα τα άλλα την ακουστική σου προσπάθεια.
Καλό το ταιμινγκ για τα τάγματα ασφαλείας. Έβλεπα τον αρχηγό του ΛΑΟΣ στη συνέντευξη του στη ΔΕΘ με ύφος αυτάρκειας σουβλατζή, στα εγκαίνια του "ανακαινισμένου" του καταστήματος και με τους μακεδονομάχους βουλευτές, διάσπαρτους μέσα στους δημοσιογράφους.
Aπίστευτο το πόσο πολύ μπορεί να 'ταιριάξει' ένα τραγούδι με μια ανάμνηση μας. Το συγκεκριμένο πραγματικά είναι ανατριχιαστικό το πόσο ταιριάζει με το βιωμα σου.. Οτι ειμαστε ειναι η μνημη μας..
Η μνήμη είναι η μεγαλύτερη ευλογία και η λήθη η μεγαλύτερη κατάρα. Καλύτερα να θυμάσαι και να πονάς, παρά να μην έχεις για τίποτα να κλάψεις...
σε χαιρετώ!
fghttpower
Επειδή το ανέφερες πολύ ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με τα τάγματα, είναι: Η αυτολογοκριμένη μνήμη-Φιλίστωρ-Τάσος Κωστόπουλος.
roadartist
Έχουν όντως πολύ δύναμη τα τραγούδια σε τέτοιες περιπτώσεις. Αργότερα σε εποχές που είχα κολλήσει με cure και dead kennedys ήταν γιά πολλούς παράξενο,το πως τα συνδύαζα με τον Στέλιο.
anypopty
Έχεις απόλυτο δίκιο στην αντίστιξη μνήμης και λήθης.
Πολύ όμορφο και «γλυκό» το κείμενό σου. Ο δικός μου παππούς πέθανε όταν ήμουν 8, αλλά και πάλι δεν τον καλοθυμάμαι...
Ο συνταγματάρχης Πούλος είναι από τους ελάχιστους συνεργάτες του κατακτητή που εξαιτίας της ακραίας δράσης του,ακόμα και το απρόθυμο σε τέτοιες περιπτώσεις μετακατοχικό κράτος αναγκάσθηκε να τιμωρήσει.
Και βέβαια τέτοιες μνήμες πρέπει να έχουμε την 11η Σεπτεμβρίου! Σε πείσμα του ξαναγραψίματος της ιστορίας.
Χάρη
Σ΄ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου.
Ανώνυμε-η
Έχεις δίκιο και για τις εξαιρέσεις και για τον κανόνα του μετακατοχικού κράτους.
as eon
Το περίμενα ότι θα καταλάβαινες τη συμβολική σημασία της ανάρτησης,τη συγκεκριμένη μέρα.
Μη, κ.υ.π. γράφεις τέτοια. Ο καθένας είναι επιρρεπής στην κολακεία. Και η κολακεία αδρανοποιεί και αλώνει.
Υπερβολές as eon, δεν είναι κολακεία η χαρά της κοινής ερμηνείας και ανάγνωσης, ούτε η αναμονή της.
Αν είναι έτσι, απλώς συνεχίζουμε...
Δυστυχώς τον φασισμό τον ζούμε ακόμη στην Ελλάδα και όχι μόνο από το ΛΑΟΣ, αλλά και από τα κυβερνητικά κόμματα. κείνο πυ θα πρέπει να κάνουμε θα είναι να κρατάμε στο μυαλό μας την ιστορία μας και να παλεύουμε να φύγει αυτός ο φασισμός.
akama
Συμφωνώ ότι τα φαινόμενα αυτά μόνο περιθωριακά δεν είναι, αλλά αποκτούν βάση και ευρύτερα ερείσματα με πολλούς τρόπους.
Το ζήτημα της αναμέτρησης με τον καθημερινό φασισμό είναι περισσότερο απο οτιδήποτε ζήτημα υπεράσπισης της ιστορίας.
Το ζήτημα σε σχέση με τον καθημερινό φασισμό και τις προεκτάσεις του, μέσα από πολιτικές κομμάτων, κυρίαρχες αντιλήψεις στα μμε και στην κοινωνία, δεν είναι αν θα δώσουμε απλώς μιά μάχη σε πολλά επίπεδα κόντρα σε αυτές τις αντιλήψεις,αλλά είναι επίσης το εάν θα καταφέρουμε να βρεθούμε ένα βήμα μπροστά από αυτούς. Αν μπορούμε να κινητοποιήσουμε συλλογικά κοινωνικά και πολιτιστικά οράματα τέτοια που να τους αποκλείουν σταδιακά από το κοινωνικό παιχνίδι.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι μπορούμε ή τι μας ενδιαφέρει να κάνουμε,το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν παρόμοιες διαθέσεις σε πολύ περισσότερο κόσμο από όσο κατά καιρούς νομίζουμε.
Δημοσίευση σχολίου