Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΞΗΜΕΡΩΣΕ. . .

Τον Ιούλιο του 2008 όταν ξεκίνησε το μπλόγκ δεν μπορούσα φυσικά να προβλέψω τίποτα σε σχέση με την εξέλιξη του. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να με ικανοποιεί όλο και περισσότερο όσον αφορά τις δυνατότητες έκφρασης και επικοινωνίας.
Η νύχτα, σαν αλληγορία, αίσθηση, αλλά και σαν χώρος που αθροίζονται ιστορικά, κάποιες πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές και ενίοτε αντικαθεστωτικές συμπεριφορές, ήταν ένα διαρκές σημείο αναφοράς , σημείο πρόθυμο να υπηρετήσει το ύφος και την ουσία των αναρτήσεων.


Καθένας με τον πόνο του βέβαια και το κόλλημα που έχει επιλέξει για να τον συντροφεύει.
Φυσικά και δεν ήμουν ποτέ η εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα.  Ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος απετέλεσε ένα δεύτερο βασικό σημείο αναφοράς, μιά συμμετοχή σε ένα είδος σιωπηλού διαλόγου, που προέκυπτε απο το γεγονός ότι υπήρχαν αρκετοί που διάβαζαν, χωρίς απαραίτητα να μπαίνουν στη διαδικασία του σχολιασμού.


Οι τελευταίοι μήνες ήταν απο κάθε άποψη εξαιρετικά σημαντικοί για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τα κοινωνικά δρώμενα και τους αντίστοιχους αναπόφευκτους προβληματισμούς, για τη δημόσια έκφραση απόψεων και θέσεων μέσω της ανάρτησης κειμένων.
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική του ιστορία, πλαισιώθηκε κατά καιρούς απο χιλιάδες ανθρώπους. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται και τα δύο τελευταία χρόνια, τα οποία κάποιοι τα συγκρίνουν με τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Οι ποσοτικές εκτιμήσεις αυτού του είδους έχουν κατά τη γνώμη μου, μικρή σημασία.


Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα "παλαιολιθικά" χρόνια της δεκαετίας του ΄80,  όλο το επόμενο χρονικό διάστημα με ενδιέφεραν περισσότερο όχι οι χιλιάδες που συχνά ήταν ταυτισμένοι με τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αλλά οι χιλιάδες που αποτύγχαναν να ταυτιστούν, σκοντάφτοντας στα στερεότυπα του.  Οι χιλιάδες που κανείς δεν τους έδωσε σημασία παρά τις προθέσεις και τις αξιόλογες νοητικές τους επιδόσεις, προτιμώντας τις "επενδύσεις" σε ανεγκέφαλους αλλά...μάχιμους πιτσιρικάδες.
Ψευδεπίγραφες πολύμορφες δράσεις, αντικατασταλτικά αντανακλαστικά που λειτουργούσαν πάντα ενωτικά, αλλά ακύρωναν στην πράξη διαφορετικές και σημαντικές πολιτικές επιλογές.
Σήμερα και παρά τη μαζική προσέλευση νεολαίας στις τάξεις του, ο αντιεξουσιαστικός χώρος δείχνει γερασμένος και αδιέξοδος περισσότερο απο ποτέ. Η παλιά ιδεολογική αντίληψη κατανόησης των κοινωνικών συνθηκών που οδηγούν  στην παραβατικότητα σημαντικά κομμάτια του πληθυσμού, έχει αντικατασταθεί απο την αποθέωση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Οι πολιτικές αντιλήψεις είναι όλο και πιό δυσδιάκριτες σε ένα χώρο που αναζητεί στους "επαγγελματίες" ποινικούς τα νέα του πρότυπα και σημεία αναφοράς. Οι εχθροί του κινήματος, αποτελούν μιά όλο και πιό διευρυμένη κατηγορία κι αυτή η αντίληψη έχει μαζικά στοιχεία.
Ευκαιριακές ιδεολογικές ομελέτες που πάντα σπάνε αυγά,  παράπλευρες απώλειες και αυτοκριτικές στα...όρθια.


Στα πλαίσια αυτά και με βασικό άξονα στις σκέψεις μου τη διαδρομή αυτού του μπλόγκ, αποφάσισα ότι ο κύκλος που άνοιξε ή προσπάθησε ν΄ανοίξει μέσα απο τα κείμενα που αναρτήθηκαν, έχει κλείσει οριστικά, ως έκφραση των απόψεων μου και  επικοινωνία μέσω σχολίων και συζητήσεων ή πιθανών συνευρέσεων σε πραγματικό και όχι διαδικτυακό επίπεδο.


Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ευκαιριακούς και μόνιμους αναγνώστες του μπλόγκ.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους μη μπλόγκερς φίλους που με πραγματικά φοβερή συνέπεια σχολίασαν απο την αρχή έως τώρα τα πόστ.
Ο κατάλογος των μπλόγκερ είναι μεγάλος και ξεχωριστός.
Ευχαριστώ την Άννα booklover την πρώτη μπλόγκερ που επικοινώνησα το καλοκαίρι του 2008.
Την Roadartist   που αποδείχτηκε μιά εξαιρετική διαδικτυακή γνωριμία με την οποία πάντα χαίρομαι να επικοινωνώ, τον έτερο σωτήρα του μπλόγκ Βασίλη, τον πάντα ενδιαφέροντα στις εμφανίσεις και τις εξαφανίσεις του κύριο ας εών.
Theoulini  όπως και  Πάστα Φλώρα, το Μανιταράκι και οι αδελφές (ψυχές) Trip και Inco, φοβερές περιπτώσεις.Η γνωριμία μας απο κοντά ανήκει στις καλύτερες και παραγωγικότερες στιγμές των δύο τελευταίων χρόνων και το, δεν έχω λόγια, είναι απόλυτα αληθινό.
Artanis, Καλημέρα και Ελίτσα είναι οι πιό πρόσφατες αλλά; σημαντικές παρουσίες στο μπλόγκ.
Η Sally κανονικά δεν είναι πλέον μπλόγκερ αφού έχει να γράψει δέκα μήνες, είναι όμως το δέκα το καλό στη ζωή μου.

Κλείνω μ ένα τραγούδι που εμπεριέχει τη ΝΥΧΤΑ, τραγουδισμένο απο την... νονά του μπλόγκ.


Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗ

Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ΄τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαίστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στα ρηχά κούφιες χαρές

Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ΄τον τρελό νοτιά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μιά καινούρια πυρκαγιά

Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρείς
θα ΄σαι δεμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή

Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν ερμαφρόδιτη ηδονή
μ΄ ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη

Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ΄τις ακτές
ήσουν παρένθεση που μ΄ έκανε να νιώσω
πως ότι φεύγει όλο γυρίζει απο το χθές.

ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

ΜΝΗΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ ΟΧΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ

Στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ (Θάσου 11 πλατεία Αμερικής) πραγματοποιείται σήμερα η προβολή της ταινίας "Kabuli Kid" με είσοδο ελεύθερη και την προτροπή να καταθέσουν οι παρευρισκόμενοι όσα χρήματα επιθυμούν, στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης  που θα υπάρχει εκεί.
Το ποσό που θα προκύψει, θα δοθεί στην Ζάχρα Νατζαφϊ μητέρα του δεκαπεντάχρονου Χαμί Νατζαφί που σκοτώθηκε στις 28 Μάρτη απο την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια και εντεκάχρονης αδελφής του που  κινδυνεύει να μείνει χωρίς όραση (προβολές: 18.30-20.30-22.30)


Σήμερα επίσης   αναβλήθηκε για τις 03/11 η δίκη των δύο αστυνομικών που κατηγορούνται για τον συστηματικό βασανισμό Αφγανών μεταναστών (Δεκέμβρης 2004) στο Α.Τ του Αγ.Παντελεήμονα.
Αναμενόμενο και διαχρονικό το τέχνασμα, για να πέσουν (κάποια στιγμή όταν γίνει η δίκη) στα μαλακά τα καμάρια της ΕΛ.ΑΣ  που πραγματοποίησαν τους βασανισμούς.
Άλλωστε είναι απο τις ελάχιστες ανάλογες περιπτώσεις που απέκτησαν δημοσιότητα.


Το πέπλο σιωπής είναι πάντα στη μόδα ανεξάρτητα απο εποχές, εξουσίες και... αντιεξουσίες.
Οι προβλέψεις ότι τελικά θα μείνει στα αζήτητα η ανάληψη ευθύνης για την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια επιβεβαιώθηκαν, δεν υπήρξε κανένα απολύτως μένος για την πιθανότητα η έκρηξη να είναι έργο φασιστικής ομάδας, γιατί απλά κανείς δεν το πίστεψε. Υπάρχουν δεκάδες χώροι στην Αθήνα που συγκεντρώνουν μετανάστες, κανένας απο όσους τους θεωρούν πιθανό στόχο δεν θα άφηνε βόμβα σε κάδο, όπου πολύ εύκολα θύμα θα μπορούσε να είναι ο οποισδήποτε κυρ-Μήτσος που θα πέταγε μιά σακκούλα σκουπιδιών. Όσο για το "βαθύ" κράτος, αυτή είναι μιά βολική εκδοχή που εξυπηρετεί τις όποιες ξαφνικές κρίσεις προσωπικότητας στην ελληνική κοινωνία.


Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη λογική, η εξουσία αδυνατεί να καθυποτάξει στα σχέδια της τον... αγωνιστή λαό μας  που μόλις συνέρχεται απο το διαζύγιο της Μενεγάκη είναι έτοιμος για εξέγερση μαζικές απεργίες διαρκείας και εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε απολυμένους συναδέλφους, οπότε το κράτος και οι μηχανισμοί του, στήνουν μιά προβοκάτσια για να ανακόψουν την προ των πυλών επαναστατική διαδικασία κι ο λαός με πεσμένο το ηθικό ξαναγυρνάει με το ζόρι στα τηλεοπτικά ριάλιτυ, στις συνταγές μαγειρικής και τα μπουζούκια.
Υπάρχει και ανάλογο πατριωτικό σενάριο αν το προτιμάτε. Στην ανυπόληπτη διαπλεκόμενη Ελλάδα ξοδεύουν άπειρες ώρες απασχόλησης οι πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και πολλά δις ο Σόρος, για να πετύχουν τα σχέδια των Αμερικάνων, Σιωνιστών, "ντόπιων και ξένων κέντρων" που αλλιώς θα είχαν αποτύχει παταγωδώς.






Την περασμένη Κυριακή στην εφημερίδα ΑΥΓΗ δημοσιεύτηκε  άρθρο του Γ.Κυρίτση με τίτλο: Η δεξιά στροφή της αναρχίας. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεν διακρίνεται για την εμπάθεια του απέναντι στον αντιεξουσιαστικό πολιτικό χώρο, κάθε άλλο.
Θα διαφωνήσω όμως μαζί του ως προς κάποιες διαπιστώσεις του, αλλά και σε σχέση με τις χρονικές στιγμές που συνδέει κάποια γεγονότα. Ο "πατριωτισμός" ομάδων και τάσεων μόνο τωρινός δεν είναι για τον συγκεκριμένο χώρο. Υπήρχε πάντα, όπως υπήρχε και η επιθετική διάθεση του, με ή χωρίς εισαγωγικά απέναντι σε άλλους χώρους με κοινές απευθύνσεις, άλλοτε δικαιολογημένα κι άλλοτε όχι.
Απο εκεί και πέρα τη μεγάλη μαζικότητα τη γνώρισε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80, με πολυπληθή μπλόκ στις διαδηλωσεις και απο το 1990 και μετά με στέκια παρέμβασης στις γειτονιές και με τη δημιουργία αρκετών καταλήψεων στέγης.  Η κατάρα του ήταν πάντα,  τα χωρίς κανέναν διαχωρισμό αντικατασταλτικά αντανακλαστικά, που ακύρωναν στην πράξη επιλογές, δράσεις και απόψεις.
Σήμερα ένα μεγάλο κομμάτι του, ίσως παρακολουθεί αμήχανο πολλά απο όσα συμβαίνουν, αδυνατεί όμως στην πράξη να διαχωρίσει εντελώς τη θέση του κι εξακολουθεί να τρέχει πίσω απο... όμηρους  στα χέρια του κράτους λόγω αυτοματισμών σεβασμού για την  "πολύμορφη δράση".
Μαζί με τους ομήρους όμως υπάρχει πάντα μιά Οδύσσεια με αμέτρητες ευθύνες στρουθοκαμηλισμού και άρνησης της πραγματικότητας.  Με ατέλειωτες ραψωδίες απάθειας και παραίτησης, σχεδόν ταυτόσημης μ αυτή που  εκδηλώνουν οι μισοκοιμώμενοι θεατές στις τηλεοπτικές οθόνες.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

ΤΕΣΤ ΜΝΗΜΗΣ


Ποιός θυμάται άραγε σήμερα τον "πολέμαρχο" Αρκάν, μιά απο τις πλέον κορυφαίες μορφές της σερβικής μαφίας, τον σφαγέα αμάχων στη Βοσνία και το Κόσοβο.
Πρίν απο δεκαεπτά χρόνια τα ελληνικά ΜΜΕ πολύ συχνά είχαν χώρο για την... ηρωική δράση του "ομόδοξου" οπλαρχηγού, με συγκαλυμένα ή απροκάλυπτα επαινετικά σχόλια.
Ήταν η εποχή που σταδιακά απελευθερωνόταν η αγορά, αρχικά αυτή των ενοικίων και της διατίμησης στα τρόφιμα, η εποχή που στο κεφάλαιο εργασιακές σχέσεις, προστέθηκαν μιά σειρά απο καινούριες λέξεις και έννοιες (ευελιξία, ελαστικό ωράριο, μερική απασχόληση)


Ήταν η εποχή του ανέξοδου και επωφελούς αντιμπεριαλισμού, της ελληνοσερβικής φιλίας που μπορεί αφενός να έκλεισε τα μάτια στα εγκλήματα των Σέρβων εθνικιστών, αλλά αφετέρου τα κράτησε ορθάνοιχτα στο κέρδος μέσω του τζόγου σε ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες στο χρηματιστήριο και στο ποσοστό που τους αναλογούσε στην ανοικοδόμηση των ερειπίων.
Η εποχή που τα φτηνά χέρια απο τις στραγγαλισμένες ανατολικοευρωπαϊκές οικονομίες βόλεψαν πολλούς και με πολλών ειδών υπεραξίες (οικονομικές, κοινωνικές, σεξουαλικές)
Παράλληλα οι ελληνικές τράπεζες μπαίνουν σε ρυθμούς πρωτοφανούς ανάπτυξης, ιδρύονται
όλο και περισσότερες, ενώ τα Μέσα πολλαπλασιάζονται και έχουν καθοριστική συμβολή στην
εξάπλωση νέων προτύπων κατανάλωσης και διασκέδασης, τα οποία με χαρακτηριστική ευκολία ενσωματώθηκαν στον παλιότερο και ελαφρά ξυνισμένο κόσμο του θεάματος.


Κάπως έτσι, με τη συμμετοχή των απο την κατώτερη κλίμακα και πάνω υπαλλήλων της δημόσιας διοίκησης, των αντίστοιχων εργολάβων, επιχειρηματιών και αγροτών, "αναγεννήθηκε" το μεσαίο στρώμα της κοινωνίας, με παρόμοια αξιακά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά και πολλαπλές χρησιμότητες στην κατανάλωση, στις κοινωνικές αντιλήψεις και τις άτυπες θεσμίσεις που οριοθετούν, οι μορφές της ηθικής υπόστασης.
Οι... μονόδρομοι που όριζαν το αυτονόητο αυτής της πολύπλευρης και σημαντικής κοινωνικής μεταβολής, ελάχιστα αμφισβητήθηκαν, καθώς η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα ανάδυση των media σε συνδυασμό με τις βουτιές της διανόησης στις πισίνες των επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξασφάλιζαν την πλήρη ιδεολογική κάλυψη του φαινομένου.
Οι πληβείοι της ελληνικής κοινωνίας, σταδιακά θα στοιχηθούν πίσω απο το κυρίαρχο όραμα και με όχημα το πλαστικό χρήμα, τα δάνεια και την "προσωπική διαπραγμάτευση" στη δουλειά θα προσπαθήσουν να αλλάξουν ταχύτητα και επίπεδο ψευδαισθήσεων.


Του οκταώρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες, λέει ένα εξαιρετικά επίκαιρο σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας. Ονειρεύονται άραγε ένα καλύτερο κόσμο ποντάροντας σε μιά όλο και μεγαλύτερη άμβλυνση και απαξίωση των ταξικών αντιθέσεων που τον συνθέτουν.
Επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως καταναλωτές, ταλαιπωρημένοι απ τις διαδηλώσεις οδηγοί και απασχολούμενοι.
Αναπαράγουν με λίγα λόγια την καθεστωτική γλώσσα κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους, έτοιμοι να τρέξουν πίσω απο τον νεόκοπο αλλά παράλληλα τόσο παλιό πατριωτισμό για την...έξοδο απο την κρίση, αγκαλιά με τα ανώτερα, αλλά και τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας που τη δημιούργησαν.
Κρίμα γιατί το ξύπνημα θα είναι μάλλον οδυνηρό, τα νούμερα του τσίρκου της τηλεόρασης εντελώς ίδια και οι φωτοτυπίες του life style που θα μοιραστούν, ασπρόμαυρες.



Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ


Καθώς οι δαίμονες με τ' άγριο μάτι,
θα σου ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
και θα γλυστρήσω κοντά σου αχνός,
σαν τα φαντάσματα της νυκτός.
Ξανά θα σου δώσω μελαχροινή μου
σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
που σέρνεται πλάι σε τάφο νεκρού.
Και μόλις φέξει η αυγή πελιδνή
τη θέση μου θα 'βρεις εκεί αδειανή
και κρύα ως που να 'ρθει πάλι το βράδυ.
Οπως οι άλλοι μ' αγκαλιές και χάδι...
στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
θα βασιλέψω με τη φρίκη εγώ.

Κάρολος Μποντλέρ/Ο βρυκόλακας




Πολύ επετειακό έχει πέσει τελευταία, μάλλον γιατί δεν θέλω να προσπεράσω συγκεκριμένες ημερομηνίες. Σήμερα σκέφτηκα να κάνω ποστ με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, απο τις ελάχιστες "παγκόσμιες ημέρες" στις οποίες αναγνωρίζω λόγο ύπαρξης και ουσία.
Μετά όμως σκέφτηκα να ευχηθώ για τα γενέθλια του αγαπημένου μου Gary Oldman που η έξυπνη σχιζοφρενική του φάτσα με εμπνέει εδώ και πολλά χρόνια κι έχω δει όλες τις ταινίες που είχε μεγάλο ή μικρό ρόλο.


Τελικά αποφάσισα να κάνω κάτι ενδιάμεσο. Και μιά αναφορά στον Μποντλέρ και τα Άνθη του Κακού και μία στον αξεπέραστο Δράκουλα, τον... πειραγμένο μπάτσο στο Leon, τον νταβατζή στο True Romance και την απίστευτη φάτσα στο Fifth Element.


Την καταβρήκα λέμε...


Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΑΣ ΚΛΟΥΒΙ;

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
Και να γυρίσω δίσκο.
Θα 'ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς
Πως έτσι δεν τη βρίσκω.

Τι θα κάνω ήτανε γραφτό
Θέλω δεν το θέλω, ό,τι τραγουδώ
Να το πουλώ να ζήσω.
Όταν πάω στον παραγωγό
Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό
Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει.
Να 'χει σαλέπι, για να σας αρέσει
Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα.
Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια
Να σας καλοκαρδίσω
Για να σας γαλουχήσω.

Κι από χρέος συναδελφικό
Να χαμογελάω στο κοινό
Να του σαλεύω για να το μερεύω
Να του σφυρίζω να το νανουρίζω
Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω
Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα
Για να σας εκτονώνω
Με πλαίσιο το νόμο.


Δουλειά σου είναι μου 'πανε να κρύβεις τα τρωτά
Των καθιερωμένων
Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά
Των ευαρεστημένων.


Σιγουριά και δόξα τω Θεώ
Τα καλά στον καπιταλισμό
Είναι πως έχει βίδα.

Άμα πιάσεις το μηχανισμό
Από τ' αυτιά τον πιάνεις το λαγό
Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα
Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι
Και με τα χρόνια γυρνάς ες τα σαλόνια
Ξεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμα
Και του εργάτη καβάλλησες την πλάτη
Μα θε να πει αμάν πια
Και πας ες τα κομμάτια
Και άει στα κομμάτια


Ο Νικόλας Άσιμος (20/08/1949-17/03/1988) έφυγε απο τη ζωή πρίν απο ακριβώς 22 χρόνια παίρνοντας μαζί του για πάντα ένα κομμάτι απο τη δική μας.
Ταλαντούχος τραγουδοποιός, συνειδητά απόμακρος απο τα...παζάρια του κλάδου, με στίχους που αφορούσαν πραγματικά τα κοινωνικά δρώμενα, στίχους σαν αυτούς που δημοσιεύονται παραπάνω και είναι απο το τραγούδι του με τίτλο: Μηχανισμός.


Σε εποχές που η ελαφρότητα, οι "προσωπικές" επιλογές, οι κοινωνικές ανισότητες και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα περισσεύουν, τα τραγούδια του Νικόλα μοιάζουν πιό επίκαιρα απο ποτέ.
Επίκαιρα όσο και η ψαρωτική ερώτηση που συνήθιζε να απευθύνει στις διμοιρίες των ΜΑΤ και σήμερα μας αφορά όλους σε σχέση με το είδος της καθημερινότητας μας.
Γιατί φοράς κλουβί;


Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ο... ΠΑΝΕΛΙΣΜΟΣ

Το Βήμα της Κυριακής, μία απο τις εφημερίδες που έχουν διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και χρόνια στην παραγωγή και αναπαραγωγή απόψεων για την "επιτακτική ανάγκη" να ακολουθήσουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική με πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και επικράτηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η εφημερίδα με τις αναρίθμητες Πρετεντεριάδες που λοιδωρούν κάθε απεργία, πραγματοποιεί την επόμενη Κυριακή μιά σημαντική... προσφορά στους αναγνώστες της.
Προσφέρει την ταινία που σκηνοθέτησε ο Όλιβερ Στόουν για τον Φ. Κάστρο και δύο βιβλία του Κάρλ Μάρξ (Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος και 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη)
Χθές σε ειδική τελετή του ΔΟΛ, το πάνελ (Βώκος, Ανδρουλάκης και Αλαβάνος) συνέδραμαν τον Παντελή Καψή στην παρουσίαση.
Θα μπορούσε να είναι επίδειξη μαύρου χιούμορ, δεν είναι όμως τίποτα παραπάνω απο άσκηση βασικών κανόνων επικοινωνίας απο αυτούς που συντηρούν κι αναπαράγουν για τα μμε, την αδιαμφισβήτητη επιρροή και παντοδυναμία τους.


Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Baudrillard στο βιβλίο του: Η έκσταση της επικοινωνίας (εκδόσεις Καρδαμίτσα), ο σχιζοφρενής δεν χαρακτηρίζεται απο την απώλεια της επαφής του με το περιβάλλον στο οποίο ζεί, αλλά απο την μετατροπή του σε προτζέκτορα του συνόλου των κοινωνικών προβολών, χωρίς τη δυνατότητα διαχείρισης τους.
"Ο σχιζοφρενής δεν μπορεί να δημιουργήσει τα όρια αυτής της ίδιας της ύπαρξης του, δεν μπορεί πλέον να δημιουργήσει τον εαυτό του σαν καθρέφτη. Γίνεται μιά καθαρή οθόνη, μιά καθαρή επιφάνεια επαναρρόφησης των δικτύων που εισρέουν."
Κάπως έτσι λοιπόν επιτυγχάνεται η κοινή συνείδηση θεατή και Μέσων, κάπως έτσι όταν μιά σειρά απο επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα απαιτούν να πάρουμε θέση, η ομιλία μας γίνεται μηχανική και σχεδόν απόλυτα αναπαραγωγική της παραληρηματικής γλώσσας των μμε και των προτεραιοτήτων του κοινωνικού ελέγχου.


Το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί στα ελληνικά μμε τόσο η πίεση προς την κυβέρνηση για να παρθούν τα "αναγκαία μέτρα", όσο και ο βομβαρδισμός μας απο τις επιπτώσεις τους.
Αναλαμβάνοντας ταυτόχρονο ρόλο κατήγορου και συνηγόρου σε καταιγιστικούς ρυθμούς δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενισχύουν τον ρόλο του κατόχου μαχαιριού και πεπονιού που ήδη διαθέτουν και να μας... δανείζουν με υψηλότατα spreads τα επιχειρήματα των διαλόγων στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Με παρόμοιο τρόπο η υστερία των ελληνικών μμε για την οικονομική κρίση, τροφοδοτεί τα σενάρια των συναδέλφων τους στο εξωτερικό και στη συνέχεια μεταμφιέζεται σε φύλακα άγγελο της...εθνικής αξιοπρέπειας.
Κουβέντα να γίνεται, οι πιέσεις να αυξάνουν και να δημιουργούνται πρόσφοροι εχθροί για την τηλεοπτική και πληκτρολογική εκτόνωση της κοινής γνώμης.
Απο εκεί και πέρα κάθε συζήτηση εκτός Μέσων σε κοινωνικό επίπεδο, απο τη στιγμή που αποδέχεται τη θεματολογία που εκείνα έχουν επιλέξει, αποκτά μικρή σημασία ανεξάρτητα απο τα μεγέθη των διαφωνιών.
Αυτή η πραγματικότητα έχει πολύ σπάνιες εξαιρέσεις και αφορά φυσικά τους συστηματικούς χρήστες (πρωινή ζώνη, μεσημεριανάδικα, κεντρικά δελτία ειδήσεων), τους αποκλειστικούς χρήστες ψυχότροπων ελαφρών life style ναρκωτικών, αλλά και όσους συχνά υπερεκτιμούν τη μεθαδόνη που παρέχει το ιντερνετ. Αυτή η αδιάκοπη ανακύκλωση συγκεκριμένου υλικού πληροφόρησης, η μετατροπή μας σε οθόνες που το αναπαράγουν με κεκτημένη ταχύτητα είναι το λυκόφως της σκέψης και της κριτικής μας ικανότητας.


Όσο λοιπόν τα μμε θα καθορίζουν το είδος, την ένταση και τη θεματολογία των δημόσιων συζητήσεων της κοινωνίας, θα εξακολουθούν να κατασκευάζουν την πραγματικότητα που επιθυμούν οι ιδιοκτήτες τους (και μέλη του διευρυμένου Σ.Ε.Β. δεν θα βαρεθώ να το λέω)
Στην αποδοχή αυτών των κανόνων πληροφόρησης κρύβεται η σχιζοφρενική αδυναμία της κοινωνίας να αξιολογήσει τα ζητήματα που την αφορούν, στην αποδοχή της προτροπής του παρουσιαστή να δούνε οι καλεσμένοι του πάνελ το ρεπορτάζ και να σχολιάσουν πάνω σ΄αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η παραίτηση του κόσμου και οι... μικρότερες του αναμενομένου συμμετοχές στις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις . Η μόνη αλήθεια που ποτέ δεν θα αμφισβητηθεί στη ροή της συζήτησης είναι η αλήθεια του μονταρισμένου ρεπορτάζ, γιατί λοιπόν κάποιος να βγεί στους δρόμους όταν η "αλήθεια" είναι σπίτι του και πως να πείσει η Αριστερά τους πολίτες να εναντιωθούν ριζικά σε ένα σύστημα που παράγει οικονομικές κρίσεις που τελικά πληρώνουν οι ίδιοι όταν ενδιαφέρεται για την προστασία "των κεκτημένων" χωρίς ποτέ να ασκεί κριτική σε ποιό καταναλωτικό μοντέλο τα διοχετεύουν οι εργαζόμενοι.
Μήπως είναι το ίδιο άραγε μ΄αυτό που τα κανάλια μετράνε καθημερινά τις επιπτώσεις απο την ύφεση στα αληθινά τους ρεπορτάζ (βενζίνη, σούπερμάρκετ, νυχτερινά κέντρα, κάρτες και δάνεια). Μικρή διακοπή για διαφημίσεις, όχι ακριβώς, τα σπότ και οι χορηγοί είναι το κυρίως πιάτο της ενημέρωσης και οι πειθήνιοι καλεσμένοι των πάνελ το αληθινό και ουσιαστικό διαφημιστικό τρέηλερ.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ο ΑΙΣΘΗΤΙΣΜΟΣ ΚΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ


Αναδημοσιεύω το εξαιρετικό κείμενο του συγγραφέα Φώτη Τερζάκη, που αφορά την απόλυση του συνδικαλιστή Ντίνου Παλαιστίδη και τη στάση κάποιων διανοουμένων που δημόσια τοποθετήθηκαν υπερασπιζόμενοι τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Ο Ντίνος Παλαιστίδης με σημαντική συνδικαλιστική δράση στα πλαίσια του σωματείου των βιβλιοϋπαλλήλων απολύθηκε απο τις εκδόσεις ΑΓΡΑ στις 13/01/10 για... αντισυμβατική συμπεριφορά. Άλλη μία μαύρη σελίδα στο κεφάλαιο "αριστερά αφεντικά" προστέθηκε, καθώς για τους παροικούντες στην εκδοτική Ιερουσαλήμ τα φαινόμενα εργοδοτικών αυθαιρεσιών μόνο σπάνια δεν είναι.


Ενημέρωση και υπογραφή για την ανάκληση της απόλυσης ΕΔΩ.

Κείμενο διανοουμένων με υπογραφές υπέρ του Ντίνου Παλαιστίδη.

Ο ΑΙΣΘΗΤΙΣΜΟΣ ΚΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΠΕΡΙ ΑΓΡΑΣ

Η αχίλλειος πτέρνα των διανοουμένων, γνωστό από παλιά, είναι ο κρυφός έρωτάς τους για την ισχύ. Και αυτή, από τον καιρό του Πλάτωνα μέχρι τις ημέρες τού Τζοβάνι Τζεντίλε και τον Χάιντεγκερ, είχε κατά κανόνα τη μορφή τής πολιτικής εξουσίας. Η εν λόγω ροπή δεν έχει βεβαίως εκριζωθεί· τελευταία εκδήλωσή της στα καθ’ ημάς ήταν το περυσινό, μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου, μανιφέστο κομφορμισμού και πνευματικής υποτέλειας εκ μέρους των έξι του Παντείου και των τριών της ελεύθερης αγοράς του πνεύματος. Στις ημέρες μας όμως εμφανίζει μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή: η ισχύς στην οποία το πνεύμα προσκολλάται σαν περικοκλάδα δεν είναι μόνο, ή κυρίως, αυτή των πολιτικών ––η οποία στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό γίνεται όλο και περισσότερο θεαματική και κούφια–– αλλά εκείνη των επιχειρηματιών. Οι διανοούμενοι γίνονται αυλοκόλακες των εκδοτών, είτε του μεγάλου τύπου είτε ακόμα και ατομικών επιχειρήσεων με τις οποίες θεωρούν εγγενώς διαπλεγμένα τα συμφέροντά τους. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να προβαίνουν σε δημόσιες διακηρύξεις στήριξής τους ακόμα και σε περίπτωση εργασιακών διαφορών των εκδοτών με τους υπαλλήλους τους. Το ήθος αυτό εγκαινίασαν τα δύο (αρσενικού και θηλυκου γένους) φερέφωνα των εκδόσεων Πατάκη, που σήμερα βρίσκουν επάξιους συνεχιστές στους 49 (μάλλον αυτή τη στιγμή σπρώχνονται και άλλοι να προσχωρήσουν) υπασπιστές τού Σταύρου Πετσόπουλου των εκδόσεων Άγρα.

Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετή κατάπτωση, η «αριστερή» εφημερίδα Αυγή ––δηλαδή, ο διευθυντής της–– όχι μόνο δίνει βήμα δημόσιας έκφρασης σε κάτι που θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίζεται ως στίγμα των αυταποκαλούμενων πνευματικών ανθρώπων, αλλά φτάνει στο σημείο να αρνηθεί τη δημοσίευση κειμένου του Κώστα Δεσποινιάδη ο οποίος ασκεί εύλογη κριτική στη στάση των «πρόθυμων» διανοουμένων. Ιδού το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των «αριστερών» εργοδοτών, και ιδού η ανανεωτική ερμηνεία του παλιού εκείνου καλού σταλινισμού που σήμερα είναι κάπως εκτός μόδας!

Δεν χρειάζεται να μπω στις πραγματολογικές λεπτομέρειες του συμβάντος – τα κείμενα υποστήριξης του απολυμένου συνδικαλιστή Ντίνου Παλαιστίδη, η δήλωση των 49, η ανακοίνωση των εργαζομένων-απεργών της Άγρας, το κείμενο του Κώστα Δεσποινιάδη και η καταγγελία των μεθοδεύσεων της Αυγής βρίσκονται αναρτημένα σε πολλούς ιστοτόπους του διαδικτύου και όλοι έχουν ή μπορούν ν’ αποκτήσουν πρόσβαση. Είμαι σε θέση να γνωρίζω προσωπικά τον Ντίνο Παλαιστίδη και την ακεραιότητά του ως βιβλιοϋπαλλήλου και αντιεξουσιαστή συνδικαλιστή, το γεγονός επίσης ότι ο ίδιος ο εκδότης της Άγρας δήλωνε σε χρόνο ανύποπτο, πριν ξεσπάσει η κρίση, πόσα του οφείλει η επιχείρηση, τα όσα διαδραματίστηκαν σε ιδιωτικές συνομιλίες μεταξύ του Κώστα Δεσποινιάδη και ορισμένων συντακτών τής Αυγής – και το γεγονός ακόμα, που πρέπει βεβαίως ν’ αναφερθεί προς τιμήν τους, ότι άλλοι συνεργάτες της εφημερίδας και του πολιτικού χώρου τον οποίον αυτή εκπροσωπεί αντιτέθηκαν στη διευθυντική γραμμή και πήραν προσωπικά θέση υπέρ της δημοσίευσης. Ανεξαρτήτως όμως όλων αυτών, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το δίκιο τού εν λόγω εργαζομένου δεν είναι δεδομένο ––πράγμα που τύποις έχει παραπεμφθεί στη δικαστική αρμοδιότητα–– θέλω απλώς να ρωτήσω: σε ποιον απευθύνονται οι 49 (και βάλε) διανοούμενοι; Στο εργατικό δικαστήριο; Θέλουν δηλαδή να επηρεάσουν εκ των προτέρων την κρίση του υπέρ τού εργοδότη και χωρίς να γνωρίζουν, όπως είναι παραπάνω από βέβαιο, τα πραγματικά δεδομένα της υπόθεσης; Τί δηλώνει από άποψη ηθική και κοινωνική μία τέτοια πρακτική; Και ποια η διαδικαστική νομιμότητα του εγχειρήματος, όταν είναι σε όλους πρόδηλο ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν εμπράγματο συμφέρον στις εκδόσεις Άγρα – που σημαίνει ότι ο εκδότης της έχει στη διάθεσή του μέσα να εκβιάσει την υποστήριξή τους;

Ή μήπως απευθύνονται στο λεγόμενο αναγνωστικό κοινό, με σκοπό να διασώσουν το καλό όνομα και τη φήμη του εκδοτικού με τον δικαιολογημένο φόβο ότι ο θόρυβος μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις πωλήσεις του; Αν αυτό είναι ένα από τα κίνητρά τους, τί διαφοροποιεί την πράξη τους από τη στρατηγική της εμπορικής διαφήμισης; Νομίζουν ότι αυτό τιμά τους ίδιους ως καλλιτέχνες, συγγραφείς ή ακαδημαϊκούς; Κι εν πάση περιπτώσει, ως σκεπτόμενοι άνθρωποι θα όφειλαν ν’ αναλογιστούν τον τερατώδη ανορθολογισμό που εμπερικλείει το επιχείρημά τους: από την διαπίστωση ότι το εκδοτικό της Άγρας έχει προσφέρει ποιοτικά βιβλία στην ελληνική αγορά και από τον έπαινο της αισθητικής του αρτιότητας συνάγουν ότι ο εκδότης δεν μπορεί να έχει άδικο απέναντι στους εργαζομένους του (!) Από την εποχή τουλάχιστον του Καντ μία τέτοια σύγχυση αισθητικών και ηθικών κριτηρίων αποτελεί ένδειξη αφέλειας και κατά κάποιον τρόπο βαρβαρισμού: από πότε, δηλαδή, η αισθητική εκλέπτυνση εμποδίζει κάποιον (μιλάω γενικά και υποθετικά, για να μην παρεξηγηθούμε!) να είναι κάθαρμα στις προσωπικές του σχέσεις; Και σε τελευταία ανάλυση αν όχι οι άλλοι, τουλάχιστον ο ίδιος ο εκδότης της Άγρας, που έχει επανειλημμένως παρουσιαστεί ως λάτρης του Βάλτερ Μπένγιαμιν, θα έπρεπε να έχει διαβάσει, και να θυμάται, τις σχέσεις που ο Μπένγιαμιν επεσήμανε διορατικά μεταξύ αισθητισμού και φασισμού.

ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Υστερόγραφο του κυρ-Hollowsky: Οπωσδήποτε πρέπει να αναφέρουμε, προς τιμήν του, την επιστολή του Τάσου Κουράκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, προς την “Αυγή”` και την παρέμβαση του εκπαιδευτικού Θ. Τσιριγώτη στο θέμα – θα τις βρείτε στο indymedia.athens. Κι ακόμα πιο πολύ, να παραπέμψουμε τους αναγνώστες μας στο εξαιρετικό βιβλίο Ιέρων ή Περί Τυραννίας, που περιλαμβάνει το ομώνυμο κείμενο του Ξενοφώντα και το διάλογο ανάμεσα στον Λέο Στράους και τον Αλεξάντρ Κοζέβ για τις σχέσεις του φιλοσόφου με την ισχύ.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

ΚΑΣΤΡΑΤΟ



Την ιδέα για το πόστ την οφείλω στον ακατάβλητο (επειδή είναι παντού ανεξάρτητα απο το καθημερινό του πρόγραμμα) andidrasi+sex που μου έστειλε το σχετικό λίνκ.
Βέβαια χωρίς το κόκκινο μπαλόνι δεν θα ήταν και τόσο μάγκας.
Το ζήτημα στο οποίο αναφέρεται ο Σλαβόϊ Ζίζεκ στο βίντεο, αποτελεί μία διαχρονική και πάντα επίκαιρη αιτία προβληματισμού, μιά αφορμή για συζήτηση.
Το πόστ το αφιερώνω επίσης σε μιά φίλη μπλόγκερ που συχνά και δικαιολογημένα νοιώθει να απογοητεύεται απο αυτό που ζούμε καθημερινά, δεν το βάζει όμως κάτω και συνεχίζει.


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

ANAZΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Δεν δίνω καμμία σημασία στη ζωή
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία
Δεν σημαίνω για τη ζωή
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες απο σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν κι αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δυό φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται απο πολύ ψηλά
Να κελαηδήσουν μπροστά σ΄αυτά τα σύρματα
Ενας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τα αρώματα.

Αντρέ Μπρετόν: Φασματικές στάσεις



Στις 19 Φεβρουαρίου στο Τινσεμπρέ της Νορμανδίας γεννήθηκε ο Α.Μπρετόν (1896-1966).
Ο Αντρέ Μπρετόν συνέδεσε το όνομα του με τον σουρρεαλισμό αλλά και τις ιδιαίτερες απόψεις του για την ποίηση και τα λογοτεχνικά δρώμενα, τα οποία αντιλαμβανόταν ως μιά συνεχώς διευρυμένη ελευθερία που οφείλει να συνδεθεί με την κοινωνία και τα κινήματα χειραφέτησης του ανθρώπου.
Ακούραστα αντισυμβατικός, βρισκόταν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του σε συνεχή πόλεμο με τις κάθε είδους καθεστωτικές απόψεις.
Καμμιά αναφορά στο έργο του, είτε με όρους "αγιογραφίας", είτε με κριτική διάθεση, δεν είναι σε θέση να αποδώσει έστω ένα μέρος του πάθους του, στην προσπάθεια να εξωτερικεύσει και να υπερασπιστεί έμπρακτα τις απόψεις του.

Ο Μπρετόν σπούδασε ψυχιατρική στο Παρίσι και γοητεύτηκε απο τις ιδέες του Ζίγκμουντ Φρόϋντ και την ψυχανάλυση. Παράλληλα απέκτησε κάποιες σημαντικές γνωριμίες απο το χώρο της ποίησης και της λογοτεχνίας, ενώ συνδέθηκε φιλικά με τους Λουί Αραγκόν και Γκυγιώμ Απολλιναίρ. Το 1919 είναι χρονιά σταθμός καθώς θα δημοσιεύσει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Ενεχυροδανειστήριο."
Απο το 1919 ως το 1922 όπου θα προβεί σε πράξη δημόσιας αποκήρυξης, ο Μπρετόν έχει ενεργό συμμετοχή στο κίνημα του ντανταίσμού. Μετά απο αυτές τις εξελίξεις συσπειρώνει γύρω του μιά ομάδα διανοουμένων και το 1924 κυκλοφορεί ένα απο τα γνωστότερα βιβλία του (Το μανιφέστο του σουρρεαλισμού) το οποίο γίνεται σημείο αναφοράς του κινήματος.
Πέντε χρόνια αργότερα θα κυκλοφορήσει κι ένα δεύτερο μανιφέστο.



Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Μπρετόν θα παραμείνει παραγωγικότατος και με διαθέσεις ρήξης απέναντι σε ότι θεωρεί περιοριστικό και ανελεύθερο.
Ο θυελλώδης χαρακτήρας του θα αρνηθεί να συμβιβαστεί με τα κυρίαρχα στην εποχή του καλλιτεχνικά και πολιτικά προτάγματα. Η πολιτική κριτική που ασκεί θα τον φέρει σε πλήρη αντίθεση με τον Λουί Αραγκόν και θα έχει σαν κόστος τη φιλία τους.

Το 1934 θα αναλάβει να οργανώσει μιά πρωτοβουλία προσωπικοτήτων της διανόησης με στόχο την αντίσταση ενάντια στον ανερχόμενο στην Ευρώπη φασισμό.
Ένα χρόνο αργότερα θα καυτηριάσει τις πρακτικές του σταλινικού καθεστώτος.
Επισκέπτεται το Μεξικό και γνωρίζει τον Λ.Τρότσκι και συντάσει μαζί του το κείμενο: Για μιά ανεξάρτητη επαναστατική τέχνη, το οποίο συνυπογράφει μαζί με τον γνωστό ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα. Ο Αντρέ Μπρετόν πεθαίνει το 1966 μετά απο ραγδαία επιδείνωση της υγείας του. Στον τάφο του υπάρχει μιά επιγραφή που αναφέρει: Αναζητώ το χρυσάφι του χρόνου.
Το αρχείο του θα πουληθεί σε ιδιώτες το 2003, μετά απο την άρνηση της Γαλλικής κυβέρνησης να το αποκτήσει.

ΔΟΚΙΜΙΑ
  • Το Μανιφέστο του Σουρρεαλισμού (19240
  • Σουρρεαλισμός και ζωγραφική (1928)
  • Δεύτερο Μανιφέστο (1929)
  • Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ (1940)
  • Προλεγόμενα για ένα τρίτο Μανιφέστο (1942)
  • Ωδή στον Σαρλ Φουριέ (1946)
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ
  • Τα Μαγνητικά Πεδία (1919)
  • Nadja (1928-1963)
  • Άμωμος Σύλληψη (1930)
  • Τα Συγκοινωνούντα δοχεία (1932)
  • Point du jour (1934)
  • L’Amour fou (1937)
  • Αρκάνα 17 (1944)
  • Poèmes (1948)
Το Όνειρο και η Επανάσταση είναι φτιαγμένα για να συμμαχήσουν, όχι για να αποκλείσουν το ένα το άλλο. Να ονειρεύεσαι την Επανάσταση δεν σημαίνει ‘ότι την αποποιείσαι, αλλά ότι την πραγματοποιείς διπλά και δίχως νοητικές επιφυλάξεις».

Αντρέ Μπρετόν



Η ταινία Ανδαλουσιανός Σκύλος του Λουίς Μπονιουέλ συνόδευσε μιά διάλεξη του Μπρετόν στο πανεπιστήμιο του Μέξικο Σίτυ, όταν επισκέφθηκε το 1938 το Μεξικό με σκοπό να συναντήσει τον Λέων Τρότσκι.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ΑΓΙΟΣ ΝΑΙ, ΕΛΛΗΝΑΣ ΟΧΙ !!!



Χτές το βράδυ πήγα και είδα την ταινία Agora που αναφέρεται στη φιλόσοφο, μαθηματικό και αστρονόμο Υπατία (370-418 μχ) , η οποία θανατώθηκε απο μια παραστρατιωτική ομάδα απο μοναχούς (παραβαλάνους), με τις...ευλογές του τότε πατριάρχη και μετέπειτα αγίου Κύριλλου της Αλεξανδρείας. Η ταινία θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν απέφευγε κάποια κλισέ
όπως αυτό της υπερβολικής σε χρόνο, καταγραφής των βίαιων επεισοδίων, η οποία μοιραία καταλήγει σε μιά επιδερμική ανάλυση για τα αίτια πρόκλησης τους.
Θα προτιμούσα επίσης, η πολυδιάστατη προσωπικότητα της Υπατίας να σκιαγραφείται χωρίς αντίστιξη με αδύναμες ανδρικές προσωπικότητες, για τον απλούστατο λόγο ότι οι ιστορικές μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί, αναφέρονται σε μιά γυναίκα που έλαμπε με το πνεύμα και την επιστημονική της συγκρότηση ανάμεσα σε πάρα πολλούς και πραγματικά σημαντικούς διανοητές του αντίθετου φύλου.


Φυσικά πολύ δύσκολα μια ταινία είναι σε θέση να απεικονίσει με πραγματικούς όρους τις ιστορικές και κοινωνικές διαστάσεις μιάς εποχής, πόσο μάλλον όταν ένα παρόμοιο εγχείρημα θα έθιγε τόσο κάποιες ευαίσθητες ισορροπίες , όσο και την εμπορικότητα του φίλμ.
Ιστορικά το βέβαιο είναι ότι ουδέποτε ο πατριάρχης Κύριλλος τιμώρησε ή πήρε αποστάσεις απο τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας. Πως θα μπορούσε άλλωστε να κάνει κάτι τέτοιο ο ηθικός αυτουργός αυτής της πράξης κι ο εμπνευστής και βασικός καθοδηγητής των παραστρατιωτικών χριστιανικών ομάδων που τρομοκρατούσαν την Αλεξάνδρεια.
Έκπληξη δεν αποτελεί ούτε η αγιοποίηση του απο την εκκλησία.
Έκπληξη αποτελεί η ασέβεια των σημερινών πιστών, του ακροδεξιού συνοθυλεύματος που διαδήλωσε το περασμένο Σάββατο στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη.


Επισκεπτόμενος τη γνωστή για την αποδοχή της απο την επίσημη εκκλησία χριστιανική ιστοσελίδα Ο.Ο.Δ.Ε. και διαβάζοντας ένα απο τα κείμενα όπου αυθαίρετα και ανιστόρητα σκιαγραφεί μιά φαντασιακή Υπατία για το φόνο της οποίας αθωώνει τον Κύριλλο, η απόλυτα καθοριστική τελευταία παράγραφος ανέδειξε μιά πρώτου μεγέθους ασέβεια την οποία φυσικά και καταγγέλω.
"Οφείλουμε να έχουμε πάντα υπόψιν ότι ένας άγιος δεν γεννιέται, αλλά γίνεται. Έτσι ο Κύριλλος, ακόμη κι αν είχε ένα μερίδιο ευθύνης για το θάνατο της Υπατίας, έγινε άγιος μετέπειτα στην πορεία. Πολλοί άγιοι ήταν ακόμη κι εγκληματίες προτού αποκηρύξουν την αμαρτωλή τους ζωή και αφιερωθούν στον Θεό».
Επομένως άγιος γίνεσαι δεν γεννιέσαι, αντίθετα Έλληνας μόνο γεννιέσαι δεν γίνεσαι!
Με το πληκτρολόγιο να τρέμει στα χέρια μου αναρωτιέμαι.
Με ποιό δικαίωμα σύγχρονοι ιεράρχες και... ποίμνιο θεωρούν ότι η φυλετική καταγωγή είναι σημαντικότερη της αγιοσύνης, με αποτέλεσμα η αγιότητα να είναι εύπλαστη και η ιθαγένεια άκαμπτη χωρίς εξαιρέσεις.
Με κάτι τέτοια θα καταλήξουμε άπαντες εις το υγρόν πύρ το εξώτερον.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ



Η εποχή των ανθρώπων δεν έχει τελειώσει, όσο κι αν αυτό αποτελεί επιθυμία των απανταχού
επίδοξων Όρκ, η Ελλάδα δεν θα γίνει Γερμανία.

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

ΜΝΗΜΗ...

Το 1979 η Αθήνα ήταν πολύ διαφορετική, αλλά παράλληλα με αρκετές σημαντικές ομοιότητες με τη σημερινή πόλη.
Οι εργαζόμενοι βίωναν τα "απαραίτητα" μέτρα σκληρής λιτότητας για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ενώ ο Κ.Καραμανλής προφανώς αρκετά διορατικότερος απο τον ανεψιό του, ετοιμαζόταν να μεταπηδήσει στην προεδρία της δημοκρατίας εν όψει της επερχόμενης εκλογικής συντριβής του κόμματος του. Τα σινεμά έπαιζαν το Life of Brian των Monty Pythons, οι φοιτητές ήταν κάθε μέρα στους δρόμους για την κατάργηση του ν.815 και ο δίσκος των AC/DC: Higway to Hell ακουγόταν στα πικάπ περνώντας χέρι με χέρι κάθε μέρα στις σχολικές τάξεις.


Πέντε χρόνια μετά τη χούντα, όσα απο τα "εθνικόφρονα" φαντάσματα της δεν κρύβονταν προκαλούσαν μονάχα το γέλιο και το συνολικό χλευασμό, καμμιά περίπτωση δεν υπήρχε να παριστάνουν τους τιμητές της κοινωνίας και των θεσμών, οι ταξικές αντιθέσεις ήταν πολύ δύσκολο να βράσουν μέσα στη σούπα "συμφιλιωτικών" συναινέσεων.

Μετά καθώς ξεκινούσε η δεκαετία του ΄80 πολλά άλλαξαν με ταχύτατους ρυθμούς.
Η ελληνική κοινωνία "έτρεχε" με χίλια για να καλύψει τις καθυστερήσεις δεκαετιών που προκλήθηκαν απο το ιδιότυπο κοινωνικό μόρφωμα που δημιούργησε το μετεμφυλιακό κράτος και τα στερεότυπα που το εξέφρασαν, οι αλλαγές ήταν συχνά καρικατούρα των κοινωνικών εξελίξεων στις χώρες της Ευρώπης, ο πολιτικός κι ο καθημερινός λόγος σημαδεύτηκαν για πάντα απο τις παραπάνω ιδιομορφίες. Οι συζητήσεις, οι μουσικές και η αίσθηση, των εποχών και των αλλαγών, έχουν ακόμα σύμμαχο τους τη μνήμη.

Μια μνήμη που για έναν τότε δεκαπεντάχρονο σημαδεύτηκε απο το θάνατο του Sid Vicious
στις 2 Φλεβάρη του 1979, μιά μνήμη που επανήλθε κι έγινε αφορμή για αυτό το πόστ, μετά απο μιά συζήτηση με την Ακανόνιστη όπου πολύ σωστά μου έλεγε ότι πιό παλιά ο... επίμαχος όρος θολοκουλτουριάρης , δεν περιέγραφε τους έχοντες αριστερή κοινωνική συνείδηση, αλλά μερικά ψώνια με κοινότυπες και υποτυπώδεις γνώσεις, πολύ κοντινά σε όλους αυτούς τους ηλίθιους ημιμαθείς που σήμερα παριστάνουν τους τιμητές.



Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

ΜΕΣ΄ ΤΗ ΘΟΛΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΜΟΥ...


Μεσ΄τη θολή κουλτούρα μου
γιατί να σε γνωρίσω
κλαίω και λέω μυστικά για σένα, ναι
πρέπει να σε ψηφίσω.

Θολοκουλτουριάρης είναι ο πιό hot χαρακτηρισμός που κυκλοφορεί στην πιάτσα, με σκοπό να περιγράψει την υπάρχουσα ποικιλία των "εθνομηδενιστών", όσων δηλαδή διαφωνούν με τις υπάρχουσες "πατριωτικές" φωνές και τις υστερικές απόψεις που αυτές εκφράζουν.
Το πρότυπο κάθε καλού θολοκουλτουριάρη σύμφωνα με το σενάριο. είναι βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά ο πίσω απο όλες τις λέξεις Αλέξης Τσίπρας.
Γενικά πάντως οι θολοκουλτουριάρηδες έχουν πολύ παράξενα γούστα, μιλούν παράξενα και διασκεδάζουν παράξενα, ενώ επίσης "χαλαρώνουν" και παράξενα.
Στα πλαίσια αυτής της παράξενης χαλάρωσης και το παρακάτω βίντεο με το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, με τίτλο: Η Μαριάνθη των Ανέμων.

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

ΑΧ Ο ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΪΣΤ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ...

Η επίθεση που έγινε το περασμένο Σάββατο στην Πανόρμου σε αντιρατσιστική συγκέντρωση που είχε διοργανώσει το Πολιτιστικό Κέντρο Αμπελοκήπων ήταν σχεδόν αναμενόμενη, καθώς παρόμοιες μικρότερης κλίμακας επιθέσεις απο ακροδεξιούς, έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Εδώ και αρκετό καιρό με αφορμή την πρόθεση της κυβέρνησης για τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, το ιδιότυπο "πατριωτικό μέτωπο" που έχει συγκροτηθεί τα τελευταία χρόνια, είναι σε απόλυτη εγρήγορση.
Η σοβαρή περιφρούρηση παρόμοιων αντιρατσιστικών εκδηλώσεων, είναι ένα σημαντικό ζήτημα με το οποίο καλό είναι να ασχοληθεί όποιος μπορεί και το επιθυμεί. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει μέσω μπλόγκ και τσαμπουκάδων του πληκτρολογίου.



Στο διαδίκτυο άλλοτε απροκάλυπτα κι άλλοτε με πιό...ήπιες διεισδύσεις, οι ακροδεξιές απόψεις αποκτούν βήμα λόγου στους επισκέπτες αναγνώστες.
Για ιστοσελίδες και ιστολόγια που ανήκουν στην κατηγορία του απροκάλυπτου, δεν έχω να πω κάτι ή αυτά που έχω να δηλώσω αποτελούν θέμα για κάποιο άλλο πόστ.
Για τις περιπτώσεις όμως που τα παραπάνω συμβαίνουν με έμμεσους τρόπους έχω να δηλώσω αρκετά κι έχω ξανακάνει ανάρτηση για το θέμα.
Αναφέρομαι λοιπόν στο μπλόγκ: Μπλόγκερς ενωμένοι, ποτέ νικημένοι, όχι γιατί είναι το μόνο στο οποίο συμβαίνουν παρόμοια φαινόμενα, αλλά γιατί παρουσιάζει κάποιες πολύ σημαντικές
ιδιαιτερότητες που αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και τη στρατηγική της ήπιας διείσδυσης απο συγκεκριμένους χώρους.
Το μπλόγκ δημιουργήθηκε με βασικό στόχο την προάσπιση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο και γενικότερα των δικαιωμάτων των μπλόγκερς.
Όπως είναι απόλυτα λογικό βάσει αυτής της κεντρικής διακήρυξης, προσέλκυσε μιά σειρά απο αξιόλογα μπλόγκ, κάποια εκ των οποίων είναι και ιδιαίτερα αγαπημένα.

Υπάρχει βέβαια η άποψη ότι όλοι μπορούν να συνυπάρχουν σε μιά συλλογικότητα που έχει δημιουργηθεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό, αρκεί να σέβονται τους κανόνες ευπρέπειας στις όποιες παραθέσεις των απόψεων, λειτουργώντας δημοκρατικά.
Η άποψη αυτή εκφρασμένη κατά κύριο λόγο μέσα απο σχόλια των διαχειριστών του μπλόγκ με έναν αφελή σε βαθμό "παρεξήγησης" στρουθοκαμηλισμό επιχειρεί να μας πείσει ότι στις συλλογικότητες και τους κανόνες τους, εξαφανίζεται δια μαγείας η ατομικότητα και ο τρόπος που αυτή επιθυμεί να εκφράζεται, όταν λειτουργεί εκτός των ορίων του συλλογικού.
Θα μπορούσε άνετα λοιπόν να συμμετέχει σε ένα συλλογικό μπλόγκ για τις ανθρώπινες σχέσεις, ένας σεξιστής μπλόγκερ, ένας παιδολάγνος σ΄ένα οικολογικό μπλόγκ κλπ.
Εκτός κι αν δεν τους ενοχλεί καθόλου το πως εκφράζεται, αυτή η ατομικότητα, ποιές άλλες μορφές συλλογικότητας ανήκουν στις προτιμήσεις της και η άποψη της για τη...δημοκρατία.
Αλήθεια ποιά εξήγηση υπάρχει στην έκδηλη "απροθυμία" να θιγούν οι ακραίες φωνές εντός του συλλογικού μπλόγκ ακόμα και σε γεγονότα πανταχόθεν καταμαρτυρούμενης φασιστικής βίας και η εξάντληση της κριτικής σε παραινέσεις περί ευπρέπειας.
Μήπως τελικά πρόκειται για άτακτα μπλογκοπαίδια που ενίοτε ξεφεύγουν σε πόστ και σχόλια αλλά η στράτευση τους απέναντι στον "ισλαμικό κίνδυνο" απο τη νομιμοποίηση μεταναστών μαυριδερών (όπως λέει το σχόλιο) που απειλούν με πολλούς τρόπους την ελληνική κοινωνία, είναι πολύ πιό σημαντική.



Ο μαρκήσιος ντε Σάντ μ΄ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά αποτελούν κάποιους απο τους ευρηματικούς στίχους με τους οποίους ο Σαββόπουλος περιέγραψε κάποτε την ικανότητα του συστήματος να ομαδοποιεί διαφορετικούς ανθρώπους με σκοπό την επιβίωση του.
Είναι καιρός λοιπόν να θυμηθούμε κι έναν άλλο παλιό ευρηματικό του στίχο, γιατί έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις.

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ΙΑΝΟΣ 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΣΚΟΥ:"ΕΜΙΝΕ"


Κρητική λύρα, λαούτο,ταμπουράς, μπουζούκι, κιθάρα. Ο Πάρις Περυσινάκης ανήκει σε μιά όχι και τόσο συνηθισμένη κατηγορία μουσικών τους λεγόμενους πολυόργανους και μάλιστα με εξαιρετικές επιδόσεις εκτελεστικά και συνθετικά.
Οι ικανότητες του αυτές, σε συνδυασμό με έναν ξεχωριστό και "παιχνιδιάρη" χαρακτήρα στάθηκαν η αφορμή πρίν έξι χρόνια, για να εντάξω μέσα στα ακούσματα μου την κρητική παραδοσιακή μουσική, αλλά και για να παρακολουθήσω πολλές ενδιαφέρουσες παραστάσεις σε έντεχνες μουσικές σκηνές.
Την επόμενη Τρίτη 26/01 στις 12.30 στον ΙΑΝΟ, γίνεται η παρουσίαση του δίσκου: "ΕΜΙΝΕ" με είσοδο ελεύθερη και τη συμμετοχή στην εκδήλωση των ερμηνευτών Παντελή Θαλασσινού και Νικόλα Καράτζη, μαζί με τους Βασίλη Σταυρακάκη και Μαρίνα Δακανάλη.


Ο δίσκος "ΕΜΙΝΕ" είναι ο κατά σειρά έκτος προσωπικός του Περυσινάκη και βασίζεται στο ομότιτλο ποιητικό έργο του Γιώργη Καράτζη.
Ο Γιώργης Καράτζης έγραψε έναν κρητικό ποιητικό μύθο που μας ταξιδεύει με δύναμη και λυρισμό στο παρελθόν
Ο Βασίλης Σταυρακάκης (τραγουδιστής), ο Σωκράτης Μάλαμας (Γιάγκος), ο Παντελής Θαλασσινός (ποιητής) και ο Χρήστος Θηβαίος (Χαϊνης) είναι οι ερμηνευτές του έργου, μαζί με την Μαρία Δακανάλη στο ρόλο της Εμινέ. Ο Καράτζης συμπληρώνει την ομάδα στο ρόλο του αφηγητή της ιστορίας.

Ο Πάρις Περυσινάκης διαθέτει εξαιρετική γνώση της κρητικής μουσικής κι αυτό είναι ορατό σε όλο το συνθετικό του έργο.
Παράλληλα η εμπειρία του στις σύγχρονες έντεχνες μουσικές διαδρομές είναι κατά τη γνώμη μου ένας απο τους βασικότερους λόγους που οι ερμηνευτές πέρα απο τις αναμφισβήτητες ικανότητες τους, ταυτίζονται απόλυτα, σαν έτοιμοι απο καιρό, με τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης μουσικής παράδοσης.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου-12.30 μμ

Πάρις Περυσινάκης
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ CD
«ΕΜΙΝΕ», δισκογραφική εταιρεία VOUKINO
Εισηγητές: Γιώργης Καράτζης, Μιχαήλ Κοπιδάκης (Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών), Γιώργος Κοκκώνης (Καθηγητής Εφαρμογών του Τμήματος Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου), Πάρις Περυσινάκης.
Ερμηνεύουν: Παντελής Θαλασσινός, Νικόλας Καράτζης,Βασίλης Σταυρακάκης, Μαρίνα Δακανάλη.
Είσοδος ελεύθερη

IANOS (Σταδίου 24)
Τηλ. 2103217810




Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ο ΤΥΧΕΡΑΚΙΑΣ ΜΑΡΚ


Αναζητώντας κάποια δημοσιεύματα στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια συνέντευξη στο Βήμα του γνωστού Άγγλου ιστορικού Mark Mazower και τη διάβασα ξανά.
Ο Mazower συζητώντας για τις ιστορικές του έρευνες, αμφισβητεί ευθέως την ικανότητα της χώρας του να νικήσει (και κατά προέκταση να επιβιώσει) τη ναζιστική Γερμανία κατά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς τη συνδρομή της τύχης που στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά τις λάνθασμένες κινήσεις του Άξονα που ενέπλεξαν στον πόλεμο ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση.
Καμμιά αναφορά στην "ηρωική" αγγλική αεροπορία και στη διάσημη αποφασιστικότητα των συμπατριωτών του. Αντίθετα αποστασιοποιείται εκφραστικά αλλά και ουσιαστικά απο τις κάθε είδους φανφάρες και ηθικολογίες που συσκοτίζουν την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Στα βιβλία του κυριαρχούν οι ψύχραιμες ιστορικές περιγραφές, παράλληλα με την ανάδειξη του συνολικού κοινωνικού πλαισίου που περιβάλλει τα γεγονότα.

Με λίγα λόγια μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με θέσεις και συμπεράσματα που ο συγκεκριμένος ιστορικός παραθέτει στα έργα του, το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για μιά απολύτως σύγχρονη ματιά στην επιστήμη της ιστορίας.
Μια επιστήμη που δεν εξαναγκάζεται σε απολογία απο κανένα πικραμένο και γεμάτο έπαρση μουσικοσυνθέτη, ούτε τροφοδοτεί υστερίες και ανόητες πρακτορολογίες.
Η κατασκευή συγκινήσεων και η απόκτηση "υπεροχής" με άξονα την αυθαίρετη εργολαβική διαχείρηση της οποιασδήποτε ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής κληρονομιάς, αληθινής ή κατά φαντασίαν, είναι ένα είδος ...διαλόγου, που ευδοκιμεί μόνο στην Ελλάδα.
Ο τυχεράκιας Μάρκ, δεν θα συναντήσει ποτέ τον αντίστοιχο Άγγλο αυτοδιορισμένο τιμητή και φύλακα άγγελο της εθνικής αξιοπρέπειας Μίκη.


Συνηθίζεται σε αρθρογραφίες και τηλεοπτικά πάνελ με θέμα τη δημόσια μέση εκπαίδευση, να γίνονται αναφορές στην ανεπάρκεια του λυκείου να προετοιμάσει και να εξοικειώσει τους μαθητές για το επόμενο στάδιο σπουδών που θα συναντήσουν στα ΑΕΙ.
Η χρήση υπολογιστών στο σχολείο, οι υποδομές σε εργαστήρια, το επίπεδο εκμάθησης ξένων γλωσσών είναι μερικές απο τις πιό συχνές αναφορές που γίνονται για να αναδείξουν το παραπάνω πρόβλημα. Για τις ιστορικές σπουδές κουβέντα.
Δεν πρόκειται για συνωμοσία, αλλά για παγιωμένο εθισμό στην ακινησία.
Ο πατριωτισμός έχει πολλούς πατέρες, η ελληνική ιστορία όμως στα σχολεία είναι ορφανή αποφεύγοντας τις εθνικές... κακοτοπιές, παραλείποντας γεγονότα ή παρουσιάζοντας τα σαν ουρανοκατέβατα, χωρίς να τα συνδέει με πρόσωπα που θέλει να μείνουν στο απυρόβλητο.


Ειδικά σε περιόδους έξαρσης των εθνικών ζητημάτων (αρχές εικοστού αιώνα , μεσοπόλεμος κλπ), η σκληρή κι ενίοτε αιματηρή καταστολή εργατικών κι αγροτικών αγώνων στο εσωτερικό της χώρας απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά κι όταν είναι παρούσα, εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι χωροφυλακή και στρατός, ενεργούν περίπου με δική τους πρωτοβουλία.
Το έτσι κι αλλιώς εξωραϊσμένο καθεστώς Μεταξά φυτρώνει απο το πουθενά και είναι εντελώς άσχετο σαν κοινωνικό γεγονός, απο το θαυμασμό που έτρεφε ο Βενιζέλος και πολλοί άλλοι αστοί πολιτικοί για τα φασιστικά καθεστώτα της εποχής στην Ευρώπη.
Για τα μεταπολεμικά γεγονότα φροντίζει το σοφό αναλυτικό πρόγραμμα, απο τη στιγμή που οι μαθητές ποτέ δεν προλαβαίνουν να τα διδαχθούν.


Αν για τους ακροδεξιούς, τους συντηρητικούς και τους δημοσιογράφους "ερευνητές", ο ρόλος του εθνικού κριτή είναι επάγγελμα για απολύτως ευνόητους λόγους, οι προερχόμενοι απο την ευρύτερη αριστερά τιμητές πατριώτες, έχουν για αρωγό τους τις παλιές και δοκιμασμένες στην πράξη ιδεολογικές φόρμες. Απλώς προσαρμόζουν το περιεχόμενο τους.
Απο τη στιγμή λοιπόν που προέταξαν ιδεολογικά, ως βασικό κι επομένως στην ουσία μοναδικό
διακύβευμα για την ελληνική κοινωνία την εξέλιξη των "εθνικών ζητημάτων", με όρους κατά της παγκοσμιοποίησης, του ιμπεριαλισμού κλπ, όλα ακολουθούν τον "φυσιολογικό" δρόμο.


Μοναδικό διακύβευμα, άρα και "κεντρικό ζήτημα" που όπως τον παλιό...καλό καιρό, επιτρέπει
να "παραβλέψουμε" τα υπόλοιπα "επουσιώδη", να κάνουμε "λάθη" και να μη διστάσουμε μπροστά σε τίποτα. (ξέρει απο αυτά ο Θεοδωράκης απο την εποχή που απολάμβανε την εύνοια όσων εξόντωσαν τον Βελουχιώτη που σήμερα επικαλείται)
Για άλλες συνιστώσες του αριστερού πατριωτικού ρεύματος, το "κεντρικό ζήτημα" επιτρέπει τον θαυμασμό στην αντιμπεριαλιστική Χεζμπολά με τα γεμάτα ταμεία απο τη στήριξη των δολοφόνων της ιρανικής κυβέρνησης (αλήθεια είδε κανείς καμμιά διαμαρτυρία για τους δολοφονημένους ιρανούς διαδηλωτές), η οποία είναι επίσης αντιμπεριαλιστική!!!
Ταυτόχρονα άπαντες πανηγυρίζουν για την εκλογή Σαμαρά στη ΝΔ που είναι περίπου μιά τελευταία ευκαιρία για τη χώρα, σε συνδυασμό με κάποιους ιεράρχες που... κρατάνε ακόμα.



Επίκαιρος όσο ποτέ ο Ευγένιος Αρανίτσης και οι ψυχαναλυτικές του προεκτάσεις για την κατεστημένη και διαρκώς λιβανιζόμενη απο τα μμε "μεγαλοπρέπεια" που αποτελεί αιχμή του δόρατος των τιμητών του πατριωτισμού.