Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΟΤΑΝ Ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ


Σε δηλώσεις του που αφορούσαν πρόσωπα και καταστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Λεωνίδας Κύρκος παρά τις επιθετικές του διαθέσεις απέναντι στον Αλαβάνο, έδειξε κρυφό καμάρι για τον χαρακτηρισμό: Τειρεσίας της αριστεράς, αλλά και απροκάλυπτη διάθεση για μια μελλοντική συμπόρευση ανανεωτικών και ...αριστερού ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς να μπεί στον κόπο να μας πληροφορήσει τους λόγους για τους οποίους κρίνει μιά τέτοια συνεργασία ως επιβεβλημένη και θεμιτή, δήλωσε απλά ότι έχει μετανοιώσει πικρά για την παραπομπή του Α.Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Ο Κύρκος είναι όντως ένας Τειρεσίας της αριστεράς, με την έννοια ότι έχει διαχειριστεί μέσω μιάς ντεμοντέ πλέον λογοκοπίας αρκετά μπλόκ ακάλυπτων πολιτικών επιταγών.


Ο Κύρκος αν και έχει...αποσυρθεί, παραμένει αγαπημένος των μμε ίσως γιατί είναι ένας απο τους πρωτοπόρους του φαινομένου που η επιστήμη της πολιτικής επικοινωνίας ονομάζει "αισθητικοποίηση της πολιτικής". Η πατρότητα του όρου ανήκει στον εξαιρετικά διορατικό για το μελλοντικό ύφος και ήθος, Walter Benjamin.
Αλησμόνητη έχει μείνει στους παλαιότερους η παρέμβαση του Λεωνίδα για τον θάνατο του Ιταλού κομμουνιστή ηγέτη Μπερλινγκουέρ, όταν στην προεκλογική ομιλία στις ευρωεκλογές του 1984 τον "αποχαιρέτησε" με μια φυσαρμόνικα να παίζει το bandiera rossa.


Η αισθητικοποίηση της πολιτικής είναι φαινόμενο παράλληλης σημασίας, με τη μεγέθυνση του ρόλου των μμε στη διαμόρφωση των κοινωνικών ισορροπιών και προταγμάτων.
Για το λόγο αυτό ακολουθεί πιστά τους κανόνες που διέπουν τα Μέσα στους τρόπους που εφαρμόζεται κι αναπαράγεται το συγκεκριμένο επικοινωνιακό μοντέλο.
Οι διαχειριστές του συναισθήματος είναι συχνά ισχυρότεροι και πιό πειστικοί, απο τους αντίστοιχους της κλασσικής ειδησεογραφίας που έτσι κι αλλιως υποχωρεί σταδιακά.
Η προβολή και η κριτική επικεντρώνονται στα πρόσωπα και όχι στο σύνολο των λειτουργιών που επιχειρούν να συνθέσουν κοινωνικές ταυτότητες και στάσεις ζωής. Έτσι στιγματίζονται πολύ εύκολα σαν ένα είδος αυτοκάθαρσης οι προσωπικές επιλογές που "ξεφεύγουν" απο το μέτρο και παράλληλα αθωώνονται όλα όσα συνιστούν ένα ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη τους. Ακόμα και τα αμιγώς πολιτικά-κοινωνικά γεγονότα, αποκτούν μία έντονη προσωπική και ...συναισθηματική οπτική ξαναγράφοντας την ιστορία αποκλειστικά με τα παραπάνω μέτρα και σταθμά, ενώ οι ρόλοι ανάμεσα στην ενημέρωση και τη διασκέδαση γίνονται εντελώς δυσδιάκριτοι (infotainment το ονομάζει η κοινωνιολογία)


Κάπως έτσι ο μαίτρ των επιχορηγήσεων Π.Βούλγαρης, αναπλάθει "συναισθηματικά" τα γεγονότα του εμφυλίου με "ψυχή βαθιά" που άρεσε πάρα πολύ στην Παναγιωταρέα και τον Πρετεντέρη και διάφοροι φλώροι πνίγονται απο μελαγχολική διάθεση γιατί η Αθήνα και η καθημερινότητα μας δεν είναι τόσο lifestyle όσο θα επιθυμούσαν. Υπάρχουν πορείες στους δρόμους και διάφοροι που περιφέρονται με κάθε είδους αιτήματα, κακοποιώντας την αισθητική μας με τις κραυγές τους και τον εντελώς ξεπερασμένο dress code τους.


Σε μιά εβδομάδα κλείνει ένας χρόνος απο τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου κι αυτό είναι μιά ακόμα αφορμή για κάποιες σκέψεις.
Το συγκεκριμένο γεγονός και οι προεκτάσεις του, απετέλεσαν πέρυσι αντικείμενο ακραίας "αισθητικοποίησης" και όσον αφορά τον νεκρό και τους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά και σε σχέση με όσα ακολούθησαν σε κοινωνικό επίπεδο τη δολοφονία του.
Οι διαφορές και οι διακυμάνσεις των απόψεων είναι προφανώς υπαρκτές, το γεγονός όμως παραμένει πολιτικό και αφορά ζητήματα εξουσίας και κοινωνικών αντιστάσεων, μηχανισμών καταστολής, κινημάτων,δημοκρατικών ελευθεριών (εδώ προσθέτει κι αφαιρεί ο καθένας ότι θέλει) και των οριοθετήσεων που επιθυμούμε ως κοινωνία να υπάρχουν σε όλα αυτά.
Η αποκλειστικά συναισθηματική προσέγγιση με άξονα το νεαρό της ηλικίας ή τις εμμονές στο πόσο όμοιος με "όλα τα παιδιά" ήταν ο Γρηγορόπουλος, συνιστούν απαξίωση στις επιλογές του και την ικανότητα του να τις υποστηρίξει, είτε γιατί υπερτονίζεται η εφηβική του ιδιότητα που παραπέμπει σε μιά μεταβατική ηλικία που σύντομα θα "σοβαρευτεί", είτε γιατί η σπουδή να χαρακτηριστεί "φυσιολογικό παιδί" δεν μεγεθύνει την αδικία του εγκλήματος, απλά κατηγοριοποιεί αυθαίρετα τη νεολαία σε φυσιολογική και μη.


Η επιμονή στην ανάγνωση πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων στην πραγματική τους υπόσταση δεν αναιρεί τη σημασία τους, ούτε εμποδίζει το συναίσθημα.
Αντίθετα είναι σε θέση να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε ξανά την αξία του σκέφτομαι συλλογικά και ακυρώνω τα τεχνάσματα των διαχειριστών της επικοινωνίας.



Κι ένα τραγουδάκι που νομίζω ότι αν και παλιό, ταιριάζει πολύ στις μέρες μας.
Οι στίχοι εδώ.



Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

Ένας υπέροχος χρόνος με το ονοματεπώνυμο Sally Finkenstein






Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ-IMITATIONS


Mιά διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, από την ομάδα σύγχρονου χορού ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ στο θέατρο Ροές στο Γκάζι την οποία είδα πρίν δύο εβδομάδες και σκοπεύω να ξαναδώ. Η διάσταση επικοινωνίας με τα δρώμενα στη σκηνή και τους συντελεστές της παράστασης, είναι αρχικά αμήχανη αλλά παράλληλα απόλυτα αυθεντική και σαν τελική αίσθηση απελευθερωτική. Στερεοτυπικές οριοθετήσεις για το σώμα και την ψυχή που όσο κι αν αναιρούνται τυπικά μέσα απο θεωρίες ορθότητας, αποκτούν μιά εντελώς διαφορετική και ουσιαστική διάσταση μέσα απο τη διαδικασία της παράστασης.
Πολύ καλή δουλειά απο όλους τους συντελεστές και πραγματικά εξαιρετική η μουσική με τον Κώστα Λειβαδά στο πιάνο και τον Πάρη Περυσινάκη στην κρητική λύρα (μεγάλη μου αδυναμία εδώ και αρκετά χρόνια)



Το χοροθέατρο ΔΑΓΙΠΟΛΗ σας προσκαλεί στην παράσταση “IMITATIONS” στο θέατρο Ροές στο Γκάζι από 9/11/2009 και για όλες τις Δευτέρες και Τρίτες έως και τις 12/01/2010.

"Η διαρκής πάλη με τον εαυτό μας και τους άλλους, με τα σκοτεινά, τα ανεξιχνίαστα κομμάτια της ψυχής και του νου, με το θυμό, με το ηφαίστειο που κοχλάζει ...κάθε στιγμή μέσα μας. Η αναζήτηση της ταυτότητας μέσα απ’ το δικαίωμα της διαφοράς. Η συντροφικότητα και η επιθυμία για απελευθέρωση από τα στερεότυπα και τις αναπαραστάσεις τους στην καθημερινή ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα παιχνίδι σύγκρουσης που καλεί τον θεατή να βγει απ’ την βολική θέση του απλού παρατηρητή και να δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές του.
Και περνά ξαφνικά απ’ το νου σα φωτιά που ξεπηδάει απ’ το κορμί, όλο εκείνο το ποτάμι που πίναμε, που μας έπινε, μας έσερνε, μας σκότωνε, μας εξουσίαζε.
Κάτι τεντώνεται στο νου μου. Κάτι άγριο σαν τρέλα και σαν αγάπη, οργιάζει στην ψυχή μου.
Τα μάτια μου βλέπουν βαθιά, πολύ βαθιά…..
Κι είναι όλα τα χρυσάνθεμα της ψυχής μου μεγάλα."

Γιώργος Χρηστάκης


ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ:

ΤΑΧΤΣΟΓΛΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ, ΒΙΒΗ ΡΩΜΑΝΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΖΑΧΑΡΑ, ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΒΑΡΣΑΜΗ και ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ – ΔΑΓΙΠΟΛΗ

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ (Πιάνο) – ΠΑΡΙΣ ΠEΡYΣΙΝΑΚΗΣ(Λύρα)

ΦΩΤΙΣΜΟΙ:

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΖΟΡΝΤΟΣ

Ευχαριστούμε τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΟΦΙΑΝΟ για την πολύτιμη βοήθειά του

Θέατρο Ροές: Ιάκχου 16, Γκάζι
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 – 3474312, 210 – 3479426
Ώρες παραστάσεων: Στις 21:00
Τιμή εισιτηρίου: 15 (φοιτητικό) και 18 (κανονικό) ευρώ
Για κρατήσεις θέσεων και πληροφορίες:
6981267097 και 6944447587




Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

ΠΡΙΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΗΡΘΕ Η ΛΟΓΟΚΡ...ΓΚΝΤΟΥΠ


Έχουμε και λέμε λοιπόν, μαζικές προσαγωγές για...χαρτογράφηση απο την ΕΛ.ΑΣ και δίωξη κατά των πρυτανικών αρχών του Πολυτεχνείου για "υπόθαλψη" του Indymedia!
Οι προσπάθειες φίμωσης στο διαδίκτυο δεν διστάζουν να ποινικοποιήσουν πανεπιστημιακούς επειδή αρνούνται να υποκύψουν στην υστερία μερίδας του τύπου και ακροδεξιών μπλόγκς.
Αυτή η ιστορία έχει ξεκινήσει εδώ και μερικούς μήνες και ήρθε η ώρα να δικαιώσει όσους την εμπνεύστηκαν και να δείξει παράλληλα τα όρια της πασοκικής ελευθερίας στην έκφραση.


Τα βασικά ζητήματα που προκύπτουν σε σχέση με το διαδίκτυο είναι δύο. Το πρώτο αφορά το προφανές περί ελευθερίας της έκφρασης που αναφέρθηκε παραπάνω.
Το δεύτερο αφορά τα κριτήρια συμμετοχής σε συλλογικά μπλόγκς, η ανυπαρξία των οποίων επιτρέπει σε μερικούς απο τους εμπνευστές της καταστολής στην έκφραση, να συνυπάρχουν με πολλούς σημαντικούς μπλόγκερς που εκτιμούμε και επισκεπτόμαστε.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΟΥ ΧΩΡΟΥ

Η αυριανή μέρα ορόσημο για την κατασκευή της εθνικής συναίνεσης πλησιάζει.
Πιθανότητα να πλησιάζει και η στιγμή που ο Παντελής Βούλγαρης θα αναλάβει να την αποτυπώσει κινηματογραφικά όπως της ταιριάζει.
Δύο αδέλφια, ο ένας στα κάγγελα ο άλλος στα τάνκς ή σε μεταγενέστερη εκδοχή, ο ένας στην "ουρά" της πορείας κι ο άλλος στην ομάδα Δ, ο παππούς με αγωνία στο σπίτι και η γιαγιά να πλέκει αλεξίσφαιρα γιλέκα. Να το δούμε κι αυτό να τελειώνουμε.
Αυτή η "ανιστόρητη ιεροσυλία", μας διδάσκει ότι καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας τους σαφείς ουσιαστικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα πραγματικά γεγονότα και τους επετειακούς εορτασμούς τους οι οποίοι συνιστουν σταδιακά και αθροιστικά στο χρόνο, ένα καινούριο γεγονός, εντελώς αυτονομημένο απο την ιστορική του μήτρα.
Με λίγα λόγια τα γεγονότα του ΄73 έχουν σχέση με τη διαδικασία των μεταπολιτευτικών εορτών που τα ακολούθησαν, όση σχέση έχει η Οκτωβριανή επανάσταση με τις μετέπειτα παρελάσεις του ιμπεριαλιστικού κόκκινου στρατού μπροστά στην κομματική ηγεσία.
Το πως ξεκίνησε το Πολυτεχνείο του ΄73 και τα όσα διαδραματίσθηκαν εκεί μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά σε προθέσεις και αντιλήψεις απο τα δρώμενα διαμόρφωσης του πιό δημοφιλή μύθου εδώ και 35 χρόνια, αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα το γεγονός ότι το Πολυτεχνείο είναι αυτό που τελικά έγινε κι όχι αυτό που αποτυπώθηκε στην εξέγερση.

Συνηθίζεται επίσης όταν αναφερόμαστε σε παρόμοιες μεταλλάξεις, λόγω αφέλειας ή πονηριάς να τις αποδίδουμε σχεδόν αποκλειστικά σε καθεστωτικές παρεμβάσεις, σε συνδυασμό με ολόκληρες γενιές που εξαργύρωσαν επαίσχυντα την πολιτική τους δράση.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς για ποιό λόγο η μη καθεστωτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων των Οικολόγων- Εναλλακτικών το 1989 και του ΣΥΡΙΖΑ πριν ενάμιση μήνα δεν επιβράβευσαν ως όφειλαν τους Δημήτρη Παπαχρήστο και Μάκη Μπαλαούρα αντίστοιχα.
Η ευρεία αποδοχή των κοινωνικών κατασκευών βαρύνει εξίσου τόσο τους καθεστωτικούς όσο και τους πλήρεις... αθωότητος υπηκόους.

Το καραμανλικό οικονομικό πρόταγμα του 1974-80 με την ένταξη στην ΕΟΚ , το "κοινωνικό κράτος" του Πασόκ της δεκαετίας του ΄80, η παγκοσμιοποίηση, η ΟΝΕ, η Ευρωζώνη και οι... αναγκαίες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, αποτελούν μερικά απο τα βασικότερα σημεία της μεταπολιτευτικής ιστορίας που η κοινωνική συναίνεση ήταν και είναι κάτι παραπάνω απο αναγκαία. Ο περιφερόμενος θίασος της άμβλυνσης των ταξικών διαφορών στα πλαίσια ευρύτερων ομαδοποιήσεων είχε αποκτήσει ήδη απο το τέλος της δεκαετίας του ΄70 , τη γεμάτη απο συμβολισμούς και κατά το δοκούν επίκαιρα μηνύματα γιορτή του, η οποία φρόντιζε να αποτυπώνει με επάρκεια κάθε φορά τις "ιδιαιτερότητες" συγκρότησης του μύθου που περιελάμβανε ταχυδακτυλουργούς και κλόουν,σχοινοβάτες της ιστορίας, ήμερα και άγρια ζώα σε συντεταγμένες πορείες και διαδρομές εν μέσω σβηστών ή αναμμένων στεφανιών. Τα κατά καιρούς "ατυχήματα", προϊόν του υπερβάλλοντος ζήλου των θηριοδαμαστών, απλά κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού.

Η επέτειος σαν προνομιακό πεδίο εφαρμογών της κατακευασμένης συναίνεσης δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει όμως το είδος της συναίνεσης με τον κατακλυσμό και την ευρύτερη διάχυση της αισθητικής του περιβόητου μεσαίου χώρου, της αιθητικής δηλαδή των μμε που τον δημιούργησαν. Η προτεραιότητα της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης εμπεδώθηκε όλα τα τελευταία χρόνια σε ικανοποιητικό βαθμό, με αποκορύφωση τη χρέωση του περυσινού Δεκέμβρη για το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την αθώωση τραπεζών και γιγαντιαίων πολυκαταστημάτων.
Οι συνεργασίες σ΄αυτά τα πλαίσια είναι "θεμιτές" και λογικές και οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες για έναν υγιή ανταγωνισμό σε θέματα ασφάλειας και στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, όπου το βασικό ήταν να πειστεί η κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα της καταστολής κι έτσι η συνδρομή στα ΜΑΤ να πάψει να υφίσταται ως κλειστό επάγγελμα που αφορά μόνο το ΚΚΕ.


Η προτροπή να αποχωριστούν κάποιοι το μύθο μιας ταινίας που τα αλλεπάλληλα ριμέϊκ έχουν καταλήξει να τους χρησιμοποιούν αποκλειστικά ως πειραματόζωα των ειδικών εφέ έχει ακουστεί ξανά και παλιότερα, χωρίς να καταφέρει να είναι απόλυτα πειστική.
Σήμερα όμως είναι ίσως πιό επίκαιρη απο ποτέ σαν ουσιαστικό αντίδοτο στην περιχαράκωση και στα ολοκαυτώματα που ονειρεύονται όσοι επενδύουν σ΄αυτά τη μίζερη επιβίωση τους.






Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΣΙΓΑ ΤΑ ΑΥΓΑ


Ναι ξέρω αυτές είναι απαράδεκτες ενέργειες που θίγουν το δικαίωμα να έχει κανείς αντίθετη άποψη κλπ, δεν μπορώ όμως να πω ότι δεν χαίρομαι τόσο γιατί το "θύμα" της επίθεσης αντιπροσωπεύει ένα είδος...ροκ κι αριστερού λάϊφ στάΪλ που σιχαίνομαι περισσότερο απο το απροκάλυπτο των φλώρων που παρελαύνουν σε περιοδικά και τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά και γιατί προσπαθώντας εδώ και καιρό να διεκδικήσει μιά κάποια δημοσιότητα σε σχέση με την παρουσία της στο "άβατο" των Εξαρχείων μπουρδολογεί ασύστολα. Η όπου γάμος και χαρά κατά φαντασίαν νεοϋορκέζα συγγραφέας, μετά τις υπερβολές (!) που αφορούν τα όσα λέγονται και γράφονται για την ανεργία, ανακάλυψε τις αντίστοιχες υπερβολές για την αστυνόμευση.


Δεν ξέρω αν θα διατεθούν στην ελληνίδα Σάρα Τζέσικα Πάρκερ μερικοί αποφασισμένοι κι εκπαιδευμένοι άνδρες με φούξια στολές για να την προστατεύουν χωρίς προσβολή της ανεπτυγμένης αισθητικής της, το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει τον τρόπο να προκαλέσει θόρυβο σε σχέση με το γεγονός και θα βρεί σίγουρα πολλούς και πρόθυμους παπαρολόγους που θα προφητεύσουν μαύρες μέρες για την ελευθερία του λόγου και για αδίστακτους ιεροεξεταστές κουκουλοφόρους που θα καίνε τους συγγραφείς σε πλατείες, στην πυρά που άναψαν με ποτισμένα βενζίνη βιβλία. Η παπαρολογία άλλωστε έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες.


Με αφορμή το γνωστό επεισόδιο με τον Δημήτρη Παπαχρήστο άνοιξε ένας καινούριος κύκλος δημοσιότητας γύρω απο τα Εξάρχεια και την αστυνόμευση, με τους συνήθεις δημοσιογράφους κι αναλυτές, πολιτικούς, εγκληματολόγους και παροικούντες ή μη της Ιερουσαλήμ ή της Γάζας ανάλογα τις προτιμήσεις. Το τέρας της τηλεθέασης και της αναγνωσιμότητας, δεν έχει κρύψει την προτίμηση του για τη "ρέουσα" αδρεναλίνη είτε άμεσα ως επικαιρότητα, είτε έμμεσα ως κατασκευασμένη αναμονή. Στα πλαίσια αυτά, το δεύτερο μισό του Νοέμβρη αλλά και ο επερχόμενος Δεκέμβρης με την επέτειο του Γρηγορόπουλου, αποτελούν ιδανικό υλικό για τη δημιουργία σεναρίων με όλα τα είδη σεναριογράφων σε διαρκή έξαψη.
Εκτός της νεοϋορκέζας, εμβληματική θέση στους γκέστ του είδους, κατέχει ο... έκπτωτος εδώ και 25 χρόνια, πρώην λυσσασμένος της γνωστής πλατείας Παναγιώτης-Κάϊν, on line ασθενής στον καναπέ του πάντα πρόθυμου δόκτωρος Μάκη.

Απο τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και για περίπου δώδεκα χρόνια, παίχτηκε και χάθηκε το στοίχημα για το εάν ένα κομμάτι της νεολαίας με σημείο αναφοράς τα Εξάρχεια, μπορεί να μετεξελιχθεί σε μιά ουσιαστική κοινωνική και πολιτική εναλλακτική πρόταση.
Με άξονα τις καταλήψεις στέγης, μια διαφορετική πρακτική κι αισθητική εκφρασμένη μέσω εντύπων κι εκδηλώσεων και κυρίως μέσα απο τις εκφρασμένες διαθέσεις να ξεπεραστεί η διαρκής ανακύκλωση μιας προδιαγεγραμμένης μιζέριας.
Το στοίχημα εκείνο απαιτούσε την αποσύνδεση απο αγκυλώσεις και "δημοφιλείς" θεματικές
του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, σε συνδυασμό με την χωροταξική αποστασιοποίηση απο τη γνωστή πλατεία. Η αποτυχία του εγχειρήματος βαραίνει όσους το πλαισίωσαν και δεν κατάφεραν ν΄αλλάξουν τα δεδομένα. Ο χώρος των αντιεξουσιαστών συνέχισε έτσι να γράφει την ιστορία του αποκλειστικά μέσω... καταστολής, επιτροπών συμπαράστασης και ολοένα και μεγαλύτερης δόσης αυτισμού που τρέφεται με ...Πολυτεχνεία που απλά αλλάζουν στη χρονολογία και την έκταση του μπάχαλου.

Tα Εξάρχεια είναι πλέον ένας χώρος απόλυτα κενός σε συμβολισμούς και νοηματοδοτήσεις.
Το ζήτημα όμως της αστυνομοκρατίας με μπλέ ή φούξια στολές παραμένει πολύ σοβαρό για να αφεθεί στην παραφιλολογία κάθε πικραμένου trendy επώνυμου... ροκά.
Η αδιέξοδη βία για τη βία, των ενόπλων με τα καλασνίκωφ, οι κυνικές αναφορές για μιά κοινωνία που "δεν υπάρχουν αθώοι" κι άρα όλα επιτρέπονται με συνοπτικές διαδικασίες, έχει σαν χώρο επώασης την καθημερινότητα της παρέλασης των διμοιριών.
Η αριστερά συνηθίζει να μιλά εδώ και χρόνια για ομάδες σε διατεταγμένη υπηρεσία, όπως ακριβώς ταιριάζει στη διαχρονική μονολιθική της αντίληψη.
Παραγνωρίζει έτσι την "χρησιμότητα" του εθελοντισμού. Το κράτος δημιουργεί μεθοδικά, μιά γενιά εθισμένων στην προσωπική κόντρα με τα όργανα τάξης του, γνωρίζοντας εκ πείρας ότι ενα κομμάτι απο αυτή, θα επιχειρήσει να "κοινωνικοποιήσει" το απόλυτο no future και τον συνεχώς αυξανόμενο μηδενισμό της, προσφέροντας στην εξουσία τα αναγκαία άλλοθι και τις απαραίτητες συναινέσεις, για τη δημιουργία κοινωνιών φόβου και ασφυκτικής επιτήρησης.