Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Αναζητώντας το ...αυτονόητο

Έχει περάσει περίπου ένας μήνας από τον "ξαφνικό" θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη κατά τη μεταγωγή της στις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας, έντυπο υλικό της οργάνωσης που είχε στην κατοχή της η Γκουλιώνη, αφαιρέθηκε από το κελί της λίγες μέρες πρίν τη διαδικασία μεταγωγής στην Κρήτη. Το ζήτημα της λειτουργίας και της ποιότητας του σωφρονιστικού συστήματος στην Ελλάδα δεν είναι το πλέον δημοφιλές σε μιά χώρα όπου ο κοινωνικός ιστός έχει αποκτήσει φοβικά και υστερικά χαρακτηριστικά, με την ευγενική χορηγία και προτροπή των μμε που καλλιεργούν το συγκεκριμένο κλίμα.
Επομένως στη δεδομένη συγκυρία, κάθε πρωτοβουλία που προσπαθεί έμπρακτα να αποτελέσει μιά γέφυρα αλληλεγγύης ανάμεσα στους κολασμένους του σωφρονισμού και την υπόλοιπη κοινωνία, είναι χωρίς αμφιβολία σημαντική στο σύνολο του εγχειρήματος που αναλαμβάνει.
Όπως είναι απολύτως λογικό, μία συλλογική πρωτοβουλία που ασχολείται με παρόμοια με το παραπάνω ζητήματα και ειδικότερα αν προέρχεται από το χώρο της μπλογκόσφαιρας, έχει κάποια χαρακτηριστικά όπως η πολυχρωμία και η διαφορετικότητα, τα οποία κυριολεκτικά ξεμπλογκάρουν δράσεις και διαδικασίες. Κάποια στιγμή όπως είναι λογικό, το είδος των δράσεων που προκρίθηκαν κατά καιρούς και χωρίς αμφιβολία παρήγαγαν αξιόλογο έργο φτάνουν στα όρια τους. Και είναι εύλογο οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες να αναζητούν τους όρους της επόμενης κίνησης, τους όρους της μετάβασης.
Συμμετέχοντας εδώ και κάποιους μήνες στην πρωτοβουλία του ξεblogάρισματος για τις γυναικείες φυλακές Θήβας, ομολογώ ότι βρίσκω την εως τώρα διαδικασία που ακολουθήθηκε ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις, αλλά και ιδιαίτερα αποτελεσματική ως προς τις βασικές επιδιώξεις της. Καταθέτω λοιπόν εδώ την άποψη μου για τη συνέχεια αυτού του εγχειρήματος επειδή πιστεύω ότι αυτός είναι ο καταλληλότερος χρόνος για να αναφερθώ σε κάποια ζητήματα που θεωρώ σημαντικά. Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή με ενδιέφερε να γνωρίσω τις απόψεις όσων συμμετείχαν ενεργά στην πρωτοβουλία, σε σχέση με το τι σημαίνει γι αυτούς σωφρονιστικό σύστημα, συλλογική παρέμβαση, "φιλανθρωπία", θεσμική κριτική.
Αν υπάρχουν κοινά όρια στις δράσεις και ποιά είναι αυτά, ποιά μέσα προκρίνονται για την επίτευξη των στόχων και με ποιές προδιαγραφές. Στη συνέχεια βέβαια βλέποντας ότι το πρακτικό αποτέλεσμα των συλλογικών ενεργειών ήταν ενίοτε εντυπωσιακό, παραμέρισα την ανάγκη αυτή της διερεύνησης των προθέσεων, στο όνομα της αποτελεσματικότητας και δεν το μετάνοιωσα καθόλου. Όμως τώρα νομίζω ότι υπάρχουν καινούρια δεδομένα, ικανά να ενεργοποιήσουν τις συνειδητά εν υπνώσει προηγούμενες μου ανάγκες.
Το ζήτημα των φυλακών, ήταν και παραμένει κοινωνικό και συμβάντα σαν αυτό της Κατερίνας Γκουλιώνη μας το υπενθυμίζουν συνεχώς. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν σημαίνει ότι μία ομαδοποίηση από μπλόγκερς, μπορεί να κινείται με βάση την υπερτροφική και ανεδαφική φιλοδοξία ότι θα φέρει τα πάνω κάτω στο σωφρονιστικό σύστημα. Δεν της το επιτρέπουν ούτε οι δυνάμεις της, αλλά ούτε και οι πολύτιμες "αδυναμίες" της που συνίστανται στην ποικιλία των απόψεων και φυσικά δεν είναι σε καμμία περίπτωση επιθυμητό ζητούμενο η επιλογή οποιασδήποτε αδιέξοδης περιχαράκωσης που να συνιστά αυτοαποκλεισμό, στο όνομα μιάς κάποιας κοινωνικής άποψης.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι στα πλαίσια των πλεονεκτημάτων αποτελεσματικότητας που παρέχει η δημιουργία συλλόγου με νομική υπόσταση, μπορούμε να συνεχίζουμε να στηρίζουμε τις όποιες επιλογές μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Αυτή η εν δυνάμει αγιοποίηση της αποτελεσματικότητας, ακόμα και για δίκαιους κι απόλυτα θεμιτούς στόχους μπορεί να οδηγήσει σε παράξενους δρόμους.


Για παράδειγμα, όταν η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας αντιμετωπίζει φοβικά και εχθρικά το σύνολο της παραβατικότητας και το αντίβαρο είναι κάποιοι, σαφέστατα λιγότεροι που με τη βοήθεια οργανώσεων όπως η Διεθνής Αμνηστία προσπαθούν να αναδείξουν το απάνθρωπο πρόσωπο του σωφρονισμού στην Ελλάδα, μία πρωτοβουλία από μπλόγκερς δικαιούται φυσικά να συνεχίσει να δίνει έμφαση στο πρακτικό έργο που έχει αναλάβει. Δεν δικαιούται όμως να είναι περήφανη για το προνόμιο να χαίρει εκτίμησης από τη διεύθυνση των φυλακών. Απόψεις ότι η διεύθυνση των φυλακών δεν έχει παρά ένα ελάχιστο μέρος ευθύνης για όσα συμβαίνουν (προφανώς το υλικό της Διεθνούς Αμνηστίας αφαιρέθηκε απ΄το κελί της Γκουλιώνη με πρωτοβουλία των... δεσμοφυλάκων) και οι ευθύνες είναι μόνο ψηλά ( και άρα βολικά απρόσιτες) είναι το λιγότερο αφελείς.
Αυτό στην πράξη δεν αποτελεί καμμία ουδετερότητα με αλήθειες μοιρασμένες στη μέση, αλλά ξεκάθαρη θέση απέναντι στα γεγονότα. Επομένως ο σκοπός που καθαγιάζει τα μέσα είναι μάλλον κακός σύμβουλος.
Κι όσο σημαντικό είναι να προσδιοριστούν οι παράμετροι, οι ιδιαιτερότητες και οι εκφράσεις του σκοπού, εξίσου σημαντικό είναι να προσδιοριστούν τα μέσα.
Οι πιθανές χορηγίες και δωρεές που προσελκύει (ευκολότερα είναι η αλήθεια) ένας σύλλογος είναι σημαντικό να οριοθετείται η αποδοχή τους, από απλούς αυτονόητους κανόνες που θα είναι καταστατικά κατοχυρωμένοι και θα διασφαλίζουν ότι καμμιά εταιρεία, με τη γνωστή πρακτική των χορηγιών δεν θα επιχειρεί εξωραισμό σε επιβλαβείς για τη δημόσια εικόνα της δραστηριότητες που με ποικίλους τρόπους έτυχε να αποκαλυφθούν.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν αφορισμό για τη δημιουργία συλλόγου, αλλά δηλωμένη διάθεση, ανταλλαγής απόψεων, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρξουν βιαστικές κινήσεις που αδυνατώντας να προσδιορίσουν αξιακά και καταστατικά τη διαδικασία της όποιας μετάβασης, να λειτουργήσουν επί της ουσίας απαξιωτικά για ένα εγχείρημα πλούσιο σε σημαντικές δραστηριότητες και καλές προθέσεις.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Οι επιχειρήσεις-σκούπα είναι φασισμός

Να σταματήσουν τα πογκρόμ ενάντια στους οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες

Οι επιχειρήσεις-σκούπα που εξαπολύονται τις τελευταίες εβδομάδες στην Ομόνοια και σε άλλες περιοχές της Αθήνας είναι πράξεις ρατσισμού και βαρβαρότητας. Υπό το δόγμα της μηδενικής ανοχής και της συλλογικής ευθύνης, εκατοντάδες πρόσφυγες υφίστανται την τρομοκράτηση, τη βία και τον εξευτελισμό, μόνο και μόνο επειδή είναι ξένοι, μόνο και μόνο επειδή είναι «χωρίς χαρτιά».

Είναι ξεκάθαρο: οι πλέον αποκλεισμένοι και αδύνατοι, οι οικονομικοί και πολιτικοί πρόσφυγες, χρησιμοποιούνται ως αναλώσιμα αντικείμενα της επικοινωνιακής εκστρατείας της κυβέρνησης για την «εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας» των πολιτών. Κυριολεκτικά πάνω στο σώμα τους επιχειρείται η «αποκατάσταση του κύρους» της αστυνομίας και η «καταπολέμηση της εγκληματικότητας».

Σε μια περίοδο που επιχειρείται να περιοριστούν δικαιώματα και ελευθερίες στο όνομα της «ασφάλειας» και που οι ρατσιστές αποκτούν δημόσιο βήμα, τα θύματα μιας ανάλγητης και ξενοφοβικής πολιτικής ενοχοποιούνται για την εξαθλίωσή τους και την «υποβάθμιση» των γειτονιών.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως εξιλαστήρια θύματα τους πρόσφυγες για να συγκαλύψει την ευθύνη της για την καταπάτηση των δικαιωμάτων, τις μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και τις δραματικές συνθήκες επιβίωσής τους, αλλά και για την εντεινόμενη φτώχια και αποκλεισμό σε ολόκληρη την κοινωνία.

  • Για το αίσχος στο τμήμα Αλλοδαπών, όπου στις ουρές για την υποβολή αίτησης Ασύλου καταπατάται πλήρως το δικαίωμα πρόσβασης στις διαδικασίες ασύλου και ποδοπατείται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, -τους τελευταίους μήνες τρεις πρόσφυγες έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια καταδίωξής τους από αστυνομικούς.
  • Για την άρνηση δημιουργίας δομών ένταξης και ξενώνων για τους άστεγους πρόσφυγες που οδηγεί στην εξώθησή τους στην απόλυτη εξαθλίωση των άτυπων «ξενοδοχείων» της Ομόνοιας.
  • Για την πλήρη χρεοκοπία της κατασταλτικής πολιτικής για τα ναρκωτικά που στοχοποιεί τους τοξικοεξαρτημένους και τους οδηγεί στον αποκλεισμό, τη φυλακή και το θάνατο.
  • Για την ανοχή προς τα κυκλώματα καταναγκαστικής πορνείας και εκμετάλλευσης των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων, κυκλώματα που αποδεδειγμένα στηρίζονται κατά κύριο λόγο στην αστυνομική προστασία.

Γνωρίζουμε ότι μας φοβίζουν με την «εγκληματικότητα των ξένων»

γιατί μας θέλουν κλεισμένους στα σπίτια μας.

Οι πρόσφυγες δεν είναι μόνοι.

Άσυλο και Στέγη σε όλους/ες τους πρόσφυγες.

08/04/2009

Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

ΕΜΕΝΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΒΑΡΑΝ, ΓΙΑΤΙ ΕΊΜΑΙ ΑΠ ΤΟ ΣΟΥΔΑΝ


Το μεταλλικό κουνούπι, το πραγματικό κουνούπι τίγρης είναι έτοιμο για πολλές πτήσεις στον ουρανό της Αθήνας, στα πλαίσια της σκλήρυνσης των μέτρων ασφαλείας που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Πρότυπο και ζητούμενο, το επίπεδο ασφάλειας των ολυμπιακών αγώνων, με τη διαρκή ηλεκτρονική επιτήρηση και το αναγκαίο ντοπάρισμα της κοινής γνώμης.


Σχεδόν κάθε δεύτερο βράδυ, στο κέντρο και στις συνοικίες της Αθήνας επιχειρήσεις "σκούπα" της ΕΛ.ΑΣ, στοιβάζουν μετανάστες και μερικές δεκάδες ανήμπορους τοξικομανείς στις κλούβες και τα βαν της ομάδας Δέλτα, προς ικανοποίηση των δημοσιογράφων που εδώ και καιρό γαυγίζουν σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα παρέα με "συνδικαλιστές" αστυνομικούς και σουλατσαδόρους καμεροκυνηγούς φιλήσυχους πολίτες.
Εδώ είναι απαραίτητη μία διευκρίνηση. Φιλήσυχοι πολίτες, δεν είναι εκείνοι που οποιαδήποτε μορφή παραβατικότητας παραμένει εκτός των επιλογών της καθημερινότητας τους.
Φιλήσυχοι πολίτες, είναι ο σιχαμερός πολτός που εκτρέφει και εκτρέφεται από τους υπόγειους φασιστικούς διαλόγους στα καφενεία και τα ψιλικατζίδικα, ο εξαρτημένος χειροκροτητής της υστερίας των μμε και του Καρατζαφέρη. Το κράτος φροντίζει μέσω των εκπροσώπων του να αναδείξει αυτή την πραγματικότητα, με την τιμωρία όσων διαθέτουν το απέραντο θράσος να "αποσπάσουν" την προσοχή των επίλεκτων ομάδων της τάξης.
Οι περίοδοι κρίσης προσομοιάζουν με αυτές που προηγήθηκαν χρονικά και είχαν σαφέστατα πολύ πιό ήπια χαρακτηριστικά, στο γεγονός της υπολειτουργίας για εντελώς διαφορετικούς λόγους, των κοινωνικών αντανακλαστικών. Ο λογαριασμός για τέτοιου τύπου "εκχωρήσεις" έρχεται αρκετά αργότερα, έρχεται όμως πάντα.
Κάθε φορά που μπαίνω στο blog μελαγχολώ για μιά σειρά από αναρτήσεις βιβλιοκριτικής έτοιμες εδώ και καιρό, που τις έχω αφήσει στην άκρη. Κάθε φορά που βλέπω στο δρόμο κάποιους τρομαγμένους μετανάστες, κολλημένους στον τοίχο από ένστολα μοσχαρόπαιδα με ανάλογο ύφος, νοιώθω να με προσελκύει αυτό το ελάχιστο, αλλά εντελώς αναπόφευκτο που κάνω αυτή τη στιγμή.