Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΞΗΜΕΡΩΣΕ. . .

Τον Ιούλιο του 2008 όταν ξεκίνησε το μπλόγκ δεν μπορούσα φυσικά να προβλέψω τίποτα σε σχέση με την εξέλιξη του. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να με ικανοποιεί όλο και περισσότερο όσον αφορά τις δυνατότητες έκφρασης και επικοινωνίας.
Η νύχτα, σαν αλληγορία, αίσθηση, αλλά και σαν χώρος που αθροίζονται ιστορικά, κάποιες πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές και ενίοτε αντικαθεστωτικές συμπεριφορές, ήταν ένα διαρκές σημείο αναφοράς , σημείο πρόθυμο να υπηρετήσει το ύφος και την ουσία των αναρτήσεων.


Καθένας με τον πόνο του βέβαια και το κόλλημα που έχει επιλέξει για να τον συντροφεύει.
Φυσικά και δεν ήμουν ποτέ η εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα.  Ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος απετέλεσε ένα δεύτερο βασικό σημείο αναφοράς, μιά συμμετοχή σε ένα είδος σιωπηλού διαλόγου, που προέκυπτε απο το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετοί που διάβαζαν, χωρίς απαραίτητα να μπαίνουν στη διαδικασία του σχολιασμού.


Οι τελευταίοι μήνες ήταν απο κάθε άποψη εξαιρετικά σημαντικοί για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα κοινωνικά δρώμενα και τους αντίστοιχους αναπόφευκτους προβληματισμούς, για τη δημόσια έκφραση απόψεων και θέσεων μέσω της ανάρτησης κειμένων.
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική του ιστορία, πλαισιώθηκε κατά καιρούς απο χιλιάδες ανθρώπους. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται και τα δύο τελευταία χρόνια, τα οποία κάποιοι τα συγκρίνουν με τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Οι ποσοτικές εκτιμήσεις αυτού του είδους έχουν κατά τη γνώμη μου, μικρή σημασία.


Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα "παλαιολιθικά" χρόνια της δεκαετίας του ΄80,  όλο το επόμενο χρονικό διάστημα με ενδιέφεραν περισσότερο όχι οι χιλιάδες που συχνά ήταν ταυτισμένοι με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά οι χιλιάδες που αποτύγχαναν να ταυτιστούν, σκοντάφτοντας στα στερεότυπα του.  Οι χιλιάδες που κανείς δεν τους έδωσε σημασία παρά τις προθέσεις και τις αξιόλογες νοητικές τους επιδόσεις, προτιμώντας τις "επενδύσεις" σε ανεγκέφαλους αλλά...μάχιμους πιτσιρικάδες.
Ψευδεπίγραφες πολύμορφες δράσεις, αντικατασταλτικά αντανακλαστικά που λειτουργούσαν πάντα ενωτικά, αλλά ακύρωναν στην πράξη διαφορετικές και σημαντικές πολιτικές επιλογές.
Σήμερα και παρά τη μαζική προσέλευση νεολαίας στις τάξεις του, ο αντιεξουσιαστικός χώρος δείχνει γερασμένος και αδιέξοδος περισσότερο απο ποτέ. Η παλιά ιδεολογική αντίληψη κατανόησης των κοινωνικών συνθηκών που οδηγούν  στην παραβατικότητα σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού, έχει αντικατασταθεί απο την αποθέωση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Οι πολιτικές αντιλήψεις είναι όλο και πιό δυσδιάκριτες σε ένα χώρο που αναζητεί στους "επαγγελματίες" ποινικούς τα νέα του πρότυπα και σημεία αναφοράς. Οι εχθροί του κινήματος, αποτελούν μιά όλο και πιό διευρυμένη κατηγορία κι αυτή η αντίληψη έχει μαζικά στοιχεία.
Ευκαιριακές ιδεολογικές ομελέτες που πάντα σπάνε αυγά,  παράπλευρες απώλειες και αυτοκριτικές στα...όρθια.


Στα πλαίσια αυτά και με βασικό άξονα στις σκέψεις μου τη διαδρομή αυτού του μπλόγκ, αποφάσισα ότι ο κύκλος που άνοιξε ή προσπάθησε ν΄ανοίξει μέσα απο τα κείμενα που αναρτήθηκαν, έχει κλείσει οριστικά, ως έκφραση των απόψεων μου και  επικοινωνία μέσω σχολίων και συζητήσεων ή πιθανών συνευρέσεων σε πραγματικό και όχι διαδικτυακό επίπεδο.


Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ευκαιριακούς και μόνιμους αναγνώστες του μπλόγκ.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους μη μπλόγκερς φίλους που με πραγματικά φοβερή συνέπεια σχολίασαν απο την αρχή έως τώρα τα πόστ.
Ο κατάλογος των μπλόγκερ είναι μεγάλος και ξεχωριστός.
Ευχαριστώ την Άννα booklover την πρώτη μπλόγκερ που επικοινώνησα το καλοκαίρι του 2008.
Την Roadartist   που αποδείχτηκε μιά εξαιρετική διαδικτυακή γνωριμία με την οποία πάντα χαίρομαι να επικοινωνώ, τον έτερο σωτήρα του μπλόγκ Βασίλη, τον πάντα ενδιαφέροντα στις εμφανίσεις και τις εξαφανίσεις του κύριο ας εών.
Theoulini  όπως και  Πάστα Φλώρα, το Μανιταράκι και οι αδελφές (ψυχές) Trip και Inco, φοβερές περιπτώσεις.Η γνωριμία μας απο κοντά ανήκει στις καλύτερες και παραγωγικότερες στιγμές των δύο τελευταίων χρόνων και το, δεν έχω λόγια, είναι απόλυτα αληθινό.
Artanis, Καλημέρα και Ελίτσα είναι οι πιό πρόσφατες αλλά; σημαντικές παρουσίες στο μπλόγκ.
Η Sally κανονικά δεν είναι πλέον μπλόγκερ αφού έχει να γράψει δέκα μήνες, είναι όμως το δέκα το καλό στη ζωή μου.

Κλείνω μ ένα τραγούδι που εμπεριέχει τη ΝΥΧΤΑ, τραγουδισμένο απο την... νονά του μπλόγκ.


Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗ

Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ΄τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαίστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στα ρηχά κούφιες χαρές

Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ΄τον τρελό νοτιά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μιά καινούρια πυρκαγιά

Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρείς
θα ΄σαι δεμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή

Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν ερμαφρόδιτη ηδονή
μ΄ ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη

Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ΄τις ακτές
ήσουν παρένθεση που μ΄ έκανε να νιώσω
πως ότι φεύγει όλο γυρίζει απο το χθές.

ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΟΧΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ

Στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ (Θάσου 11 πλατεία Αμερικής) πραγματοποιείται σήμερα η προβολή της ταινίας "Kabuli Kid" με είσοδο ελεύθερη και την προτροπή να καταθέσουν οι παρευρισκόμενοι όσα χρήματα επιθυμούν, στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης  που θα υπάρχει εκεί.
Το ποσό που θα προκύψει, θα δοθεί στην Ζάχρα Νατζαφϊ μητέρα του δεκαπεντάχρονου Χαμί Νατζαφί που σκοτώθηκε στις 28 Μάρτη απο την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια και εντεκάχρονης αδελφής του που  κινδυνεύει να μείνει χωρίς όραση (προβολές: 18.30-20.30-22.30)


Σήμερα επίσης   αναβλήθηκε για τις 03/11 η δίκη των δύο αστυνομικών που κατηγορούνται για τον συστηματικό βασανισμό Αφγανών μεταναστών (Δεκέμβρης 2004) στο Α.Τ του Αγ.Παντελεήμονα.
Αναμενόμενο και διαχρονικό το τέχνασμα, για να πέσουν (κάποια στιγμή όταν γίνει η δίκη) στα μαλακά τα καμάρια της ΕΛ.ΑΣ  που πραγματοποίησαν τους βασανισμούς.
Άλλωστε είναι απο τις ελάχιστες ανάλογες περιπτώσεις που απέκτησαν δημοσιότητα.


Το πέπλο σιωπής είναι πάντα στη μόδα ανεξάρτητα απο εποχές, εξουσίες και... αντιεξουσίες.
Οι προβλέψεις ότι τελικά θα μείνει στα αζήτητα η ανάληψη ευθύνης για την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια επιβεβαιώθηκαν, δεν υπήρξε κανένα απολύτως μένος για την πιθανότητα η έκρηξη να είναι έργο φασιστικής ομάδας, γιατί απλά κανείς δεν το πίστεψε. Υπάρχουν δεκάδες χώροι στην Αθήνα που συγκεντρώνουν μετανάστες, κανένας απο όσους τους θεωρούν πιθανό στόχο δεν θα άφηνε βόμβα σε κάδο, όπου πολύ εύκολα θύμα θα μπορούσε να είναι ο οποισδήποτε κυρ-Μήτσος που θα πέταγε μιά σακκούλα σκουπιδιών. Όσο για το "βαθύ" κράτος, αυτή είναι μιά βολική εκδοχή που εξυπηρετεί τις όποιες ξαφνικές κρίσεις προσωπικότητας στην ελληνική κοινωνία.


Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη λογική, η εξουσία αδυνατεί να καθυποτάξει στα σχέδια της τον... αγωνιστή λαό μας  που μόλις συνέρχεται απο το διαζύγιο της Μενεγάκη είναι έτοιμος για εξέγερση μαζικές απεργίες διαρκείας και εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε απολυμένους συναδέλφους, οπότε το κράτος και οι μηχανισμοί του, στήνουν μιά προβοκάτσια για να ανακόψουν την προ των πυλών επαναστατική διαδικασία κι ο λαός με πεσμένο το ηθικό ξαναγυρνάει με το ζόρι στα τηλεοπτικά ριάλιτυ, στις συνταγές μαγειρικής και τα μπουζούκια.
Υπάρχει και ανάλογο πατριωτικό σενάριο αν το προτιμάτε. Στην ανυπόληπτη διαπλεκόμενη Ελλάδα ξοδεύουν άπειρες ώρες απασχόλησης οι πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και πολλά δις ο Σόρος, για να πετύχουν τα σχέδια των Αμερικάνων, Σιωνιστών, "ντόπιων και ξένων κέντρων" που αλλιώς θα είχαν αποτύχει παταγωδώς.






Την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα ΑΥΓΗ δημοσιεύτηκε  άρθρο του Γ.Κυρίτση με τίτλο: Η δεξιά στροφή της αναρχίας. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεν διακρίνεται για την εμπάθεια του απέναντι στον αντιεξουσιαστικό πολιτικό χώρο, κάθε άλλο.
Θα διαφωνήσω όμως μαζί του ως προς κάποιες διαπιστώσεις του, αλλά και σε σχέση με τις χρονικές στιγμές που συνδέει κάποια γεγονότα. Ο "πατριωτισμός" ομάδων και τάσεων μόνο τωρινός δεν είναι για τον συγκεκριμένο χώρο. Υπήρχε πάντα, όπως υπήρχε και η επιθετική διάθεση του, με ή χωρίς εισαγωγικά απέναντι σε άλλους χώρους με κοινές απευθύνσεις, άλλοτε δικαιολογημένα κι άλλοτε όχι.
Απο εκεί και πέρα τη μεγάλη μαζικότητα τη γνώρισε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, με πολυπληθή μπλόκ στις διαδηλωσεις και απο το 1990 και μετά με στέκια παρέμβασης στις γειτονιές και με τη δημιουργία αρκετών καταλήψεων στέγης.  Η κατάρα του ήταν πάντα,  τα χωρίς κανέναν διαχωρισμό αντικατασταλτικά αντανακλαστικά, που ακύρωναν στην πράξη επιλογές, δράσεις και απόψεις.
Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του, ίσως παρακολουθεί αμήχανο πολλά απο όσα συμβαίνουν, αδυνατεί όμως στην πράξη να διαχωρίσει εντελώς τη θέση του κι εξακολουθεί να τρέχει πίσω απο... όμηρους  στα χέρια του κράτους λόγω αυτοματισμών σεβασμού για την  "πολύμορφη δράση".
Μαζί με τους ομήρους όμως υπάρχει πάντα μιά Οδύσσεια με αμέτρητες ευθύνες στρουθοκαμηλισμού και άρνησης της πραγματικότητας.  Με ατέλειωτες ραψωδίες απάθειας και παραίτησης, σχεδόν ταυτόσημης μ αυτή που  εκδηλώνουν οι μισοκοιμώμενοι θεατές στις τηλεοπτικές οθόνες.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

ΤΕΣΤ ΜΝΗΜΗΣ


Ποιός θυμάται άραγε σήμερα τον "πολέμαρχο" Αρκάν, μιά απο τις πλέον κορυφαίες μορφές της σερβικής μαφίας, τον σφαγέα αμάχων στη Βοσνία και το Κόσοβο.
Πρίν απο δεκαεπτά χρόνια τα ελληνικά ΜΜΕ πολύ συχνά είχαν χώρο για την... ηρωική δράση του "ομόδοξου" οπλαρχηγού, με συγκαλυμένα ή απροκάλυπτα επαινετικά σχόλια.
Ήταν η εποχή που σταδιακά απελευθερωνόταν η αγορά, αρχικά αυτή των ενοικίων και της διατίμησης στα τρόφιμα, η εποχή που στο κεφάλαιο εργασιακές σχέσεις, προστέθηκαν μιά σειρά απο καινούριες λέξεις και έννοιες (ευελιξία, ελαστικό ωράριο, μερική απασχόληση)


Ήταν η εποχή του ανέξοδου και επωφελούς αντιμπεριαλισμού, της ελληνοσερβικής φιλίας που μπορεί αφενός να έκλεισε τα μάτια στα εγκλήματα των Σέρβων εθνικιστών, αλλά αφετέρου τα κράτησε ορθάνοιχτα στο κέρδος μέσω του τζόγου σε ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες στο χρηματιστήριο και στο ποσοστό που τους αναλογούσε στην ανοικοδόμηση των ερειπίων.
Η εποχή που τα φτηνά χέρια απο τις στραγγαλισμένες ανατολικοευρωπαϊκές οικονομίες βόλεψαν πολλούς και με πολλών ειδών υπεραξίες (οικονομικές, κοινωνικές, σεξουαλικές)
Παράλληλα οι ελληνικές τράπεζες μπαίνουν σε ρυθμούς πρωτοφανούς ανάπτυξης, ιδρύονται
όλο και περισσότερες, ενώ τα Μέσα πολλαπλασιάζονται και έχουν καθοριστική συμβολή στην
εξάπλωση νέων προτύπων κατανάλωσης και διασκέδασης, τα οποία με χαρακτηριστική ευκολία ενσωματώθηκαν στον παλιότερο και ελαφρά ξυνισμένο κόσμο του θεάματος.


Κάπως έτσι, με τη συμμετοχή των απο την κατώτερη κλίμακα και πάνω υπαλλήλων της δημόσιας διοίκησης, των αντίστοιχων εργολάβων, επιχειρηματιών και αγροτών, "αναγεννήθηκε" το μεσαίο στρώμα της κοινωνίας, με παρόμοια αξιακά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά και πολλαπλές χρησιμότητες στην κατανάλωση, στις κοινωνικές αντιλήψεις και τις άτυπες θεσμίσεις που οριοθετούν, οι μορφές της ηθικής υπόστασης.
Οι... μονόδρομοι που όριζαν το αυτονόητο αυτής της πολύπλευρης και σημαντικής κοινωνικής μεταβολής, ελάχιστα αμφισβητήθηκαν, καθώς η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα ανάδυση των media σε συνδυασμό με τις βουτιές της διανόησης στις πισίνες των επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξασφάλιζαν την πλήρη ιδεολογική κάλυψη του φαινομένου.
Οι πληβείοι της ελληνικής κοινωνίας, σταδιακά θα στοιχηθούν πίσω απο το κυρίαρχο όραμα και με όχημα το πλαστικό χρήμα, τα δάνεια και την "προσωπική διαπραγμάτευση" στη δουλειά θα προσπαθήσουν να αλλάξουν ταχύτητα και επίπεδο ψευδαισθήσεων.


Του οκταώρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες, λέει ένα εξαιρετικά επίκαιρο σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας. Ονειρεύονται άραγε ένα καλύτερο κόσμο ποντάροντας σε μιά όλο και μεγαλύτερη άμβλυνση και απαξίωση των ταξικών αντιθέσεων που τον συνθέτουν.
Επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως καταναλωτές, ταλαιπωρημένοι απ τις διαδηλώσεις οδηγοί και απασχολούμενοι.
Αναπαράγουν με λίγα λόγια την καθεστωτική γλώσσα κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους, έτοιμοι να τρέξουν πίσω απο τον νεόκοπο αλλά παράλληλα τόσο παλιό πατριωτισμό για την...έξοδο απο την κρίση, αγκαλιά με τα ανώτερα, αλλά και τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας που τη δημιούργησαν.
Κρίμα γιατί το ξύπνημα θα είναι μάλλον οδυνηρό, τα νούμερα του τσίρκου της τηλεόρασης εντελώς ίδια και οι φωτοτυπίες του life style που θα μοιραστούν, ασπρόμαυρες.



Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ


Καθώς οι δαίμονες με τ' άγριο μάτι,
θα σου ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
και θα γλυστρήσω κοντά σου αχνός,
σαν τα φαντάσματα της νυκτός.
Ξανά θα σου δώσω μελαχροινή μου
σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
που σέρνεται πλάι σε τάφο νεκρού.
Και μόλις φέξει η αυγή πελιδνή
τη θέση μου θα 'βρεις εκεί αδειανή
και κρύα ως που να 'ρθει πάλι το βράδυ.
Οπως οι άλλοι μ' αγκαλιές και χάδι...
στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
θα βασιλέψω με τη φρίκη εγώ.

Κάρολος Μποντλέρ/Ο βρυκόλακας




Πολύ επετειακό έχει πέσει τελευταία, μάλλον γιατί δεν θέλω να προσπεράσω συγκεκριμένες ημερομηνίες. Σήμερα σκέφτηκα να κάνω ποστ με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, απο τις ελάχιστες "παγκόσμιες ημέρες" στις οποίες αναγνωρίζω λόγο ύπαρξης και ουσία.
Μετά όμως σκέφτηκα να ευχηθώ για τα γενέθλια του αγαπημένου μου Gary Oldman που η έξυπνη σχιζοφρενική του φάτσα με εμπνέει εδώ και πολλά χρόνια κι έχω δει όλες τις ταινίες που είχε μεγάλο ή μικρό ρόλο.


Τελικά αποφάσισα να κάνω κάτι ενδιάμεσο. Και μιά αναφορά στον Μποντλέρ και τα Άνθη του Κακού και μία στον αξεπέραστο Δράκουλα, τον... πειραγμένο μπάτσο στο Leon, τον νταβατζή στο True Romance και την απίστευτη φάτσα στο Fifth Element.


Την καταβρήκα λέμε...