Σε κάποια σινεμά της Αθήνας παίζεται η ταινία BOY A που αφορά την ουσιαστική καθήλωση στην παιδική τραυματική ηλικία, ενός νέου ανθρώπου μετά την αποφυλάκιση του.
Η πράξη που τον οδήγησε στη φυλακή, θα καθορίσει και την υπόλοιπη ζωή του.
Η κοινωνία σε τέτοιες περιπτώσεις με το παραμικρό ερέθισμα, ξεφεύγει από τη συνηθισμένη αμνησία της, αναιρεί και ακυρώνει την όποια επανένταξη, ακόμα και στην περίπτωση που ο κύκλος του σωφρονισμού έχει τυπικά κλείσει. Η κοινωνία θυμάται κι εκδικείται.
Έτσι το κακούργημα που διέπραξε ο ήρωας της ταινίας όταν ήταν παιδί τον εγκλωβίζει διά βίου και διαμορφώνει μία προσωπικότητα, ανώριμη και αναντίστοιχη με την ηλικία του.
Οι ταινίες με θέμα τις φυλακές, το σωφρονιστικό σύστημα, τις αποδράσεις κλπ, αποδεδειγμένα ελκύουν το κοινό σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάποιες από αυτές έχουν γνωρίσει δικαιολογημένα τεράστια εμπορική επιτυχία, έχουν αποτυπώσει σε μεγάλο βαθμό τους προβληματισμούς και τις αντιλήψεις μιάς εποχής, μέσα από πλάνα και διαλόγους που κατέχουν μιά εμβληματική θέση στην ιστορία του κινηματογράφου. Η ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση κι έχει εκφράσει αυτή την παγκόσμια τάση, με παρόμοιους τρόπους.
Παράλληλα υπάρχει μιά παράδοση συμπάθειας σε ένα είδος ποινικών κρατουμένων, με άξονα την ικανότητα τους στον εξευτελισμό των διωκτικών μηχανισμών.
Όλα αυτά βέβαια, στα πλαίσια της γνωστής ελληνικής "ιδιαιτερότητας" των τεράστιων αποστάσεων ανάμεσα στις...διαθέσεις και την πράξη.
Η πραγματικότητα είναι φυσικά άλλη. Το σωφρονιστικό σύστημα είναι απαρχαιωμένο και απαξιωτικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκδικητικό και με ανύπαρκτες προϋποθέσεις για την κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων μετά τον εγκλεισμό.
Πέρα από γενικολογίες και συνήθη ευχολόγια, το σίγουρο είναι ότι ακόμα και μιά πρόθυμη για εκσυγχρονισμό πολιτεία (...λέμε τώρα ), πιθανότατα χωρίς κάποια αντίστοιχη κοινωνική απήχηση μιας τέτοιας προτεραιότητας, θα ανέβαλε επ΄αόριστον αυτό που φαίνεται να είναι απόλυτα αναγκαίο. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει πλήρης αδιαφορία της κοινωνίας για τους "κολασμένους" της και ευημερία των πλέον φοβικών και συντηρητικών συνδρόμων, που για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σημαίνει αυστηρότερες ποινές και αστυνομοκρατία στην καθημερινότητα μας. Εχει άλλη γλύκα ο δίκαιος ύπνος στον καναπέ, μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση, όταν υπάρχει μιά κλειδαριά ασφαλείας να σε προστατεύει και οι παραινέσεις των Ευαγγελάτων να σε νανουρίζουν και να σε επιβραβεύουν.
Αυτές τις μέρες,οι κρατούμενοι όλης της χώρας διεκδικούν τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που πρέπει να αντιστοιχεί στη ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Διεκδικούν τα αυτονόητα, έτσι ώστε ο εγκλεισμός να σταματήσει να έχει εκδικητικό χαρακτήρα. Οι αληθινοί κρατούμενοι δεν διαθέτουν τη γοητεία των κινηματογραφικών τους αναπαραστάσεων.Η ζωή όμως ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι σινεμά.
