ΚΡΙΣΗ, ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΡΙΣΗ

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες προβλέψεις από τα διεθνή οικονομικά επιτελεία, η κρίση στην αγορά θα έχει χρονική διάρκεια περίπου ένα έτος και με τις όποιες αυξομειώσεις θ΄αρχίσει να παρουσιάζει όρους ανάκαμψης στα μέσα του 2010.
Όσοι προβλέπουν κατάρρευση του συγκεκριμένου μοντέλου που κυριαρχεί στις διεθνείς αγορές, είτε ανήκουν στην κατηγορία των αφελών που ονειρεύονται την πτώση του υπαρκτού καπιταλισμού, είτε κινδυνολογούν με σαφέστατη επίγνωση της σημασίας του ρόλου τους στις κοινωνικές και πολιτικές αναδιατάξεις που θα προκύψουν.
Όλοι οι παροικούντες της χρηματιστηριακής και πιστωτικής Ιερουσαλήμ, γνώριζαν εδώ και καιρό ότι η κρίση ήταν αναπόφευκτη με άξονα τον τρόπο που οι αγορές διαμόρφωναν τους λειτουργικούς και διαχειριστικούς τους κανόνες.
Το ρίσκο των παραπάνω επιλογών ήταν και είναι σημαντικό, το διακύβευμα όμως αξίζει κάθε παρόμοια προσπάθεια. Ήδη σήμερα αρκετές από τις αμερικανικές τράπεζες διαμήνυσαν στην κυβέρνηση Ομπάμα ότι θα επιστρέψουν την οικονομική βοήθεια που τους δόθηκε, επειδή δεν επιθυμούν να λειτουργούν κάτω από κανενός είδους επιτήρηση όσον αφορά τις επιλογές τους.

Ο κόσμος του κεφαλαίου, διεκδικεί μέσω της οικονομικής ύφεσης την απόλυτη κυριαρχία του κι αυτό πρακτικά σημαίνει ότι επιχειρεί να εξασφαλίσει κρατικές επιδοτήσεις που θα διευρύνουν την οικονομική ασφάλεια της αγοράς, ενώ θα παραμένει ταυτόχρονα απόλυτα και καθολικά απελευθερωμένη. Παράλληλα η ύφεση θα πλήξει όσες επιχειρήσεις βρίσκονται σε χαμηλές ταχύτητες ανταγωνιστικότητας, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο και πραγματοποιώντας μία βαθύτατη αναδιάρθρωση.
Στο επίπεδο των πολιτικών ελίτ, η απόλυτη αποδοχή τους για μία καθαρά διαχειριστική ταυτότητα άσκησης της εξουσίας την τελευταία εικοσαετία, πιστοποιεί ότι οι αντιστάσεις τους απέναντι στο σκληρό πόκερ των αγορών θα είναι από συμβολικές έως ανύπαρκτες, με βάση τόσο τις προθέσεις όσο και τους διεθνείς νομικούς κανόνες που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Στα πλαίσια αυτά, η πίεση προς τις πολιτικές ηγεσίες από την κοινωνία θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μικρότερης έντασης και ο ρόλος των media καθοριστικός για την αποτροπή και τη μετακύληση των κοινωνικών εντάσεων.

Οι κοινωνίες δεν είναι άμοιρες ευθυνών για τα όσα σταδιακά υφίστανται σαν αποτέλεσμα των επιλογών από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ.
Η επικράτηση της προσωπικής διαπραγμάτευσης στις εργασιακές σχέσεις και η απαξίωση κάθε είδου συλλογικής διεκδίκησης, αλλά και η υιοθέτηση ενός συστήματος αναγκών που επί της ουσίας διαμορφώνει μέσω προτύπων διαβίωσης το σύνολο της καθημερινότητας, είναι δύο από τις βασικότερες παραμέτρους εξάρτησης από τις καθεστωτικές επιλογές.
Η ιδιάζουσα αδράνεια μιας κοινωνίας που επαιτεί τον διαρκή δανεισμό της χαρακτηρίζει τους όρους αυτής της εξάρτησης.

Φυσικά οι συγκεκριμένοι συσχετισμοί, δεν αφορούν το σύνολο των ανθρώπων κι εύκολα ανατρέπονται σε συνθήκες κρίσης. Η συνήθης επικοινωνιακή απάντηση από την εξουσία είναι η δοκιμασμένη εδώ και πολλά χρόνια συνταγή του εσωτερικού εχθρού.

Συμπεριφορές,αντιλήψεις πρακτικές παραποιούνται κι ενοχοποιούνται.

Ο εσωτερικός εχθρός είναι παντού,εγκληματίας,μετανάστης, περιθωριακός, ανασύρεται από την εφεδρεία της παραπληροφόρησης και τρέφεται από τις κραυγές υστερίας των Μέσων.

Οι μοναδικοί "συνδικαλιστές "που έχουν συνεχή πρόσβαση στα κανάλια, είναι αυτοί της ελληνικής αστυνομίας κι από κοντά οι κροκόδειλοι δημοσιογράφοι, οι... περίλυποι του περασμένου Δεκέμβρη για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, να αναρωτιούνται για ποιό λόγο μία πεζή περιπολία δύο ατόμων, δεν απέτρεψε τους δεκάδες επιτιθέμενους στο Κολωνάκι. Με ποιόν τρόπο άραγε θα μπορούσε να το κάνει.

Η κλειστή, φοβική κοινωνία δημιουργείται με σταθερούς ρυθμούς και επενδύει σε κάμερες και συναγερμούς, αγανακτεί για τη μείωση των εισοδημάτων της υποδεικνύοντας ως ενόχους τους οικονομικούς μετανάστες κι όχι το βηματισμό της στα τέσσερα μπροστά στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις των αφεντικών.

Οι μοναδικοί "σκληρά" εργαζόμενοι που σε λίγο καιρό θα δικαιούνται να διαδηλώνουν θα είναι αυτά τα απλά παιδιά, που απαρτίζουν την ΕΛ.ΑΣ.

Οι υπόλοιποι θα απολαύσουν στιγμές σπιτικής θαλπωρής, γεμάτης από κλειδαριές ασφαλείας και διακριτικό φώς από υπέρυθρες ακτίνες.

Να προτείνω μία ταινία σε dvd για τον καναπέ;