Οι βίαιες στιγμές των παραπάνω γεγονότων, είχαν συχνά χαρακτήρα εντελώς ανορθολογικό, σαν αποτέλεσμα της ιδιαιτερότητας που αφορούσε την κοινωνική σύνθεση των εξεγερμένων αλλά και την ανυπαρξία καθοδηγητικού κέντρου, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα από πολιτικά και δημοσιογραφικά κέντρα παραπληροφόρησης.
Η ελληνική κοινωνία λόγω της παραδοσιακά παρασιτικής οικονομικής της διάρθρωσης και της εξάρτησης της από εισαγωγές ξένων προϊόντων, αποτελεί εδώ και πολλές δεκαετίες τον παράδεισο των εργολάβων και των κάθε είδους αντιπροσώπων.
Η οικονομική πραγματικότητα, συχνά διαχέεται στον κοινωνικό ιστό και παράγει αντίστοιχα αποτελέσματα. Αντιπρόσωποι ιδεών και εργολάβοι της διακύμανσης των όποιων κοινωνικών εκρήξεων, οικοδομούν αυθαίρετα, στο σβέρκο μας.
Το 1985 μετά από τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτέζα και τις μαζικότατες και επεισοδιακές αντιδράσεις που την ακολούθησαν, ήταν η 17 Νοέμβρη που ανέλαβε εργολαβικά να "ανεβάσει" το επίπεδο αντιπαράθεσης, στο όνομα των διαδηλωτών που η προκήρυξη της απαξίωνε! Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από την ουσιαστική ματαίωση των κινητοποιήσεων για τη δολοφονία, από τη στιγμή που το κλίμα είχε άμεσα αλλάξει.
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα μετά από τους πυροβολισμούς στα Εξάρχεια. Ακόμα κι αν υπάρξει συνέχεια των κινητοποιήσεων, η μαζικότητα τους θα αποτελεί παρελθόν.
Όλοι οι εργολάβοι, είτε πρόκειται για ξεφωνημένους συνδικαλιστές, είτε για σταλινόπληκτους κουκουέδες, έχουν σαν κοινή συνισταμένη των απόψεων τους, το μίσος για τον αυθορμητισμό. Οι ένοπλοι δεν εξαιρούνται από αυτό τον κανόνα, κάθε άλλο.
Η αυθόρμητη και ενίοτε βίαιη έκφραση των διαδηλώσεων, καταστρέφει στην πράξη την έννοια της πρωτοπορίας που παρέχει το απαραίτητο υλικό για τις ονειρώξεις τους.
Η "κοινωνικοποίηση" του no future που εκφράζουν κάθε φορά, είναι η βολική ταφόπλακα κάθε κινήματος, γεγονός που γνωρίζουν πολύ καλά μμε και πολιτικοί.
Έχω μπλόγκ εδώ και λίγους μήνες, ανήκω στους κοντόφθαλμους που κοιτούσαν με ιδιαίτερη καχυποψία τη γενιά του διαδικτύου. Το να σε ξεπερνούν οι εξελίξεις, είναι κάποιες φορές απολαυστικό. Στην αντίθετη περίπτωση μοιάζεις με κάτι νεκροζώντανους λαϊκούς τραγουδιστές, που με όπλο την επεξεργασία της εικόνας, ποζάρουν ακόμα σε διαφημιστικές αφίσες αρνούμενοι να εγκαταλείψουν την πίστα.
Το θέαμα, το κάθε είδους θέαμα, καθορίζεται, επιβιώνει, μακιγιάρεται αλλά και αναιρείται μέχρι τη συνολική του απαξίωση, από τη στάση του κοινού.
Η σιωπηλή αποδοκιμασία και η αδιέξοδη απογοήτευση, λίγα έχουν να προσφέρουν.
Στους κάθε είδους εργολάβους κι ...αντιπροσώπους, σε όσους ερμηνεύουν τα κοινωνικά φαινόμενα με άξονα την επιβίωση της κατά φαντασίαν πρωτοπορίας τους, σε όσους φτύνουν τη συλλογική δράση στο όνομα του οποιουδήποτε προσωπικού τους στοιχήματος, αφιερώνω με πλήρη επίγνωση αυτής της πράξης, τον τίτλο του πόστ.
17 σχόλια:
Συμφωνώ απόλυτα κυπ, δεν μου πάνε άλλωστε καθόλου τα καπέλα.
Όπως τα λές. Πραγματική ταφόπλακα για τα κινήματα και ο μύθος του Σίσυφου συνεχίζεται.
Εγώ αφιερώνω κι αυτό: φτού!
Rania
Στα πλαίσια των στρατηγικών έντασης δικαιολογούνται συνήθως οι χειρότερες εξουσιαστικές πρακτικές.
fghttpower
Ο μύθος συνεχίζεται κι επιβιώνει, όσο αρνούμαστε να δούμε τις σαφείς και απαραίτητες διαχωριστικές γραμμές.
manetarius
Νομίζω πως χρειάζεται περισσότερο από ποτέ,
Στον επίλογο μαζί σου..
Μου άρεσε η παρομοίωση με όσους υποτιμούν την 'γενιά του διαδικτύου' με τους νεκροζώντανους λαϊκούς τραγουδιστές, που δεν εγκαταλείπουν τη πίστα.. Πολύ καλό! Πάντως όσοι υποτιμούν ακόμη τη γενιά του διαδικτύου (και τη δύναμη του τελευταίου), πιστεύω πως το ίδιο το μέλλον θα τους διαψεύσει..!
Καλό σκ είπα;
;)
Γεια σου Kυπ και Καλή Χρονιά. Συμφωνώ μαζί σου, όμως έχω την εξής (αναπάντητη βεβαίως από μένα) ερώτηση: χωρίς "καθοδήγηση" (που καθόλου δεν την υποστηρίζω, ξαναλέω, συμφωνώ στην οπτική σου απόλυτα), χωρίς λοιπόν "οργάνωση" (για να χρησιμοποιήσω μια άλλη κακοποιημένη λέξη), πώς τα αυθόρμητα κινήματα (που κάθε άλλο παρά μίσος μου προκαλούν βεβαίως) θα έχουν αποτέλεσμα; Γιατί, πέρα από το συγκινητικό του αυθόρμητου κοινωνικού ξεσπάσματος, το ζητούμενο δεν είναι και ένα έμπρακτο αποτέλεσμα, μια αλλαγή σε μερικά (ή σε ένα έστω) πράγματα;
Ίσως μια απάντηση είναι η πίεση που ασκούν στους πολτιτικούς, ο φόβος για πολιτικό κόστος, όμως ένα αυθόρμητο κίνημα δεν είναι και ασταθές συναισθηματικά και αρα εύκολα χειραγωγούμενο κίνημα;
Ίσως μια άλλη απάντηση είναι η παιδεία, αλλά αυτό δεν είναι κάτι πολύ μακροπρόθεσμο, που δεν έχει μεγάλη σχέση με αυθόρμητα κινήματα;
Δεν μου έρχεται άλλη απάντηση.
Αντίθετα μου ερχονται αμφισβητήσεις του αυθορμητισμού (επειδή σε νεότερη ηλικία τον εχω ζήσει ενεργά): στους κόλπους των αυθόρμητων κοινωνικών κινημάτων δεν περιλαμβάνονται εντελώς αντίθετες κοινωνικές ανάγκες και πολιτικές αντιλήψεις που συγκαλύπτονται στο μαζικό ξέσπασμα; Πχ Ο νεαρός που αντιδρά οργισμένος δεν μπορεί να είναι α) ο αλτρουιστικά θυμωμένος με το άδικο σύστημα ή β) αυτός που βίωσε την αδικία ως προσωπική; (πχ δεν τον διορίσανε αυτόν, ενώ διορίσανε το φίλο του;)Μπορούν αυτοί οι δύο να συνυπάρξουν σε κοινό πλέγμα διεκδικήσεων;
Αυτά και στοπ, γιατί μου έρχονται κι άλλα και στο τέλος θα βγω "σταλινική"!!
Για το Ντάνο Κρυστάλλη, κυπ, θα ήθελα τη γνώμη σου.
Νομίζω ότι πίσω από το όνομά του κρύβεται ένα κλειδί για την ερμηνεία των γεγονότων.
Και η δολοφονία Μπακογιάννη το Σεπτέμβριο 1989 ίσως είναι καλό κλειδί.
«Η μάχη κατά της τρομοκρατίας κερδίζεται μόνο με το πολιτικό σύστημα ενωμένο»
Ντόρα, 7 Ιανουαρίου 2009
Roadartist
Κι εγώ το ίδιο πιστεύω για τη γενιά του διαδικτύου κι όσο το πιστεύω, τόσο περισσότερο αναζητώ συνομιλητές για τις εμμονές μου.
Καλό σκ επίσης.
as eon
Κανένα κλειδί δεν υπάρχει σε έναν αποτυχημένο χαφιέ που αδέξια προσπαθούσε να μπλέξει κόσμο για να εξασφαλίσει τη μισθοδοσία του, παραμυθιάζοντας τ΄αφεντικά του ότι κάτι ξέρει και πως είναι παράγοντας σ΄ένα πολιτικό χώρο, που ναι μεν δεν τον υποψιαζόταν για χαφιέ, αλλά λόγω της φαιδρότητας που τον χαρακτήριζε, γεγονός που εμπόδιζε οποιαδήποτε υποψία, εφόσον μιά τέτοια επιλογή από τις αρχές φαινόταν άχρηστη και άρα αδιανόητη.
Η δολοφονία του Μπακογιάννη, αποδεικνύει την τρικυμία εν κρανίω και την αδιέξοδη έως βλακώδη λογική όσων την πραγματοποίησαν.
Ήταν απαράδεκτη πράξη, άσχετα από το κατά πόσο έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.
:)) γι αυτό κι εγώ το έριξα στο ουίστ.
"Η σιωπηλή αποδοκιμασία και η αδιέξοδη απογοήτευση, λίγα έχουν να προσφέρουν." Συμφωνώ, αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω...
"Η σιωπηλή αποδοκιμασία και η αδιέξοδη απογοήτευση, λίγα έχουν να προσφέρουν."
χα! η φυσική μου κατάσταση, τελευταία!
...το παλεύω, γενικώς!
Tι σιωπή είναι αυτή, εδώ;
:)
Βούτυρο στο ψωμί της κάθε εξουσίας βάζουν αυτοί που χρησιμοποιούν βία απέναντι στη κρατική βία. Μόνη λύση οργάνωση και μαζικοποίηση του κινήματος. Και όταν τα πράγματα φθάσουν στο απροχώρητο τότε το μόνο που θα χρειάζεται θα είναι μια ισχυρή εμπροσθοφυλακή που έλεγε και ο Τσε Γκεβάρα.
χειμερία νάρκη
Δημοσίευση σχολίου