Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

ΦΙΛΙΠ ΝΤΙΚ


Στις 16 Δεκεμβρίου του 1928 γεννήθηκε ο Φίλιπ Ντίκ, ένας απο τους σημαντικότερους και πιό διορατικούς συγγραφείς έπιστημονικής φαντασίας.
Ο Φίλιπ Ντίκ μέσα απο το έργο του, πέτυχε να αναβαθμίσει ποιοτικά το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, εστιάζοντας στη συγγραφή μιάς μελλοντολογικής θεματολογίας που απαλλαγμένη απο την αναπαραγωγή των θεαματικών κλισέ που τη χαρακτηρίζουν συνήθως, εστιάζει στον άνθρωπο και τις εσωτερικές του συγκρούσεις. Συγκρούσεις που εκφράζονται άμεσα κατά τη διάρκεια της φυσικής μας παρουσίας στα γεγονότα και έμμεσα (σαν διπλή προβολή) , μέσω των έντονα αυτονομημένων συμπεριφορών που αναπτύσσουν τα τεχνολογικά μας δημιουργήματα. Διάχυτες είναι σε ολόκληρο το έργο του, οι κοινωνικές και ψυχαναλυτικές θεωρίες που τον επηρρέασαν στη διάρκεια της ζωής του, αλλά και το διαρκές του φλέρτ με τις πιό σκοτεινές και γεμάτες ψευδαισθήσεις πλευρές μιάς ψυχοσύνθεσης που ακροβατούσε ανάμεσα στη λογική και τον παραλογισμό.


Όπως ακριβώς και στην κλασσική λογοτεχνία έτσι και στην επιστημονική φαντασία, το υποκείμενο, τα πρόσωπα και οι ήρωες κάθε μυθιστορήματος, παραμένουν προτεραιότητα του συγγραφέα σε σχέση με την "αντικειμενική" πραγματικότητα που ορίζει το περισσότερο ή λιγότερο έντονο φόντο όπου κινούνται γεγονότα και χαρακτήρες. Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη έγκειται στο είδος των συνειρμών που παράγουν για τον αναγνώστη.
Η επιστημονική φαντασία απελευθερωμένη απο περιορισμούς, παρουσιάζει μια εκδοχή ενός μελλοντικού κόσμου, που άσχετα με το αισθητικό αποτέλεσμα της περιγραφής, στερείται ως μελλοντικός τη στοιχειώδη οικειότητα που θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μαζί του.
Ο χρόνος κινείται με άλλες ταχύτητες, ο χώρος επαναπροσδιορίζεται συνεχώς και η ύπαρξη αντιθέσεων είναι εξαιρετικά έντονη.
Ξένο και οικείο, αποδεκτό και παρείσακτο, γήϊνο και εξωγήϊνο συγκροτούν συχνά οριακές αντιθέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι με άξονα αυτές τις αντιθέσεις, δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο της κυριαρχίας ενός υφέρποντος ρατσισμού.


Ο Φίλιπ Ντίκ όχι απλά αντιστέκεται στον πειρασμό να υποκύψει στον κατεστημένο λόγο των παραπάνω αντιθέσεων, αλλά δημιουργεί καινούρια δεδομένα αντίληψης αυτής της ριζικής ετερότητας με το "άλλο", το ξένο, το διαφορετικό. Η ρατσιστική αντίληψη της κατωτερότητας των άλλων βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διαδικασία απρόσωπης μαζοποίησης τους, στον αυθαίρετο ορισμό τους ως ομοιόμορφο σύνολο. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο στις αφηγήσεις της επιστημονικής φαντασίας, όπου ακόμα και μιά ανώτερη τεχνολογικά κοινωνία εξωγήϊνων όντων, παρουσιάζεται συνήθως έντονα ομοιογενής χωρίς περιθώρια σημαντικών διαφοροποιήσεων. Αντίθετα ο Ντίκ πλάθει έναν κόσμο όπου οι άλλοι, ακόμα και οι ρέπλικες και τα ανδροειδή παρουσιάζουν στοιχεία έντονης ατομικότητας.

Οι ήρωες του Φίλιπ Ντίκ είναι σχεδόν πάντα τρωτοί και καθημερινοί και οι προσπάθειες τους δεν έχουν ποτέ εξασφαλισμένη την επιτυχία. Ταυτισμένος με την παράδοση της κριτικής των ανθρώπινων τεχνολογικών επιτευγμάτων που δημιούργησαν τόσο η Μαίρη Σέλεϋ με τον Φρανκενστάϊν, όσο και οι Χ.Τζ.Γουέλς (Ο αόρατος άνθρωπος) και Ρ.Λ.Σήβενσον (Δρ. Τζέκυλ Μίστερ Χάϊντ), προεκτείνει τις απόψεις του σκεπτικισμού σε σχέση με τη διαρκή πρόοδο της τεχνολογίας και την πιθανή της εξέλιξη σε τεχνοφασισμό, δημιουργώντας σαφείς επιρροές στο έργο των μεταγενέστερων συγγραφέων του είδους (Έλλισον,Ζελάζνυ,Σπίνραντ,Λεγκέν)


Mερικές απο τις πιό ενδιαφέρουσες μεταφορές των έργων του στον κινηματογράφο είναι το Blade Runner του Ρίντλέϊ Σκότ, η Ολική επαναφορά του Πώλ Βερχόφεν, το Minority Report του Στήβεν Σπήλμπεργκ και η επιταγή του Τζόν Γού.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ του Φίλιπ Ντίκ και πολλά άλλα ενδιαφέροντα.




Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ


Πάγωμα μισθών και συντάξεων για τρία χρόνια ή περικοπή του επιδόματος αδείας και του δώρου του Πάσχα, δανεισμός με υψηλότερο επιτόκιο και "διαρθρωτικές" αλλαγές του είδους που επικροτεί η Ε.Ένωση ή χαμηλότεροι τόκοι με επιτήρηση της αναδιάρθρωσης απο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ένας στους τρείς κατοίκους της χώρας σύμφωνα με την MRB ανησυχεί για το ενδεχόμενο πτώχευσης, ποσοστό ιδιαίτερα μεγάλο όπως επεσήμαναν στα κανάλια οι έκπληκτοι (ως συνήθως) δημοσιογράφοι που εδώ και μήνες επενδύουν το χρόνο τους, στο συγκεκριμένο φοβικό κλίμα για την οικονομία.


Τα περί διαχειριστικών ευθυνών προηγούμενων κυβερνήσεων για τα μεγέθη της κρίσης στην ελληνική οικονομία μπορεί να είναι σωστά στη βάση τους, μεταθέτουν όμως το πρόβλημα επί της ουσίας, στο είδος της διαχείρισης που ασκείται και ποτέ στη δομή και τις κατευθύνσεις του διαχειριστικού μοντέλου. Ο αποτυχημένος τζόγος με τα δομημένα και τα τοξικά ομόλογα μπορεί να κατέστρεψε τα αποθεματικά των ταμείων, όμως αλλάζοντας τους τζογαδόρους και με τη συνδρομή των φορολογουμένων θα σωθεί η παρτίδα όπως και στους υπόλοιπους προβληματικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας.


Η περυσινή κρίση ήταν χωρίς αμφιβολία η απόλυτη χρεοκοπία των κεντρικών προταγμάτων του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτά εκφράστηκαν σταδιακά τα τελευταία τριάντα χρόνια και γνώρισαν την "αποθεωτική" τους κορύφωση με την παγκοσμιοποίηση.
Οι ανεπτυγμένες χώρες με την επιλογή να μεταφέρουν τις παραγωγικές τους μονάδες στις χώρες της Ασίας, άλλαξαν το κέντρο βάρους των οικονομικών δραστηριοτήτων.
Απο την πραγματική οικονομία παραγωγής υλικών αγαθών, μεταβήκαμε στην "άϋλη" οικονομία των τραπεζών και των χρηματιστηρίων.
Η Ελλάδα που δεν είχε ποτέ επί της ουσίας πραγματική οικονομία, γλέντησε αυτή την αλλαγή κέντρου βάρους όσο μπορούσε περισσότερο, στο επίπεδο των ελίτ της χώρας, αλλά και στο επίπεδο της γενικότερης κατανάλωσης. Η "ισχυρή Ελλάδα" του Σημίτη ως παράδεισος για κάθε είδους λαμόγια, προηγήθηκε της "αξιόπιστης Ελλάδας" του Καραμανλή.


Τώρα λοιπόν "μετά" την κρίση, όπως ήταν αναμενόμενο Ευρώπη και ΗΠΑ κάνουν πως δεν θυμούνται τις επιλογές τους, επανεξετάζουν τα περί άϋλης οικονομίας και πραγματικής χωρίς όμως να σκέφτονται σοβαρά να εγκαταλείψουν τη... μεταφυσική στα οικονομικά.
Για την ελληνική κοινωνία δεν το συζητάμε. Παρακολουθεί σχεδόν απαθής τις φαντασιακές
μάχες ανάμεσα σε ισχυρές και αξιόπιστες Ελλάδες που παρέδωσαν μαζί με την εξουσία οι κατά καιρούς διαχειριστές κι ετοιμάζεται για να αποδεχθεί τις πλέον αντιπροσωπευτικές ρυθμίσεις άϋλου οικονομικού προσανατολισμού που έγιναν ποτέ.

Η μεταφυσική και το εικονικό, θα θριαμβεύσουν απόλυτα στη χώρα του Χαρδαβέλα και του Λιακόπουλου με άϋλους μισθούς και συντάξεις.


Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ...


Το σκηνικό του Σαββατοκύριακου, με τις διμοιρίες μαζεμένες στο κέντρο της Αθήνας ήταν ιδανικό για επεισόδια στα γήπεδα, παρόλα αυτά μόνο στον αγώνα ΠΑΟ-Ατρόμητος στο ΟΑΚΑ οι βάζελοι επιχείρησαν στο ημίχρονο ένα "αναίτιο" ντου στα ΜΑΤ σύμφωνα με τα όσα μετέδωσαν τα...έκπληκτα μμε. Γενικά οι δημοσιογράφοι, κάποιες στιγμές δεν ξέρουν τίποτα όπως δεν ήξεραν το"Ρεσάλτο" στο Κερατσίνι και την κοινωνική του δράση σε τοπικό επίπεδο.


Αντίθετα με τον Μιχάλη Καλτέζα η δολοφονία του οποίου το 1985 προκάλεσε στη συνέχεια και για αρκετά χρόνια, πολλές "άγριες" νύχτες στην Αθήνα, οι νεκροί της πορείας για το Πολυτεχνείο του 1980 Κουμής-Κανελλοπούλου απλά κατά καιρούς μνημονεύτηκαν σε διάφορα κείμενα που αφορούσαν το γεγονός, ουδέποτε όμως υπήρξαν αφορμή αντεκδίκησης.
Η αθώωση του Μελίστα που πυροβόλησε τον Μ.Καλτέζα δεν οφείλεται ούτε στον Λυκουρέζο που τον υπεράσπισε, ούτε στις συνιστώσες της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά στους κοινωνικούς συσχετισμούς που επικρατούσαν το χρονικό διάστημα της τελεσιδικίας.



Το ίδιο προφανώς θα ισχύσει για τη δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου, επειδή τέτοιες δίκες ξεφεύγουν πάντα απο τις νομικές τους διαστάσεις και καθορίζονται απο τις κοινωνικές σχέσεις, όπως ακριβώς ισχύει και για το νόμο του πανεπιστημιακού ασύλου.
Οι πρώτες απόψεις για τη...χρησιμότητα του, εμφανίστηκαν πρίν κάποια χρόνια όχι εξαιτίας ταραχών που έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν τα τελευταία 35 χρόνια, αλλά τη χρονική στιγμή που άλλαξαν οριστικά οι συσχετισμοί στα πανεπιστήμια και οι φοιτητικές παρατάξεις που πρόσκεινται στα κόμματα της αριστεράς, παραχώρησαν οριστικά την πρωτοκαθεδρία στις κυβερνητικές ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ.


Τι σχέση έχουν όλες αυτές οι επισημάνσεις με τα όσα λέγονται και γράφονται εδώ και αρκετό καιρό με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες.
Ο Γρηγορόπουλος ανήκε στην κατηγορία εκείνη των εφήβων που απο τα προσωπικά τους βιώματα καταστολής σε μιά καθημερινότητα που περιλαμβάνει απο τον καφέ στα Εξάρχεια μέχρι τις ροκ συναυλίες και τα γήπεδα, επιλέγουν την κατά καιρούς αντιπαράθεση με τον άμεσο φορέα αυτής της κατασταλτικής λειτουργίας, την αστυνομία.
Αυτό το γεγονός φυσικά και δεν αποτελεί ελαφρυντικό για κανέναν ράμπο ειδικό φρουρό που πυροβολεί, όπως δεν θα αποτελούσε για κανέναν διαδηλωτή η χρήση πυροβόλου όπλου σε απάντηση των δακρυγόνων και των γκλόμπ απο τα ΜΑΤ.
Απόλυτα κατανοητή είναι φυσικά η στάση της οικογένειας του για ευνόητους λόγους.
Εκείνο που είναι επίσης κατανοητό αλλά σε καμμιά περίπτωση δικαιολογημένο, είναι η δημιουργία μιάς φιλολογίας συχνά αυθαίρετης και ενίοτε κακόγουστα μελό, σε σχέση με τα γεγονότα.


Για δημοσιογράφους, συνδικαλιστές κάθε είδους και την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης αναφοράς, η στάση τους είναι αναμενόμενη και στα όρια του αυτονόητου. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, ο περυσινός και φετινός Δεκέμβρης είναι ένα είδος αφετηρίας για να πούν τα "δικά τους", απο το ασφαλιστικό, τη φορολογία και το άφαντο γενικά λαϊκό κίνημα, μέχρι τις δραματουργικές κατασκευές και την κοινωνιολογία στο πόδι.
Παράλληλα οι βίαιες παράμετροι των γεγονότων, είναι μιά καλή δικαιολογία για ότι επακολουθήσει. Η κοινωνία διαρκούς επιτήρησης που οικοδομείται, φορτώνεται αποκλειστικά στα επεισόδια και όχι στις πανταχόθεν προβαλόμενες κραυγές περί εγκληματικότητας και λαθρομετανάστευσης, ενώ η μη συμμετοχή του κόσμου στις ανούσιες παρωδίες διαμαρτυρίας των συνδικάτων, δεν οφείλεται στο ξεπούλημα και την ανικανότητα των συνδικαλιστών, αλλά στον πετροπόλεμο τρείς φορές το χρόνο κλπ. Βραζιλία γίναμε απ΄τις ντρίμπλες.


Το ζήτημα είναι ότι και αυτοί που καλοπροαίρετα προβληματίζονται δημόσια με κάθε τρόπο και χωρίς το διαδίκτυο να αποτελεί εξαίρεση, αντιμετωπίζουν τα γεγονότα σαν να μην υπάρχουν στην πραγματικότητα. Για την ακρίβεια ενώ δεν αμφισβητούν ότι ένα κομμάτι της νεολαίας επιλέγει τη βίαιη αντιπαράθεση στα πλαίσια διαφόρων κινητοποιήσεων και έτσι συνδράμει στους "επαγγελματίες" του είδους, αντιμετωπίζουν περίπου σαν άρρωστους όσους
κινούνται με τους παραπάνω τρόπους.
Κάτι άλλο θέλουν να μας πουν συμπεραίνουν και μας το λένε έτσι, φταίει η οικογενειακή τους κατάσταση, η εκπαίδευση, η κακιά η ώρα, εμείς που δεν τους ακούμε.
Όντως δεν τους ακούνε και δεν πείθονται με τίποτα, ότι κάποιοι απο πολύ νωρίς νοιώθουν να πνίγονται όχι επειδή δεν έχουν τα χρήματα για να πιούν τον καφέ τους, αλλά γιατί δεν δέχονται πρίν ή μετά να περάσουν τον εξευτελισμό μιας εξακρίβωσης.
Αν αυτό φαίνεται υπερβολικό κι αδικαιολόγητο σε κάποιους για τη συσσώρευση επιθετικής διάθεσης, καλό είναι να γνωρίζουν ότι εξίσου υπερβολική φαίνεται η δική τους άνεση που τους επιτρέπει να χαζεύουν βιτρίνες στην Ακαδημίας σαν να μην τρέχει τίποτα, παρόλο που σκοντάφτουν στις ασπίδες μιάς ακροβολισμένης διμοιρίας.

Πρίν λίγα χρόνια παρακολουθώντας στο Πάντειο μια συζήτηση για την Αντίσταση, άκουσα έναν εισηγητή να λέει ότι η ροπή του Βελουχιώτη απο πολύ νωρίς στον κίνδυνο, ήταν ένα αποτέλεσμα που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στην απώλεια της σεξουαλικής του ικανότητας απο τα βασανιστήρια της ασφάλειας! Κάτι τέτοιο ο ίδιος εισηγητής, φυσικά πολύ πιό δύσκολα θα το υποστήριζε για τον Κωνσταντίνο Κανάρη ή κάποιον παρόμοιο.
Οι ψυχοκοινωνικές προσεγγίσεις είναι της μόδας, αυτό όμως δεν μας επιτρέπει δυό μέτρα και σταθμά ανάλογα με τη βαρύτητα προσώπων και γεγονότων.
Ουδείς διανοήθηκε να πεί ποτέ πως ο Κομνηνός στο Πολυτεχνείο του 73 ήταν σε μεταβατική ηλικία όταν σκοτώθηκε και ίσως βρέθηκε εκεί για άλλους λόγους. Oύτε κανείς αμφισβήτησε
ποτέ την ωριμότητα του δεξαεξάρη Χρόνη Μίσσιου, να έχει επιλογές που τον οδήγησαν στη λίστα μελλοθανάτων του εμφυλίου πολέμου.
Με τη βία σαν αντίδραση και τρόπο δράσης μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει όποιος θέλει, δεν μπορεί όμως ν΄αλλάζει τα κριτήρια "ωριμότητας" όπως τον βολεύει κάθε φορά.
Στην αντίθετη περίπτωση το καθημερινό συνάχι, αλλά και οι πανδημίες του Δεκέμβρη, θα γίνονται αντικείμενο παραφιλολογίας και σενάρια για σήριαλ μελό πρίν και κατά τη διάρκεια του δελτίου των οκτώ.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΜΕ...ΚΑΛΗ ΡΙΜΑ

1. ΣΎΝΘΗΜΑ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΙ Η ΓΡΙΠΗ ΔΕΝ ΖΥΓΩΝΕΙ...
2. ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟ.ΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΛΗΡΩΝΕΙ...
3. ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΩΝΕΙ...
4. Ο ΑΘΕΜΠΙΓΙΟ ΕΜΕΙΝΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ...
5. Η ΑΛΕΚΑ ΤΟΝ ΙΩΣΗΦ ΠΑΛΙ ΞΕΠΑΓΩΝΕΙ...
6. ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΛΟ ΜΟΝΟΙ...
7. ΠΕΡΥΣΙ ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΧΟΝΤΡΟ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ...
8. ΠΑΡΤΕ ΚΙ ΑΛΛΑ ΔΑΝΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΟΣ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ...
9. ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΔΕΝ ΚΛΕΙΔΩΝΕΙ...
10. ΝΟΜΑΡΧΗ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΖΟΡΟ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΟΛΟΙ ΚΛΩΝΟΙ...

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΟΧΙ ΑΛΛΟ...


μονάχα...



Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΟΤΑΝ Ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ


Σε δηλώσεις του που αφορούσαν πρόσωπα και καταστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Λεωνίδας Κύρκος παρά τις επιθετικές του διαθέσεις απέναντι στον Αλαβάνο, έδειξε κρυφό καμάρι για τον χαρακτηρισμό: Τειρεσίας της αριστεράς, αλλά και απροκάλυπτη διάθεση για μια μελλοντική συμπόρευση ανανεωτικών και ...αριστερού ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς να μπεί στον κόπο να μας πληροφορήσει τους λόγους για τους οποίους κρίνει μιά τέτοια συνεργασία ως επιβεβλημένη και θεμιτή, δήλωσε απλά ότι έχει μετανοιώσει πικρά για την παραπομπή του Α.Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Ο Κύρκος είναι όντως ένας Τειρεσίας της αριστεράς, με την έννοια ότι έχει διαχειριστεί μέσω μιάς ντεμοντέ πλέον λογοκοπίας αρκετά μπλόκ ακάλυπτων πολιτικών επιταγών.


Ο Κύρκος αν και έχει...αποσυρθεί, παραμένει αγαπημένος των μμε ίσως γιατί είναι ένας απο τους πρωτοπόρους του φαινομένου που η επιστήμη της πολιτικής επικοινωνίας ονομάζει "αισθητικοποίηση της πολιτικής". Η πατρότητα του όρου ανήκει στον εξαιρετικά διορατικό για το μελλοντικό ύφος και ήθος, Walter Benjamin.
Αλησμόνητη έχει μείνει στους παλαιότερους η παρέμβαση του Λεωνίδα για τον θάνατο του Ιταλού κομμουνιστή ηγέτη Μπερλινγκουέρ, όταν στην προεκλογική ομιλία στις ευρωεκλογές του 1984 τον "αποχαιρέτησε" με μια φυσαρμόνικα να παίζει το bandiera rossa.


Η αισθητικοποίηση της πολιτικής είναι φαινόμενο παράλληλης σημασίας, με τη μεγέθυνση του ρόλου των μμε στη διαμόρφωση των κοινωνικών ισορροπιών και προταγμάτων.
Για το λόγο αυτό ακολουθεί πιστά τους κανόνες που διέπουν τα Μέσα στους τρόπους που εφαρμόζεται κι αναπαράγεται το συγκεκριμένο επικοινωνιακό μοντέλο.
Οι διαχειριστές του συναισθήματος είναι συχνά ισχυρότεροι και πιό πειστικοί, απο τους αντίστοιχους της κλασσικής ειδησεογραφίας που έτσι κι αλλιως υποχωρεί σταδιακά.
Η προβολή και η κριτική επικεντρώνονται στα πρόσωπα και όχι στο σύνολο των λειτουργιών που επιχειρούν να συνθέσουν κοινωνικές ταυτότητες και στάσεις ζωής. Έτσι στιγματίζονται πολύ εύκολα σαν ένα είδος αυτοκάθαρσης οι προσωπικές επιλογές που "ξεφεύγουν" απο το μέτρο και παράλληλα αθωώνονται όλα όσα συνιστούν ένα ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη τους. Ακόμα και τα αμιγώς πολιτικά-κοινωνικά γεγονότα, αποκτούν μία έντονη προσωπική και ...συναισθηματική οπτική ξαναγράφοντας την ιστορία αποκλειστικά με τα παραπάνω μέτρα και σταθμά, ενώ οι ρόλοι ανάμεσα στην ενημέρωση και τη διασκέδαση γίνονται εντελώς δυσδιάκριτοι (infotainment το ονομάζει η κοινωνιολογία)


Κάπως έτσι ο μαίτρ των επιχορηγήσεων Π.Βούλγαρης, αναπλάθει "συναισθηματικά" τα γεγονότα του εμφυλίου με "ψυχή βαθιά" που άρεσε πάρα πολύ στην Παναγιωταρέα και τον Πρετεντέρη και διάφοροι φλώροι πνίγονται απο μελαγχολική διάθεση γιατί η Αθήνα και η καθημερινότητα μας δεν είναι τόσο lifestyle όσο θα επιθυμούσαν. Υπάρχουν πορείες στους δρόμους και διάφοροι που περιφέρονται με κάθε είδους αιτήματα, κακοποιώντας την αισθητική μας με τις κραυγές τους και τον εντελώς ξεπερασμένο dress code τους.


Σε μιά εβδομάδα κλείνει ένας χρόνος απο τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου κι αυτό είναι μιά ακόμα αφορμή για κάποιες σκέψεις.
Το συγκεκριμένο γεγονός και οι προεκτάσεις του, απετέλεσαν πέρυσι αντικείμενο ακραίας "αισθητικοποίησης" και όσον αφορά τον νεκρό και τους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά και σε σχέση με όσα ακολούθησαν σε κοινωνικό επίπεδο τη δολοφονία του.
Οι διαφορές και οι διακυμάνσεις των απόψεων είναι προφανώς υπαρκτές, το γεγονός όμως παραμένει πολιτικό και αφορά ζητήματα εξουσίας και κοινωνικών αντιστάσεων, μηχανισμών καταστολής, κινημάτων,δημοκρατικών ελευθεριών (εδώ προσθέτει κι αφαιρεί ο καθένας ότι θέλει) και των οριοθετήσεων που επιθυμούμε ως κοινωνία να υπάρχουν σε όλα αυτά.
Η αποκλειστικά συναισθηματική προσέγγιση με άξονα το νεαρό της ηλικίας ή τις εμμονές στο πόσο όμοιος με "όλα τα παιδιά" ήταν ο Γρηγορόπουλος, συνιστούν απαξίωση στις επιλογές του και την ικανότητα του να τις υποστηρίξει, είτε γιατί υπερτονίζεται η εφηβική του ιδιότητα που παραπέμπει σε μιά μεταβατική ηλικία που σύντομα θα "σοβαρευτεί", είτε γιατί η σπουδή να χαρακτηριστεί "φυσιολογικό παιδί" δεν μεγεθύνει την αδικία του εγκλήματος, απλά κατηγοριοποιεί αυθαίρετα τη νεολαία σε φυσιολογική και μη.


Η επιμονή στην ανάγνωση πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων στην πραγματική τους υπόσταση δεν αναιρεί τη σημασία τους, ούτε εμποδίζει το συναίσθημα.
Αντίθετα είναι σε θέση να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε ξανά την αξία του σκέφτομαι συλλογικά και ακυρώνω τα τεχνάσματα των διαχειριστών της επικοινωνίας.



Κι ένα τραγουδάκι που νομίζω ότι αν και παλιό, ταιριάζει πολύ στις μέρες μας.
Οι στίχοι εδώ.



Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

Ένας υπέροχος χρόνος με το ονοματεπώνυμο Sally Finkenstein






Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ-IMITATIONS


Mιά διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, από την ομάδα σύγχρονου χορού ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ στο θέατρο Ροές στο Γκάζι την οποία είδα πρίν δύο εβδομάδες και σκοπεύω να ξαναδώ. Η διάσταση επικοινωνίας με τα δρώμενα στη σκηνή και τους συντελεστές της παράστασης, είναι αρχικά αμήχανη αλλά παράλληλα απόλυτα αυθεντική και σαν τελική αίσθηση απελευθερωτική. Στερεοτυπικές οριοθετήσεις για το σώμα και την ψυχή που όσο κι αν αναιρούνται τυπικά μέσα απο θεωρίες ορθότητας, αποκτούν μιά εντελώς διαφορετική και ουσιαστική διάσταση μέσα απο τη διαδικασία της παράστασης.
Πολύ καλή δουλειά απο όλους τους συντελεστές και πραγματικά εξαιρετική η μουσική με τον Κώστα Λειβαδά στο πιάνο και τον Πάρη Περυσινάκη στην κρητική λύρα (μεγάλη μου αδυναμία εδώ και αρκετά χρόνια)



Το χοροθέατρο ΔΑΓΙΠΟΛΗ σας προσκαλεί στην παράσταση “IMITATIONS” στο θέατρο Ροές στο Γκάζι από 9/11/2009 και για όλες τις Δευτέρες και Τρίτες έως και τις 12/01/2010.

"Η διαρκής πάλη με τον εαυτό μας και τους άλλους, με τα σκοτεινά, τα ανεξιχνίαστα κομμάτια της ψυχής και του νου, με το θυμό, με το ηφαίστειο που κοχλάζει ...κάθε στιγμή μέσα μας. Η αναζήτηση της ταυτότητας μέσα απ’ το δικαίωμα της διαφοράς. Η συντροφικότητα και η επιθυμία για απελευθέρωση από τα στερεότυπα και τις αναπαραστάσεις τους στην καθημερινή ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Ένα παιχνίδι σύγκρουσης που καλεί τον θεατή να βγει απ’ την βολική θέση του απλού παρατηρητή και να δοκιμάσει τα όρια και τις αντοχές του.
Και περνά ξαφνικά απ’ το νου σα φωτιά που ξεπηδάει απ’ το κορμί, όλο εκείνο το ποτάμι που πίναμε, που μας έπινε, μας έσερνε, μας σκότωνε, μας εξουσίαζε.
Κάτι τεντώνεται στο νου μου. Κάτι άγριο σαν τρέλα και σαν αγάπη, οργιάζει στην ψυχή μου.
Τα μάτια μου βλέπουν βαθιά, πολύ βαθιά…..
Κι είναι όλα τα χρυσάνθεμα της ψυχής μου μεγάλα."

Γιώργος Χρηστάκης


ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ:

ΤΑΧΤΣΟΓΛΟΥ ΣΩΤΗΡΗΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΠΡΙΩΤΗΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗ, ΒΙΒΗ ΡΩΜΑΝΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΖΑΧΑΡΑ, ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΒΑΡΣΑΜΗ και ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ:

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ – ΔΑΓΙΠΟΛΗ

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ (Πιάνο) – ΠΑΡΙΣ ΠEΡYΣΙΝΑΚΗΣ(Λύρα)

ΦΩΤΙΣΜΟΙ:

ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΖΟΡΝΤΟΣ

Ευχαριστούμε τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΟΦΙΑΝΟ για την πολύτιμη βοήθειά του

Θέατρο Ροές: Ιάκχου 16, Γκάζι
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 – 3474312, 210 – 3479426
Ώρες παραστάσεων: Στις 21:00
Τιμή εισιτηρίου: 15 (φοιτητικό) και 18 (κανονικό) ευρώ
Για κρατήσεις θέσεων και πληροφορίες:
6981267097 και 6944447587




Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

ΠΡΙΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΗΡΘΕ Η ΛΟΓΟΚΡ...ΓΚΝΤΟΥΠ


Έχουμε και λέμε λοιπόν, μαζικές προσαγωγές για...χαρτογράφηση απο την ΕΛ.ΑΣ και δίωξη κατά των πρυτανικών αρχών του Πολυτεχνείου για "υπόθαλψη" του Indymedia!
Οι προσπάθειες φίμωσης στο διαδίκτυο δεν διστάζουν να ποινικοποιήσουν πανεπιστημιακούς επειδή αρνούνται να υποκύψουν στην υστερία μερίδας του τύπου και ακροδεξιών μπλόγκς.
Αυτή η ιστορία έχει ξεκινήσει εδώ και μερικούς μήνες και ήρθε η ώρα να δικαιώσει όσους την εμπνεύστηκαν και να δείξει παράλληλα τα όρια της πασοκικής ελευθερίας στην έκφραση.


Τα βασικά ζητήματα που προκύπτουν σε σχέση με το διαδίκτυο είναι δύο. Το πρώτο αφορά το προφανές περί ελευθερίας της έκφρασης που αναφέρθηκε παραπάνω.
Το δεύτερο αφορά τα κριτήρια συμμετοχής σε συλλογικά μπλόγκς, η ανυπαρξία των οποίων επιτρέπει σε μερικούς απο τους εμπνευστές της καταστολής στην έκφραση, να συνυπάρχουν με πολλούς σημαντικούς μπλόγκερς που εκτιμούμε και επισκεπτόμαστε.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΟΥ ΧΩΡΟΥ

Η αυριανή μέρα ορόσημο για την κατασκευή της εθνικής συναίνεσης πλησιάζει.
Πιθανότητα να πλησιάζει και η στιγμή που ο Παντελής Βούλγαρης θα αναλάβει να την αποτυπώσει κινηματογραφικά όπως της ταιριάζει.
Δύο αδέλφια, ο ένας στα κάγγελα ο άλλος στα τάνκς ή σε μεταγενέστερη εκδοχή, ο ένας στην "ουρά" της πορείας κι ο άλλος στην ομάδα Δ, ο παππούς με αγωνία στο σπίτι και η γιαγιά να πλέκει αλεξίσφαιρα γιλέκα. Να το δούμε κι αυτό να τελειώνουμε.
Αυτή η "ανιστόρητη ιεροσυλία", μας διδάσκει ότι καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας τους σαφείς ουσιαστικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα πραγματικά γεγονότα και τους επετειακούς εορτασμούς τους οι οποίοι συνιστουν σταδιακά και αθροιστικά στο χρόνο, ένα καινούριο γεγονός, εντελώς αυτονομημένο απο την ιστορική του μήτρα.
Με λίγα λόγια τα γεγονότα του ΄73 έχουν σχέση με τη διαδικασία των μεταπολιτευτικών εορτών που τα ακολούθησαν, όση σχέση έχει η Οκτωβριανή επανάσταση με τις μετέπειτα παρελάσεις του ιμπεριαλιστικού κόκκινου στρατού μπροστά στην κομματική ηγεσία.
Το πως ξεκίνησε το Πολυτεχνείο του ΄73 και τα όσα διαδραματίσθηκαν εκεί μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά σε προθέσεις και αντιλήψεις απο τα δρώμενα διαμόρφωσης του πιό δημοφιλή μύθου εδώ και 35 χρόνια, αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα το γεγονός ότι το Πολυτεχνείο είναι αυτό που τελικά έγινε κι όχι αυτό που αποτυπώθηκε στην εξέγερση.

Συνηθίζεται επίσης όταν αναφερόμαστε σε παρόμοιες μεταλλάξεις, λόγω αφέλειας ή πονηριάς να τις αποδίδουμε σχεδόν αποκλειστικά σε καθεστωτικές παρεμβάσεις, σε συνδυασμό με ολόκληρες γενιές που εξαργύρωσαν επαίσχυντα την πολιτική τους δράση.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς για ποιό λόγο η μη καθεστωτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων των Οικολόγων- Εναλλακτικών το 1989 και του ΣΥΡΙΖΑ πριν ενάμιση μήνα δεν επιβράβευσαν ως όφειλαν τους Δημήτρη Παπαχρήστο και Μάκη Μπαλαούρα αντίστοιχα.
Η ευρεία αποδοχή των κοινωνικών κατασκευών βαρύνει εξίσου τόσο τους καθεστωτικούς όσο και τους πλήρεις... αθωότητος υπηκόους.

Το καραμανλικό οικονομικό πρόταγμα του 1974-80 με την ένταξη στην ΕΟΚ , το "κοινωνικό κράτος" του Πασόκ της δεκαετίας του ΄80, η παγκοσμιοποίηση, η ΟΝΕ, η Ευρωζώνη και οι... αναγκαίες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, αποτελούν μερικά απο τα βασικότερα σημεία της μεταπολιτευτικής ιστορίας που η κοινωνική συναίνεση ήταν και είναι κάτι παραπάνω απο αναγκαία. Ο περιφερόμενος θίασος της άμβλυνσης των ταξικών διαφορών στα πλαίσια ευρύτερων ομαδοποιήσεων είχε αποκτήσει ήδη απο το τέλος της δεκαετίας του ΄70 , τη γεμάτη απο συμβολισμούς και κατά το δοκούν επίκαιρα μηνύματα γιορτή του, η οποία φρόντιζε να αποτυπώνει με επάρκεια κάθε φορά τις "ιδιαιτερότητες" συγκρότησης του μύθου που περιελάμβανε ταχυδακτυλουργούς και κλόουν,σχοινοβάτες της ιστορίας, ήμερα και άγρια ζώα σε συντεταγμένες πορείες και διαδρομές εν μέσω σβηστών ή αναμμένων στεφανιών. Τα κατά καιρούς "ατυχήματα", προϊόν του υπερβάλλοντος ζήλου των θηριοδαμαστών, απλά κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού.

Η επέτειος σαν προνομιακό πεδίο εφαρμογών της κατακευασμένης συναίνεσης δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει όμως το είδος της συναίνεσης με τον κατακλυσμό και την ευρύτερη διάχυση της αισθητικής του περιβόητου μεσαίου χώρου, της αιθητικής δηλαδή των μμε που τον δημιούργησαν. Η προτεραιότητα της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης εμπεδώθηκε όλα τα τελευταία χρόνια σε ικανοποιητικό βαθμό, με αποκορύφωση τη χρέωση του περυσινού Δεκέμβρη για το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την αθώωση τραπεζών και γιγαντιαίων πολυκαταστημάτων.
Οι συνεργασίες σ΄αυτά τα πλαίσια είναι "θεμιτές" και λογικές και οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες για έναν υγιή ανταγωνισμό σε θέματα ασφάλειας και στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, όπου το βασικό ήταν να πειστεί η κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα της καταστολής κι έτσι η συνδρομή στα ΜΑΤ να πάψει να υφίσταται ως κλειστό επάγγελμα που αφορά μόνο το ΚΚΕ.


Η προτροπή να αποχωριστούν κάποιοι το μύθο μιας ταινίας που τα αλλεπάλληλα ριμέϊκ έχουν καταλήξει να τους χρησιμοποιούν αποκλειστικά ως πειραματόζωα των ειδικών εφέ έχει ακουστεί ξανά και παλιότερα, χωρίς να καταφέρει να είναι απόλυτα πειστική.
Σήμερα όμως είναι ίσως πιό επίκαιρη απο ποτέ σαν ουσιαστικό αντίδοτο στην περιχαράκωση και στα ολοκαυτώματα που ονειρεύονται όσοι επενδύουν σ΄αυτά τη μίζερη επιβίωση τους.






Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

ΣΙΓΑ ΤΑ ΑΥΓΑ


Ναι ξέρω αυτές είναι απαράδεκτες ενέργειες που θίγουν το δικαίωμα να έχει κανείς αντίθετη άποψη κλπ, δεν μπορώ όμως να πω ότι δεν χαίρομαι τόσο γιατί το "θύμα" της επίθεσης αντιπροσωπεύει ένα είδος...ροκ κι αριστερού λάϊφ στάΪλ που σιχαίνομαι περισσότερο απο το απροκάλυπτο των φλώρων που παρελαύνουν σε περιοδικά και τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά και γιατί προσπαθώντας εδώ και καιρό να διεκδικήσει μιά κάποια δημοσιότητα σε σχέση με την παρουσία της στο "άβατο" των Εξαρχείων μπουρδολογεί ασύστολα. Η όπου γάμος και χαρά κατά φαντασίαν νεοϋορκέζα συγγραφέας, μετά τις υπερβολές (!) που αφορούν τα όσα λέγονται και γράφονται για την ανεργία, ανακάλυψε τις αντίστοιχες υπερβολές για την αστυνόμευση.


Δεν ξέρω αν θα διατεθούν στην ελληνίδα Σάρα Τζέσικα Πάρκερ μερικοί αποφασισμένοι κι εκπαιδευμένοι άνδρες με φούξια στολές για να την προστατεύουν χωρίς προσβολή της ανεπτυγμένης αισθητικής της, το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει τον τρόπο να προκαλέσει θόρυβο σε σχέση με το γεγονός και θα βρεί σίγουρα πολλούς και πρόθυμους παπαρολόγους που θα προφητεύσουν μαύρες μέρες για την ελευθερία του λόγου και για αδίστακτους ιεροεξεταστές κουκουλοφόρους που θα καίνε τους συγγραφείς σε πλατείες, στην πυρά που άναψαν με ποτισμένα βενζίνη βιβλία. Η παπαρολογία άλλωστε έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες.


Με αφορμή το γνωστό επεισόδιο με τον Δημήτρη Παπαχρήστο άνοιξε ένας καινούριος κύκλος δημοσιότητας γύρω απο τα Εξάρχεια και την αστυνόμευση, με τους συνήθεις δημοσιογράφους κι αναλυτές, πολιτικούς, εγκληματολόγους και παροικούντες ή μη της Ιερουσαλήμ ή της Γάζας ανάλογα τις προτιμήσεις. Το τέρας της τηλεθέασης και της αναγνωσιμότητας, δεν έχει κρύψει την προτίμηση του για τη "ρέουσα" αδρεναλίνη είτε άμεσα ως επικαιρότητα, είτε έμμεσα ως κατασκευασμένη αναμονή. Στα πλαίσια αυτά, το δεύτερο μισό του Νοέμβρη αλλά και ο επερχόμενος Δεκέμβρης με την επέτειο του Γρηγορόπουλου, αποτελούν ιδανικό υλικό για τη δημιουργία σεναρίων με όλα τα είδη σεναριογράφων σε διαρκή έξαψη.
Εκτός της νεοϋορκέζας, εμβληματική θέση στους γκέστ του είδους, κατέχει ο... έκπτωτος εδώ και 25 χρόνια, πρώην λυσσασμένος της γνωστής πλατείας Παναγιώτης-Κάϊν, on line ασθενής στον καναπέ του πάντα πρόθυμου δόκτωρος Μάκη.

Απο τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και για περίπου δώδεκα χρόνια, παίχτηκε και χάθηκε το στοίχημα για το εάν ένα κομμάτι της νεολαίας με σημείο αναφοράς τα Εξάρχεια, μπορεί να μετεξελιχθεί σε μιά ουσιαστική κοινωνική και πολιτική εναλλακτική πρόταση.
Με άξονα τις καταλήψεις στέγης, μια διαφορετική πρακτική κι αισθητική εκφρασμένη μέσω εντύπων κι εκδηλώσεων και κυρίως μέσα απο τις εκφρασμένες διαθέσεις να ξεπεραστεί η διαρκής ανακύκλωση μιας προδιαγεγραμμένης μιζέριας.
Το στοίχημα εκείνο απαιτούσε την αποσύνδεση απο αγκυλώσεις και "δημοφιλείς" θεματικές
του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, σε συνδυασμό με την χωροταξική αποστασιοποίηση απο τη γνωστή πλατεία. Η αποτυχία του εγχειρήματος βαραίνει όσους το πλαισίωσαν και δεν κατάφεραν ν΄αλλάξουν τα δεδομένα. Ο χώρος των αντιεξουσιαστών συνέχισε έτσι να γράφει την ιστορία του αποκλειστικά μέσω... καταστολής, επιτροπών συμπαράστασης και ολοένα και μεγαλύτερης δόσης αυτισμού που τρέφεται με ...Πολυτεχνεία που απλά αλλάζουν στη χρονολογία και την έκταση του μπάχαλου.

Tα Εξάρχεια είναι πλέον ένας χώρος απόλυτα κενός σε συμβολισμούς και νοηματοδοτήσεις.
Το ζήτημα όμως της αστυνομοκρατίας με μπλέ ή φούξια στολές παραμένει πολύ σοβαρό για να αφεθεί στην παραφιλολογία κάθε πικραμένου trendy επώνυμου... ροκά.
Η αδιέξοδη βία για τη βία, των ενόπλων με τα καλασνίκωφ, οι κυνικές αναφορές για μιά κοινωνία που "δεν υπάρχουν αθώοι" κι άρα όλα επιτρέπονται με συνοπτικές διαδικασίες, έχει σαν χώρο επώασης την καθημερινότητα της παρέλασης των διμοιριών.
Η αριστερά συνηθίζει να μιλά εδώ και χρόνια για ομάδες σε διατεταγμένη υπηρεσία, όπως ακριβώς ταιριάζει στη διαχρονική μονολιθική της αντίληψη.
Παραγνωρίζει έτσι την "χρησιμότητα" του εθελοντισμού. Το κράτος δημιουργεί μεθοδικά, μιά γενιά εθισμένων στην προσωπική κόντρα με τα όργανα τάξης του, γνωρίζοντας εκ πείρας ότι ενα κομμάτι απο αυτή, θα επιχειρήσει να "κοινωνικοποιήσει" το απόλυτο no future και τον συνεχώς αυξανόμενο μηδενισμό της, προσφέροντας στην εξουσία τα αναγκαία άλλοθι και τις απαραίτητες συναινέσεις, για τη δημιουργία κοινωνιών φόβου και ασφυκτικής επιτήρησης.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

RESPECT TO BELA LUGOSI


Ο ηθοποιός Bela Lugosi (20/10/1882-16/08/1956) γεννήθηκε στην πόλη των Καρπαθίων Λούγκος και ήταν Ούγγρος στην καταγωγή. Η ερμηνευτική του διαδρομή ξεκίνησε απο την Ουγγαρία, συνεχίστηκε στη Γερμανία και κατέληξε στις ΗΠΑ.
Αρχικά αποδίδει σαιξπηρικούς ρόλους στο θέατρο, στη συνέχεια όμως και μετά απο τη μετανάστευση του στην Αμερική, μεταπηδά στον κινηματογράφο όπου και καθιερώνεται σε ρόλους ταινιών τρόμου. Μαζί με τον πρώτο διδάξαντα Λόν Τσάνεϊ και τον Μπόρις Καρλόφ κυριαρχούν στο συγκεκριμένο είδος φίλμ τα πρώτα 50 χρόνια του εικοστού αιώνα, μέχρι την εμφάνιση του τρισμέγιστου Κρίστοφερ Λη.
Ο Bela πεθαίνει το 1956 και κηδεύεται φορώντας (τι άλλο..) τη μπέρτα του Δράκουλα.

Ο Δράκουλας του Τόντ Μπράουνιγκ με τον Lugosi πρωταγωνιστή, η "Μούμια" με τον Μπ.Καρλόφ και σκηνοθέτη τον Κάρλ Φρόιντ αποτελούν αριστουργήματα της ατμόσφαιρας που πλάθουν οι επιδέξιες φωτοσκιάσεις, ενώ η ουγγρική προφορά του Bela δένει απόλυτα με το σκηνικό υπαινικτικού τρόμου, αλλά και το διαχρονικό δράμα του τέρατος που βρίσκεται αντιμέτωπο με τη σκληρή μοίρα του. Μιά μοίρα που τελικά κυριαρχεί τραγικά στα όποια ίχνη συναισθημάτων έχουν απομείνει ακόμα μέσα του. Υπάρχουν όρια που όταν τα περάσουμε η επιστροφή φαντάζει εντελώς αδύνατη και η αίσθηση μιάς παράξενης οικειότητας με το τέρας όσο διαρκεί το φίλμ, δεν παρά ένα γοητευτικό παιχνίδι με το ασυνείδητο.
Το ημίφως και οι σκιές βοηθούσαν πάντα αυτό το εσωτερικό βλέμμα, που σήμερα θολώνει απο τη λάμψη και την ταχύτητα των ειδικών εφέ.





Φιλμογραφία του Bela Lugosi και άλλα πολλά εδώ.























Στη συνέχεια ο δάσκαλος Ζακ Τουρνέρ













Και ο τρισμέγιστος Σάρουμαν








Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

ΜΙΣΕΛ ΦΟΥΚΩ


Το μέλλον είναι ο τρόπος με τον οποίο μετατρέπουμε ένα κίνημα, μια αμφιβολία, σε αλήθεια. Αν θέλουμε να γίνουμε κύριοι του μέλλοντός μας, πρέπει να θέσουμε την ερώτηση του σήμερα.
Ο Μισέλ Φουκώ (15/10/1926-25/06/1984) ήταν ένας απο τους σημαντικότερους φιλόσοφους του εικοστού αιώνα, ο στοχαστής που διατάραξε τις λέξεις για να διαταράξει τα πράγματα όπως εύστοχα είχε σχολιάσει μετά το θάνατο του η Λιμπερασιόν.
Ο Φουκώ με σπουδές στη φιλοσοφία και την ψυχολογία, είχε αξιόλογο διδακτικό έργο σε αρκετά πανεπιστήμια της Γαλλίας, ενώ δίδαξε επίσης φιλοσοφία, ψυχολογία και γαλλική κουλτούρα στο Αμβούργο, την Ουψάλα και τη Βαρσοβία.

Η άσκηση της εξουσίας σε μοριακό επίπεδο, με μια σειρά απο άμεσες και έμμεσες προεκτάσεις στην καθημερινότητα μας, η εξουσία ως περιβάλλον που περιλαμβάνει τυπικές και άτυπες θεσμίσεις οι οποίες ορίζουν μεγάλο μέρος της αναπαραγωγής και διαιώνισης της, η σχέση της με τη σεξουαλικότητα, τη γνώση και το σωφρονιστικό σύστημα, όλα αυτά συνθέτουν το μεγαλύτερο μέρος της θεματολογίας του Φουκώ.
Ο Φουκώ αναλύει τα κοινωνικά φαινόμενα με άξονα την ιστορικότητα τους, θέτει τις βάσεις για να μπορέσουν οι μελλοντικές κοινωνικές θεωρίες, να αποχαιρετήσουν τις μηχανιστικές αντιλήψεις για την επάρκεια επαναστατικών ανατροπών που βασίζονται μονοδιάστα στην κατάληψη της εξουσίας και των μέσων παραγωγής.
Ο εκφυλισμός των επαναστατικών καθεστώτων σε καταπιεστικά, αλλά και η σημερινή πολυπλοκότητα αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων και προταγμάτων, μέσω ενός πλήθους επικοινωνιακών, πολιτικών και πολιτιστικών κατασκευών, δικαιώνει τις αντιλήψεις που εξέφρασε μέσα απο το έργο του.




Οι απεικονίσεις του Φουκώ για την ιστορική εξέλιξη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και της σχέσης της με τις αντίστοιχες κοινωνικές εξελίξεις κάθε ιστορικής περιόδου, είναι σχεδόν αξεπέραστες για τη διορατικότητα τους. Εξερευνώντας την αλήθεια των πραγμάτων πίσω απο το "προφανές" και το φαινομενικό, ο Φουκώ αναπόφευκτα ξεχώρισε το έργο του ζωγράφου Ρενέ Μαγκρίτ για το πλήθος των συμβολισμών του, που επιτρέπουν σε κάθε βλέμμα διαφορετικές αναγνώσεις.


EΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Οι λέξεις και τα πράγματα
Τι είναι διαφωτισμός;
Ψυχική αρρώστια και ψυχολογία
Για τη λαϊκή δικαιοσύνη και τα δικαστήρια
Αυτό δεν είναι πίπα
Ο στοχασμός του έξω
Η αρχαιολογία της γνώσης
Η μικροφυσική της εξουσίας
Εξουσία, γνώση και ηθική
Ο μεγάλος εγκλεισμός
Επιτήρηση και τιμωρία
Η ιστορία της τρέλας
Η τάξη του λόγου
Για την υπεράσπιση της κοινωνίας
Η ιστορία της σεξουαλικότητας
Εγώ ο Πιέρ Ριβέρ