Ο ΤΥΧΕΡΑΚΙΑΣ ΜΑΡΚ

Αναζητώντας κάποια δημοσιεύματα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη στο Βήμα του γνωστού Άγγλου ιστορικού Mark Mazower και τη διάβασα ξανά.
Ο Mazower συζητώντας για τις ιστορικές του έρευνες, αμφισβητεί ευθέως την ικανότητα της χώρας του να νικήσει (και κατά προέκταση να επιβιώσει) τη ναζιστική Γερμανία κατά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς τη συνδρομή της τύχης που στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά τις λάνθασμένες κινήσεις του Άξονα που ενέπλεξαν στον πόλεμο ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση.
Καμμιά αναφορά στην "ηρωική" αγγλική αεροπορία και στη διάσημη αποφασιστικότητα των συμπατριωτών του. Αντίθετα αποστασιοποιείται εκφραστικά αλλά και ουσιαστικά απο τις κάθε είδους φανφάρες και ηθικολογίες που συσκοτίζουν την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Στα βιβλία του κυριαρχούν οι ψύχραιμες ιστορικές περιγραφές, παράλληλα με την ανάδειξη του συνολικού κοινωνικού πλαισίου που περιβάλλει τα γεγονότα.

Με λίγα λόγια μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με θέσεις και συμπεράσματα που ο συγκεκριμένος ιστορικός παραθέτει στα έργα του, το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για μιά απολύτως σύγχρονη ματιά στην επιστήμη της ιστορίας.
Μια επιστήμη που δεν εξαναγκάζεται σε απολογία απο κανένα πικραμένο και γεμάτο έπαρση μουσικοσυνθέτη, ούτε τροφοδοτεί υστερίες και ανόητες πρακτορολογίες.
Η κατασκευή συγκινήσεων και η απόκτηση "υπεροχής" με άξονα την αυθαίρετη εργολαβική διαχείρηση της οποιασδήποτε ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής κληρονομιάς, αληθινής ή κατά φαντασίαν, είναι ένα είδος ...διαλόγου, που ευδοκιμεί μόνο στην Ελλάδα.
Ο τυχεράκιας Μάρκ, δεν θα συναντήσει ποτέ τον αντίστοιχο Άγγλο αυτοδιορισμένο τιμητή και φύλακα άγγελο της εθνικής αξιοπρέπειας Μίκη.


Συνηθίζεται σε αρθρογραφίες και τηλεοπτικά πάνελ με θέμα τη δημόσια μέση εκπαίδευση, να γίνονται αναφορές στην ανεπάρκεια του λυκείου να προετοιμάσει και να εξοικειώσει τους μαθητές για το επόμενο στάδιο σπουδών που θα συναντήσουν στα ΑΕΙ.
Η χρήση υπολογιστών στο σχολείο, οι υποδομές σε εργαστήρια, το επίπεδο εκμάθησης ξένων γλωσσών είναι μερικές απο τις πιό συχνές αναφορές που γίνονται για να αναδείξουν το παραπάνω πρόβλημα. Για τις ιστορικές σπουδές κουβέντα.
Δεν πρόκειται για συνωμοσία, αλλά για παγιωμένο εθισμό στην ακινησία.
Ο πατριωτισμός έχει πολλούς πατέρες, η ελληνική ιστορία όμως στα σχολεία είναι ορφανή αποφεύγοντας τις εθνικές... κακοτοπιές, παραλείποντας γεγονότα ή παρουσιάζοντας τα σαν ουρανοκατέβατα, χωρίς να τα συνδέει με πρόσωπα που θέλει να μείνουν στο απυρόβλητο.


Ειδικά σε περιόδους έξαρσης των εθνικών ζητημάτων (αρχές εικοστού αιώνα , μεσοπόλεμος κλπ), η σκληρή κι ενίοτε αιματηρή καταστολή εργατικών κι αγροτικών αγώνων στο εσωτερικό της χώρας απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά κι όταν είναι παρούσα, εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι χωροφυλακή και στρατός, ενεργούν περίπου με δική τους πρωτοβουλία.
Το έτσι κι αλλιώς εξωραϊσμένο καθεστώς Μεταξά φυτρώνει απο το πουθενά και είναι εντελώς άσχετο σαν κοινωνικό γεγονός, απο το θαυμασμό που έτρεφε ο Βενιζέλος και πολλοί άλλοι αστοί πολιτικοί για τα φασιστικά καθεστώτα της εποχής στην Ευρώπη.
Για τα μεταπολεμικά γεγονότα φροντίζει το σοφό αναλυτικό πρόγραμμα, απο τη στιγμή που οι μαθητές ποτέ δεν προλαβαίνουν να τα διδαχθούν.


Αν για τους ακροδεξιούς, τους συντηρητικούς και τους δημοσιογράφους "ερευνητές", ο ρόλος του εθνικού κριτή είναι επάγγελμα για απολύτως ευνόητους λόγους, οι προερχόμενοι απο την ευρύτερη αριστερά τιμητές πατριώτες, έχουν για αρωγό τους τις παλιές και δοκιμασμένες στην πράξη ιδεολογικές φόρμες. Απλώς προσαρμόζουν το περιεχόμενο τους.
Απο τη στιγμή λοιπόν που προέταξαν ιδεολογικά, ως βασικό κι επομένως στην ουσία μοναδικό
διακύβευμα για την ελληνική κοινωνία την εξέλιξη των "εθνικών ζητημάτων", με όρους κατά της παγκοσμιοποίησης, του ιμπεριαλισμού κλπ, όλα ακολουθούν τον "φυσιολογικό" δρόμο.


Μοναδικό διακύβευμα, άρα και "κεντρικό ζήτημα" που όπως τον παλιό...καλό καιρό, επιτρέπει
να "παραβλέψουμε" τα υπόλοιπα "επουσιώδη", να κάνουμε "λάθη" και να μη διστάσουμε μπροστά σε τίποτα. (ξέρει απο αυτά ο Θεοδωράκης απο την εποχή που απολάμβανε την εύνοια όσων εξόντωσαν τον Βελουχιώτη που σήμερα επικαλείται)
Για άλλες συνιστώσες του αριστερού πατριωτικού ρεύματος, το "κεντρικό ζήτημα" επιτρέπει τον θαυμασμό στην αντιμπεριαλιστική Χεζμπολά με τα γεμάτα ταμεία απο τη στήριξη των δολοφόνων της ιρανικής κυβέρνησης (αλήθεια είδε κανείς καμμιά διαμαρτυρία για τους δολοφονημένους ιρανούς διαδηλωτές), η οποία είναι επίσης αντιμπεριαλιστική!!!
Ταυτόχρονα άπαντες πανηγυρίζουν για την εκλογή Σαμαρά στη ΝΔ που είναι περίπου μιά τελευταία ευκαιρία για τη χώρα, σε συνδυασμό με κάποιους ιεράρχες που... κρατάνε ακόμα.



Επίκαιρος όσο ποτέ ο Ευγένιος Αρανίτσης και οι ψυχαναλυτικές του προεκτάσεις για την κατεστημένη και διαρκώς λιβανιζόμενη απο τα μμε "μεγαλοπρέπεια" που αποτελεί αιχμή του δόρατος των τιμητών του πατριωτισμού.