Στις 24/9/2007 ο Αντρέ Γκόρζ είχε βρεθεί νεκρός μαζί με τη γυναίκα του στο σπίτι τους στο Παρίσι. Η αυτοκτονία τους ήταν ένα είδος δεύτερου γάμου, μιά επιλογή τέλους μετά απο συμβίωση πενήνταοκτώ ετών που σημαδεύτηκε από τη σοβαρή κι ανίατη ασθένεια της Ντορίν
και τη σταδιακή απώλεια κάθε ελπίδας για ίαση.
Το βιβλίο του Γκόρζ:Γράμμα στη Ντ. (εκδόσεις ποταμός) είχε με κάποιο τρόπο προαναγγείλει,
αυτό που θα επακολουθούσε λίγους μήνες μετά την έκδοση του.
Είχα κρατήσει κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, τα οποία με τρυφερότητα, αγωνία και θλίψη, εκφράζουν με συγκλονιστικό τρόπο τα συναισθήματα αγάπης και συντροφικότητας του ζευγαριού, μέσα από τη ματιά του Γκόρζ.
Δεν νομίζω όμως ότι έχει νόημα να τα παραθέσω, επειδή πιστεύω ότι το βιβλίο αυτό είναι
ολόκληρο μία παράγραφος κι έτσι πρέπει να το διαβάζουμε.
Οπως είναι αναμενόμενο, η διανόηση του φιλοσοφικού στοχασμού, δεν προσφέρεται από τη φύση του έργου της, για τη δημιουργία συναισθηματικών παραστάσεων στον αναγνώστη ,
αντίστοιχων με αυτές της ποίησης και της λογοτεχνίας .
Αυτό όμως δεν σημαίνει, πως το σε πρώτη ματιά αφανές, στην πραγματικότητα απουσιάζει.
Κι εγώ έτσι σταθερά θα μπορώ να πατήσω
Μέσα στο απέραντο Διάστημα
Νικώντας κάθε πόνο στη λάμψη του προσώπου σου
Τη στιγμή που τα όνειρα πάλι προβάλλουν
Σαν αστραπές γύρω από το Δέντρο της Ζωής.
Κάρλ Μάρξ -Ερωτικά ποίηματα-εκδόσεις:Ερατώ
Το έργο του Αντρέ Γκόρζ όπως αποτυπώνεται στα βιβλία που εξέδωσε και τα άρθρα του στοπεριοδικό "Nouvel Observateur" ( το οποίο ίδρυσε το 1964 μαζί με τον Ζαν Ντανιέλ), είναι μία απεικόνιση των κοινωνικών εξελίξεων, με άξονα το παγκόσμιο μοντέλο ανάπτυξης και τις
επιπτώσεις του στην καθημερινότητα, στις εργασιακές σχέσεις, την κατανάλωση και τον
ελεύθερο χρόνο. Στα πλαίσια αυτών των θεματικών, θα αναδείξει τις εμμονές της ανάλυσης
του Μάρξ στο ζήτημα του υποκειμένου των κοινωνικών αλλαγών και θα αναζητήσει ειδικά
στα τελευταία του έργα απαντήσεις και κατευθύνσεις, για την υπέρβαση της κοινωνίας των δύο τρίτων, της αυτοματοποίησης και της επέκτασης της "νεκρής εργασίας".
Η κριτική του Γκόρζ στον Μάρξ και τους μαρξιστές εστιάζεται τόσο στην επιμονή τους για την
ιστορική αποστολή του προλεταριάτου, επιμονή που δεν προκύπτει σε καμμία περίπτωση από
το σύνολο των εμπειρικών παρατηρήσεων, αλλά συνιστά συχνά ένα αυθαίρετο συμπέρασμα,
όσο και στις μηχανιστικές λογικές, που είναι συνυπεύθυνες μαζί με τον καπιταλισμό, για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε, σε σχέση με την εργασία, το περιβάλλον και τον ελεύθερο
χρόνο, την ουσία δηλαδή της ποιότητας ζωής μας.
Η κοινωνικοποίηση της εργασίας στον υπαρκτό σοσιαλισμό με τους ίδιους οργανωτικούς όρους, πειθαρχίας και αποδοτικότητας με τις ελεύθερες οικονομίες, προφανώς δεν εξάλειψε την αλλοτρίωση που γεννούν οι εργασιακές σχέσεις, αντίθετα βοήθησε στη γενίκευση της στη κοινωνία. Η αυταπάτη της σύνδεσης του αυτοματισμού με την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεινά της παραγωγής, κάθε άλλο παρά δικαιώθηκε από τις σημερινές συνθήκες όπου η "ρομποτοποίηση"κομβικών παραγωγικών κλάδων, αποτελεί σημαντικό παράγοντα για το διαρκές ζητούμενο του καπιταλισμού, την κάμψη της "ανελαστικότητας" της ζωντανής εργασίας και την προσαρμογή της με απόλυτο τρόπο στις διαχειριστικές λογικές.
Η μαρξιστική αντίληψη της Ιστορίας, όπου η κίνηση της είναι ανεξάρτητη από τη συνείδηση που αποκτούν τα άτομα γι΄αυτήν μέσω των δραστηριοτήτων τους, δεν οδήγησε φυσικά τους ανθρώπους σε κάποια ξαφνική επιφοίτηση για το υπερβατικό τους έργο.
Αντίθετα οι κοινωνικές συνθήκες τους οδήγησαν σ΄αυτό που ο Γκόρζ αποκαλεί "σιωπή της
Ιστορίας", στο βιβλίο του:"Αντίο προλεταριάτο".
"Το παρόν δεν αποκτά κανένα νόημα από το μέλλον. Αυτή η σιωπή της Ιστορίας ξαναφέρνει τα άτομα στον εαυτό τους. Καθώς επιστρέφουν στην υποκειμενικότητα τους, αυτά θα πάρουν το λόγο, στο όνομα τους και μόνο. Καμμιά μελλοντική κοινωνία δεν μιλά με το στόμα τους, γιατί η κοινωνία που αποσυντίθεται μπρός στα μάτια τους, δεν εγκυμονεί καμμία άλλη."
Ο Αντρέ Γκόρζ επιμένει σε όλο το έργο του στη σημασία του ελεύθερου χρόνου ως σημαντικού
μέτρου για την ανθρώπινη ευημερία και απελευθέρωση και τη σχέση του με διαδικασίες
που ευνοούν την ανάπτυξη της δημιουργικότητας.
Στα πλαίσια αυτά συνδέει τον ελεύθερο χρόνο με το είδος των εργασιακών σχέσεων που
επικρατουν σήμερα όπου η "ευελιξία" ως επιχειρηματικό ζητούμενο, παγιώνει την κλοπή του.
Οι εργασιακές σχέσεις παλινορθώνουν τις χειρότερες μορφές καταδυνάστευσης, παγιδεύουν στους χρόνους τους, αδρανοποιούν και εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, ενώ παράλληλα
τους εξαναγκάζουν σε μεταξύ τους ανταγωνισμό, με έπαθλο απλά την επιβίωση τους.
Πέρα από την προσφορά και τη ζήτηση της εργασίας, η κατάσταση αυτή εγγυάται και μιά συγκεκριμένη χρονικότητα, την οποία θα ανέτρεπε για παράδειγμα το μοίρασμα της εργασίας
σε όλους. Μιά συγκεκριμένη χρονικότητα που διοχετεύει τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο, σχεδόν αποκλειστικά στην κατανάλωση.
Οι καταναλωτικές συνήθειες, έχουν προφανώς διαστάσεις που ξεπερνούν την άμεση λογική του κέρδους, δημιουργώντας την υποδομή αποδοχής ενός τρόπου ζωής.
Η κατανάλωση είναι ένας χώρος συμβολικών ανταλλαγών, όπου δεν αγοράζουμε απλά κάποια
προϊόντα, αλλά αγοράζουμε παράλληλα την έννοια των προϊόντων αυτών, την εικόνα τους ως μια σημαντική εμπειρία , που η άθροιση της μέσω της επανάληψης των αγορών, συνιστά πλέον την ταυτότητα μας.
Ο Γκόρζ μέσα από όλο του το έργο, αναζητά την έξοδο από τις αφόρητες εκμεταλλευτικές
κοινωνίες της εποχής μας μία έξοδο με όρους κινηματικούς, που θα αντανακλάται στηνμέτρου για την ανθρώπινη ευημερία και απελευθέρωση και τη σχέση του με διαδικασίες
που ευνοούν την ανάπτυξη της δημιουργικότητας.
Στα πλαίσια αυτά συνδέει τον ελεύθερο χρόνο με το είδος των εργασιακών σχέσεων που
επικρατουν σήμερα όπου η "ευελιξία" ως επιχειρηματικό ζητούμενο, παγιώνει την κλοπή του.
Οι εργασιακές σχέσεις παλινορθώνουν τις χειρότερες μορφές καταδυνάστευσης, παγιδεύουν στους χρόνους τους, αδρανοποιούν και εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, ενώ παράλληλα
τους εξαναγκάζουν σε μεταξύ τους ανταγωνισμό, με έπαθλο απλά την επιβίωση τους.
Πέρα από την προσφορά και τη ζήτηση της εργασίας, η κατάσταση αυτή εγγυάται και μιά συγκεκριμένη χρονικότητα, την οποία θα ανέτρεπε για παράδειγμα το μοίρασμα της εργασίας
σε όλους. Μιά συγκεκριμένη χρονικότητα που διοχετεύει τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο, σχεδόν αποκλειστικά στην κατανάλωση.
Οι καταναλωτικές συνήθειες, έχουν προφανώς διαστάσεις που ξεπερνούν την άμεση λογική του κέρδους, δημιουργώντας την υποδομή αποδοχής ενός τρόπου ζωής.
Η κατανάλωση είναι ένας χώρος συμβολικών ανταλλαγών, όπου δεν αγοράζουμε απλά κάποια
προϊόντα, αλλά αγοράζουμε παράλληλα την έννοια των προϊόντων αυτών, την εικόνα τους ως μια σημαντική εμπειρία , που η άθροιση της μέσω της επανάληψης των αγορών, συνιστά πλέον την ταυτότητα μας.
Ο Γκόρζ μέσα από όλο του το έργο, αναζητά την έξοδο από τις αφόρητες εκμεταλλευτικέςκαθημερινότητα, στις εργασιακές σχέσεις και το περιβάλλον, αποτρέποντας παράλληλα την επικράτηση μέσω μιας επιστήμης υποταγμένης στις διαχειριστικές καθεστωτικές λογικές, ενός
ακραίου τεχνοφασισμού. Η υπέρβαση της δεδομένης "κοινωνίας της εργασίας", όπως αυτή δημιουργήθηκε από τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία των αναδιαρθρώσεων του κεφαλαίου,
παραμένει το τελικό ζητούμενο, το οριακό διακύβευμα.
Παράλληλα δεν υποκύπτει σε λογικές μηδενισμού, καθώς πιστεύει ότι οι αλλαγές στην κοινωνική δυναμική, έχουν συντελεσθεί ήδη και θα εξακολουθήσουν να ενισχύονται σε βάση
καθημερινή, χρειάζεται όμως η αποτελεσματική εγγραφή τους στο δημόσιο χώρο, η συνεκτική τους αποτύπωση σε πολιτικά προγράμματα και συλλογικές δράσεις.
Στην αντίθετη περίπτωση, οι κάτοχοι της εξουσίας θα τις υποβαθμίζουν πάντα , με τη χρήση
χαρακτηρισμών που θα τις προσδιορίζουν ως περιθωριακές κι εκκεντρικές.
ΑΝΤΡΕ ΓΚΟΡΖ-ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΟΘΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Οικολογία και πολιτική (Λιβάνης)
Οι δρόμοι του παραδείσου (Κομμούνα)
Καπιταλισμός σοσιαλισμός οικολογία (Εναλλακτικές Εκδόσεις)
Η αθλιότητα του σήμερα και η προοπτική για το αύριο (Λιβάνης)
Μεταρρύθμιση και επανάσταση (Γράμματα)
Αντίο προλεταριάτο (νέα σκέψη)
60 σχόλια:
πολύ τρυφερή η σχέση του εν λόγω ζευγαριού...
σε μια σχετικά πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, βλέπουμε ότι δυο στους τρεις Ελληνες θεωρούν πιο σημαντικό τον ελεύθερο χρόνο απ'ότι την εργασία...
κακά τα ψέμματα, ο ελεύθερος χρόνος που θα προκύψει από την ορθή (;) διευθέτηση του χρόνου εργασίας, για να είναι αποδοτικός, θα πρέπει να συμβαδίζει με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες του εργαζομένου και όχι της επιχείρησης.
θα γίνει αυτό ποτέ; μάλλον όχι...
είναι αυτό που λέει ο πασχαλίδης σε ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι:
"Τα ‘χω μισήσει τα ολόχρυσα κλουβιά σας
μ’ ακολουθούνε σε όποιο μέρος και να πάω
να έχετε υπόψιν σας μια μέρα θα σας φάω
όλους εσάς όπου κοιτάτε την δουλειά σας"
O "θάνατος" είναι απελευθέρωση από τη ζωή; Ο "ελεύθερος" χρόνος είναι απελευθέρωση από την εργασία;
Κυπ, η ανάρτησή σου θέτει σημαντικά ερωτήματα.
Θαυμάζω όσους έχουν τη δύναμη και ορίζουν το τέλος της ζωής τους. Ο "ελεύθερος" χρόνος, νομίζω, πωλείται συσκευασμένος και δεν είναι καθόλου ελεύθερος.
"Οι εργασιακές σχέσεις παλινορθώνουν τις χειρότερες μορφές καταδυνάστευσης, παγιδεύουν στους χρόνους τους, αδρανοποιούν και εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, ενώ παράλληλα
τους εξαναγκάζουν σε μεταξύ τους ανταγωνισμό, με έπαθλο απλά την επιβίωση τους."
Γιατί δε βρίσκω σχόλιο να αφήσω σε αυτό το απόσπασμα?
Το νιωθω τόσο σκληρά αληθινό σαν πραγματική γροθιά..
Γιατί νιώθω οτι είμαστε όλοι σε ένα παιχνίδι..στημένο εξ'αρχής?
Τι λύση, διέξοδο υπάρχει σε αυτό?..........
@roadartist
Εδώ είναι η μαγεία του φιλοσόφου, ότι μπορεί με ελάχιστες λέξεις να εκφράζει μεγάλα νοήματα. Πάντως δεν μπορείς να πεις. πολύ τρυφερή ιστορία, ΚΥΠ σε ευχαριστούμε.
anypopty
Καλή μας όρεξη,αν επαληθευτεί ο Πασχαλίδης,ευχαρίστως κερνάω εγώ τα παγωτά για επιδόρπιο.
as eon
Συσκευάσμενος και με Κινέζικο γάλα στα συστατικά του.
Μπορούμε να το παλέψουμε όμως.
roadartist
Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις αυτό είναι προφανές. Μιά καλή αρχή θα ήταν να διατηρήσουμε τον πληθυντικό αριθμό στα ερωτήματα μας. Να σκεφτούμε και να δράσουμε. Η προσωπική διαπραγμάτευση -διεκδίκηση είναι ότι χειρότερο
akama
O τρόπος που επέλεξε να φύγει απο τη ζωή ο Γκόρζ είναι η προέκταση της σεμνής αποφασιστικότητας με την οποία έζησε.
Πολύ σωστά.
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται μια συλλογική κίνηση.
..ποιος θα την αναλάβει? Οι πολιτικοί μας? ;((
Καλο σκ.
Ναι κυπ, καθημερινά είμαστε αναγκασμένοι ή να στοιχηματίζουμε έστω με μικρές πιθανότητες επιτυχίας ή να αποδεχθούμε τη σιγουριά της ήττας. Κουράστηκα όμως.
Όμορφη και παρήγορη η παρέα που συζητά στο blog σου, μέρα και νύχτα, σας χαιρετώ όλους.
as eon
Μακάρι να υπήρχαν spa ειδικά για τη ψυχική μας κούραση.
Ιαματικά νερά, κρέμες από φύκια,ηφαιστειακές πέτρες κλπ.
Την πατήσαμε όμως δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο, η κούραση θα συνεχιστεί, ίσως όμως χωρίς τα φύκια, γλυτώσουμε και τις μεταξωτές κορδέλλες.
roadartist
Αυτό το θέμα σηκώνει προφανώς πολύ συζήτηση.
Το πιό βασικό κατά τη γνώμη μου,είναι να έχουμε στο μυαλό μας, ότι η έκφραση του συλλογικού ξεκινάει πάντα από τα κάτω και όχι με την αντίστροφη διαδικασία.
Επομένως μόνο όταν κινηθούμε σ΄αυτή τη βάση στην καθημερινότητα μας, ακόμα και στα πιό μικρά πράγματα, μόνο τότε οι πληθυντικοί αριθμοί που θα αναπτυχθούν, θα αναζητήσουν κάποια στιγμή μιά πιό συνολική, συλλογική έκφραση κι εκπροσώπηση, ως ώριμο αίτημα της εξέλιξης τους.
Αν κάθε φορά που σκεφτόμαστε κάτι παρόμοιο, αναζητάμε από την αρχή, αυτό που στην ουσία βρίσκεται στο τέλος αυτού του δρόμου, είτε θα απογοητευτούμε επειδή δεν υπάρχει κάτι, από τη στιγμή που δεν το δημιουργήσαμε, είτε θα εκχωρήσουμε από βιασύνη οπουδήποτε, την προσδοκία για όσα σημαντικά αισθανόμαστε ότι πρέπει να συμβούν.
O Γκόρζ στο βιβλίο "Η αθλιότητα του σήμερα και η προοπτική για το αύριο", λέει ότι οι οι συλλογικά οργανωμένες δράσεις θα δώσουν άλλη υπόσταση σ΄αυτό που ονομάζει αναφερόμενος στο σήμερα "σιωπηλή γενιά."
Συμφωνα με τον "42ο Παράλληλο" του Τζον Ντος Πάσος, ο ηγέτης συνδικαλιστής των εργατών της Πούλμαν Γιουτζίν Ντεμπς έλεγε στις ομιλίες του (παραφράζω από στήθους): "Δεν θέλω να σας οδηγήσω πουθενά, γιατί αν εγώ μπορώ να σας οδηγήσω κάπου, τότε κάποιος άλλος θα μπορεί να σας πάρει από εκεί"!
fghttpower
Πολύ σημαντική η παρατηρήση σου για τη σιωπηλή γενιά στην οποία ο Γκόρζ πιστεύει ότι είναι μεγαλύτερη σε αριθμό από ότι πιστεύουμε.
pellegrina
Συνέχισε τη σκέψη σου αν θέλεις.
Η ιστορία της διπλής αυτοκτονίας είναι συγκλονιστική, σίγουρα και στους φιλόσοφους υπάρχουν ευαισθησίες ίσως μεγαλύτερες απ τους ποιητές και τις δικές μας,που όλους τους τελειωμένους τους κάνουμε ήρωες.
Κυπ, καλά τα λέμε. Θυμάσαι την ατάκα στο «μάθε παιδί μου γράμματα»; Ο πατέρας (Β. Διαμαντόπουλος) λέει στο γιό του που του αναλύει την κατάσταση στην Ελλάδα: «Παιδί μου, αυτά τα λεν οι κομουνισταί!». «Όλος ο κόσμος τα λέει, πατέρα», απαντά ο γιος (Κώστας Τσάκωνας).
Όμως, αυτό που βλέπω είναι ότι κατά πρώτο λόγο ο κόσμος έχει πια βραχύχρονη τηλεοπτική μνήμη και κατά δεύτερο είναι εγκλωβισμένος σε πελατειακές σχέσεις για την εξυπηρέτηση του βιοπορισμού του.
Είμαι και απογοητευμένος.
Κάποιοι άλλοι φτάνουν να γίνονται πρόβλημα για τους εργοδότες τους επειδή είναι «αδικαιολογήτως παρόντες» στη δουλειά. (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyepix_100004_30/07/2006_192664)
Όμως, παρόλα αυτά, συνεχίζουμε… (Είμαστε αναγκασμένοι να στοιχηματίζουμε καθημερινά ακόμα και αν οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες).
Να θυμίσω στην παρέα την αυτοκτονία του ζεύγους Λαφάργκ στις 26-11-1911.
Η Λάουρα ήταν κόρη του Καρλ Μαρξ. Ο γαμπρός του Μαρξ Πωλ Λαφάργκ είναι σήμερα περισσότερο γνωστός για "το δικαίωμα στην τεμπελιά".
Η κοινωνία της μόλυνσης δεν καθαρίζεται ανατρέπεται
Rania
Το δίκιο σου βουνό όσον αφορά την κατασκευή ευαίσθητων, καταραμένων και αντιηρώων,εισαγωγικά βάζει όπου θέλει κανείς.
inborn-c
Αυτό το σύνθημα αντέχει με την αξία του πάνω από 25 χρόνια και πίστεψε με θα μπορούσα να κάνω ανάρτηση ιστορικού περιεχομένου μόνο γι΄ αυτό.
as eon
Πολύ καλά έκανες που μας θύμισες τον Πώλ Λαφάργκ,πολύ ενδιαφέρουσα και η παραπομπή σου στην εφημερίδα.
Για τα υπόλοιπα περί τηλεοπτικής μνήμης, απειροελάχιστων πιθανοτήτων και απογοήτευσης, πάλι δίκιο έχεις.
Δεν με πείθεις όμως ότι περνάς άσχημα με τις επιλογές σου ή ότι θα περνούσες καλύτερα αν ήσουν άλλος.
Αν ήθελες να ήσουν θα το είχες κάνει,οι δεξιότητες δεν σου λείπουν και τώρα αντί για τον Λαφάργκ θα θυμόσουν τη Μέρυλιν κι αντί για τον σαχλαμάρα τον ΚΥΠ WALKING, θα είχες μπεί στο blog της Τζούλιας Αλεξανδράτου.
Έχεις δίκιο κυπ, όμως δεν είναι ζήτημα επιλογής ότι κάνω. Είναι ζήτημα ανάγκης. Και ελευθερία, νομίζω, είναι η συνείδηση της αναγκαιότητας.
Αλλιώς θα διάλεγα την Αλεξανδράτου. Εκεί τουλάχιστον η σαχλαμάρα έχει όμορφο περιτύλιγμα.
Από τα συμφραζόμενα, μήπως θα ήταν καλύτερα ο Μάρξ να ήταν μόνο ποιητής;
Rania
Η προσφορά του Μάρξ είναι τεράστια και πάντα εκ των...πολύ υστέρων είναι πιό εύκολο να κρίνουμε από αυστηρά έως άδικα.
Ανεξάρτητα από αυτό, χιουμοράκι έχουμε απ΄ότι βλέπω.
έλα κυπ, μη στενοχωριέσαι, μια σαχλαμάρα είπα και γω!
Ναι, για το Μαρξ, έχεις δίκιο. Είναι σημαντικότατο το έργο του. Φυσικά δεν τον κάνουμε και πορτρέτο.
Πολύ μεγάλη η προσφορα του Μάρξ φιλοσοφικά και στα Grundrisse αναφέρεται προφητικά για τη μελλοντική αξία του ελεύθερου χρόνου.
Επίσης καλλιτεχνικά, τρέμω στην ιδέα μελλοποιημένου από τον Μίκη Μάρξ και μιάς συναυλίας με σολίστ τον Χαλβατζή και τον Κολοζώφ!
fghttpower, για τη φιλοσοφική συνεισφορά του Κάρολου, δε θα συμφωνούσα. Η σκιά του Έγελου τον σκέπαζε πάντα. Βέβαια στα Grundrisse και στη Γερμανική Ιδεολογία "παλεύει" με τη φιλοσοφία. Ευτυχώς όμως έπαψε να ψάχνει την ερμηνεία του κόσμου και στόχευσε στην αλλαγή του.
Το σχόλιό μου για τον ντεμπς ήταν ενίσχυση του δικού σου, ότι η έκφραση του συλλογικού ξεκινάει πάντα από κάτω (έτσι πρέπει να ξεκινάει δηλαδή).
Το ζεύγος Λαφάργκ μια χαρά (δεν ήταν κι άρρωστοι από ό,τι ξέρω, απλώς έτσι το είχαν κανονίσει) μόνο σήμερα αν το κάνουμε να μεταθέσουμε καμιά εικοσαετία (;) το όριο. Εβδομήντα (τόσο ήταν αμφότεροι) μου φαίνονται πολύ λίγα, νέα θα είμαι, εσάς;; :)
Γενικά οι άνθρωποι θα έπρεπε να εκπαιδεύονται να μη θεωρούν την αυτοκτονία πράξη απελπισίας κλπ, αλλά φυσιολογική επιλογή. Νομίζω πως αυτό ως ιδέα, άσχετα αν τελικά πραγματοποιηθεί ή όχι, θα μας έδινε από νωρίς μια αίσθηση (αυτο)κυριαρχίας πάνω στη ζωή μας (αντί να ειναι στα χέρια του θεού, της τύχης, των γιατρών κλπ υπέρτατων δυνάμεων)
as eon
1.Οι αναγκαιότητες ορίζονται πολλές φορές από τις επιλογές κι εσύ παρά είσαι μετριόφρων και μη μου πείς τώρα ότι σε κολακεύω. Καμμία σχέση.
2. Ο.Κ η σαχλαμάρα της Αλεξανδράτου έχει ωραίο περιτύλιγμα, η δική μου όχι;
Έχεις να πείς κάτι για το πολυβραβευμένο αισθητικό περιτύλιγμα του blog μου;
fghttpower
Ωραία συναυλία αυτή, μς "πόρτα" τη Λιάνα.
@Pellegrina, να ρίξω στην κουβέντα και την αυτοκτονία του Γκυ Ντεμπορ πριν από 10 χρόνια περίπου; Και αυτός κοντά στα 70 από ότι θυμάμαι.
@κυπ,δεν υιοθετώ την ελεύθερη βούληση ως ερμηνεία των πράξεών μας. Και για το λόγο αυτό δε θα πάω στην Κόλαση. Οι αμαρτίες μου πάντα ήταν αναγκαίες και δε φέρω ευθύνη γι' αυτές. Όπως δε φέρω ευθύνη και για την τεμπελιά μου να διευθετώ ασημαντότητες.
pellegrina
Πολύ καλά τα λές, ψηφίζω να ανέβουν τα όρια.
as eon
Το ζήτημα δεν είναι ότι οι άνθρωποί ζούνε καλά ή άσχημα, το ζήτημα είναι ότιζούνε μ΄ έναν τρόπο που τους διαφεύγει-Γκύ Ντεμπόρ.
@κυπ, γιατί δεν έχουν συνείδηση της αναγκαιότητας και υποκαθιστούν το βίωμα με την αναπαράστασή του.
http://e-vivlia.blogspot.com/2007/11/guy-debord.html
Aμα υπήρχε συνείδηση μιά χαρά θα ήταν όλα, έχω ταραχτεί, θα πάρω δύο υπνοπρουντόν να ηρεμήσω.
Καληνύχτα, αύριο με περιμένει μια δύσκολη μέρα, ως τις δέκα ... τη νύχτα. Θα διαβάσω λίγο ... Ζεράρ ντε Βιλλιέ για να συνέλθω!
Ο συνάδελφος Μάλκο με το χρυσό φως στα μάτια είναι ότι πρέπει.
Καλό βράδυ, καλό κουράγιο.
Η οικολογία είναι πολύ σημαντική ειδικά τώρα με τις φοβερές κλιματικές αλλαγές.
Το να την έχουν τα κόμματα εξουσίας μαιντανό στο πρόγραμμα τους είναι αναμενόμενο.
Η σιωπή των υπολοίπων πως εξηγείται;
Σε αντίθεση με ιδεολογίες που μιλάνε μελλοντικά και...βολικά, η οιλολογία απαιτεί το εδώ και τώρα γι αυτό κάνουν όλοι το κορόιδο.
Ανώνυμε
Η Rania απαντά κατά το ήμισυ το ερώτημα σου, είναι δύσκολο να αναπτύξει ο καθένας μας δράσεις σε επίπεδο καθημερινότητας, σε σχέση με τη μετάθεση του ζητήματος στο μέλλον.
Όσον αφορά το ιστορικό κομμάτι, όπου υπήρξε ισχυρό κίνημα με οικολογικούς προσανατολισμούς, είχε μιά σταδιακή εξέλιξη.
Ξεκινώντας από τοπικές συλλογικότητες που όλο γινόντουσαν ισχυρότερες, κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων έπρεπε να γίνει κάτι ευρύτερο και πιό κεντρικό.
Αντίθετα στην Ελλάδα, πρώτα φτιάχνεται το κόμμα, το πλαισιώνουν κατά το ένα τρίτο αληθινές οργανώσεις και κατά τα δύο τρίτα είδα φώς και μπήκα κι από το ένα τρίτο οι μισοί δεν έχουν ιδέα από πολιτική οικολογία, αλλά μόνο από αφάψημα φασκόμηλου.
Έτσι διαφωνούν οι πολιτικοί με τα φασκόμηλα και οι είδα φως και μπήκα κάνουν δημόσιες σχέσεις με τα κόμματα εξουσίας και ζήσαμε εμείς όπως ζήσαμε κι αυτοί καλύτερα, μέχρι υφυπουργοί περιβάλλοντος φτάσαν κάποιοι.
Επομένως, τι;
Επομένως Rania, οι τοπικές ουσιαστικές δράσεις, έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τις συγκεντρωτικές ομαδοποιήσεις χωρίς απολύτως καμμία υποδομή.
Αν οι τοπικές δράσεις κάποια στιγμή ασφυκτυούν, βρίσκουν αναπόφευκτα και στην ώρα που πρέπει, το δρόμο για κάτι ευρύτερο.
Το ζήτημα είναι αν το οικολογικό ζήτημα, μπορεί να έχει ή αξίζει να έχει αυτόνομη παρουσία.
Αν μπορεί να ...σταθεί από μόνο του ή χρειάζεται να είναι ενταγμένο σε ευρύτερες πολιτικές κοινωνικών μετασχηματισμών.
Οι περισσότεροι δύσκολα εμιστεύονται αμιγώς οικολογικά σχήματα, διότι του φαίνονται γραφικά και με αδύναμο πολιτικό λόγο.
fghttpower
Αν είναι πολιτική οικολογία με άξονα ζητήματα όπως αυτά που θέτει ο Γκόρζ μια χαρά στέκεται "μόνη" της.
Αν είναι οικολογία του δενδρολίβανου,δεν χρειάζεται καν να το συζητάμε.
Ανώνυμε
Δίκιο έχουν που δεν πείθονται.
Πολύ ωραία παρουσίαση.
Εχω κάνει και γω.
Τον λατρεύω τον Γκόρζ. Ανήκει στη σχολή που κριτικάρει τον μαρξισμό γιατι χρησιμοποιεί το ίδιο κριτιριο με τον καπιταλισμό: Την κακώς ενοούμενη ανάπτυξη. Γι αυτο ακριβώς δεν μίλησε στις καρδιές του προλεταριάτου.
http://ange-ta.blogspot.com/2008/04/andre-gorz.html
καλη νύχτα
ange-ta
Για την ανάπτυξη και τα όρια της μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι με τις απόψεις του Γκόρζ ή κάτι να είχαν πάρει είδηση (λέμε τώρα) οι "επιστήμονες" του μαρξισμού.
Μπαίνω τώρα να δω το δικό σου.
Οι ειδήσεις λένε ότι θα ανέβει η θερμοκρασία ένα βαθμό στη Ευρώπη απ τις αλλαγες στο κλίμα.
Ωραία θ΄ανέβει η θερμοκρασία και το star θα κάνει ρεπορτάζ με μαγιώ όλο το χρόνο.
inborn-c
Θα ανέβει ένα βαθμό η θερμοκρασία λόγω κλίματος και 4-5 εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Κάνε κλικ από εδώ στο σχόλιο της ange-tas, στο μπλόγκ της θα βρείς ενδιαφέρουσες αναρτήσεις για την αλλαγή του κλίματος και γιά πολλά άλλα.
Rania
!!!!!
Η οικονομική κρίση που βρίσκεται πρό των πυλών, θα δημιουργήσει μελλοντικά πολύ λιγότερη ευαισθησία σε περιβαλλοντικά θέματα, από αυτή που υπάρχει τώρα, επειδή συνήθως σε τέτοιες περιόδους το βασικότερο θεωρείται η εργασία και η ανάπτυξη.
δεν γνώριζα τον Γκορζ
αν και αποφεύγω κάθε είδους κριτική, θετική, αρνητική, να σουπω ότι το άρθρο σου μου αρέσει γιατί καταρχήν δεν έχει κανενός είδους έπαρση. συνήθως αυτό βλέπω στις περισσότερες παρουσιάσεις βιβλίων ή... έπαρση.
η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ την αποφεύγω :)
fghttpower
Δύσκολο θα είναι να αναδειχθεί οποιοδήποτε διεκδίκηση αν επέλθει οικονομική κρίση με τέτοια χαρακτηριστικά, σαν αυτά που δείχνει να έχει η υπάρχουσα.
desapoin3ison4
Σε ευχαριστώ για όσα πολύ καλά αναφέρεις στο σχόλιο σου, σε σχέση με το κείμενο.
Όλοι μπορεί να έχουμε στιγμές έπαρσης,το βασικό είναι να αποτελούν την εξαίρεση.
Τη δική σου που αναφέρεις, από όσο έχω δεί δεν τη συνάντησα κάπου.
Δεν είναι πάντως χαρακτηριστικό επηρμένου, να αρχίζει το σχολιασμό λέγοντας ότι αγνοούσε τον συγγραφέα, μάλλον το αντίθετο συμπεραίνω.
"Ο Αντρέ Γκόρζ επιμένει σε όλο το έργο του στη σημασία του ελεύθερου χρόνου ως σημαντικού
μέτρου για την ανθρώπινη ευημερία και απελευθέρωση και τη σχέση του με διαδικασίες
που ευνοούν την ανάπτυξη της δημιουργικότητας.". To ξέρεις ότι η λογική της τηλεδιασκεψης και η εφαρμογή της σε αρκετά επαγγέλματα, είναι βασισμένη στη θεωρία του ελεύθερου χρόνου που πρεπει να έχει ο άνθρωπος;
zanzibar
Αν θέλεις γίνε λίγο πιό αναλυτική στη σκέψη σου.
έχεις πρόσκληση ...
zanzibar
Η τηλεδιάσκεψη, γιά επαγγελματική χρήση, νομίζω πως είναι περισσότερο συνδεδεμένη με την αποδοτικότητα.
Επανέρχομαι αφοριστικά, δεν υπάρχει "ελεύθερος" χρόνος. Υπάρχει χρόνος παραγωγής και χρόνος κατανάλωσης. Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και ο κατακερματισμός του χρόνου πλέον είναι πολύ "ευέλικτος". Έτσι ερμηνεύεται και η τηλεεργασία, ο "ελευθερος" χρόνος (κατανάλωσης) διεμβολίζεται από το χρόνο εργασίας (παραγωγής).
Και τώρα, εγώ βρήκα μια χαραμάδα στο χρόνο εργασίας για να γράψω αυτά.
as eon
Δεν διαφωνώ με τον αφορισμό σου, που μόνο τέτοιος δεν είναι από τη στιγμή που περιγράφει την κυρίαρχη όψηντης καθημερινότητας.
Άλλωστε από όλες τις διεκδικήσεις, ακόμα και σε εποχές όπου το "κοινωνικό κράτος" βρισκόταν στο ζενίθ του, ο ελεύθερος χρόνος ήταν η λιγότερο ανεπτυγμένη "παροχή" και διεκδίκηση, γι΄ αυτό και ο Γκόρζ και πολλοί άλλοι αναγνωρίζοντας τη σημασία και την ιδιάζουσα ρευστότητα του συγκεκριμένου ποιοτικόυ αιτήματος, το προέταξαν ως καθοριστικό για το είδος της κοινωνικής εξέλιξης που θα προκριθεί τελικά.
Απλά ο ελεύθερος χρόνος ως σχέση, παρουσιάζει την αναπόφευκτη ρευστότητα όλων των σχέσεων, θεσμοθετημένων και μη.
Από τα εργασιακά δικαιώματα και τις απεργίες ως το πανεπιστημιακό άσυλο, υπάρχει έντονη ρευστότητα, που συνίσταται στην επανάκτηση του ελέγχου από την πλευρά της κυριαρχίας και την ποικιλόμορφη αντίσταση των κυριαρχούμενων.
Καμμιά προσπάθεια της εξουσίας για αναίρεση δικαιωμάτων και αλλαγή των συσχετισμών, δεν εκδηλώνεται παράμόνο αφού η δεδομένη σχέση, απωλέσει τη σαγήνη της για την κοινωνία, προσομοιάζοντας σε σχέση συνήθειας παντρεμένου ζευγαριού, περισσότερο από ότι σε καθημερινή επιβεβαίωση δρώντων ερωτικών υποκειμένων.
Με λίγα λόγια (χα χα χα το πιο σύντομο ανέκδοτο μου), διαφωνώ με τον αφορισμό σου, μόνο στην απάλειψη της ρευστότητας ως βασικού συστατικού.
Κατά τα άλλα...
"Επομένως σήμερα η ανάλυση,του κοινωνικού σχηματισμού,της πραγματικής κυριαρχίας, πρέπει απαραίτητα,αντικειμενικά,να λάβει υπόψη της σαν θεμελιώδη την έννοια της παραγωγής με την πλατιά σημασία, μ΄ άλλα λόγια την παραγωγή αντικειμένων-εμπορευμάτων/παραγωγή κατανάλωσης, αναγκών συνείδησης.
Σταγόνες ήλιου στη στοιχειωμένη πόλη/ Ρ.Κούρτσιο-Α.Φραντσεσκίνι.
Κοίτα να δεις, για να μη διαβάζω εφημερίδες και να μη βλέπω τηλεόραση, τώρα πρωτομαθαίνω ότι πέθανε ο Γκορζ. Είχα διαβάσει κάποια βιβλία του παλιά και μου άρεσαν.
Για τις αυτοκτονίες ζευγαριών, αυτή είναι η τέταρτη που ξέρω. Ο Λαφάργκ με τη γυναίκα του αυτοκτόνησαν στα εξήντα του, ο Στέφαν Τσβάιχ με τη δική του στα 70 του και ο Άρθουρ Καίσλερ με τη γυναίκα του στα 80 του. Αλήθεια, πόσων χρονών ήταν ο Γκορζ;
Δημοσίευση σχολίου