ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

Όταν η νεανική αδρεναλίνη συνάντησε κάποια μέρα το γονίδιο της ανυπακοής, ο Χ σκέφτηκε πως θα έπρεπε να προσπαθήσει ν΄αλλάξει όσο μπορούσε την άσχημη πόλη πού ξόδευε την καθημερινότητα του. Μιά πόλη εγκλωβισμένη στα αποτελέσματα παλιών αμαρτιών της, στη δυναμική του κέρδους και την αδυναμία της παθητικότητας, αποπνικτική, μονότονη και επί της ουσίας εχθρική. Οι βραδυνές ώρες του Χ και της παρέας του, σταδιακά αφιερώνονταν σε κάθε είδους πολύχρωμες παρεμβάσεις, πάνω σε προσιτές και απρόσιτες επιφάνειες που αποκάλυπτε η νυχτερινή τους βόλτα. Απολάμβαναν τη ρέουσα ενέργεια, το ρίσκο, αλλά και την αλλαγή της όρασης τους. Τοίχοι, γέφυρες, υπόγειες διαβάσεις και συρμοί του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, απέκτησαν μιά άλλη διάσταση στην οπτική τους.
Οι αποστάσεις μετριούνται πλέον, με τη μονάδα κατανάλωσης χρώματος και τις κενές φιάλες από σπρέϋ, τα μάτια εκπαιδεύονται στην πανοραμική αντίληψη του χώρου.
Τα ρεπορτάζ των εφημερίδων λένε ότι ο Χ "γλύστρησε " τα ξημερώματα του Σαββάτου 13/9 και έπεσε στις γραμμές του σταθμού στα Άνω Πατήσια, πεθαίνοντας από ηλεκτροπληξία.
Η "ολισθηρότητα"προφανώς δεν οφείλεται στο κυνηγητό από τους σεκιούριτυ του σταθμού και η προανάκριση διερευνά τις πιθανές ευθύνες των εξίσου φοβισμένων φίλων του!

Αναφέρεται ακόμα, με τρόπο υπαινικτικό, ότι ο Χ είχε συλληφθεί κατά το πρόσφατο παρελθόν γιά παρόμοιες δραστηριότητες. Είναι το τέλος μιάς εγκληματικής καρριέρας, που πιθανότατα ξεκίνησε με παιδικές ζωγραφιές και συνεχίστηκε με καταστροφές της δημόσιας περιουσίας, στα σχολικά θρανία, την ώρα των αναμφίβολα συναρπαστικών παραδόσεων από δασκάλους και καθηγητές. Η διολίσθηση του ήταν διαρκής, όχι στιγμιαία.

Περιμένω στην αποβάθρα, ο συρμός του μετρό άρχισε να φαίνεται στο βάθος, έχει χρώμα πράσινο και φωτογραφίες με τέλεια χαμόγελα, ανάμεσα σε διάσπαρτες σταγόνες δροσιάς που προσφέρει απλόχερα, η διαφημιζόμενη τσίχλα χωρίς ζάχαρη.
Κατεβαίνω στο Πανεπιστήμιο, ένας διακριτικός φωτισμός αναδεικνύει τώρα που νύχτωσε την επιβλητικότητα των ιστορικών κτισμάτων, μαζί με μιά μόνιμη σχεδόν μεταμοντέρνα πινελιά που αποτελείται από καλαίσθητα μπλέ λεωφορεία φρουρούμενα από αποφασισμένους άνδρες ντυμένους με χακί στολές και μπότες μέχρι το γόνατο.
Για αυτή την άσχημη πόλη, για την κυρίαρχη αισθητική ως σχηματική απεικόνιση του είδους της κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουμε, υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να ειπωθούν διεξοδικά. O X δεν απασχόλησε την επικαιρότητα παρά μόνο με κάποια μονόστηλα και δίλεπτες αναφορές. Ο θάνατος ενός εικοσιτριάχρονου, απογυμνωμένος από το πάθος μιας φωνής που εξέπεμπε κυριολεκτικά το ηχόχρωμα της, τη δημιουργία και τη διαμαρτυρία, εύκολα μπορεί να παρουσιασθεί από τα πάντα πρόθυμα μμε σαν αναίτιο ατύχημα και να γίνει αποδεκτό ως τέτοιο. Ίσως γιατί έχουμε εκπαιδευτεί πλέον πολύ καλά, να μην αναγνωρίζουμε ως άξιο λόγου, ότι δεν διαθέτει την αντίστοιχη σήμανση των media και της διαμεσολαβημένης πληροφορίας, ίσως γιατί το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας είναι κάτι παραπάνω από μία περιστασιακή χαραμάδα.