Τον Ιούλιο του 2008 όταν ξεκίνησε το μπλόγκ δεν μπορούσα φυσικά να προβλέψω τίποτα σε σχέση με την εξέλιξη του. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να με ικανοποιεί όλο και περισσότερο όσον αφορά τις δυνατότητες έκφρασης και επικοινωνίας.
Η νύχτα, σαν αλληγορία, αίσθηση, αλλά και σαν χώρος που αθροίζονται ιστορικά, κάποιες πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές και ενίοτε αντικαθεστωτικές συμπεριφορές, ήταν ένα διαρκές σημείο αναφοράς , σημείο πρόθυμο να υπηρετήσει το ύφος και την ουσία των αναρτήσεων.
Καθένας με τον πόνο του βέβαια και το κόλλημα που έχει επιλέξει για να τον συντροφεύει.
Φυσικά και δεν ήμουν ποτέ η εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα. Ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος απετέλεσε ένα δεύτερο βασικό σημείο αναφοράς, μιά συμμετοχή σε ένα είδος σιωπηλού διαλόγου, που προέκυπτε απο το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετοί που διάβαζαν, χωρίς απαραίτητα να μπαίνουν στη διαδικασία του σχολιασμού.
Οι τελευταίοι μήνες ήταν απο κάθε άποψη εξαιρετικά σημαντικοί για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα κοινωνικά δρώμενα και τους αντίστοιχους αναπόφευκτους προβληματισμούς, για τη δημόσια έκφραση απόψεων και θέσεων μέσω της ανάρτησης κειμένων.
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική του ιστορία, πλαισιώθηκε κατά καιρούς απο χιλιάδες ανθρώπους. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται και τα δύο τελευταία χρόνια, τα οποία κάποιοι τα συγκρίνουν με τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Οι ποσοτικές εκτιμήσεις αυτού του είδους έχουν κατά τη γνώμη μου, μικρή σημασία.
Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα "παλαιολιθικά" χρόνια της δεκαετίας του ΄80, όλο το επόμενο χρονικό διάστημα με ενδιέφεραν περισσότερο όχι οι χιλιάδες που συχνά ήταν ταυτισμένοι με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά οι χιλιάδες που αποτύγχαναν να ταυτιστούν, σκοντάφτοντας στα στερεότυπα του. Οι χιλιάδες που κανείς δεν τους έδωσε σημασία παρά τις προθέσεις και τις αξιόλογες νοητικές τους επιδόσεις, προτιμώντας τις "επενδύσεις" σε ανεγκέφαλους αλλά...μάχιμους πιτσιρικάδες.
Ψευδεπίγραφες πολύμορφες δράσεις, αντικατασταλτικά αντανακλαστικά που λειτουργούσαν πάντα ενωτικά, αλλά ακύρωναν στην πράξη διαφορετικές και σημαντικές πολιτικές επιλογές.
Σήμερα και παρά τη μαζική προσέλευση νεολαίας στις τάξεις του, ο αντιεξουσιαστικός χώρος δείχνει γερασμένος και αδιέξοδος περισσότερο απο ποτέ. Η παλιά ιδεολογική αντίληψη κατανόησης των κοινωνικών συνθηκών που οδηγούν στην παραβατικότητα σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού, έχει αντικατασταθεί απο την αποθέωση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Οι πολιτικές αντιλήψεις είναι όλο και πιό δυσδιάκριτες σε ένα χώρο που αναζητεί στους "επαγγελματίες" ποινικούς τα νέα του πρότυπα και σημεία αναφοράς. Οι εχθροί του κινήματος, αποτελούν μιά όλο και πιό διευρυμένη κατηγορία κι αυτή η αντίληψη έχει μαζικά στοιχεία.
Ευκαιριακές ιδεολογικές ομελέτες που πάντα σπάνε αυγά, παράπλευρες απώλειες και αυτοκριτικές στα...όρθια.
Στα πλαίσια αυτά και με βασικό άξονα στις σκέψεις μου τη διαδρομή αυτού του μπλόγκ, αποφάσισα ότι ο κύκλος που άνοιξε ή προσπάθησε ν΄ανοίξει μέσα απο τα κείμενα που αναρτήθηκαν, έχει κλείσει οριστικά, ως έκφραση των απόψεων μου και επικοινωνία μέσω σχολίων και συζητήσεων ή πιθανών συνευρέσεων σε πραγματικό και όχι διαδικτυακό επίπεδο.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ευκαιριακούς και μόνιμους αναγνώστες του μπλόγκ.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους μη μπλόγκερς φίλους που με πραγματικά φοβερή συνέπεια σχολίασαν απο την αρχή έως τώρα τα πόστ.
Ο κατάλογος των μπλόγκερ είναι μεγάλος και ξεχωριστός.
Ευχαριστώ την Άννα booklover την πρώτη μπλόγκερ που επικοινώνησα το καλοκαίρι του 2008.
Την Roadartist που αποδείχτηκε μιά εξαιρετική διαδικτυακή γνωριμία με την οποία πάντα χαίρομαι να επικοινωνώ, τον έτερο σωτήρα του μπλόγκ Βασίλη, τον πάντα ενδιαφέροντα στις εμφανίσεις και τις εξαφανίσεις του κύριο ας εών.
Theoulini όπως και Πάστα Φλώρα, το Μανιταράκι και οι αδελφές (ψυχές) Trip και Inco, φοβερές περιπτώσεις.Η γνωριμία μας απο κοντά ανήκει στις καλύτερες και παραγωγικότερες στιγμές των δύο τελευταίων χρόνων και το, δεν έχω λόγια, είναι απόλυτα αληθινό.
Artanis, Καλημέρα και Ελίτσα είναι οι πιό πρόσφατες αλλά; σημαντικές παρουσίες στο μπλόγκ.
Η Sally κανονικά δεν είναι πλέον μπλόγκερ αφού έχει να γράψει δέκα μήνες, είναι όμως το δέκα το καλό στη ζωή μου.
Κλείνω μ ένα τραγούδι που εμπεριέχει τη ΝΥΧΤΑ, τραγουδισμένο απο την... νονά του μπλόγκ.
Η νύχτα, σαν αλληγορία, αίσθηση, αλλά και σαν χώρος που αθροίζονται ιστορικά, κάποιες πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές και ενίοτε αντικαθεστωτικές συμπεριφορές, ήταν ένα διαρκές σημείο αναφοράς , σημείο πρόθυμο να υπηρετήσει το ύφος και την ουσία των αναρτήσεων.
Καθένας με τον πόνο του βέβαια και το κόλλημα που έχει επιλέξει για να τον συντροφεύει.
Φυσικά και δεν ήμουν ποτέ η εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα. Ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος απετέλεσε ένα δεύτερο βασικό σημείο αναφοράς, μιά συμμετοχή σε ένα είδος σιωπηλού διαλόγου, που προέκυπτε απο το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετοί που διάβαζαν, χωρίς απαραίτητα να μπαίνουν στη διαδικασία του σχολιασμού.
Οι τελευταίοι μήνες ήταν απο κάθε άποψη εξαιρετικά σημαντικοί για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα κοινωνικά δρώμενα και τους αντίστοιχους αναπόφευκτους προβληματισμούς, για τη δημόσια έκφραση απόψεων και θέσεων μέσω της ανάρτησης κειμένων.
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική του ιστορία, πλαισιώθηκε κατά καιρούς απο χιλιάδες ανθρώπους. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται και τα δύο τελευταία χρόνια, τα οποία κάποιοι τα συγκρίνουν με τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Οι ποσοτικές εκτιμήσεις αυτού του είδους έχουν κατά τη γνώμη μου, μικρή σημασία.
Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα "παλαιολιθικά" χρόνια της δεκαετίας του ΄80, όλο το επόμενο χρονικό διάστημα με ενδιέφεραν περισσότερο όχι οι χιλιάδες που συχνά ήταν ταυτισμένοι με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά οι χιλιάδες που αποτύγχαναν να ταυτιστούν, σκοντάφτοντας στα στερεότυπα του. Οι χιλιάδες που κανείς δεν τους έδωσε σημασία παρά τις προθέσεις και τις αξιόλογες νοητικές τους επιδόσεις, προτιμώντας τις "επενδύσεις" σε ανεγκέφαλους αλλά...μάχιμους πιτσιρικάδες.
Ψευδεπίγραφες πολύμορφες δράσεις, αντικατασταλτικά αντανακλαστικά που λειτουργούσαν πάντα ενωτικά, αλλά ακύρωναν στην πράξη διαφορετικές και σημαντικές πολιτικές επιλογές.
Σήμερα και παρά τη μαζική προσέλευση νεολαίας στις τάξεις του, ο αντιεξουσιαστικός χώρος δείχνει γερασμένος και αδιέξοδος περισσότερο απο ποτέ. Η παλιά ιδεολογική αντίληψη κατανόησης των κοινωνικών συνθηκών που οδηγούν στην παραβατικότητα σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού, έχει αντικατασταθεί απο την αποθέωση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Οι πολιτικές αντιλήψεις είναι όλο και πιό δυσδιάκριτες σε ένα χώρο που αναζητεί στους "επαγγελματίες" ποινικούς τα νέα του πρότυπα και σημεία αναφοράς. Οι εχθροί του κινήματος, αποτελούν μιά όλο και πιό διευρυμένη κατηγορία κι αυτή η αντίληψη έχει μαζικά στοιχεία.
Ευκαιριακές ιδεολογικές ομελέτες που πάντα σπάνε αυγά, παράπλευρες απώλειες και αυτοκριτικές στα...όρθια.
Στα πλαίσια αυτά και με βασικό άξονα στις σκέψεις μου τη διαδρομή αυτού του μπλόγκ, αποφάσισα ότι ο κύκλος που άνοιξε ή προσπάθησε ν΄ανοίξει μέσα απο τα κείμενα που αναρτήθηκαν, έχει κλείσει οριστικά, ως έκφραση των απόψεων μου και επικοινωνία μέσω σχολίων και συζητήσεων ή πιθανών συνευρέσεων σε πραγματικό και όχι διαδικτυακό επίπεδο.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ευκαιριακούς και μόνιμους αναγνώστες του μπλόγκ.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους μη μπλόγκερς φίλους που με πραγματικά φοβερή συνέπεια σχολίασαν απο την αρχή έως τώρα τα πόστ.
Ο κατάλογος των μπλόγκερ είναι μεγάλος και ξεχωριστός.
Ευχαριστώ την Άννα booklover την πρώτη μπλόγκερ που επικοινώνησα το καλοκαίρι του 2008.
Την Roadartist που αποδείχτηκε μιά εξαιρετική διαδικτυακή γνωριμία με την οποία πάντα χαίρομαι να επικοινωνώ, τον έτερο σωτήρα του μπλόγκ Βασίλη, τον πάντα ενδιαφέροντα στις εμφανίσεις και τις εξαφανίσεις του κύριο ας εών.
Theoulini όπως και Πάστα Φλώρα, το Μανιταράκι και οι αδελφές (ψυχές) Trip και Inco, φοβερές περιπτώσεις.Η γνωριμία μας απο κοντά ανήκει στις καλύτερες και παραγωγικότερες στιγμές των δύο τελευταίων χρόνων και το, δεν έχω λόγια, είναι απόλυτα αληθινό.
Artanis, Καλημέρα και Ελίτσα είναι οι πιό πρόσφατες αλλά; σημαντικές παρουσίες στο μπλόγκ.
Η Sally κανονικά δεν είναι πλέον μπλόγκερ αφού έχει να γράψει δέκα μήνες, είναι όμως το δέκα το καλό στη ζωή μου.
Κλείνω μ ένα τραγούδι που εμπεριέχει τη ΝΥΧΤΑ, τραγουδισμένο απο την... νονά του μπλόγκ.
