Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΛΑΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ



Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.
...Σηκώθηκα απ΄ το πιάνο και πλησιάζω τον καθρέφτη. Ήμουνα ξαναμμένος. Είδα το είδωλό μου να κρατά φτερά του παγωνιού και δροσερούς καρπούς του Θέρους. Κι είπα από μέσα μου: Είμαι ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά κι αγγέλους. Ο πρώτος αριθμός σημαίνει συνουσία. Βάση ρευστή για δημιουργία. Κι αποφασίζω ευθύς την πιο μεγάλη μου πράξη. Σκόρπισα τα λαχεία μου στους γαλαξίες και στο άπειρο. Έτσι δεν θά ΄ναι δυνατό κανείς να ξαναδημιουργήσει, να πράξει το καλό -που λεν- ή το κακό. Σπατάλη η απόφασή μου, μα ο κόσμος πάει για να χαθεί.Το λεω για να τ΄ ακούν οι νέοι, και να σκορπίσουν τα λαχεία τους κι αυτοί, όπου μπορέσουν κι όπου βρουν. Να μην τ΄ αφήσουν κέρδος στους πολλούς. Έτσι τουλάχιστον, θα κατακτήσουμε τη δυνατότητα να μας φοβούνται. Ποιους; Εμάς, τους ποιητές. Μια και δεν είναι δυνατό να μας εντάξουν στα συρτάρια τους, σ΄ ό,τι μπορούν να ελέγξουνε και να προβλέψουν οι ανερχόμενοι πολλοί. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να δεχτούμε φάκελο, κατάταξη, τάξη κι αριθμό. Τους φοβερίζει η άρνησή μας να ενταχθούμε στις ομάδες αυτών που όταν κοιμούνται, τα χέρια τους είναι από μέσα ή απ΄ έξω από το πάπλωμα. Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι «Tα σχόλια του Τρίτου» εκδόσεις: Εξάντας


10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ Κ.Υ.Π.

Roadartist είπε...

Τα λόγια είναι περιττά.

Αθάνατος..

Έχω κάτι κ εγώ για το βράδυ..

Rania είπε...

Η μαγκιά του συγκεκριμένου τύπου είναι ότι πάρα πολλοί και εντελώς διαφορετικοί έχουν ο καθένας τον Χατζιδάκι του και το δικαιούνται όλοι.

Adamantia είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη Ράνια. Πέρυσι όταν είχε κάνει εκδήλωση το ΚΚΕ για τον Χατζιδάκι στην Ρωμαική Αγορά πολλοί έλεγαν ότι θα τρίζουν τα κόκκαλά του. Αλλά μόνο αλήθεια δεν είναι.

Sally Finkenstein είπε...

Κυπ,
To θέλω ΚΑΙ αυτό το βιβλίο!
μου αρέσει να τον ακούω, μου αρέσει να τον διαβάζω... Είχε πει υπέροχα πράγματα, και τόσο εύστοχα!

Αdamantia,
ο πατέρας μου πρέπει να ήταν ένας από αυτούς που το έλεγαν! χι χι! Αμα ντεν τέλει καταλάβει, ντεν καταλαβαίνει!

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Roadartist
Δεν είχα καμμία αμφιβολία ότι θα έκανες πόστ για τον Χατζιδάκι, το αντίθετο θα ήταν έκπληξη,τώρα που απαντάω στο σχόλιο έχω ήδη διαβάσει με ικανοποίηση την ανάρτηση σου.
Κάθε φορά ανακαλύπτω και κάτι στη μουσική του κι αυτό προφανώς είναι ο κανόνας για τους χιλιάδες που επιλέγουν να τον ακούσουν ξανά.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Rania
Υποκλίνομαι στην εύστοχη παρατήρηση σου.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Adamantia
Αυτό έλειπε να περιορίσουμε μετά θάνατον τον εν ζωή απεριόριστο.
Χωρίς φτιασιδώματα και τυμπανοκρουσίες.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Sally Finkenstein
Είναι από τις περιπτώσεις που κάποιος εξαιρετικά "λιγόλογος" για τα δεδομένα και την αξία του, διαπρέπει και σ΄αυτόν τον τομέα.

Ανώνυμος είπε...

Αθανασία λόγων και έργων που κάνει να μοιάζουν αφόρητες οι γελοιότητες και οι μικρότητες του σήμερα.