ΕΥΧΕΣ. . .

Τελικά είναι πολύ δύσκολο όσο πλησιάζουν οι μέρες, να αντισταθεί κάποιος στη ξεχωριστή τους ιδιαιτερότητα και να μην παρασυρθεί από μιά γιορτινή ατμόσφαιρα, γεμάτη από τις πιό γλυκές ελπίδες που δια μαγείας αποφορτίζουν τις διαθέσεις.
Το όνειρο και η φαντασία συνδέουν με ένα παλιό, αλλά πάντα όμορφο τραγούδι, το εικονικό με το πραγματικό, το τώρα με τις μελλοντικές προσδοκίες.

Πραγματικά τυχεροί, όσοι επιλέξουν μιά μικρή υπέρβαση σε σχέση με την καθημερινότητα της πόλης, με τις καλύτερες ευχές μου να συνοδεύουν αυτή την απόδραση.

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Όσο περνούν οι μέρες τα μμε εγκαταλείπουν τα προσχήματα και τους διαχωρισμούς που τα ίδια κατασκεύασαν προσπαθώντας να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή.
Οι αναφορές και η επαγγελματική συγκίνηση των δημοσιογράφων, για το κομμάτι εκείνο της νεολαίας που διαδηλώνει...ειρηνικά, εξακολουθούν να υπάρχουν αντιστικτικά με τις βίαιες αντιδράσεις των πρώτων ημερών, όλα δείχνουν όμως ότι πλησιάζει η ώρα που άπαντες και ανεξάρτητα από τις επιλογές τους, θα ανακληθούν οριστικά στην τάξη.
Ειδικά όταν επιλέγουν πρακτικές ενοχλητικές, αφενός εξαιτίας της αποτελεσματικότητας τους και αφετέρου επειδή παραβιάζουν, την ιερή παντοδυναμία των Μέσων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χθεσινή ολιγόλεπτη κατάληψη στο στούντιο των ειδήσεων της ΕΡΤ την ώρα του μεσημβρινού δελτίου.
Το γεγονός προβλήθηκε εντελώς μονόπλευρα από τα ηλεκτρονικά μμε, ενώ οι θέσεις και το κείμενο των καταληψιών μόνο σε κάποιες εφημερίδες δημοσιεύτηκε.
Αντίθετα προβλήθηκαν εκτενώς, τόσο οι δηλώσεις του διευθυντή του κρατικού καναλιού, όσο και οι απερίγραπτης χυδαιότητας κομματικές ανακοινώσεις.


Κυβέρνηση, Πασόκ και Καρατζαφέρηδες μίλησαν για κατάλυση της δημοκρατίας, διάλυση και αυθαιρεσία, μόνο ο Σύριζα δεν καταδίκασε το γεγονός, ενώ το ΚΚΕ έδωσε πάλι δείγματα της αθεράπευτης βλακείας που το συνοδεύει, συμπληρωματικά με τις φιλοκατασταλτικές του θέσεις που τόσο επαινέθηκαν τελευταία από τα παπαγαλάκια της εξουσίας.
Οι μαθητές και οι φοιτητές οφείλουν να διαδηλώνουν ειρηνικά και μετά τον παραδοσιακό από τα ΜΑΤ ψεκασμό και τις διευκρινήσεις ότι καταδικάζουν τη βία, να επιστρέφουν ήσυχα στο σπίτι τους, μέχρι οι κάθε είδους αναλυτές ν΄αποφασίσουν ότι είναι καιρός να τελειώσει κι αυτή η μορφή διαμαρτυρίας, τρίγωνα κάλαντα κλπ.

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές θα ανασυρθούν τα συνήθη ρεπορτάζ περί έξαρσης των κλοπών και της εγκληματικότητας, τα οποία θα υπενθυμίσουν τη... χρησιμότητα των μπάτσων.
Ήδη τα παιδιά αυτά, τα προερχόμενα από το λαό, ζούνε δύσκολες μέρες.

Οι αδίστακτες ορδές των εφήβων που κατεβαίνουν στους δρόμους απειλούν με μόνιμες βλάβες τα μάτια των φρουρών της τάξης, εξαιτίας του υπερσύγχρονου εξοπλισμού που στρέφουν εναντίον τους ( xρήση επικίνδυνων φακών λέιζερ όπως γράφτηκε στις εφημερίδες) με σκοπό να τους παγιδεύσουν σε μελλοντικούς εξοστρακισμούς.

Πότε επιτέλους θα λήξει όλη αυτή η επώδυνη για τον τόπο παρεξήγηση.
Ελπίζω ποτέ.

ΜΗ ΜΕ ΧΑΪΔΕΥΕΤΕ ΣΤ΄ΑΥΤΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΣΟΥΝ

Ευτυχώς η Αλέκα έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ο σκληρός πυρήνας του σταλινισμού ο οποίος από το τη μεταπολίτευση του 74΄ εναγκαλίζεται με αξιοθαύμαστη συνέπεια με την εξουσία δρώντας ως συμπλήρωμα της κρατικής καταστολής, κέρδισε πάλι επάξια τα εύσημα για τη διαχρονική του αξιοπιστία. Τι κι αν δεν έχει πλέον την αλλοτινή αίγλη των ΚΝΑΤ, μικρό το κακό. Το χρέος του μιά φορά θα το κάνει, έστω σε επικοινωνιακό επίπεδο.



Στο μεταξύ τα μμε συναγωνίζονται σε αναλύσεις που για πολλοστή φορά προσβάλουν την κοινή νοημοσύνη, χρησιμοποιώντας γνωστές και δοκιμασμένες συνταγές.
Οι εξαιρέσεις ελάχιστες αλλά σημαντικές. Όπως το άρθρο του Ανδρέα Ρουμελιώτη το οποίο αναδεικνύει τα αυτονόητα, τα οποία κάποιοι επιμένουν να "αγνοούν".


Στην προηγούμενη μεγάλη εξέγερση με λαϊκό έρεισμα (10 και 11 Γενάρη 1991) με αφορμή τη δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, ένας μεγάλος αριθμός από τις δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών είχε επιλέξει τη σύγκρουση. Παρόλο που το μέτωπο των επεισοδίων ήταν τεράστιο και λογικά αδύνατο να καλυφθεί από μερικές εκατοντάδες, το σενάριο περί κάποιων λιγοστών "επαγγελματιών" ήταν το κυρίαρχο στα media.
Ακριβώς με τους ίδιους όρους και διαχωρισμούς, περί αγνών διαδηλωτών και ασύδοτων ταραξιών με υπεράνθρωπες ιδιότητες. Κάτω από το βάρος μιας γενικευμένης συγκινησιακά φόρτισης τα μμε συνηθίζουν να αποκρύπτουν την πραγματικότητα, αφενός για να μη θίξουν ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας στρέφοντας το εναντίον τους και αφετέρου για να του αφήσουν μιά πόρτα ορθάνοιχτη, για μιά πιθανή επαναφορά στη νομιμότητα.
Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι σε αντιπαραθέσεις τέτοιου εύρους και επιπέδου, οι ομάδες των αντιεξουσιαστών συνήθως ξεπερνιούνται από τις εξελίξεις.
Αυτό άλλωστε συμβαίνει και σε πολύ μικρότερης εμβέλειας γεγονότα, όπως οι πορείες του Πολυτεχνείου, όπου ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των παραπάνω ομάδων τις θεωρεί ένα είδος στημένης τράπουλας προς όφελος των δυνάμεων καταστολής, κάθε χρόνο υπάρχουν μερικές χιλιάδες πιτσιρίκια έτοιμα για σύγκρουση.


Με λίγα λόγια το κομμάτι των ειρηνικών μαθητών διαδηλωτών που παρελαύνει αυτές τις μέρες στα κανάλια, είναι προφανώς υπαρκτό και πλειοψηφικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα πολύ σημαντικό ποσοστό που επιλέγει άλλου τύπου δράσεις.
Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τα ΜΑΤ, αλλά όχι για απροθυμία στην καταστολή.
Οι όποιοι δισταγμοί τους είναι πολύ περισσότερο προιόν αδυναμίας ελέγχου της κατάστασης παρά αποτέλεσμα κάποιων εντολών.


Φυσικά οι αντιεξουσιαστές παίρνουν μέρος στις συγκρούσεις, ίσως να θέλουν να ορίσουν και τις διακυμάνσεις τους όσο γίνεται περισσότερο. Ευσεβείς ή ασεβείς πόθοι, αυτό είναι όλο.
Τίποτα παραπάνω από συνύπαρξη με τους πολλούς, άντε το πολύ και λίγη τεχνογνωσία.

Για όποιον θέλει να δεί ολόκληρη την αλήθεια, ένα σημαντικό μέρος από μιά νεολαία που στο σύνολο της βιώνει όλο και μεγαλύτερα αδιέξοδα, αντιδρά βίαια, ανορθολογικά βίαια όποτε υπάρχει η ευκαιρία να το κάνει. Και δεν τρέφει κάποιο εξωπραγματικό σεβασμό για τους δασκάλους. Τους κάθε είδους δασκάλους.

Αντιλαμβάνεται τους κοινωνικούς όρους, σε σχέση με τις θετικές ή αρνητικές εξελίξεις που ανιχνεύει πάνω στην ατομικότητα που έχει διαμορφώσει.
Αυτή η κατ΄ευφημισμόν κοινωνικότητα, συνήθως επιστρέφει στα αδιέξοδα της, δεν "τονώνει" την αγορά, ούτε αποζημιώνεται.

ΟΤΑΝ ΔΕΙΣ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ...

ΑΠΛΑ ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ

THE NIGHTMARE BEFORE CHRISTMAS

Στα πλαίσια της μεταφοράς δυτικοευρωπαϊκών προτύπων, εδώ και χρόνια η Αθήνα αποκτά Χριστουγεννιάτικη όψη από τον Νοέμβρη, γεγονός που βοηθά βέβαια και την τόνωση της αγοραστικής κίνησης.
Δεν μπορώ να πώ ότι τρελαίνομαι για αυτή την ατμόσφαιρα. Εδώ και πολύ καιρό, η πιό αγαπημένη φράση που περιείχε τη λέξη Χριστούγεννα ήταν το αριστούργημα του κυρίου Τίμ Μπάρτον. Αυτή η επιμονή πιστεύω ότι δικαιώθηκε στο χρόνο και μάλιστα πρόσφατα πέρασε σε άλλη, ακόμα γοητευτικότερη διάσταση.

Ναι, είναι αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο από το να βρίσκεις τα πρόσωπα μιας αγαπημένης σου ταινίας, το δάσος είναι σκοτεινό για όποιον θέλει να το δεί μόνο έτσι και είναι εγκλωβισμένος σε στερεότυπα που αγνοούν, πως οι μαύρες νεραϊδες είναι ότι καλύτερο μπορείς να συναντήσεις.

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ

Η γενιά μου ήταν μιά αστραπή που πνίγηκε

Η βροντή της η γενιά μου καταδιώχτηκε
Σα ληστής σύρθηκε στο συρματόπλεγμα
Μοίρασε σαν αντίδωρο τη ζωή και το θάνατο
Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν πέθαιναν
Στα νοσοκομεία κραύγαζαν Έξαλλοι στα εκτελεστικά
Αποσπάσματα στα χέρια τους ήταν μαγνήτες
Τρώγαν πικρό ψωμί κάπνιζαν εφημερίδες
Ζητώντας ευλαβικά μιά θέση σ΄αυτή τη γη

Κλείτος Κύρου


Ο χρόνος σβήνει τα τελευταία σημάδια από τη γενιά που κάποτε αρνήθηκε να υπογράψει και έζησε από κοντά τους μετεμφυλιακούς παρθενώνες.
Τελευταίος χαιρετισμός μέσα στη βροχή, από τα συνθήματα μιάς πορείας που περνούσε εκεί κοντά και τους κρότους από τα δακρυγόνα.

ΗΡΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Οι πολιτικές ασφαλείας με βάση διακρατικές συμφωνίες και αντιτρομοκρατικούς νόμους, εδώ και πολλά χρόνια ταλαιπωρούν όσους ταξιδεύουν με εξονυχιστικούς και ενίοτε ιδιαίτερα προσβλητικούς για την προσωπικότητα τους ελέγχους. Οι ΗΠΑ και κάποια από τα κράτη της Ευρωπαϊκης Ένωσης, με το πρόσχημα της εφαρμογής όλων αυτών των παραπάνω πολιτικών έχουν δημιουργήσει μία ευρύτατη βάση προσωπικών δεδομένων, που οι αρμόδιες υπηρεσίες "επεξεργάζονται" κατά περίσταση.
Σχεδόν όλες οι χώρες του πλανήτη συμμετέχουν λίγο ή πολύ σ΄αυτές τις διαδικασίες, άλλοτε επίσημα κι άλλοτε με διαρροές μέσω υπηρεσιών για...ενδιαφέροντα πρόσωπα και γεγονότα.
Τι είναι ενδιαφέρον και επιλήψιμο για όλους αυτούς; Σχεδόν τα πάντα, σχεδόν όλοι όσοι δεν έχουν πάρει σαφή και απόλυτη θέση υπέρ των απόψεων τους.

Τελευταίο θύμα αυτής της υστερίας, ένας Έλληνας πανεπιστημιακός.

Είναι προφανές ότι κανένας πανεπιστημιακός, προσκεκλημένος σε συνέδριο, δεν αποτελεί κάποιο κίνδυνο για καμμιά χώρα και καμμιά πολιτική ασφαλείας. Οι επιφυλάξεις των αρχών για χορήγηση βίζας ή οι αναιρέσεις προηγούμενων συμπεριφορών τους, έχουν σκοπό να δείξουν στη κοινή γνώμη, ποιός αποφασίζει ακόμα και πέρα από κάθε λογική.
Επίδειξη δύναμης πάντα χρήσιμη για τους υπηκόους.

Καμμιά φορά βέβαια, κάποιοι προκείμενου να αποκτήσουν πρόσβαση σε περίοπτες θέσεις, απαλείφουν με ευκολία διάφορα ενοχλητικά κομμάτια από το παρελθόν τους. Όχι ότι έκαναν ποτέ και κάτι ιδιαίτερα άξιο λόγου, παρουσίασαν κάποια φοβερή αντικαθεστωτική δράση ή είχαν μιά ελάχιστη έστω συμμετοχή που να υπερβαίνει τη συζήτηση και την αρθρογραφία.
Η απάλειψη του παρελθόντος έχει απλά να κάνει με την απόκτηση ταυτότητας, ικανής να δημιουργήσει γέφυρες με χώρους, χωρίς τα βαρίδια παλαιότερων και ενοχλητικών απόψεων για κάποιους σημαίνοντες παράγοντες αυτών των χώρων.

Αυτές οι χρήσιμες για τη διευθέτηση μικροεμποδίων στην κοινωνική ανέλιξη κινήσεις, είναι απόλυτα επαρκείς και αποδοτικές, συνήθως για όσους έχουν ίδια μέτρα και σταθμά μ΄αυτούς που τις επιχειρούν. Γενικά κάποιοι πείθονται με τέτοιες στάσεις, κάποιοι αναθεματίζουν και κάποιοι άλλοι λόγω συγκεκριμένων αντανακλαστικών ασφαλείας παραμένουν καχύποπτοι εντελώς αδικαιολόγητα και χωρίς πραγματικό αντικείμενο.

Νομίζω ότι ξέφυγα από το θέμα ή μου ξέφυγε αυτό. Ίσως γιατί όλα όσα είπα είναι κοινότυπα και χιλιοειπωμένα. Προτείνω χαλάρωση με ένα εξίσου χιλιοειπωμένο τραγουδάκι.

ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ... ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ

Σε κάποια σινεμά της Αθήνας παίζεται η ταινία BOY A που αφορά την ουσιαστική καθήλωση στην παιδική τραυματική ηλικία, ενός νέου ανθρώπου μετά την αποφυλάκιση του.
Η πράξη που τον οδήγησε στη φυλακή, θα καθορίσει και την υπόλοιπη ζωή του.
Η κοινωνία σε τέτοιες περιπτώσεις με το παραμικρό ερέθισμα, ξεφεύγει από τη συνηθισμένη αμνησία της, αναιρεί και ακυρώνει την όποια επανένταξη, ακόμα και στην περίπτωση που ο κύκλος του σωφρονισμού έχει τυπικά κλείσει. Η κοινωνία θυμάται κι εκδικείται.
Έτσι το κακούργημα που διέπραξε ο ήρωας της ταινίας όταν ήταν παιδί τον εγκλωβίζει διά βίου και διαμορφώνει μία προσωπικότητα, ανώριμη και αναντίστοιχη με την ηλικία του.


Οι ταινίες με θέμα τις φυλακές, το σωφρονιστικό σύστημα, τις αποδράσεις κλπ, αποδεδειγμένα ελκύουν το κοινό σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάποιες από αυτές έχουν γνωρίσει δικαιολογημένα τεράστια εμπορική επιτυχία, έχουν αποτυπώσει σε μεγάλο βαθμό τους προβληματισμούς και τις αντιλήψεις μιάς εποχής, μέσα από πλάνα και διαλόγους που κατέχουν μιά εμβληματική θέση στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση κι έχει εκφράσει αυτή την παγκόσμια τάση, με παρόμοιους τρόπους.
Παράλληλα υπάρχει μιά παράδοση συμπάθειας σε ένα είδος ποινικών κρατουμένων, με άξονα την ικανότητα τους στον εξευτελισμό των διωκτικών μηχανισμών.


Όλα αυτά βέβαια, στα πλαίσια της γνωστής ελληνικής "ιδιαιτερότητας" των τεράστιων αποστάσεων ανάμεσα στις...διαθέσεις και την πράξη.
Η πραγματικότητα είναι φυσικά άλλη. Το σωφρονιστικό σύστημα είναι απαρχαιωμένο και απαξιωτικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκδικητικό και με ανύπαρκτες προϋποθέσεις για την κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων μετά τον εγκλεισμό.
Πέρα από γενικολογίες και συνήθη ευχολόγια, το σίγουρο είναι ότι ακόμα και μιά πρόθυμη για εκσυγχρονισμό πολιτεία (...λέμε τώρα ), πιθανότατα χωρίς κάποια αντίστοιχη κοινωνική απήχηση μιας τέτοιας προτεραιότητας, θα ανέβαλε επ΄αόριστον αυτό που φαίνεται να είναι απόλυτα αναγκαίο. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει πλήρης αδιαφορία της κοινωνίας για τους "κολασμένους" της και ευημερία των πλέον φοβικών και συντηρητικών συνδρόμων, που για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σημαίνει αυστηρότερες ποινές και αστυνομοκρατία στην καθημερινότητα μας. Εχει άλλη γλύκα ο δίκαιος ύπνος στον καναπέ, μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση, όταν υπάρχει μιά κλειδαριά ασφαλείας να σε προστατεύει και οι παραινέσεις των Ευαγγελάτων να σε νανουρίζουν και να σε επιβραβεύουν.

Αυτές τις μέρες,οι κρατούμενοι όλης της χώρας διεκδικούν τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που πρέπει να αντιστοιχεί στη ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Διεκδικούν τα αυτονόητα, έτσι ώστε ο εγκλεισμός να σταματήσει να έχει εκδικητικό χαρακτήρα. Οι αληθινοί κρατούμενοι δεν διαθέτουν τη γοητεία των κινηματογραφικών τους αναπαραστάσεων.
Η ζωή όμως ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι σινεμά.

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ

Δεν θέλω να ξέρω τι είναι αυτό που με ξυπνά. Νοιώθω ευτυχισμένος ν΄ανοίγω τα μάτια μου μέσα στο σκοτάδι του δωματίου μου και να αισθάνομαι την ίδια παιδική και αδήμονη χαρά, με εκείνη που αισθανόμουν όταν ήμουν πιό νέος και περίμενα να σηκωθεί η αυλαία του θεάτρου ή να σβήσουν τα φώτα της αίθουσας και ν΄αρχίσει το αγαπημένο μου θέαμα.
Θέλω να ξυπνώ στο μέσο της νύχτας, Το εύχομαι πάντα προτού κοιμηθώ.
Δεν ξέρω γιατί μ΄ευχαριστεί. Πρίν μερικά χρόνια θα σας έλεγα ίσως ότι αυτό μου άρεσε γιατί υπήρχε πάντα ένας θαυμάσιος κινηματογράφος. Πήγαινα στο κρεβάτι ευτυχισμένος γιατί είχα δεί θαυμαστά πράγματα, μέσα στο σκοτάδι του δωματίου μου.
Όντως προτού αποκοιμηθώ επισκεπτόμουνα τον "τοπικό" κινηματογράφο μου.

Φεντερίκο Φελίνι


Ο μάγος Φελίνι μας αποχαιρέτησε στις 31 Οκτώβρη του 1993, το ξεχωριστό του όμως βλέμμα αποτελεί ένα τρόπο ανάγνωσης της ζωής, με τον οποίο η μνήμη παραμένει γενναιόδωρη.
Στην Ευρώπη του ψυχρού πολέμου, καθώς το σχέδιο Μάρσαλ ανοικοδομούσε το αντίπαλο δέος του ανατολικού μπλόκ, η ανάπτυξη, η ιδεολογική στεγανότητα και η πολιτιστική επέλαση της υπερατλαντικής κουλτούρας, αποτελούσαν άρρηκτα συνδεδεμένες παραμέτρους του μεταπολεμικού κόσμου. Το βιαστικό λούστρο πάνω στα ερείπια της σύγκρουσης που προηγήθηκε, η απόκρυψη των κοινωνικών ανισοτήτων, της υποβαθμισμένης ζωής και του μετέωρου ανθρώπου, έρμαιου αλλαγών και αποφάσεων που ελάχιστα μπορεί να ορίσει τη δυναμική τους, απετέλεσαν τη βάση που δημιουργήθηκε μια νέα κινηματογραφική οπτική.
Μια άλλη θέαση της πραγματικότητας που ονομάστηκε ιταλικός νεορεαλισμός.
Ταινίες με χαμηλό προϋπολογισμό, συμμετοχή πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών γεμάτα από τη δύναμη μιας ενίοτε σκληρά αποτυπωμένης εικόνας χωρίς τίποτα το περιττό.
Οι μεγάλοι δάσκαλοι Βισκόντι, Ντε Σίκα,Ροσελίνι, σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή με τις μοναδικές τους δημιουργίες, καταγράφοντας με λιτό τρόπο την κοινωνική πραγματικότητα.



Ο Φελίνι μαζί με τον Αντονιόνι είναι δύο από τους καλύτερους μαθητές τους, ενώ ταυτόχρονα ο ένας αποτελεί συμπλήρωμα του άλλου. Οι κοινωνίες της Δ.Ευρώπης καθώς τα χρόνια περνούν αποχαιρετούν τα προηγούμενα χαρακτηριστικά τους, ενώ το κοινωνικό κράτος απαλύνει στοιχειωδώς τις ανισότητες. Αυτό το πέρασμα σε μιά αισθητά λιγότερο ανασφαλή εποχή, τροποποιεί το κέντρο βάρους της ανθρώπινης αναζήτησης, απομακρύνοντας το από ποσοτικά χαρακτηριστικά, εστιάζοντας όλο και περισσότερο, στην ουσία της ύπαρξης.
Ο Αντονιόνι θα αναδείξει τις παραπάνω αλλαγές και τη σχέση τους με τον περιβάλλοντα χώρο, με προεκτάσεις αλληλεπίδρασης.
Ο Φεντερίκο Φελίνι επικεντρώνεται στην ανθρώπινη ψυχή και στα εσωτερικά της τοπία.
Βιώματα, μνήμες, παιδικά βλέμματα, αφηγήσεις ελλειπτικές που αφήνουν τις εικόνες να μιλήσουν για λογαριασμό τους και ν΄αποδώσουν τις κωμικοτραγικές διαστάσεις της ζωής.
Οι γελωτοποιοί, τα μέλη ενός ιδιότυπου βαριετέ είναι πανταχού παρόντες.
Στην αναπόληση του παρελθόντος και τους προσωπικούς απολογισμούς, στην τρυφερότητα και στα αδιέξοδα, στη χαρά και την εναλλαγή της με την αίσθηση του θανάτου.
Μοναδικά παιχνίδια με το φώς και τη σκιά που υπογραμμίζουν τη γλώσσα του σώματος.




Η έξοδος, η σωτηρία και η ελπίδα, κρύβονται στο ελάχιστο, σε μιά έκφραση του προσώπου, σε μία χειρονομία ή ένα χαμόγελο. Σε μιά μουσική που μας γνέφει ν΄αναζητήσουμε το καλύτερο. Αυτό που κάπου υπάρχει εκεί έξω, αρκεί να το φανταστούμε και να το ζήσουμε, βιώνοντας το δηλαδή και στις δύο του διαστάσεις, με μιά χωρίς δισταγμούς εμπιστοσύνη, με τη θλίψη και τη χαρά που απλόχερα μας προσφέρει, η γνώριμη και οικεία από τα παιδικά μας χρόνια φιγούρα του παλιάτσου. Η μοναξιά και η συντροφικότητα, πέρα από τα όρια του προφανούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Φελίνι, υπήρξε αγαπημένος σκηνοθέτης του Μάνου Χατζιδάκι.
Ο Χατζιδάκις κατάφερε καλύτερα από οποιονδήποτε να απογειώσει τους υπαινιγμούς των στίχων με τις μουσικές του συνθέσεις.


Η αιωνιότητα είναι η θάλασσα που πηγαίνει μαζί με τον ήλιο, έτσι απλά την προσδιορίζουν οι τελευταίες φράσεις του σεναρίου στον τρελό Πιερρό του Γκοντάρ.
Με την ίδια απλότητα που οι ταινίες του Φελίνι προσφέρουν ακόμα συγκίνηση και διάθεση να αναζητήσουμε μέσα μας τη διαχρονική συνύπαρξη του ανάλαφρου με το τραγικό.

Το εγχείρημα γίνεται ολοένα και πιό δύσκολο και αφορά την ποιότητα των ταινιών και των χώρων προβολής τους.

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα κάποια σινεμά περιλαμβάνονται στα θύματα της οικονομικής κρίσης. Στην υπαρκτή πιθανότητα μιάς ακόμα μέτριας χρονιάς γεμάτης από σεναριακά κλισέ και ειδικά εφέ που μάταια επιχειρούν να ξορκίσουν το αποτέλεσμα, θα πρέπει επίσης να συμβιβαστώ με την ιδέα, ότι δεν θα ξαναδώ ταινία παρέα με τον εξαιρετικό φίλο και φανατικό σινεφίλ, μαύρο γάτο του "Αλφαβίλ."



ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ ΦΕΛΙΝΙ

I Vitelloni-Οι Βιτελόνι
La Strada-Ο δρόμος
Le Notti di Cabiria-Οι νύχτες της Καμπίρια
La Dolce Vita-Γλυκειά ζωή
Boccaccio-Βοκκάκιος
Οtto e Mezzo-8 1/2
Giulietta Degli Spiriti-Η Ιουλιέτα των πνευμάτων
Satyricon-Σατυρικόν
Amarcord-Αμαρκορντ
La Citta della Donne-Η πόλη των γυναικών
E la Nave Va-Και το πλοίο φεύγει
Ginger e Fred-Τζίντζερ και Φρέντ
Intervista-Η συνέντευξη

ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ

Μετά από πρόσκληση της desapoin3ison4 θα παίξω στο παιχνίδι με τις 13 ερωτήσεις και τα 12 βιβλία. Σύμφωνα με το σενάριο προσπαθώντας να παραπλανήσω μιά ομάδα αδίστακτων ψυχιάτρων, απαντώ στις ερωτήσεις τους με τίτλους βιβλίων.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Ποιό μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις.
2.Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου αγάπησες πραγματικά.
3.Τι όνομα θα διάλεγες αν αναγκαζόσουν να αλλάξεις το δικό σου.
4.Τι θα χάραζες στη ταφόπετρα σου.
5.Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει απόλυτα.
6.Διάλεξε καινούριους γονείς.
7.Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου.
8.Αν ήσουν συγγραφέας, ποιός θα ήθελες να είναι ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος.
9.Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν.
10. Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν.
11 κ 12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται ή κάτι που έχεις μετανοιώσει περισσότερο.
13. Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

1. Το μηδεν και το άπειρο- Άρθουρ Καίστλερ- Κάκτος
2.Το μυθιστόρημα των τεσσάρων-Καραγάτσης,Βενέζης,Τερζάκης,Μυριβήλης- Εστία
3.Φαντομάς-Allen Marcel-Pierre Suvestre- Ερατώ
4.Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού-Ντάριο Φό-Κατσάνος
5.Η τελευταία μαύρη γάτα- Ευγένιος Τριβιζάς- Ελληνικά Γράμματα
6.Τη μέρα που με υιοθέτησε ο Λακάν- Χαντάτ Ζεράρ-λαγουδέρα
7.Σταγόνες ήλιου στη στοιχειωμένη πόλη-Ρ.Κούρτσιο-Αλ.Φραντσεσκίνι-Κονβόϋ
8.Ο Τζάκ Μπάρον και η αιωνιότητα- Νόρμαν Σπίνραντ-Μέδουσα
9.Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων-Alan Sillitoe-Γράμματα
10.Γουρούνια με φτερά-Rocco e Antonia- Αστάρτη
11 κ 12. Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο-Sacks Oliver-Kαστανιώτης
13.Ντουρούτι-Άμπελ Πάζ- Ελεύθερος Τύπος

ΤΟ HASTA SIEMPRE ΤΩΝ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΩΝ

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών δασικών πυρκαγιών, τα τηλεφωνικά κέντρα των τηλεοπτικών καναλιών, δέχονται κλήσεις στις οποίες κάποιοι τους ζητούν επίμονα να προσδιορίσουν το ακριβές σημείο της φωτιάς, ενώ έχουν πλήρη οπτική επαφή μαζί της.
Η "αλήθεια" του Μέσου και η εξάρτηση μας από αυτό, χαρακτηρίζει το επόμενο ερώτημα αναπόφευκτα ως ρητορικό. Τι πιθανότητες επιτυχίας, θα είχε ένα τηλεοπτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα. Σχεδόν απόλυτες.
Ευτυχώς στην Ευρώπη δεν γίνονται πλέον πραξικοπήματα, υπάρχουν βέβαια γεγονότα που είναι εντελώς κατασκευασμένα, αλλά δεν συνιστούν εκτροπές τέτοιου τύπου.
Το πρώτο τηλεοπτικό πραξικόπημα στην ιστορία, έγινε πρίν από έξι χρόνια στη Βενεζουέλα και η κάλυψη του γεγονότος από τα ελληνικά μμε ήταν υποτυπώδης, με εξαίρεση την εκπομπή
του Στ. Κούλογλου, "ρεπορτάζ χωρίς σύνορα. "Το πραξικόπημα απέτυχε, λόγω των ενεργών αντανακλαστικών των πολιτών της χώρας, που δεν υπέκυψαν στο επικοινωνιακό μπαράζ των αντιπάλων του προέδρου Τσάβες. Αντίθετα στη Δύση, πέρα από τις πολιτικές ηγεσίες όπου κάποιοι γνώριζαν και προέτρεψαν τους πραξικοπηματίες, η κοινή γνώμη κατάπιε αμάσητη τη "δύναμη της εικόνας."




Ο Ούγκο Τσάβες δεν έχει το παράστημα του Φιντέλ Κάστρο, δεν διαθέτει κάτι από τη δύναμη της παρουσίας του Τσέ, μάλλον δεν θα εμπνεύσει μετά το θάνατο του τις επόμενες γενιές.
Είναι ένας φωνακλάς υπερκινητικός ινδιάνος, που δεν διστάζει να εκφράσει την άποψη του εντελώς αντίθετα με το πρωτόκολλο των επαγγελματιών της πολιτικής.
Το 1983 ίδρυσε στη Βενεζουέλα, το Μπολιβαριανό επαναστατικό κίνημα και για δεκαπέντε χρόνια ακροβατούσε μεταξύ νόμιμης και παράνομης πολιτικής δράσης για την οποία βρέθηκε για ένα διάστημα στη φυλακή. Το 1998 εκλέγεται πρώτη φορά πρόεδρος με πολύ μεγάλη πλειοψηφία και με την έγκριση δημοψηφίσματος, δημιουργεί συντακτική εθνοσυνέλευση.
Έχοντας εξασφαλίσει 120 από τις 131 έδρες του κοινοβουλίου, ξεκινά την εφαρμογή του προγράμματος του, που βασίζεται στην αναδιανομή της γης, στις εθνικοποιήσεις και στη διαφορετική στάση της χώρας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Οι μεταρρυθμίσεις του Τσάβες κάθε άλλο παρά εύκολο έργο ήταν, λόγω των τεράστιων συμφερόντων που προσελκύει η παραγωγή πετρελαίου και της αντιπαλότητας μιάς ισχυρής αστικής τάξης γαιοκτημόνων και επιχειρηματιών, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ έχοντας υπό τον έλεγχο της όλα τα ιδιωτικά κανάλια τηλεόρασης και μεγάλο μέρος των έντυπων μέσων. Το κοινωνικό του πρόγραμμα καθιστά τον Τσάβες εξαιρετικά δημοφιλή, ενώ με τη
χορήγηση οικονομικής βοήθειας δεκαέξι δις. δολλαρίων σε χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, αυξάνεται η επιρροή του έξω από τα σύνορα της Βενεζουέλας.
Οι απόψεις του ενοχλούν αφόρητα τις ΗΠΑ που τον στοχοποιούν.



Το 2006 ο Τσάβες επανεκλέγεται πρόεδρος με ποσοστό 63% και προς μεγάλη απογοήτευση των εχθρών του, δεν υπάρχει κάποιο γεγονός που να δικαιολογεί σοβαρές και με πραγματική υπόσταση κατηγορίες εναντίον του. Μαζί με την Κούβα και τη Βολιβία, δημιουργεί ένα συμπαγές μέτωπο κατά της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή.
Το σύνταγμα της Βενεζουέλας περιλαμβάνει μία πραγματικά πρωτοποριακή διάταξη, στην
οποία κάθε εκλεγμενος αξιωματούχος, πρέπει να ανανεώσει στη μέση της θητείας του, τη λαική εντολή με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.
Το 2002 κατά τη διάρκεια παράλληλων διαδηλώσεων, αντιπάλων και υποστηρικτών του Τσάβες, ελεύθεροι σκοπευτές αδιευκρίνιστης προέλευσης, δολοφονούν είκοσι άτομα κι από τις δύο παρατάξεις, ενώ ταυτόχρονα μέρος του στρατού καταλαμβάνει υπουργεία, την κρατική τηλεόραση και συλλαμβάνει τον Τσάβες. Ταυτόχρονα, τα τέσσερα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια της χώρας, μεταδίδουν μονταρισμένα πλάνα που δείχνουν ότι τα θύματα ήταν έργο των οπλισμένων υποστηρικτών του προέδρου. Μέσα όμως σε λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα το πραξικόπημα καταρρέει, εξαιτίας της λαικής κινητοποίησης που δεν μπόρεσε να αποτραπεί
από τις τηλεοπτικές κατασκευές και την παραπληροφόρηση.





Κάθε φορά που αναφέρομαι θετικά στον Ούγκο Τσάβες, αντιλαμβάνομαι να συνυπάρχουν εντυπώσεις θετικές παράλληλα με επιφυλάξεις, οι οποίες αφορούν ακόμα και τους πιό οικείους και καλοπροαίρετους συνομιλητές. Η πλέον συνήθης έκφραση που συνοδεύει τα παραπάνω, είναι το άσε να δούμε πως θα εξελιχθεί η πορεία του. Μην εκτεθούμε δηλαδή, σε ποιούς άραγε;
Αν κάτι έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό η νέα τάξη της κοσμοκρατορίας των ΗΠΑ είναι να μας δημιουργήσει νευρώσεις, συνεχούς αυτοεξέτασης και μηδενικού ρίσκου.
Σ΄αυτό έχει βοηθήσει αποφασιστικά η εμπέδωση με πολλούς τρόπους, της ιδεολογίας και του πολιτισμού της, ως μονοδρομημένης αναγκαιότητας.
Αυτή η αναγκαιότητα περιλαμβάνει συγκλίσεις με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, ικανές να εξασφαλίσουν την απαραίτητη ελαστικότητα στην όποια κριτική, έτσι που αυτή στις πιό πολλές των περιπτώσεων, να προσομοιάζει με αποδοχή.
Μ΄αυτό τον τρόπο, οι μεγεθυντικοί φακοί πλεονάζουν πάντα για τους εκτός των τειχών.
Το πολιτικά ορθό με όλες τις πιθανές και απίθανες του προεκτάσεις, εξαντλείται στους κάθε είδους αντικαθεστωτικούς, στη λογική της μεζούρας, που οριοθετεί ασφυκτικά πλαίσια στο λόγο και τις καθημερινές πρακτικές.




Τα παπαγαλάκια της κρατούσας πολιτικής διαχείρισης χωρίς κάποιο ουσιαστικό αντίλογο,
διαφημίζουν την αιώνια νεότητα του συστήματος της ελεύθερης οικονομίας που χάνεται στα βάθη των αιώνων, αντιστικτικά με κάποιες αναμφίβολα... παρωχημένες ιδεολογίες.
Το αίτημα ανακατανομής του παγκόσμιου πλούτου (βλ. σχετικό post στην ange-ta), βαφτίζεται ουτοπικό, οι διαμαρτυρίες στους δρόμους και οι μη εθιμοτυπικές απεργίες είναι εντελώς ξεπερασμένες και καθόλου trendy, άσε που καταπιέζουν τους μόνιμα δικαιωμένους για την απαράδεκτη αυτή ταλαιπωρία οδηγούς αυτοκινήτων.
Σε καιρούς οικονομικής αστάθειας, έχουμε συνηθίσει να χύνονται ποτάμια από κροκοδείλια δάκρυα στο βασίλειο της εικονικής πραγματικότητας, τόσο από τους κυβερνώντες, όσο κι από τους υπηκόους τους τηλεπολίτες που αρκούνται σε ανέξοδες λογοκοπίες. Στα πλαίσια αυτά οι
οι πανταχόθεν δυνατές φωνές που κραυγάζουν ενάντια στην απόλυτη επικράτηση, της πλέον απροκάλυπτης κοινωνικής αδικίας , προσπαθούν να αποσιωπήσουν για ποικίλους λόγους ότι ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της εξουσίας, στην εφαρμογή των πολιτικών της, ονομάζεται συναίνεση κι αποτελεί ευθύνη όλων.
Οι επιλογές των πολιτικών και οικονομικών ελίτ μπορεί να κινούνται πάντα σε συγκεκριμένη κατεύθυνση αναπαραγωγής στερεοτύπων, όμως η προσωπική διαπραγμάτευση στην εργασία και η απαξίωση κάθε συλλογικής διεκδίκησης δεν συμβαίνει υπό την απειλή όπλου, οι ουρές στα club και η ξεφτίλα του Σαββατόμαγκα που γλύφει τον πορτιέρη , δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου επαίσχυντου εργοδοτικού εκβιασμού, ενώ την επέκταση οικισμών σε πρώην δασικές εκτάσεις την επιβλέπουν συνήθως εργολάβοι κι όχι διμοιρίες ΜΑΤ.
Για τους παραπάνω λόγους το πλεόνασμα των μεγεθυντικών φακών αφορά τον κάθε Τσάβες, αλλά και οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί αφορμή για να σκεφτούμε, πως οι τρόποι και τα μέσα εξακολουθούν να υπάρχουν, σε πλήρη όμως αναντιστοιχία με τις διαθέσεις.




Τις πραγματικές διαθέσεις και όχι αυτές που αποτυπώνονται στις κάθε είδους έρευνες, στις οποίες η ελληνική κοινωνία διατηρεί την παράδοση να αποτυπώνει μια μαγική εικόνα σε σχέση με την πραγματικότητα και το αληθινό της πρόσωπο.
Σε πρόσφατη έρευνα του ευρωβαρόμετρου, οι Έλληνες εμφανίζονται στις πρώτες θέσεις όσων ανησυχούν για τις επιπτώσεις της ανάπτυξης στο περιβάλλον και τις αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη, θεωρώντας μάλιστα ότι το ζητούμενο είναι όχι μόνο να αλλάξουν κάποιες από τις προτεραιότητες σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά και οι αντιλήψεις των πολιτών.
Αυτό βέβαια καθόλου δεν εμποδίζει τους ερωτηθέντες, να αναφέρουν σε άλλα σημεία της έρευνας, ότι δεν επιδιώκουν να ενημερωθούν συστηματικά για τέτοια θέματα, ενώ κατέχουν και την πρώτη θέση πανευρωπαϊκά, όσων κινούνται με αυτοκίνητο ακόμα και για πολύ μικρές αποστάσεις! Η δύναμη της παράδοσης.
Παρόμοια πλειοψηφικά φαινόμενα υπήρχαν στο παρελθόν υπέρ θεσμών όπως ο πολιτικός γάμος, με την αντίστοιχα συντριπτική ακύρωση των "διαθέσεων" στην πράξη, αλλά και υπέρ των οικονομικών μεταναστών, όσο βρισκόντουσαν μακριά από τα σύνορα μας.
Είμαστε φυσικά αντιαμερικάνοι, αλλά η καθημερινότητα μας, οι συνήθειες και η αισθητική κολυμπάει στα θολά νερά της πιό κακόγουστης αμερικανιάς, γιατί προφανώς κάποιοι που είναι τόσο συνεπείς με τις ιδέες τους, επιτρέπουν στον εαυτό τους να αλλοιθωρίζει προς αυτά που δηλώνει ότι είναι ριζικά αντίθετος. Καμμία περίπτωση αλλοτρίωσης δεν υπάρχει από τέτοιες μικρές αμαρτίες , γιατί είναι ανίκανες να φθείρουν τον πυρήνα ενός πραγματικά εθισμένου στην αντίσταση λαού. Οι ανησυχίες κάποιων, ότι δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια ανάμεσα στα επιτεύγματα της κλασσικής αρχαιότητας και το σήμερα, αποδεικνύονται εντελώς αβάσιμες από τη στιγμή που βρισκόμαστε στην πρωτοκαθεδρία της εικονικής πραγματικότητας κι εκεί μάλλον θα παραμείνουμε.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να είναι από ανάλαφρα έως διασκεδαστικά, η συνεχής κλάψα όμως σε συνδυασμό με τη λογική του κουβέντα να γίνεται, όπου οι παλαιότεροι καταθέτουν τις απόψεις τους περί ματαιότητας των όποιων αγώνων με οδηγό την ...εμπειρία τους σ΄αυτούς είναι μιά πραγματικότητα που ξεπερνάει τις αντοχές.
Οι Τσάβες βρίσκονται στο μικροσκόπιο των ειδικών του σκεπτικισμού με κάποια επιείκεια, επειδή είναι σε απόσταση ασφαλείας, γεγονός που επιτρέπει μιά στοιχειώδη ψυχραιμία.
Αν ήταν πιό κοντινοί άρα εχθρικοί, θα ενεργοποιούσαν άλλα αντανακλαστικά.
"Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε, ξανατονώθηκε" που λέει κι ο Τριπολίτης, θα γεννηθεί ξανά, παρά την κρίση.
Ως τότε πολλά προγράμματα έντεχνου τραγουδιού, θα προσδίδουν μιά όψη φολκλόρ στις μουσικές σκηνές, τραγουδώντας το hasta siempre και η εθνική ενότητα θα χαρακτηρίζεται από τηλεοπτικά γλέντια όπου υπουργοί, επιχειρηματίες και κάθε λογής μαϊντανοι θα προσφέρουν στο αγαπημένο τους κοινό με ζεϊμπεκιές, την ικανοποίηση ότι το μερτικό τους από τη χαρά, το έχουν πάρει άλλοι. Ποιοί; Τίποτα Αλβανοί μωρέ.

ΟΙ 7 ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Παιχνίδι μετά από πρόσκληση της anypoptis.


1. H νύχτα είναι μακριά που χρησιμοποιώ σαν όνομα του blog, είναι μια συνηθισμένη μου ατάκα με πολλούς αποδέκτες, που αποτελεί προτροπή να μη βάλουν το φαγητό που περισσεύει στο ψυγείο, καμμία σχέση με κάτι ψαγμένο ποιητικό κλπ.
Έτσι το blog μου έχει νονά που ονομάζεται Αντιγόνη.
2.Τα νιαουρίσματα μ΄αρέσουν μόνο στις γάτες.
3.Η διαρκής γοητεία του ημιτελούς, έτσι ονομάζω τον ατέλειωτο κατάλογο, που περιλαμβάνει όσα ξεκίνησα και μόλις είδα ότι μπορώ να τα κάνω, τα εγκατέλειψα.
4.Διάβασμα, ψυχανάλυση, επαφή με την τέχνη, μείωσαν κατά πολύ, αλλά δεν εξάλειψαν την ηδονή να βλέπω τους βάζελους στεναχωρημένους.
5. Δεν μ΄αρέσει η λογική του...τυπικά εντάξει, στις σχέσεις.
6.Γίνομαι πολύ εύκολα ειρωνικός αν και πολλές φορές το μετανοιώνω.
7. Είμαι απόρρητα κυκλοθυμικός.

DONT BELIEVE THE HYPE

Το κράτος ως όφειλε απέναντι στο άλλο του μισό, έσωσε την παρτίδα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Παράλληλα οι πολιτικές ελίτ προέβησαν σε δηλώσεις καθησυχασμού της αγοράς , με δύο άξονες εξίσου σημαντικούς και περίπου αυτονόητους.
Ο πρώτος αφορούσε την υπόσχεση για μελλοντική στήριξη των αγορών σε περίπτωση που κάτι τέτοιο κριθεί απαραίτητο από τις συγκυρίες κι ο δέυτερος ότι οι παρεμβάσεις τους, σε καμμία περίπτωση δεν συνιστούν ανατροπή των δεδομένων που οι ίδιες δημιούργησαν νομοθετώντας, τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Οι κρατικοί προϋπολογισμοί θα συνδράμουν εάν παραστεί ανάγκη τις μαύρες τρύπες της ελεύθερης οικονομίας, χωρίς αυτό να συνιστά επιστροφή στα ρυθμιστικά πλαίσια που υπήρχαν στο παρελθόν, με επενδύσεις στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας.
Τώρα γιατί αισθάνονται δικαιωμένοι οι κάθε απόχρωσης οπαδοί και απολογητές του κρατισμού, αποτελεί ένα αδιευκρίνιστο μυστήριο.
Όλοι οι δείκτες ακολουθούν ανοδική πορεία τις τελευταίες μέρες, πλήν αυτού της ευφυίας.

Τα μμε όλο το προηγούμενο διάστημα, διαχειρίστηκαν με απόλυτη επιτυχία τόσο το φοβικό κλίμα, όσο και τη συνεχή υπόμνηση των "αναπόφευκτων" λύσεων για την έξοδο από την κρίση. Στα δελτία ειδήσεων, δημοσιογράφοι, αναλυτές και πολιτικοί, συναγωνίστηκαν επάξια σε...σκεπτικισμό ως άλλοι Τζέκυλ και Χάιντ για τα όρια της ελεύθερης οικονομίας.
Έτσι οι διαμεσολαβητές της ενημέρωσης, πήγαν προφανώς κόντρα στους επιχειρηματίες που τους πληρώνουν και σε όλο το πλέγμα αχαλίνωτης εμπορικότητας που διέπει τη λειτουργία τους, ενώ οι πολιτικοί άσκησαν σκληρή κριτική στον εαυτό τους, που εδώ και πολλά χρόνια με έκδηλο ενθουσιασμό, εκχώρησε την απόλυτη ελευθερία κινήσεων στο κεφάλαιο.
Παρά ταύτα η θεατρική παράσταση κράτησε για μέρες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε υψηλά ποσοστά , εξασφαλίζοντας παράλληλα κατά ένα μεγάλο μέρος την αποδοχή της.
Ο τηλεοπτικός χρόνος , δημιουργεί και αναιρεί, εντυπώσεις συναισθήματα, απόψεις και αντιλήψεις, με την ίδια ευκολία και με ακριβές πλάνο εκκίνησης και παύσης.
Το σύστημα σημείων του, προσδιορίζει τις εξουσιαστικές διαλέκτους της διαμεσολάβησης.
Γλώσσες που τροφοδοτούν την κίνηση της κοινωνίας, προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις και αναδεικνύουν τις συνιστώσες του επιτρεπόμενου πεδίου για δημόσιο διάλογο, των αντιθέσεων και των συνθέσεων που προκύπτουν από αυτόν.
Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί κατασκευάζουν ερμηνείες και ετυμολογίες, δημιουργούν και νοηματοδοτούν λέξεις και έννοιες που η επαναληπτική τους χρήση, προσπερνά και συχνά υπερβαίνει την επίσημη γλώσσα.
Οι διάλογοι εντός του Μέσου, χρησιμοποιούν τα γεγονότα ως αφορμή για αισθητικές κατασκευές, όπου οι εκ περιτροπής χρήσεις ρόλων, απαιτούν άλλες φορές τη δημιουργία και άλλες τη διασκέδαση των εντυπώσεων.
Αυτή η τελευταία παροιμιώδης έκφραση, έχει αποκτήσει στις μέρες μας κυριολεκτική σημασία.




" Οπωσδήποτε, στην επιλογή και παρουσίαση τηλεοπτικών προγραμμάτων ενεργοποιούνται ποικίλα κριτήρια οργανωτικής, οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής φύσεως. Στο δεδομένο όμως εμπορευματικό πλαίσιο λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών-κυρίως των ιδιωτικών αλλά και δημόσιων-, το κριτήριο που υπερτερεί όλων των υπολοίπων και τα υπερπροσδιορίζει είναι ο διασκεδαστικός ή ψυχαγωγικός χαρακτήρας των προγραμμάτων.
Ο Postman, ο θεωρητικός που κατεξοχήν ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, η διασκέδαση είναι η υπέρ-ιδεολογία που διέπει ολόκληρο τον τηλεοπτικό λόγο."-Νίκος Δεμαρτζής-Πολιτική Επικοινωνία-Παπαζήσης.
Στα πλαίσια αυτής της βασικής προϋπόθεσης, που επιτρέπει στα Μέσα να έχουν απήχηση και να είναι κερδοφόρα, σε μία πολύ σκληρή και ανταγωνιστική αγορά, οι επαγγελματίες πολιτικοί, ανταποκρίνονται με μεγαλύτερη ή μικρότερη προθυμία, αναγνωρίζοντας έτσι την παντοδυναμία των media.
Οι τηλεθεατές με τη σειρά τους, επιβραβέύουν το καλύτερο νούμερο από τις παραστάσεις που παίζονται στα παράθυρα των καναλιών.
Η αποδόμηση του συλλογικού στην πολιτική, η απόλυτη προσωποποίηση των δράσεων, της κριτικής και των προσδοκιών, την μετατρέπει σε άθροισμα ατομικών παραγόντων.
Τα πρόσωπα κυριαρχούν, κατασκευάζουν ή διασκεδάζουν τις εντυπώσεις και τα όποια πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα των κομμάτων, εξαρτώνται από τις επιδόσεις του θιάσου.
Φυσικά θέαμα και εμπόρευμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, επομένως οι παραπάνω λειτουργίες, εξυπηρετούν ευρύτερα συμφέροντα, πέρα από αυτά που αφορούν τη διαπλοκή μμε και διαχειριστών της εξουσίας.
Για την ακρίβεια εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Η προσωποποίηση της πολιτικής, αποτελεί βασικό εργαλείο κυριαρχίας στις κοινωνίες των 2/3, καθώς μεταβιβάζεται στα πολιτικά πρόσωπα η ευθύνη των αποτυχιών, τα μετατρέπει σε προσωπεία-σύμβολα του καλού και του κακού, με αποτέλεσμα τη μείωση των πιθανοτήτων
γενικότερης αμφισβήτησης και κοινωνικής οργανωμένης διαμαρτυρίας.



Παραφράζοντας τον Μπρέχτ, ο ρεαλισμός τους σκοτώνει ότι άφησε ζωντανό η εικονική τους πραγματικότητα. Στο ένθετο της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας για τα πολιτιστικά, διάβασα την παρουσίαση της ταινίας :Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ του Ούλι Έντελ.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι πέρα από το γεγονός ότι όλα τα γυρίσματα έγιναν στους ακριβείς χώρους όπου είχαν διαδραματισθεί τα γεγονότα που περιγράφει, η υπόλοιπη ρεαλιστική απεικόνιση για τη Γερμανία εκείνης της περιόδου, μάλλον περιορίζεται στον αριθμό των καταμετρημένων βολών στις ενέργειες της RAF, οι οποίες αποδώθηκαν πιστά και ισάριθμα στο φίλμ. Η πρωταγωνίστρια Μαρτίνα Γκέντεκ με τη σειρά της αναφέρει στη συνέντευξη:
"Υπάρχει κάτι το υστερικό στην εμμονή της οργάνωσης ν΄αλλάξει τον κόσμο".
Πραγματικά πολύ παράξενη εμμονή την περίοδο της παγκόσμιας έκρηξης των κινημάτων αμφισβήτησης. Αμέσως μετά συμπληρώνει ότι:" Ο ένοπλος αγώνας τους έπρεπε να είχε γίνει σαράντα χρόνια νωρίτερα, όταν ο Χίτλερ πίεζε για πόλεμο", την εποχή δηλαδή που η Μάινχοφ ήταν πέντε ετών!
Η δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας, στο σύντομο βιογραφικό της Μάινχοφ που παραθέτει,
κρίνει σκόπιμο να αναφερθεί στη φοβερή θεωρία που ανέπτυξαν κάποιοι εντεταλμένοι επιστήμονες των γερμανικών αρχών και η οποία υποστηρίζει ότι η επιλογή της Μάινχοφ να δράσει ένοπλα, ήταν αποτέλεσμα εγκεφαλικών αλλοιώσεων που υπέστη, κατά τη διάρκεια εγχείρησης αφαίρεσης όγκου το 1962!
Συμπερασματικά, μόνο σχιζοφρενείς μπορούν να αναπτύξουν, ανεξήγητες εμμονές αλλαγής και κοινωνικού μετασχηματισμού. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το φαινόμενο της ένοπλης δράσης και τα μέσα που χρησιμοποιεί, πολλά και διαφορετικά, αλλά όχι τόσο προφανώς αφελή και κατασκευασμένα.
Κατασκευασμένα και αφελή, όπως η δικαιολογία της χαμηλής τηλεθέασης και του υψηλού κόστους, με την οποία το κρατικό κανάλι διέκοψε τη συνεργασία του με τον Σ. Κούλογλου πρίν μερικούς μήνες. Μεταξύ των άλλων κάποιες από τις τελευταίες του εκπομπές διερευνούσαν τις απαγωγές "υπόπτων" που διενεργούν κλιμάκια της CIA σε όλο τον πλανήτη με τη συνεργασία των κυβερνήσεων, στο έδαφος των οποίων γίνονται οι επιχειρήσεις.
Καθόλου παράξενο που δεν υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες για την αποπομπή του.
Πόσες φορές άλλωστε διασχίζοντας την εθνική οδό, δεν έχουμε προσπεράσει εκτός από τα λεωφορεία με την ένδειξη, Χαλκίδα ή Λαμία και εκείνα των ΚΤΕΛ Αθήνα-Γκουαντάναμο, τα οποία όπως κάθε ανάλογη επιχείρηση, διαθέτουν "σταθμάρχες" και χώρο για αποσκευές.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της φίλης μου Roadartist για τη δημοσίευση των προτιμήσεων μου σε ποίημα, ρητό και έργο τέχνης έχουμε και λέμε...

Φίλε μου να ΄σαι απλώς πολυλογάς
χωρίς ουσία θα ΄σαι βάρος
φρόντιζε να ΄σαι ο πιό επικίνδυνος
και μόνος σου να παίρνεις θάρρος

Μαρία Πολυδούρη-Ο τρελός


Όποιος γνωρίζοντας την ανδρική του φύση
ακολουθεί το θηλυκό ρυθμό
γίνεται κανάλι του σύμπαντος

Λάο Τσέ





Μαγκρίτ, μία από τις πιό διαχρονικές προτιμήσεις μου.

Το μπλουζ του αμερικάνικου ονείρου

Ο Γιώργος έτριψε τα κουρασμένα του μάτια, έλυσε τη γραβάτα και την πέταξε στη δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου του.
Είχε από ώρα απενεργοποιήσει το κινητό, αποσυνδέοντας παράλληλα τα δύο σταθερά τηλέφωνα που στη διάρκεια της ημέρας μέχρι αργά τη νύχτα, χτυπούσαν ασταμάτητα.
Δεν είχε διάθεση να μιλήσει με κανέναν. Αναλογίστηκε τα φοιτητικά του χρόνια μ' ένα αίσθημα συγκίνησης.
Κανείς δεν τον είχε καταλάβει ποτέ.
Πίσω από τα χαμόγελα, τις ευχαριστίες και τις υποσχέσεις για τη συνεχή πρόοδό του στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, κατάφερε για πολλά χρόνια να κρύψει μεθοδικά το ακριβό του όνειρο.
Άνοιξε το δεύτερο συρτάρι του γραφείου κι έβγαλε το μεγάλο ξύλινο κουτί με τα περίτεχνα σκαλίσματα. Άδειασε το περιεχόμενό του σιγά σιγά κοιτώντας με μια αδιόρατη μελαγχολία, τα ελάχιστα αλλά πολύτιμα αντικείμενα που φύλαγε εκεί.
Ένα βιβλίο του Κέυνς στα αγγλικά, μερικές κάρτες από το αγαπημένο του μπαρ όπου πέρασε πολλές βραδιές νεαρός φοιτητής και μια μεγάλη φωτογραφία του Χαρίλαου Τρικούπη που συνοδευόταν από την ιστορική φράση "Δυστυχώς, επτωχεύσαμε".
Η τζαζ μουσική, το μπλουζ και νουάρ κλίμα του μεσοπολέμου, μιλούσε απευθείας στην ψυχή του. Από πολύ νωρίς, γεννήθηκαν οι πρώτες ταυτίσεις του με εκείνη την ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική εποχή. Είχαν την αφετηρία τους στα κρίσιμα εφηβικά χρόνια, τότε που πολύ συχνά η αγκαλιά του Μορφέα άνοιγε γι' αυτόν τις πρώτες πρωινές ώρες με τα φώτα ανοιχτά, τη μουσική να παίζει χαμηλόφωνα και τα χέρια να κρατούν σφιχτά ένα βιβλίο του Άνταμ Σμιθ.
Τελικά είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι πολλές φορές ο άνθρωπος νιώθει γυμνός και απροστάτευτος τη στιγμή που φαίνεται ότι όλα, με μικρές ή μεγάλες αποκλίσεις, έχουν πάρει ένα λογικό αλλά και συμβατικό δρόμο.
Το κραχ του 1929. Αυτό μάλιστα! Ήταν ένα σπουδαίο γεγονός. Όποτε ψηλαφούσε ιστορικά εκείνη την εποχή, η έξαψη που τον πλημμύριζε ανέβαζε κατακόρυφα τους σφυγμούς του. Ταραχή, πανικός, απελπισία, άνθρωποι που σε λίγες ώρες έχαναν τα πάντα. Τα θεμέλια του κόσμου της αγοράς, η προσφορά και η ζήτηση, έμοιαζαν με θηλιά στο λαιμό της ελεύθερης οικονομίας.
Κι όμως, το new deal, ο Κέυνς και ο Ρούσβελτ, εξισορρόπησαν την κατάσταση. Μια σπουδαία ρυθμιστική οικονομική θεωρία σφράγισε την ιστορία των κοινωνιών του εικοστού αιώνα. Και σήμερα τι; Εικονική πραγματικότητα, τηλεδημοκρατία, ατομοκεντρισμός, επαγγελματίες του θεάματος που ακολουθούν πολιτική καριέρα, πολιτικοί που γίνονται επαγγελματίες του θεάματος.
Και το όνειρο συνεχώς να ξεθωριάζει.
Εικονική πραγματικότητα, εικονικές κρίσεις και ψηφιακά κραχ, το απόλυτο ξενέρωμα μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς που απορροφά τους κραδασμούς, ενώ οι υπεύθυνοι για τις εθνικές οικονομίες, γίνονται απλοί διεκπεραιωτές και νομοθέτες της ασυδοσίας των πολυεθνικών.
Και το όνειρο συνεχώς να ξεθωριάζει. Το όνειρο μιας ζωντανής σύνδεσης σε εθνικό δίκτυο με μια λιτή δήλωση να τη συνοδεύει: "Δυστυχώς επτωχεύσαμε, αλλά γνωρίζω τη λύση". Η έξοδος από την κρίση στα στιβαρά χέρια ενός αποφασισμένου άνδρα. Αυτά τα χέρια που τώρα τα ένιωθε τόσο κουρασμένα. Ξαπλωμένος στον καναπέ, με την αγαπημένη του μουσική να παίζει χαμηλόφωνα, αποκοιμήθηκε.

- Γειά σου Μπίμπι, είπε ο Γιώργος στην πενηντάρα ιδιοκτήτρια του μπαρ. Νωρίς κλείσατε σήμερα
- Δεν είχαμε κόσμο, είπε εκείνη μ' έναν ελαφρύ μορφασμό ανησυχίας στο κουρασμένο της πρόσωπο.
- Ίσως είναι λοιπόν η κατάλληλη ώρα για μένα, ψιθύρισε ο Γιώργος.
- Πάντα είναι η κατάλληλη ώρα για σένα, Γιώργο.

Χαλαρός και σχεδόν απόμακρος από τα προβλήματα που μέχρι πριν λίγη ώρα τον βασάνιζαν, κάθισε στο πιάνο. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ελευθερωθεί από τις προηγούμενες αδιέξοδες σκέψεις του. Ο Κευνς και ο Τρικούπης μπορούσαν να περιμένουν...

ΑΝΤΡΕ ΓΚΟΡΖ

Στις 24/9/2007 ο Αντρέ Γκόρζ είχε βρεθεί νεκρός μαζί με τη γυναίκα του στο σπίτι τους στο Παρίσι. Η αυτοκτονία τους ήταν ένα είδος δεύτερου γάμου, μιά επιλογή τέλους μετά απο συμβίωση πενήνταοκτώ ετών που σημαδεύτηκε από τη σοβαρή κι ανίατη ασθένεια της Ντορίν
και τη σταδιακή απώλεια κάθε ελπίδας για ίαση.
Το βιβλίο του Γκόρζ:Γράμμα στη Ντ. (εκδόσεις ποταμός) είχε με κάποιο τρόπο προαναγγείλει,
αυτό που θα επακολουθούσε λίγους μήνες μετά την έκδοση του.
Είχα κρατήσει κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, τα οποία με τρυφερότητα, αγωνία και θλίψη, εκφράζουν με συγκλονιστικό τρόπο τα συναισθήματα αγάπης και συντροφικότητας του ζευγαριού, μέσα από τη ματιά του Γκόρζ.
Δεν νομίζω όμως ότι έχει νόημα να τα παραθέσω, επειδή πιστεύω ότι το βιβλίο αυτό είναι
ολόκληρο μία παράγραφος κι έτσι πρέπει να το διαβάζουμε.
Οπως είναι αναμενόμενο, η διανόηση του φιλοσοφικού στοχασμού, δεν προσφέρεται από τη φύση του έργου της, για τη δημιουργία συναισθηματικών παραστάσεων στον αναγνώστη ,
αντίστοιχων με αυτές της ποίησης και της λογοτεχνίας .
Αυτό όμως δεν σημαίνει, πως το σε πρώτη ματιά αφανές, στην πραγματικότητα απουσιάζει.

Κι εγώ έτσι σταθερά θα μπορώ να πατήσω
Μέσα στο απέραντο Διάστημα
Νικώντας κάθε πόνο στη λάμψη του προσώπου σου
Τη στιγμή που τα όνειρα πάλι προβάλλουν
Σαν αστραπές γύρω από το Δέντρο της Ζωής.

Κάρλ Μάρξ -Ερωτικά ποίηματα-εκδόσεις:Ερατώ


Το έργο του Αντρέ Γκόρζ όπως αποτυπώνεται στα βιβλία που εξέδωσε και τα άρθρα του στο
περιοδικό "Nouvel Observateur" ( το οποίο ίδρυσε το 1964 μαζί με τον Ζαν Ντανιέλ), είναι μία απεικόνιση των κοινωνικών εξελίξεων, με άξονα το παγκόσμιο μοντέλο ανάπτυξης και τις
επιπτώσεις του στην καθημερινότητα, στις εργασιακές σχέσεις, την κατανάλωση και τον
ελεύθερο χρόνο. Στα πλαίσια αυτών των θεματικών, θα αναδείξει τις εμμονές της ανάλυσης
του Μάρξ στο ζήτημα του υποκειμένου των κοινωνικών αλλαγών και θα αναζητήσει ειδικά
στα τελευταία του έργα απαντήσεις και κατευθύνσεις, για την υπέρβαση της κοινωνίας των δύο τρίτων, της αυτοματοποίησης και της επέκτασης της "νεκρής εργασίας".
Η κριτική του Γκόρζ στον Μάρξ και τους μαρξιστές εστιάζεται τόσο στην επιμονή τους για την
ιστορική αποστολή του προλεταριάτου, επιμονή που δεν προκύπτει σε καμμία περίπτωση από
το σύνολο των εμπειρικών παρατηρήσεων, αλλά συνιστά συχνά ένα αυθαίρετο συμπέρασμα,
όσο και στις μηχανιστικές λογικές, που είναι συνυπεύθυνες μαζί με τον καπιταλισμό, για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε, σε σχέση με την εργασία, το περιβάλλον και τον ελεύθερο
χρόνο, την ουσία δηλαδή της ποιότητας ζωής μας.
Η κοινωνικοποίηση της εργασίας στον υπαρκτό σοσιαλισμό με τους ίδιους οργανωτικούς όρους, πειθαρχίας και αποδοτικότητας με τις ελεύθερες οικονομίες, προφανώς δεν εξάλειψε την αλλοτρίωση που γεννούν οι εργασιακές σχέσεις, αντίθετα βοήθησε στη γενίκευση της στη κοινωνία. Η αυταπάτη της σύνδεσης του αυτοματισμού με την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεινά της παραγωγής, κάθε άλλο παρά δικαιώθηκε από τις σημερινές συνθήκες όπου η "ρομποτοποίηση"κομβικών παραγωγικών κλάδων, αποτελεί σημαντικό παράγοντα για το διαρκές ζητούμενο του καπιταλισμού, την κάμψη της "ανελαστικότητας" της ζωντανής εργασίας και την προσαρμογή της με απόλυτο τρόπο στις διαχειριστικές λογικές.
Η μαρξιστική αντίληψη της Ιστορίας, όπου η κίνηση της είναι ανεξάρτητη από τη συνείδηση που αποκτούν τα άτομα γι΄αυτήν μέσω των δραστηριοτήτων τους, δεν οδήγησε φυσικά τους ανθρώπους σε κάποια ξαφνική επιφοίτηση για το υπερβατικό τους έργο.
Αντίθετα οι κοινωνικές συνθήκες τους οδήγησαν σ΄αυτό που ο Γκόρζ αποκαλεί "σιωπή της
Ιστορίας", στο βιβλίο του:"Αντίο προλεταριάτο".
"Το παρόν δεν αποκτά κανένα νόημα από το μέλλον. Αυτή η σιωπή της Ιστορίας ξαναφέρνει τα άτομα στον εαυτό τους. Καθώς επιστρέφουν στην υποκειμενικότητα τους, αυτά θα πάρουν το λόγο, στο όνομα τους και μόνο. Καμμιά μελλοντική κοινωνία δεν μιλά με το στόμα τους, γιατί η κοινωνία που αποσυντίθεται μπρός στα μάτια τους, δεν εγκυμονεί καμμία άλλη."

Ο Αντρέ Γκόρζ επιμένει σε όλο το έργο του στη σημασία του ελεύθερου χρόνου ως σημαντικού
μέτρου για την ανθρώπινη ευημερία και απελευθέρωση και τη σχέση του με διαδικασίες
που ευνοούν την ανάπτυξη της δημιουργικότητας.
Στα πλαίσια αυτά συνδέει τον ελεύθερο χρόνο με το είδος των εργασιακών σχέσεων που
επικρατουν σήμερα όπου η "ευελιξία" ως επιχειρηματικό ζητούμενο, παγιώνει την κλοπή του.
Οι εργασιακές σχέσεις παλινορθώνουν τις χειρότερες μορφές καταδυνάστευσης, παγιδεύουν στους χρόνους τους, αδρανοποιούν και εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, ενώ παράλληλα
τους εξαναγκάζουν σε μεταξύ τους ανταγωνισμό, με έπαθλο απλά την επιβίωση τους.
Πέρα από την προσφορά και τη ζήτηση της εργασίας, η κατάσταση αυτή εγγυάται και μιά συγκεκριμένη χρονικότητα, την οποία θα ανέτρεπε για παράδειγμα το μοίρασμα της εργασίας
σε όλους. Μιά συγκεκριμένη χρονικότητα που διοχετεύει τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο, σχεδόν αποκλειστικά στην κατανάλωση.
Οι καταναλωτικές συνήθειες, έχουν προφανώς διαστάσεις που ξεπερνούν την άμεση λογική του κέρδους, δημιουργώντας την υποδομή αποδοχής ενός τρόπου ζωής.
Η κατανάλωση είναι ένας χώρος συμβολικών ανταλλαγών, όπου δεν αγοράζουμε απλά κάποια
προϊόντα, αλλά αγοράζουμε παράλληλα την έννοια των προϊόντων αυτών, την εικόνα τους ως μια σημαντική εμπειρία , που η άθροιση της μέσω της επανάληψης των αγορών, συνιστά πλέον την ταυτότητα μας.

Ο Γκόρζ μέσα από όλο του το έργο, αναζητά την έξοδο από τις αφόρητες εκμεταλλευτικές

κοινωνίες της εποχής μας μία έξοδο με όρους κινηματικούς, που θα αντανακλάται στην
καθημερινότητα, στις εργασιακές σχέσεις και το περιβάλλον, αποτρέποντας παράλληλα την επικράτηση μέσω μιας επιστήμης υποταγμένης στις διαχειριστικές καθεστωτικές λογικές, ενός
ακραίου τεχνοφασισμού. Η υπέρβαση της δεδομένης "κοινωνίας της εργασίας", όπως αυτή δημιουργήθηκε από τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία των αναδιαρθρώσεων του κεφαλαίου,
παραμένει το τελικό ζητούμενο, το οριακό διακύβευμα.
Παράλληλα δεν υποκύπτει σε λογικές μηδενισμού, καθώς πιστεύει ότι οι αλλαγές στην κοινωνική δυναμική, έχουν συντελεσθεί ήδη και θα εξακολουθήσουν να ενισχύονται σε βάση
καθημερινή, χρειάζεται όμως η αποτελεσματική εγγραφή τους στο δημόσιο χώρο, η συνεκτική τους αποτύπωση σε πολιτικά προγράμματα και συλλογικές δράσεις.
Στην αντίθετη περίπτωση, οι κάτοχοι της εξουσίας θα τις υποβαθμίζουν πάντα , με τη χρήση
χαρακτηρισμών που θα τις προσδιορίζουν ως περιθωριακές κι εκκεντρικές.


ΑΝΤΡΕ ΓΚΟΡΖ-ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΟΘΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Οικολογία και πολιτική (Λιβάνης)
Οι δρόμοι του παραδείσου (Κομμούνα)
Καπιταλισμός σοσιαλισμός οικολογία (Εναλλακτικές Εκδόσεις)
Η αθλιότητα του σήμερα και η προοπτική για το αύριο (Λιβάνης)
Μεταρρύθμιση και επανάσταση (Γράμματα)
Αντίο προλεταριάτο (νέα σκέψη)

Ξεblogάρισμα

Μία πολύ σημαντική πρωτοβουλία, που αξίζει και πρέπει να στηρίξουμε.

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

Όταν η νεανική αδρεναλίνη συνάντησε κάποια μέρα το γονίδιο της ανυπακοής, ο Χ σκέφτηκε πως θα έπρεπε να προσπαθήσει ν΄αλλάξει όσο μπορούσε την άσχημη πόλη πού ξόδευε την καθημερινότητα του. Μιά πόλη εγκλωβισμένη στα αποτελέσματα παλιών αμαρτιών της, στη δυναμική του κέρδους και την αδυναμία της παθητικότητας, αποπνικτική, μονότονη και επί της ουσίας εχθρική. Οι βραδυνές ώρες του Χ και της παρέας του, σταδιακά αφιερώνονταν σε κάθε είδους πολύχρωμες παρεμβάσεις, πάνω σε προσιτές και απρόσιτες επιφάνειες που αποκάλυπτε η νυχτερινή τους βόλτα. Απολάμβαναν τη ρέουσα ενέργεια, το ρίσκο, αλλά και την αλλαγή της όρασης τους. Τοίχοι, γέφυρες, υπόγειες διαβάσεις και συρμοί του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου, απέκτησαν μιά άλλη διάσταση στην οπτική τους.
Οι αποστάσεις μετριούνται πλέον, με τη μονάδα κατανάλωσης χρώματος και τις κενές φιάλες από σπρέϋ, τα μάτια εκπαιδεύονται στην πανοραμική αντίληψη του χώρου.
Τα ρεπορτάζ των εφημερίδων λένε ότι ο Χ "γλύστρησε " τα ξημερώματα του Σαββάτου 13/9 και έπεσε στις γραμμές του σταθμού στα Άνω Πατήσια, πεθαίνοντας από ηλεκτροπληξία.
Η "ολισθηρότητα"προφανώς δεν οφείλεται στο κυνηγητό από τους σεκιούριτυ του σταθμού και η προανάκριση διερευνά τις πιθανές ευθύνες των εξίσου φοβισμένων φίλων του!

Αναφέρεται ακόμα, με τρόπο υπαινικτικό, ότι ο Χ είχε συλληφθεί κατά το πρόσφατο παρελθόν γιά παρόμοιες δραστηριότητες. Είναι το τέλος μιάς εγκληματικής καρριέρας, που πιθανότατα ξεκίνησε με παιδικές ζωγραφιές και συνεχίστηκε με καταστροφές της δημόσιας περιουσίας, στα σχολικά θρανία, την ώρα των αναμφίβολα συναρπαστικών παραδόσεων από δασκάλους και καθηγητές. Η διολίσθηση του ήταν διαρκής, όχι στιγμιαία.

Περιμένω στην αποβάθρα, ο συρμός του μετρό άρχισε να φαίνεται στο βάθος, έχει χρώμα πράσινο και φωτογραφίες με τέλεια χαμόγελα, ανάμεσα σε διάσπαρτες σταγόνες δροσιάς που προσφέρει απλόχερα, η διαφημιζόμενη τσίχλα χωρίς ζάχαρη.
Κατεβαίνω στο Πανεπιστήμιο, ένας διακριτικός φωτισμός αναδεικνύει τώρα που νύχτωσε την επιβλητικότητα των ιστορικών κτισμάτων, μαζί με μιά μόνιμη σχεδόν μεταμοντέρνα πινελιά που αποτελείται από καλαίσθητα μπλέ λεωφορεία φρουρούμενα από αποφασισμένους άνδρες ντυμένους με χακί στολές και μπότες μέχρι το γόνατο.
Για αυτή την άσχημη πόλη, για την κυρίαρχη αισθητική ως σχηματική απεικόνιση του είδους της κοινωνικής πραγματικότητας που βιώνουμε, υπάρχουν πολλά που μπορούν και πρέπει να ειπωθούν διεξοδικά. O X δεν απασχόλησε την επικαιρότητα παρά μόνο με κάποια μονόστηλα και δίλεπτες αναφορές. Ο θάνατος ενός εικοσιτριάχρονου, απογυμνωμένος από το πάθος μιας φωνής που εξέπεμπε κυριολεκτικά το ηχόχρωμα της, τη δημιουργία και τη διαμαρτυρία, εύκολα μπορεί να παρουσιασθεί από τα πάντα πρόθυμα μμε σαν αναίτιο ατύχημα και να γίνει αποδεκτό ως τέτοιο. Ίσως γιατί έχουμε εκπαιδευτεί πλέον πολύ καλά, να μην αναγνωρίζουμε ως άξιο λόγου, ότι δεν διαθέτει την αντίστοιχη σήμανση των media και της διαμεσολαβημένης πληροφορίας, ίσως γιατί το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας είναι κάτι παραπάνω από μία περιστασιακή χαραμάδα.

ΜΝΗΜΗ

Μην ξέροντας αν πρέπει ν΄αποδώσω
στη φρίκη το κενό κι αν ήμουν μήπως
της ίδιας μου της μοίρας Δούρειος ίππος
κι αν έπρεπε στη λήθη να ενδώσω

Ευγένιος Αρανίτσης-ποιήματα και πράξεις


Τον παππού μου τον Αντώνη δεν τον γνώρισα ποτέ, επειδή δολοφονήθηκε πολλά χρόνια πρίν από τη γέννηση μου. Συνεπής δημοκρατικός την περίοδο του μεσοπολέμου, με ευρύτατες για την εποχή απόψεις που ξέφευγαν από τα κυρίαρχα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας, δολοφονήθηκε στη διάρκεια της κατοχής, από τους ταγματασφαλίτες του ΕΕΣ (εθελοντικός ελληνικός στρατός) του διαβόητου συνταγματάρχη Πούλου.
Η μνήμη ακολουθεί πάντα το δικό της ξεχωριστό δρόμο και πολύ συχνά δένεται με συμπτώσεις καθοριστικές για τη συνέχεια της στο χρόνο.
Λίγους μήνες μετά την πτώση της Χούντας, έμαθα ολόκληρη την αλήθεια, που μέχρι τότε είχε περιορισθεί σε κάποια ακατανόητα μισόλογα που άκουγα σποραδικά.
Εκείνη τη χρονική στιγμή, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ένα τραγούδι, που συνέδεσε με νότες και μιά τεράστια αντρική φωνή, τα ερωτηματικά ενός δεκάχρονου.
Κατάφερα να τον ακούσω ζωντανά τρείς φορές από τότε, πρίν μας αποχαιρετήσει στις 14 Σεπτέμβρη του 2001.

Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ

" Η νύχτα μας επιτρέπει να δραπετεύσουμε απο τις αγγαρείες της ημέρας, τη μονοτονία της καθημερινότητας που περιορίζει την ανθρωπότητα σε συγκεκριμένα καθήκοντα, υποχρεώσεις και εργασίες." Με τον τρόπο αυτό ο Bryan D. Palmer καθηγητής στο πανεπιστήμιο Trent του Καναδά, προσδιορίζει το χώρο όπου θα συνευρεθούν οι ιστορικές του αφηγήσεις, μέσα από το βιβλίο : Κουλτούρες της νύχτας - απο τις εκδόσεις Σαββάλας. Η νύχτα και το σκοτάδι, επιτρέπουν εδώ και αιώνες με τη μέγιστη δυνατή κάλυψη που προσφέρουν απο το βλέμμα της εξουσίας, τη συγκρότηση ενός ιδιότυπου αντιπολιτισμού τον οποίο δημιουργούν οι εκάστοτε καταπιεσμένοι πολιτικά, κοινωνικά και φυλετικά. Οι κουλτούρες της νύχτας συνιστούν την όψη μίας κατακερματισμένης αμφισβήτησης, είναι νησίδες αντίστασης στο αρχιπέλαγος της παράβασης και της επιθυμίας. Ο Palmer απεικονίζει με λεπτομερή αλλά ταυτόχρονα λιτό τρόπο αυτόν τον αντιπολιτισμό, μέσα στην ιστορικότητα και την πολυμορφία του.
" Η ετερότητα είναι πολύ της μόδας στον σύγχρονο ακαδημαϊκό κόσμο, αλλά η περιγραφή είναι συνήθως μονόπλευρη, ένας λόγος απο ισχυρές κατασκευές που έχουν κατά κάποιον τρόπο γυμνωθεί απο τις δυναμικές αμοιβαιότητες τους." Αρνούμενος τις στυλιστικές αποχρώσεις του φολκλορικά αντισυμβατικού, ο συγγραφέας επιμένει στην ανάπλαση του φαινομένου με έμφαση στην ουσία, χωρίς λεκτικούς εξωραισμούς.
Ο καταπιεσμένος άνθρωπος σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας, το σώμα και τις ανάγκες του, το χρώμα και την κοινωνική του ένταξη είναι το επίκεντρο των αφηγήσεων. Οι οικονομικές αναδιαρθρώσεις του συστήματος απο τη φεουδαρχία ως τη μετανεωτερικότητα εγκλωβίζουν και στοχοποιούν κοινωνικές ομάδες, προκρίνουν ακραία μέτρα σωφρονισμού και δημιουργούν καθημερινά κανονιστικά πρότυπα, σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή.
Η νύχτα είναι ο διαχρονικά πιστός σύμμαχος των καταπιεσμένων.
Σε λέσχες, ταβέρνες και υπαίθριες συναντήσεις υπό το σεληνόφως, οριοθετούνται οι τρόποι
αντίστασης και συλλογικής δράσης. Γιακωβίνοι, πειρατές, τυχοδιώκτες, αλλά και μέλη των πρώτων εργατικών σωματείων, συζητούν, σχεδιάζουν και συνωμοτούν, σε σχέση με κινήματα, ταμεία αλληλοβοηθείας των εργαζομένων και απόπειρες προπαγάνδισης ιδεών, κάτω απο την προστασία και την εύκολη διαφυγή που προσφέρει το σκοτάδι.
Η Γαλλική και η Ρωσική επανάσταση, η Κομμούνα στο Παρίσι το 1871 και η Ισπανική επανάσταση το 1936, ενοποιούνται πέρα απο τις μεταξύ τους ιδιαιτερότητες, απο τις παραπάνω διαδικασίες. Παράλληλα η νύχτα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο δημιουργεί μυθοπλασίες με σαφές κοινωνικό και "ψυχαναλυτικό" περιεχόμενο. Κάποιες απο αυτές, όπως το μεσαιωνικό κυνήγι των

μαγισσών που επεκτάθηκε ως τα πρώτα χρόνια της Αναγέννησης, συμβολίζει πέρα απο την επιβολή θεοκρατικών καθεστώτων, την πιεστική ανάγκη του ανθρώπου να ανιχνεύσει το
απαγορευμένο, δηλαδή το υπό διωγμόν σώμα του. Ο αγροτικός πληθυσμός περιθωριοποιημένος απο την κρίση της φεουδαρχίας και την πληθυσμιακή έκρηξη των αστικών κέντρων θα βρεθεί στο στόχαστρο, ως ύποπτος μαγείας και σατανισμού. Η υιοθέτηση απο μέρος της κοινωνίας των φοβικών θεωριών περί μαγείας, αντανακλά τόσο την ασφυκτική επιρροή της εκκλησίας, όσο και την ασυνείδητη ανάγκη των ανθρώπων να συναντήσουν τις καταπιεσμένες σωματικές τους επιθυμίες, με τις οποίες μάγισσες και ιερείς του σατανά ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι εντός της λαικής συνείδησης. Πολύ αργότερα, την εποχή του Διαφωτισμού θα αποκατασταθεί στοιχειωδώς μία πιο ισορροπημένη και συνειδητή σχέση με τη σωματικότητα. Για πολλά χρόνια ο πουριτανισμός και ο καθωσπρεπισμός, ταυτισμένοι με την εξουσία της άρχουσας τάξης, θα παραμείνουν σκληροί και προνομιούχοι αντίπαλοι, κάθε φιλελεύθερης αντίληψης που αναδυόταν κατά διαστήματα. Στη διαμάχη αυτή, οι συντηρητικοί θα αποκτήσουν έναν απροσδόκητο αντίπαλο. Η λογοτεχνία των... τεράτων της νύχτας θα υποσκάψει τις πουριτανικές αντιλήψεις. "Όπως υποστηρίζουν ο Ζίλ Ντελέζ κι ο Φελίξ Γκουαταρί, δεν είναι ο ύπνος της λογικής που γεννάει τα τέρατα, αλλά ο ορθολογισμός που πάσχει απο αυπνίες." Η μεταφορική εξουσία του τρόμου, άλλοτε ξυπνά τις ναρκωμένες επιθυμίες του σώματος, όπως στην περίπτωση του "Δράκουλα" κι άλλοτε επικρίνει την προσκόλληση της επιστήμης στην εργαλειακή λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το υποτιθέμενα σοκαρισμένο κοινό της εποχής θα επιβεβαιώσει τη συμβολική διάσταση του κόσμου των τεράτων, αγοράζοντας μαζικά βιβλία και εισιτήρια θεατρικών παραστάσεων.

Οι κουλτούρες της νύχτας σύμφωνα με τον Palmer, δεν αποτελούν κάποιο συνεκτικό μόρφωμα με οριοθετημένα ιστορικά στάδια εξέλιξης. Αντιφατικές, με τεράστια ποικιλομορφία και ενίοτε αλληλοσυγκρουόμενες και αδιέξοδες, διαθέτουν μόνο ένα είδος συνοχής. Αυτό της αντίστιξης με την κυρίαρχη κουλτούρα, που δημιουργεί υπόκωφους τριγμούς στον διαμορφωμένο απο μιά σειρά στερεοτύπων, κοινωνικό ιστό.
Η κουλτούρα του τρόμου εισήγαγε τον 19ο αιώνα μιά έμμεση περιφρόνηση της βικτωριανής ηθικής και του συντηρητισμού. Τον εικοστό αιώνα τη σκυτάλη παίρνουν ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία των μπήτνικς και η μουσική. Ενώ ο κόσμος της καπιταλιστικής αξιοποίησης εκφράζεται όλο και περισσότερο μέσα απο την εμβληματική φιγούρα του αμερικανικού ονείρου, κάποιοι αναλαμβάνουν να αναδείξουν τη σκοτεινή πλευρά του.
Το φίλμ νουάρ και η μπήτ λογοτεχνία φωτίζουν τα αδιέξοδα των σύγχρονων μητροπόλεων, τη διαφθορά, τη φτώχεια, το περιθώριο και τη λατρεία του χρήματος.
Απο τα μυθιστορήματα τουΤζάκ Κέρουακ μέχρι τα φίλμ του Ρόμπερτ Όλντριτζ και του Χάουαρντ Χώκς, οι συνέπειες των επιλογών ενός απάνθρωπου συστήματος είναι ορατές και συγκεκριμένες καθώς ξετυλίγεται ο μύθος.
Η μουσική είναι προφανώς μιά τεράστια κατηγορία. Μέσα από τις πολλαπλές μεταμορφώσεις της ροκ θα θιγούν παρόμοια ζητήματα με αυτά που απετέλεσαν τη θεματολογία του φίλμ νουάρ και των μπήτνικ, ενώ τα μπλούζ και η τζάζ αποτελούν ένα μέρος της πολιτιστικής έκφρασης της κοινότητας των μαύρων η οποία θα αποκτήσει περισσότερο εξεγερτικό περιεχόμενο στις μέρες μας μέσω της Rap και του Hip Hop.
Oι καταπιεσμένες φυλετικά κοινότητες θα δημιουργήσουν αρκετές "άγριες" νύχτες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Το black out της Ν. Υόρκης τη δεκαετία του ΄70 και οι συχνές μαζικές συγκρούσεις τα επόμενα χρόνια στις αμερικανικές μητροπόλεις, έχουν μεγάλες ομοιότητες με την εξέγερση στη Θατσερική Αγγλία το 1981 και τις πρόσφατες ταραχές στα γαλλικά προάστια, καθώς σηματοδοτούν ένα διαφορετικό είδος πολιτιστικών ανταλλαγών.

Οι μητροπολιτικές φυλές κάνουν αισθητή την παρουσία τους κάθε βράδυ. Τα "σύνορά" τους

είναι κάποιες φορές επιφανειακά και ευμετάβλητα όταν εστιάζονται στην εμφάνιση και στις μουσικές επιλογές, ενώ κάποιες άλλες παρουσιάζουν σταθερότερα χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με κοινωνικές απόψεις και στάσεις ζωής που απορρέουν απο αυτές.
Το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι το ίδιο όλα αυτά τα χρόνια κατά την άποψη του Palmer.
Με ποιούς όρους οι επιμέρους πολιτισμοί μπορούν να έχουν ουσιαστική συμβολή, σε όσο είναι εφικτό αντιπροσωπευτικότερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
"Για να πετάξει ελεύθερη η νυχτερίδα της μετασχηματιστικής δυναμικής της νύχτας πρέπει να αποβάλει τη μοναδική ταυτότητα της ως νυχτερίδας, να ενωθεί με άλλα είδη της ημέρας και της νύχτας, να μάθει να κάνει περισσότερα απο το να υποχωρεί μπροστά στις προκλήσεις της ημέρας και να αποικίσει όλους τους χώρους και τους χρόνους."

Το ρολόι του κοινωνικού χρόνου έχει τις δικές του απροσδιόριστες μονάδες μέτρησης που καθιστούν παρακινδυνευμένη κάθε πρόβλεψη σε σχέση με ποιό κομμάτι του εικοσιτετραώρου διανύουμε. Μέχρι να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση αυτής της χρονικότητας που μας αφορά, η νύχτα προβλέπεται να είναι μακριά.