Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ

Δεν θέλω να ξέρω τι είναι αυτό που με ξυπνά. Νοιώθω ευτυχισμένος ν΄ανοίγω τα μάτια μου μέσα στο σκοτάδι του δωματίου μου και να αισθάνομαι την ίδια παιδική και αδήμονη χαρά, με εκείνη που αισθανόμουν όταν ήμουν πιό νέος και περίμενα να σηκωθεί η αυλαία του θεάτρου ή να σβήσουν τα φώτα της αίθουσας και ν΄αρχίσει το αγαπημένο μου θέαμα.
Θέλω να ξυπνώ στο μέσο της νύχτας, Το εύχομαι πάντα προτού κοιμηθώ.
Δεν ξέρω γιατί μ΄ευχαριστεί. Πρίν μερικά χρόνια θα σας έλεγα ίσως ότι αυτό μου άρεσε γιατί υπήρχε πάντα ένας θαυμάσιος κινηματογράφος. Πήγαινα στο κρεβάτι ευτυχισμένος γιατί είχα δεί θαυμαστά πράγματα, μέσα στο σκοτάδι του δωματίου μου.
Όντως προτού αποκοιμηθώ επισκεπτόμουνα τον "τοπικό" κινηματογράφο μου.

Φεντερίκο Φελίνι


Ο μάγος Φελίνι μας αποχαιρέτησε στις 31 Οκτώβρη του 1993, το ξεχωριστό του όμως βλέμμα αποτελεί ένα τρόπο ανάγνωσης της ζωής, με τον οποίο η μνήμη παραμένει γενναιόδωρη.
Στην Ευρώπη του ψυχρού πολέμου, καθώς το σχέδιο Μάρσαλ ανοικοδομούσε το αντίπαλο δέος του ανατολικού μπλόκ, η ανάπτυξη, η ιδεολογική στεγανότητα και η πολιτιστική επέλαση της υπερατλαντικής κουλτούρας, αποτελούσαν άρρηκτα συνδεδεμένες παραμέτρους του μεταπολεμικού κόσμου. Το βιαστικό λούστρο πάνω στα ερείπια της σύγκρουσης που προηγήθηκε, η απόκρυψη των κοινωνικών ανισοτήτων, της υποβαθμισμένης ζωής και του μετέωρου ανθρώπου, έρμαιου αλλαγών και αποφάσεων που ελάχιστα μπορεί να ορίσει τη δυναμική τους, απετέλεσαν τη βάση που δημιουργήθηκε μια νέα κινηματογραφική οπτική.
Μια άλλη θέαση της πραγματικότητας που ονομάστηκε ιταλικός νεορεαλισμός.
Ταινίες με χαμηλό προϋπολογισμό, συμμετοχή πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών γεμάτα από τη δύναμη μιας ενίοτε σκληρά αποτυπωμένης εικόνας χωρίς τίποτα το περιττό.
Οι μεγάλοι δάσκαλοι Βισκόντι, Ντε Σίκα,Ροσελίνι, σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή με τις μοναδικές τους δημιουργίες, καταγράφοντας με λιτό τρόπο την κοινωνική πραγματικότητα.



Ο Φελίνι μαζί με τον Αντονιόνι είναι δύο από τους καλύτερους μαθητές τους, ενώ ταυτόχρονα ο ένας αποτελεί συμπλήρωμα του άλλου. Οι κοινωνίες της Δ.Ευρώπης καθώς τα χρόνια περνούν αποχαιρετούν τα προηγούμενα χαρακτηριστικά τους, ενώ το κοινωνικό κράτος απαλύνει στοιχειωδώς τις ανισότητες. Αυτό το πέρασμα σε μιά αισθητά λιγότερο ανασφαλή εποχή, τροποποιεί το κέντρο βάρους της ανθρώπινης αναζήτησης, απομακρύνοντας το από ποσοτικά χαρακτηριστικά, εστιάζοντας όλο και περισσότερο, στην ουσία της ύπαρξης.
Ο Αντονιόνι θα αναδείξει τις παραπάνω αλλαγές και τη σχέση τους με τον περιβάλλοντα χώρο, με προεκτάσεις αλληλεπίδρασης.
Ο Φεντερίκο Φελίνι επικεντρώνεται στην ανθρώπινη ψυχή και στα εσωτερικά της τοπία.
Βιώματα, μνήμες, παιδικά βλέμματα, αφηγήσεις ελλειπτικές που αφήνουν τις εικόνες να μιλήσουν για λογαριασμό τους και ν΄αποδώσουν τις κωμικοτραγικές διαστάσεις της ζωής.
Οι γελωτοποιοί, τα μέλη ενός ιδιότυπου βαριετέ είναι πανταχού παρόντες.
Στην αναπόληση του παρελθόντος και τους προσωπικούς απολογισμούς, στην τρυφερότητα και στα αδιέξοδα, στη χαρά και την εναλλαγή της με την αίσθηση του θανάτου.
Μοναδικά παιχνίδια με το φώς και τη σκιά που υπογραμμίζουν τη γλώσσα του σώματος.




Η έξοδος, η σωτηρία και η ελπίδα, κρύβονται στο ελάχιστο, σε μιά έκφραση του προσώπου, σε μία χειρονομία ή ένα χαμόγελο. Σε μιά μουσική που μας γνέφει ν΄αναζητήσουμε το καλύτερο. Αυτό που κάπου υπάρχει εκεί έξω, αρκεί να το φανταστούμε και να το ζήσουμε, βιώνοντας το δηλαδή και στις δύο του διαστάσεις, με μιά χωρίς δισταγμούς εμπιστοσύνη, με τη θλίψη και τη χαρά που απλόχερα μας προσφέρει, η γνώριμη και οικεία από τα παιδικά μας χρόνια φιγούρα του παλιάτσου. Η μοναξιά και η συντροφικότητα, πέρα από τα όρια του προφανούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Φελίνι, υπήρξε αγαπημένος σκηνοθέτης του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Χατζιδάκις κατάφερε καλύτερα από οποιονδήποτε να απογειώσει τους υπαινιγμούς των στίχων με τις μουσικές του συνθέσεις.


Η αιωνιότητα είναι η θάλασσα που πηγαίνει μαζί με τον ήλιο, έτσι απλά την προσδιορίζουν οι τελευταίες φράσεις του σεναρίου στον τρελό Πιερρό του Γκοντάρ.
Με την ίδια απλότητα που οι ταινίες του Φελίνι προσφέρουν ακόμα συγκίνηση και διάθεση να αναζητήσουμε μέσα μας τη διαχρονική συνύπαρξη του ανάλαφρου με το τραγικό.

Το εγχείρημα γίνεται ολοένα και πιό δύσκολο και αφορά την ποιότητα των ταινιών και των χώρων προβολής τους.

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα κάποια σινεμά περιλαμβάνονται στα θύματα της οικονομικής κρίσης. Στην υπαρκτή πιθανότητα μιάς ακόμα μέτριας χρονιάς γεμάτης από σεναριακά κλισέ και ειδικά εφέ που μάταια επιχειρούν να ξορκίσουν το αποτέλεσμα, θα πρέπει επίσης να συμβιβαστώ με την ιδέα, ότι δεν θα ξαναδώ ταινία παρέα με τον εξαιρετικό φίλο και φανατικό σινεφίλ, μαύρο γάτο του "Αλφαβίλ."



ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ ΦΕΛΙΝΙ

I Vitelloni-Οι Βιτελόνι
La Strada-Ο δρόμος
Le Notti di Cabiria-Οι νύχτες της Καμπίρια
La Dolce Vita-Γλυκειά ζωή
Boccaccio-Βοκκάκιος
Οtto e Mezzo-8 1/2
Giulietta Degli Spiriti-Η Ιουλιέτα των πνευμάτων
Satyricon-Σατυρικόν
Amarcord-Αμαρκορντ
La Citta della Donne-Η πόλη των γυναικών
E la Nave Va-Και το πλοίο φεύγει
Ginger e Fred-Τζίντζερ και Φρέντ
Intervista-Η συνέντευξη

ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ

Μετά από πρόσκληση της desapoin3ison4 θα παίξω στο παιχνίδι με τις 13 ερωτήσεις και τα 12 βιβλία. Σύμφωνα με το σενάριο προσπαθώντας να παραπλανήσω μιά ομάδα αδίστακτων ψυχιάτρων, απαντώ στις ερωτήσεις τους με τίτλους βιβλίων.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Ποιό μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις.
2.Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου αγάπησες πραγματικά.
3.Τι όνομα θα διάλεγες αν αναγκαζόσουν να αλλάξεις το δικό σου.
4.Τι θα χάραζες στη ταφόπετρα σου.
5.Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει απόλυτα.
6.Διάλεξε καινούριους γονείς.
7.Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου.
8.Αν ήσουν συγγραφέας, ποιός θα ήθελες να είναι ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος.
9.Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν.
10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν.
11 κ 12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται ή κάτι που έχεις μετανοιώσει περισσότερο.
13. Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

1. Το μηδεν και το άπειρο- Άρθουρ Καίστλερ- Κάκτος
2.Το μυθιστόρημα των τεσσάρων-Καραγάτσης,Βενέζης,Τερζάκης,Μυριβήλης- Εστία
3.Φαντομάς-Allen Marcel-Pierre Suvestre- Ερατώ
4.Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού-Ντάριο Φό-Κατσάνος
5.Η τελευταία μαύρη γάτα- Ευγένιος Τριβιζάς- Ελληνικά Γράμματα
6.Τη μέρα που με υιοθέτησε ο Λακάν- Χαντάτ Ζεράρ-λαγουδέρα
7.Σταγόνες ήλιου στη στοιχειωμένη πόλη-Ρ.Κούρτσιο-Αλ.Φραντσεσκίνι-Κονβόϋ
8.Ο Τζάκ Μπάρον και η αιωνιότητα- Νόρμαν Σπίνραντ-Μέδουσα
9.Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων-Alan Sillitoe-Γράμματα
10.Γουρούνια με φτερά-Rocco e Antonia- Αστάρτη
11 κ 12. Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο-Sacks Oliver-Kαστανιώτης
13.Ντουρούτι-Άμπελ Πάζ- Ελεύθερος Τύπος

ΤΟ HASTA SIEMPRE ΤΩΝ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΩΝ

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών δασικών πυρκαγιών, τα τηλεφωνικά κέντρα των τηλεοπτικών καναλιών, δέχονται κλήσεις στις οποίες κάποιοι τους ζητούν επίμονα να προσδιορίσουν το ακριβές σημείο της φωτιάς, ενώ έχουν πλήρη οπτική επαφή μαζί της.
Η "αλήθεια" του Μέσου και η εξάρτηση μας από αυτό, χαρακτηρίζει το επόμενο ερώτημα αναπόφευκτα ως ρητορικό. Τι πιθανότητες επιτυχίας, θα είχε ένα τηλεοπτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα. Σχεδόν απόλυτες.
Ευτυχώς στην Ευρώπη δεν γίνονται πλέον πραξικοπήματα, υπάρχουν βέβαια γεγονότα που είναι εντελώς κατασκευασμένα, αλλά δεν συνιστούν εκτροπές τέτοιου τύπου.
Το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα στην ιστορία, έγινε πρίν από έξι χρόνια στη Βενεζουέλα και η κάλυψη του γεγονότος από τα ελληνικά μμε ήταν υποτυπώδης, με εξαίρεση την εκπομπή
του Στ. Κούλογλου, "ρεπορτάζ χωρίς σύνορα. "Το πραξικόπημα απέτυχε, λόγω των ενεργών αντανακλαστικών των πολιτών της χώρας, που δεν υπέκυψαν στο επικοινωνιακό μπαράζ των αντιπάλων του προέδρου Τσάβες. Αντίθετα στη Δύση, πέρα από τις πολιτικές ηγεσίες όπου κάποιοι γνώριζαν και προέτρεψαν τους πραξικοπηματίες, η κοινή γνώμη κατάπιε αμάσητη τη "δύναμη της εικόνας."




Ο Ούγκο Τσάβες δεν έχει το παράστημα του Φιντέλ Κάστρο, δεν διαθέτει κάτι από τη δύναμη της παρουσίας του Τσέ, μάλλον δεν θα εμπνεύσει μετά το θάνατο του τις επόμενες γενιές.
Είναι ένας φωνακλάς υπερκινητικός ινδιάνος, που δεν διστάζει να εκφράσει την άποψη του εντελώς αντίθετα με το πρωτόκολλο των επαγγελματιών της πολιτικής.
Το 1983 ίδρυσε στη Βενεζουέλα, το Μπολιβαριανό επαναστατικό κίνημα και για δεκαπέντε χρόνια ακροβατούσε μεταξύ νόμιμης και παράνομης πολιτικής δράσης για την οποία βρέθηκε για ένα διάστημα στη φυλακή. Το 1998 εκλέγεται πρώτη φορά πρόεδρος με πολύ μεγάλη πλειοψηφία και με την έγκριση δημοψηφίσματος, δημιουργεί συντακτική εθνοσυνέλευση.
Έχοντας εξασφαλίσει 120 από τις 131 έδρες του κοινοβουλίου, ξεκινά την εφαρμογή του προγράμματος του, που βασίζεται στην αναδιανομή της γης, στις εθνικοποιήσεις και στη διαφορετική στάση της χώρας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Οι μεταρρυθμίσεις του Τσάβες κάθε άλλο παρά εύκολο έργο ήταν, λόγω των τεράστιων συμφερόντων που προσελκύει η παραγωγή πετρελαίου και της αντιπαλότητας μιάς ισχυρής αστικής τάξης γαιοκτημόνων και επιχειρηματιών, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ έχοντας υπό τον έλεγχο της όλα τα ιδιωτικά κανάλια τηλεόρασης και μεγάλο μέρος των έντυπων μέσων. Το κοινωνικό του πρόγραμμα καθιστά τον Τσάβες εξαιρετικά δημοφιλή, ενώ με τη
χορήγηση οικονομικής βοήθειας δεκαέξι δις. δολλαρίων σε χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, αυξάνεται η επιρροή του έξω από τα σύνορα της Βενεζουέλας.
Οι απόψεις του ενοχλούν αφόρητα τις ΗΠΑ που τον στοχοποιούν.



Το 2006 ο Τσάβες επανεκλέγεται πρόεδρος με ποσοστό 63% και προς μεγάλη απογοήτευση των εχθρών του, δεν υπάρχει κάποιο γεγονός που να δικαιολογεί σοβαρές και με πραγματική υπόσταση κατηγορίες εναντίον του. Μαζί με την Κούβα και τη Βολιβία, δημιουργεί ένα συμπαγές μέτωπο κατά της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή.
Το σύνταγμα της Βενεζουέλας περιλαμβάνει μία πραγματικά πρωτοποριακή διάταξη, στην
οποία κάθε εκλεγμενος αξιωματούχος, πρέπει να ανανεώσει στη μέση της θητείας του, τη λαική εντολή με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Το 2002 κατά τη διάρκεια παράλληλων διαδηλώσεων, αντιπάλων και υποστηρικτών του Τσάβες, ελεύθεροι σκοπευτές αδιευκρίνιστης προέλευσης, δολοφονούν είκοσι άτομα κι από τις δύο παρατάξεις, ενώ ταυτόχρονα μέρος του στρατού καταλαμβάνει υπουργεία, την κρατική τηλεόραση και συλλαμβάνει τον Τσάβες. Ταυτόχρονα, τα τέσσερα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια της χώρας, μεταδίδουν μονταρισμένα πλάνα που δείχνουν ότι τα θύματα ήταν έργο των οπλισμένων υποστηρικτών του προέδρου. Μέσα όμως σε λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα το πραξικόπημα καταρρέει, εξαιτίας της λαικής κινητοποίησης που δεν μπόρεσε να αποτραπεί
από τις τηλεοπτικές κατασκευές και την παραπληροφόρηση.





Κάθε φορά που αναφέρομαι θετικά στον Ούγκο Τσάβες, αντιλαμβάνομαι να συνυπάρχουν εντυπώσεις θετικές παράλληλα με επιφυλάξεις, οι οποίες αφορούν ακόμα και τους πιό οικείους και καλοπροαίρετους συνομιλητές. Η πλέον συνήθης έκφραση που συνοδεύει τα παραπάνω, είναι το άσε να δούμε πως θα εξελιχθεί η πορεία του. Μην εκτεθούμε δηλαδή, σε ποιούς άραγε;
Αν κάτι έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό η νέα τάξη της κοσμοκρατορίας των ΗΠΑ είναι να μας δημιουργήσει νευρώσεις, συνεχούς αυτοεξέτασης και μηδενικού ρίσκου.
Σ΄αυτό έχει βοηθήσει αποφασιστικά η εμπέδωση με πολλούς τρόπους, της ιδεολογίας και του πολιτισμού της, ως μονοδρομημένης αναγκαιότητας.
Αυτή η αναγκαιότητα περιλαμβάνει συγκλίσεις με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, ικανές να εξασφαλίσουν την απαραίτητη ελαστικότητα στην όποια κριτική, έτσι που αυτή στις πιό πολλές των περιπτώσεων, να προσομοιάζει με αποδοχή.
Μ΄αυτό τον τρόπο, οι μεγεθυντικοί φακοί πλεονάζουν πάντα για τους εκτός των τειχών.
Το πολιτικά ορθό με όλες τις πιθανές και απίθανες του προεκτάσεις, εξαντλείται στους κάθε είδους αντικαθεστωτικούς, στη λογική της μεζούρας, που οριοθετεί ασφυκτικά πλαίσια στο λόγο και τις καθημερινές πρακτικές.




Τα παπαγαλάκια της κρατούσας πολιτικής διαχείρισης χωρίς κάποιο ουσιαστικό αντίλογο,
διαφημίζουν την αιώνια νεότητα του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας που χάνεται στα βάθη των αιώνων, αντιστικτικά με κάποιες αναμφίβολα... παρωχημένες ιδεολογίες.
Το αίτημα ανακατανομής του παγκόσμιου πλούτου (βλ. σχετικό post στην ange-ta), βαφτίζεται ουτοπικό, οι διαμαρτυρίες στους δρόμους και οι μη εθιμοτυπικές απεργίες είναι εντελώς ξεπερασμένες και καθόλου trendy, άσε που καταπιέζουν τους μόνιμα δικαιωμένους για την απαράδεκτη αυτή ταλαιπωρία οδηγούς αυτοκινήτων.
Σε καιρούς οικονομικής αστάθειας, έχουμε συνηθίσει να χύνονται ποτάμια από κροκοδείλια δάκρυα στο βασίλειο της εικονικής πραγματικότητας, τόσο από τους κυβερνώντες, όσο κι από τους υπηκόους τους τηλεπολίτες που αρκούνται σε ανέξοδες λογοκοπίες. Στα πλαίσια αυτά οι
οι πανταχόθεν δυνατές φωνές που κραυγάζουν ενάντια στην απόλυτη επικράτηση, της πλέον απροκάλυπτης κοινωνικής αδικίας , προσπαθούν να αποσιωπήσουν για ποικίλους λόγους ότι ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της εξουσίας, στην εφαρμογή των πολιτικών της, ονομάζεται συναίνεση κι αποτελεί ευθύνη όλων.
Οι επιλογές των πολιτικών και οικονομικών ελίτ μπορεί να κινούνται πάντα σε συγκεκριμένη κατεύθυνση αναπαραγωγής στερεοτύπων, όμως η προσωπική διαπραγμάτευση στην εργασία και η απαξίωση κάθε συλλογικής διεκδίκησης δεν συμβαίνει υπό την απειλή όπλου, οι ουρές στα club και η ξεφτίλα του Σαββατόμαγκα που γλύφει τον πορτιέρη , δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου επαίσχυντου εργοδοτικού εκβιασμού, ενώ την επέκταση οικισμών σε πρώην δασικές εκτάσεις την επιβλέπουν συνήθως εργολάβοι κι όχι διμοιρίες ΜΑΤ.
Για τους παραπάνω λόγους το πλεόνασμα των μεγεθυντικών φακών αφορά τον κάθε Τσάβες, αλλά και οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί αφορμή για να σκεφτούμε, πως οι τρόποι και τα μέσα εξακολουθούν να υπάρχουν, σε πλήρη όμως αναντιστοιχία με τις διαθέσεις.




Τις πραγματικές διαθέσεις και όχι αυτές που αποτυπώνονται στις κάθε είδους έρευνες, στις οποίες η ελληνική κοινωνία διατηρεί την παράδοση να αποτυπώνει μια μαγική εικόνα σε σχέση με την πραγματικότητα και το αληθινό της πρόσωπο.
Σε πρόσφατη έρευνα του ευρωβαρόμετρου, οι Έλληνες εμφανίζονται στις πρώτες θέσεις όσων ανησυχούν για τις επιπτώσεις της ανάπτυξης στο περιβάλλον και τις αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη, θεωρώντας μάλιστα ότι το ζητούμενο είναι όχι μόνο να αλλάξουν κάποιες από τις προτεραιότητες σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά και οι αντιλήψεις των πολιτών.
Αυτό βέβαια καθόλου δεν εμποδίζει τους ερωτηθέντες, να αναφέρουν σε άλλα σημεία της έρευνας, ότι δεν επιδιώκουν να ενημερωθούν συστηματικά για τέτοια θέματα, ενώ κατέχουν και την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά, όσων κινούνται με αυτοκίνητο ακόμα και για πολύ μικρές αποστάσεις! Η δύναμη της παράδοσης.
Παρόμοια πλειοψηφικά φαινόμενα υπήρχαν στο παρελθόν υπέρ θεσμών όπως ο πολιτικός γάμος, με την αντίστοιχα συντριπτική ακύρωση των "διαθέσεων" στην πράξη, αλλά και υπέρ των οικονομικών μεταναστών, όσο βρισκόντουσαν μακριά από τα σύνορα μας.
Είμαστε φυσικά αντιαμερικάνοι, αλλά η καθημερινότητα μας, οι συνήθειες και η αισθητική κολυμπάει στα θολά νερά της πιό κακόγουστης αμερικανιάς, γιατί προφανώς κάποιοι που είναι τόσο συνεπείς με τις ιδέες τους, επιτρέπουν στον εαυτό τους να αλλοιθωρίζει προς αυτά που δηλώνει ότι είναι ριζικά αντίθετος. Καμμία περίπτωση αλλοτρίωσης δεν υπάρχει από τέτοιες μικρές αμαρτίες , γιατί είναι ανίκανες να φθείρουν τον πυρήνα ενός πραγματικά εθισμένου στην αντίσταση λαού. Οι ανησυχίες κάποιων, ότι δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια ανάμεσα στα επιτεύγματα της κλασσικής αρχαιότητας και το σήμερα, αποδεικνύονται εντελώς αβάσιμες από τη στιγμή που βρισκόμαστε στην πρωτοκαθεδρία της εικονικής πραγματικότητας κι εκεί μάλλον θα παραμείνουμε.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να είναι από ανάλαφρα έως διασκεδαστικά, η συνεχής κλάψα όμως σε συνδυασμό με τη λογική του κουβέντα να γίνεται, όπου οι παλαιότεροι καταθέτουν τις απόψεις τους περί ματαιότητας των όποιων αγώνων με οδηγό την ...εμπειρία τους σ΄αυτούς είναι μιά πραγματικότητα που ξεπερνάει τις αντοχές.
Οι Τσάβες βρίσκονται στο μικροσκόπιο των ειδικών του σκεπτικισμού με κάποια επιείκεια, επειδή είναι σε απόσταση ασφαλείας, γεγονός που επιτρέπει μιά στοιχειώδη ψυχραιμία.
Αν ήταν πιό κοντινοί άρα εχθρικοί, θα ενεργοποιούσαν άλλα αντανακλαστικά.
"Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε, ξανατονώθηκε" που λέει κι ο Τριπολίτης, θα γεννηθεί ξανά, παρά την κρίση.
Ως τότε πολλά προγράμματα έντεχνου τραγουδιού, θα προσδίδουν μιά όψη φολκλόρ στις μουσικές σκηνές, τραγουδώντας το hasta siempre και η εθνική ενότητα θα χαρακτηρίζεται από τηλεοπτικά γλέντια όπου υπουργοί, επιχειρηματίες και κάθε λογής μαϊντανοι θα προσφέρουν στο αγαπημένο τους κοινό με ζεϊμπεκιές, την ικανοποίηση ότι το μερτικό τους από τη χαρά, το έχουν πάρει άλλοι. Ποιοί; Τίποτα Αλβανοί μωρέ.

ΟΙ 7 ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Παιχνίδι μετά από πρόσκληση της anypoptis.


1. H νύχτα είναι μακριά που χρησιμοποιώ σαν όνομα του blog, είναι μια συνηθισμένη μου ατάκα με πολλούς αποδέκτες, που αποτελεί προτροπή να μη βάλουν το φαγητό που περισσεύει στο ψυγείο, καμμία σχέση με κάτι ψαγμένο ποιητικό κλπ.
Έτσι το blog μου έχει νονά που ονομάζεται Αντιγόνη.
2.Τα νιαουρίσματα μ΄αρέσουν μόνο στις γάτες.
3.Η διαρκής γοητεία του ημιτελούς, έτσι ονομάζω τον ατέλειωτο κατάλογο, που περιλαμβάνει όσα ξεκίνησα και μόλις είδα ότι μπορώ να τα κάνω, τα εγκατέλειψα.
4.Διάβασμα, ψυχανάλυση, επαφή με την τέχνη, μείωσαν κατά πολύ, αλλά δεν εξάλειψαν την ηδονή να βλέπω τους βάζελους στεναχωρημένους.
5. Δεν μ΄αρέσει η λογική του...τυπικά εντάξει, στις σχέσεις.
6.Γίνομαι πολύ εύκολα ειρωνικός αν και πολλές φορές το μετανοιώνω.
7. Είμαι απόρρητα κυκλοθυμικός.

DONT BELIEVE THE HYPE

Το κράτος ως όφειλε απέναντι στο άλλο του μισό, έσωσε την παρτίδα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Παράλληλα οι πολιτικές ελίτ προέβησαν σε δηλώσεις καθησυχασμού της αγοράς , με δύο άξονες εξίσου σημαντικούς και περίπου αυτονόητους.
Ο πρώτος αφορούσε την υπόσχεση για μελλοντική στήριξη των αγορών σε περίπτωση που κάτι τέτοιο κριθεί απαραίτητο από τις συγκυρίες κι ο δέυτερος ότι οι παρεμβάσεις τους, σε καμμία περίπτωση δεν συνιστούν ανατροπή των δεδομένων που οι ίδιες δημιούργησαν νομοθετώντας, τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Οι κρατικοί προϋπολογισμοί θα συνδράμουν εάν παραστεί ανάγκη τις μαύρες τρύπες της ελεύθερης οικονομίας, χωρίς αυτό να συνιστά επιστροφή στα ρυθμιστικά πλαίσια που υπήρχαν στο παρελθόν, με επενδύσεις στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας.
Τώρα γιατί αισθάνονται δικαιωμένοι οι κάθε απόχρωσης οπαδοί και απολογητές του κρατισμού, αποτελεί ένα αδιευκρίνιστο μυστήριο.
Όλοι οι δείκτες ακολουθούν ανοδική πορεία τις τελευταίες μέρες, πλήν αυτού της ευφυίας.

Τα μμε όλο το προηγούμενο διάστημα, διαχειρίστηκαν με απόλυτη επιτυχία τόσο το φοβικό κλίμα, όσο και τη συνεχή υπόμνηση των "αναπόφευκτων" λύσεων για την έξοδο από την κρίση. Στα δελτία ειδήσεων, δημοσιογράφοι, αναλυτές και πολιτικοί, συναγωνίστηκαν επάξια σε...σκεπτικισμό ως άλλοι Τζέκυλ και Χάιντ για τα όρια της ελεύθερης οικονομίας.
Έτσι οι διαμεσολαβητές της ενημέρωσης, πήγαν προφανώς κόντρα στους επιχειρηματίες που τους πληρώνουν και σε όλο το πλέγμα αχαλίνωτης εμπορικότητας που διέπει τη λειτουργία τους, ενώ οι πολιτικοί άσκησαν σκληρή κριτική στον εαυτό τους, που εδώ και πολλά χρόνια με έκδηλο ενθουσιασμό, εκχώρησε την απόλυτη ελευθερία κινήσεων στο κεφάλαιο.
Παρά ταύτα η θεατρική παράσταση κράτησε για μέρες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε υψηλά ποσοστά , εξασφαλίζοντας παράλληλα κατά ένα μεγάλο μέρος την αποδοχή της.
Ο τηλεοπτικός χρόνος , δημιουργεί και αναιρεί, εντυπώσεις συναισθήματα, απόψεις και αντιλήψεις, με την ίδια ευκολία και με ακριβές πλάνο εκκίνησης και παύσης.
Το σύστημα σημείων του, προσδιορίζει τις εξουσιαστικές διαλέκτους της διαμεσολάβησης.
Γλώσσες που τροφοδοτούν την κίνηση της κοινωνίας, προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις και αναδεικνύουν τις συνιστώσες του επιτρεπόμενου πεδίου για δημόσιο διάλογο, των αντιθέσεων και των συνθέσεων που προκύπτουν από αυτόν.
Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί κατασκευάζουν ερμηνείες και ετυμολογίες, δημιουργούν και νοηματοδοτούν λέξεις και έννοιες που η επαναληπτική τους χρήση, προσπερνά και συχνά υπερβαίνει την επίσημη γλώσσα.
Οι διάλογοι εντός του Μέσου, χρησιμοποιούν τα γεγονότα ως αφορμή για αισθητικές κατασκευές, όπου οι εκ περιτροπής χρήσεις ρόλων, απαιτούν άλλες φορές τη δημιουργία και άλλες τη διασκέδαση των εντυπώσεων.
Αυτή η τελευταία παροιμιώδης έκφραση, έχει αποκτήσει στις μέρες μας κυριολεκτική σημασία.




" Οπωσδήποτε, στην επιλογή και παρουσίαση τηλεοπτικών προγραμμάτων ενεργοποιούνται ποικίλα κριτήρια οργανωτικής, οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής φύσεως. Στο δεδομένο όμως εμπορευματικό πλαίσιο λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών-κυρίως των ιδιωτικών αλλά και δημόσιων-, το κριτήριο που υπερτερεί όλων των υπολοίπων και τα υπερπροσδιορίζει είναι ο διασκεδαστικός ή ψυχαγωγικός χαρακτήρας των προγραμμάτων.
Ο Postman, ο θεωρητικός που κατεξοχήν ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, η διασκέδαση είναι η υπέρ-ιδεολογία που διέπει ολόκληρο τον τηλεοπτικό λόγο."-Νίκος Δεμαρτζής-Πολιτική Επικοινωνία-Παπαζήσης.
Στα πλαίσια αυτής της βασικής προϋπόθεσης, που επιτρέπει στα Μέσα να έχουν απήχηση και να είναι κερδοφόρα, σε μία πολύ σκληρή και ανταγωνιστική αγορά, οι επαγγελματίες πολιτικοί, ανταποκρίνονται με μεγαλύτερη ή μικρότερη προθυμία, αναγνωρίζοντας έτσι την παντοδυναμία των media.
Οι τηλεθεατές με τη σειρά τους, επιβραβέύουν το καλύτερο νούμερο από τις παραστάσεις που παίζονται στα παράθυρα των καναλιών.
Η αποδόμηση του συλλογικού στην πολιτική, η απόλυτη προσωποποίηση των δράσεων, της κριτικής και των προσδοκιών, την μετατρέπει σε άθροισμα ατομικών παραγόντων.
Τα πρόσωπα κυριαρχούν, κατασκευάζουν ή διασκεδάζουν τις εντυπώσεις και τα όποια πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα των κομμάτων, εξαρτώνται από τις επιδόσεις του θιάσου.
Φυσικά θέαμα και εμπόρευμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, επομένως οι παραπάνω λειτουργίες, εξυπηρετούν ευρύτερα συμφέροντα, πέρα από αυτά που αφορούν τη διαπλοκή μμε και διαχειριστών της εξουσίας.
Για την ακρίβεια εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Η προσωποποίηση της πολιτικής, αποτελεί βασικό εργαλείο κυριαρχίας στις κοινωνίες των 2/3, καθώς μεταβιβάζεται στα πολιτικά πρόσωπα η ευθύνη των αποτυχιών, τα μετατρέπει σε προσωπεία-σύμβολα του καλού και του κακού, με αποτέλεσμα τη μείωση των πιθανοτήτων
γενικότερης αμφισβήτησης και κοινωνικής οργανωμένης διαμαρτυρίας.



Παραφράζοντας τον Μπρέχτ, ο ρεαλισμός τους σκοτώνει ότι άφησε ζωντανό η εικονική τους πραγματικότητα. Στο ένθετο της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας για τα πολιτιστικά, διάβασα την παρουσίαση της ταινίας :Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ του Ούλι Έντελ.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι πέρα από το γεγονός ότι όλα τα γυρίσματα έγιναν στους ακριβείς χώρους όπου είχαν διαδραματισθεί τα γεγονότα που περιγράφει, η υπόλοιπη ρεαλιστική απεικόνιση για τη Γερμανία εκείνης της περιόδου, μάλλον περιορίζεται στον αριθμό των καταμετρημένων βολών στις ενέργειες της RAF, οι οποίες αποδώθηκαν πιστά και ισάριθμα στο φίλμ. Η πρωταγωνίστρια Μαρτίνα Γκέντεκ με τη σειρά της αναφέρει στη συνέντευξη:
"Υπάρχει κάτι το υστερικό στην εμμονή της οργάνωσης ν΄αλλάξει τον κόσμο".
Πραγματικά πολύ παράξενη εμμονή την περίοδο της παγκόσμιας έκρηξης των κινημάτων αμφισβήτησης. Αμέσως μετά συμπληρώνει ότι:" Ο ένοπλος αγώνας τους έπρεπε να είχε γίνει σαράντα χρόνια νωρίτερα, όταν ο Χίτλερ πίεζε για πόλεμο", την εποχή δηλαδή που η Μάινχοφ ήταν πέντε ετών!
Η δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας, στο σύντομο βιογραφικό της Μάινχοφ που παραθέτει,
κρίνει σκόπιμο να αναφερθεί στη φοβερή θεωρία που ανέπτυξαν κάποιοι εντεταλμένοι επιστήμονες των γερμανικών αρχών και η οποία υποστηρίζει ότι η επιλογή της Μάινχοφ να δράσει ένοπλα, ήταν αποτέλεσμα εγκεφαλικών αλλοιώσεων που υπέστη, κατά τη διάρκεια εγχείρησης αφαίρεσης όγκου το 1962!
Συμπερασματικά, μόνο σχιζοφρενείς μπορούν να αναπτύξουν, ανεξήγητες εμμονές αλλαγής και κοινωνικού μετασχηματισμού. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το φαινόμενο της ένοπλης δράσης και τα μέσα που χρησιμοποιεί, πολλά και διαφορετικά, αλλά όχι τόσο προφανώς αφελή και κατασκευασμένα.
Κατασκευασμένα και αφελή, όπως η δικαιολογία της χαμηλής τηλεθέασης και του υψηλού κόστους, με την οποία το κρατικό κανάλι διέκοψε τη συνεργασία του με τον Σ. Κούλογλου πρίν μερικούς μήνες. Μεταξύ των άλλων κάποιες από τις τελευταίες του εκπομπές διερευνούσαν τις απαγωγές "υπόπτων" που διενεργούν κλιμάκια της CIA σε όλο τον πλανήτη με τη συνεργασία των κυβερνήσεων, στο έδαφος των οποίων γίνονται οι επιχειρήσεις.
Καθόλου παράξενο που δεν υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες για την αποπομπή του.
Πόσες φορές άλλωστε διασχίζοντας την εθνική οδό, δεν έχουμε προσπεράσει εκτός από τα λεωφορεία με την ένδειξη, Χαλκίδα ή Λαμία και εκείνα των ΚΤΕΛ Αθήνα-Γκουαντάναμο, τα οποία όπως κάθε ανάλογη επιχείρηση, διαθέτουν "σταθμάρχες" και χώρο για αποσκευές.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της φίλης μου Roadartist για τη δημοσίευση των προτιμήσεων μου σε ποίημα, ρητό και έργο τέχνης έχουμε και λέμε...

Φίλε μου να ΄σαι απλώς πολυλογάς
χωρίς ουσία θα ΄σαι βάρος
φρόντιζε να ΄σαι ο πιό επικίνδυνος
και μόνος σου να παίρνεις θάρρος

Μαρία Πολυδούρη-Ο τρελός


Όποιος γνωρίζοντας την ανδρική του φύση
ακολουθεί το θηλυκό ρυθμό
γίνεται κανάλι του σύμπαντος

Λάο Τσέ





Μαγκρίτ, μία από τις πιό διαχρονικές προτιμήσεις μου.

Το μπλουζ του αμερικάνικου ονείρου

Ο Γιώργος έτριψε τα κουρασμένα του μάτια, έλυσε τη γραβάτα και την πέταξε στη δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου του.
Είχε από ώρα απενεργοποιήσει το κινητό, αποσυνδέοντας παράλληλα τα δύο σταθερά τηλέφωνα που στη διάρκεια της ημέρας μέχρι αργά τη νύχτα, χτυπούσαν ασταμάτητα.
Δεν είχε διάθεση να μιλήσει με κανέναν. Αναλογίστηκε τα φοιτητικά του χρόνια μ' ένα αίσθημα συγκίνησης.
Κανείς δεν τον είχε καταλάβει ποτέ.
Πίσω από τα χαμόγελα, τις ευχαριστίες και τις υποσχέσεις για τη συνεχή πρόοδό του στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, κατάφερε για πολλά χρόνια να κρύψει μεθοδικά το ακριβό του όνειρο.
Άνοιξε το δεύτερο συρτάρι του γραφείου κι έβγαλε το μεγάλο ξύλινο κουτί με τα περίτεχνα σκαλίσματα. Άδειασε το περιεχόμενό του σιγά σιγά κοιτώντας με μια αδιόρατη μελαγχολία, τα ελάχιστα αλλά πολύτιμα αντικείμενα που φύλαγε εκεί.
Ένα βιβλίο του Κέυνς στα αγγλικά, μερικές κάρτες από το αγαπημένο του μπαρ όπου πέρασε πολλές βραδιές νεαρός φοιτητής και μια μεγάλη φωτογραφία του Χαρίλαου Τρικούπη που συνοδευόταν από την ιστορική φράση "Δυστυχώς, επτωχεύσαμε".
Η τζαζ μουσική, το μπλουζ και νουάρ κλίμα του μεσοπολέμου, μιλούσε απευθείας στην ψυχή του. Από πολύ νωρίς, γεννήθηκαν οι πρώτες ταυτίσεις του με εκείνη την ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική εποχή. Είχαν την αφετηρία τους στα κρίσιμα εφηβικά χρόνια, τότε που πολύ συχνά η αγκαλιά του Μορφέα άνοιγε γι' αυτόν τις πρώτες πρωινές ώρες με τα φώτα ανοιχτά, τη μουσική να παίζει χαμηλόφωνα και τα χέρια να κρατούν σφιχτά ένα βιβλίο του Άνταμ Σμιθ.
Τελικά είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι πολλές φορές ο άνθρωπος νιώθει γυμνός και απροστάτευτος τη στιγμή που φαίνεται ότι όλα, με μικρές ή μεγάλες αποκλίσεις, έχουν πάρει ένα λογικό αλλά και συμβατικό δρόμο.
Το κραχ του 1929. Αυτό μάλιστα! Ήταν ένα σπουδαίο γεγονός. Όποτε ψηλαφούσε ιστορικά εκείνη την εποχή, η έξαψη που τον πλημμύριζε ανέβαζε κατακόρυφα τους σφυγμούς του. Ταραχή, πανικός, απελπισία, άνθρωποι που σε λίγες ώρες έχαναν τα πάντα. Τα θεμέλια του κόσμου της αγοράς, η προσφορά και η ζήτηση, έμοιαζαν με θηλιά στο λαιμό της ελεύθερης οικονομίας.
Κι όμως, το new deal, ο Κέυνς και ο Ρούσβελτ, εξισορρόπησαν την κατάσταση. Μια σπουδαία ρυθμιστική οικονομική θεωρία σφράγισε την ιστορία των κοινωνιών του εικοστού αιώνα. Και σήμερα τι; Εικονική πραγματικότητα, τηλεδημοκρατία, ατομοκεντρισμός, επαγγελματίες του θεάματος που ακολουθούν πολιτική καριέρα, πολιτικοί που γίνονται επαγγελματίες του θεάματος.
Και το όνειρο συνεχώς να ξεθωριάζει.
Εικονική πραγματικότητα, εικονικές κρίσεις και ψηφιακά κραχ, το απόλυτο ξενέρωμα μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς που απορροφά τους κραδασμούς, ενώ οι υπεύθυνοι για τις εθνικές οικονομίες, γίνονται απλοί διεκπεραιωτές και νομοθέτες της ασυδοσίας των πολυεθνικών.
Και το όνειρο συνεχώς να ξεθωριάζει. Το όνειρο μιας ζωντανής σύνδεσης σε εθνικό δίκτυο με μια λιτή δήλωση να τη συνοδεύει: "Δυστυχώς επτωχεύσαμε, αλλά γνωρίζω τη λύση". Η έξοδος από την κρίση στα στιβαρά χέρια ενός αποφασισμένου άνδρα. Αυτά τα χέρια που τώρα τα ένιωθε τόσο κουρασμένα. Ξαπλωμένος στον καναπέ, με την αγαπημένη του μουσική να παίζει χαμηλόφωνα, αποκοιμήθηκε.

- Γειά σου Μπίμπι, είπε ο Γιώργος στην πενηντάρα ιδιοκτήτρια του μπαρ. Νωρίς κλείσατε σήμερα
- Δεν είχαμε κόσμο, είπε εκείνη μ' έναν ελαφρύ μορφασμό ανησυχίας στο κουρασμένο της πρόσωπο.
- Ίσως είναι λοιπόν η κατάλληλη ώρα για μένα, ψιθύρισε ο Γιώργος.
- Πάντα είναι η κατάλληλη ώρα για σένα, Γιώργο.

Χαλαρός και σχεδόν απόμακρος από τα προβλήματα που μέχρι πριν λίγη ώρα τον βασάνιζαν, κάθισε στο πιάνο. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ελευθερωθεί από τις προηγούμενες αδιέξοδες σκέψεις του. Ο Κευνς και ο Τρικούπης μπορούσαν να περιμένουν...