ΜΗ ΜΕ ΧΑΪΔΕΥΕΤΕ ΣΤ΄ΑΥΤΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΣΟΥΝ

Ευτυχώς η Αλέκα έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ο σκληρός πυρήνας του σταλινισμού ο οποίος από το τη μεταπολίτευση του 74΄ εναγκαλίζεται με αξιοθαύμαστη συνέπεια με την εξουσία δρώντας ως συμπλήρωμα της κρατικής καταστολής, κέρδισε πάλι επάξια τα εύσημα για τη διαχρονική του αξιοπιστία. Τι κι αν δεν έχει πλέον την αλλοτινή αίγλη των ΚΝΑΤ, μικρό το κακό. Το χρέος του μιά φορά θα το κάνει, έστω σε επικοινωνιακό επίπεδο.



Στο μεταξύ τα μμε συναγωνίζονται σε αναλύσεις που για πολλοστή φορά προσβάλουν την κοινή νοημοσύνη, χρησιμοποιώντας γνωστές και δοκιμασμένες συνταγές.
Οι εξαιρέσεις ελάχιστες αλλά σημαντικές. Όπως το άρθρο του Ανδρέα Ρουμελιώτη το οποίο αναδεικνύει τα αυτονόητα, τα οποία κάποιοι επιμένουν να "αγνοούν".


Στην προηγούμενη μεγάλη εξέγερση με λαϊκό έρεισμα (10 και 11 Γενάρη 1991) με αφορμή τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, ένας μεγάλος αριθμός από τις δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών είχε επιλέξει τη σύγκρουση. Παρόλο που το μέτωπο των επεισοδίων ήταν τεράστιο και λογικά αδύνατο να καλυφθεί από μερικές εκατοντάδες, το σενάριο περί κάποιων λιγοστών "επαγγελματιών" ήταν το κυρίαρχο στα media.
Ακριβώς με τους ίδιους όρους και διαχωρισμούς, περί αγνών διαδηλωτών και ασύδοτων ταραξιών με υπεράνθρωπες ιδιότητες. Κάτω από το βάρος μιας γενικευμένης συγκινησιακά φόρτισης τα μμε συνηθίζουν να αποκρύπτουν την πραγματικότητα, αφενός για να μη θίξουν ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας στρέφοντας το εναντίον τους και αφετέρου για να του αφήσουν μιά πόρτα ορθάνοιχτη, για μιά πιθανή επαναφορά στη νομιμότητα.
Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι σε αντιπαραθέσεις τέτοιου εύρους και επιπέδου, οι ομάδες των αντιεξουσιαστών συνήθως ξεπερνιούνται από τις εξελίξεις.
Αυτό άλλωστε συμβαίνει και σε πολύ μικρότερης εμβέλειας γεγονότα, όπως οι πορείες του Πολυτεχνείου, όπου ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των παραπάνω ομάδων τις θεωρεί ένα είδος στημένης τράπουλας προς όφελος των δυνάμεων καταστολής, κάθε χρόνο υπάρχουν μερικές χιλιάδες πιτσιρίκια έτοιμα για σύγκρουση.


Με λίγα λόγια το κομμάτι των ειρηνικών μαθητών διαδηλωτών που παρελαύνει αυτές τις μέρες στα κανάλια, είναι προφανώς υπαρκτό και πλειοψηφικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα πολύ σημαντικό ποσοστό που επιλέγει άλλου τύπου δράσεις.
Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τα ΜΑΤ, αλλά όχι για απροθυμία στην καταστολή.
Οι όποιοι δισταγμοί τους είναι πολύ περισσότερο προιόν αδυναμίας ελέγχου της κατάστασης παρά αποτέλεσμα κάποιων εντολών.


Φυσικά οι αντιεξουσιαστές παίρνουν μέρος στις συγκρούσεις, ίσως να θέλουν να ορίσουν και τις διακυμάνσεις τους όσο γίνεται περισσότερο. Ευσεβείς ή ασεβείς πόθοι, αυτό είναι όλο.
Τίποτα παραπάνω από συνύπαρξη με τους πολλούς, άντε το πολύ και λίγη τεχνογνωσία.

Για όποιον θέλει να δεί ολόκληρη την αλήθεια, ένα σημαντικό μέρος από μιά νεολαία που στο σύνολο της βιώνει όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα, αντιδρά βίαια, ανορθολογικά βίαια όποτε υπάρχει η ευκαιρία να το κάνει. Και δεν τρέφει κάποιο εξωπραγματικό σεβασμό για τους δασκάλους. Τους κάθε είδους δασκάλους.

Αντιλαμβάνεται τους κοινωνικούς όρους, σε σχέση με τις θετικές ή αρνητικές εξελίξεις που ανιχνεύει πάνω στην ατομικότητα που έχει διαμορφώσει.
Αυτή η κατ΄ευφημισμόν κοινωνικότητα, συνήθως επιστρέφει στα αδιέξοδα της, δεν "τονώνει" την αγορά, ούτε αποζημιώνεται.