UNEMPLOYMENT AND THE CITY

Η φωτογραφία αυτής της σύγχρονης γέφυρας δεν είναι φυσικά από το Μανχάταν αλλά από τη Χαλκίδα μία από τις μεγαλύτερες "πρωτεύουσες" της ανεργίας στην Ελλάδα.

Δεν αποτελεί κάποιο φοβερό μυστικό το γεγονός ότι οι εργοδότες χρησιμοποιούν τις απολύσεις ως πρακτική ή ως απειλή, για να μειώσουν τα κόστη παραγωγής.

Και οι απολύσεις έχουν αυξηθεί δραματικά σε ποσοστό όντας πλέον καθημερινό φαινόμενο.

Τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν συμβαίνει για όσους αντιμετωπίζουν τη ζωή με μία εντελώς "φυσική" νεουορκέζικη ανεμελιά με τις απαραίτητες ...ρόκ ανταύγειες.

Η Σώτη Τριανταφύλλου, συγγραφέας, δημοσιογράφος, αμερικανολόγος των πάνελ και βέβαια πάνω απ΄ όλα ρόκ μέχρι το κόκκαλο, με το κείμενο της στο τελευταίο τεύχος της Athens Voice διαφωνεί με την έκταση που έχει πάρει το θέμα, από τη στιγμή που μιλάμε για μία-δύο νόμιμες απολύσεις και τίποτα παραπάνω.

Εγκαλεί λοιπόν την επίσημη αριστερά, αυτή την ίδια αριστερά που όλοι γνωρίζουμε τις σχεδόν εθιμοτυπικές αντιδράσεις της στην εργοδοτική ασυδοσία, για υπερβολή και διαρκή μονομέρεια που αρνείται να δεί τα εργασιακά ζητήματα με την οπτική των εργοδοτών!

Αντίθετα οι συνδικαλιστές της υπερασπίζονται άκριτα τους απολυμένους, που ενίοτε ανήκουν στην κατηγορία των εργαζομένων που ευθύνεται για όλα τα δεινά μας, λόγω οκνηρίας, αδιαφορίας ή αναίτιας επιθετικότητας και οι οποίοι μετά την απόλυση τους, βρίσκουν σχεδόν πάντα πολύ εύκολα δουλειά για να συνεχίσουν προφανώς να εκμεταλλεύονται την υπομονή μας.

Άλλωστε τις απολύσεις τις πραγματοποιούν μικρά και μεσαία αφεντικά κι όχι τίποτα Τεξανοί πετρελαιάδες που ακούνε κάντρυ. Είναι γνωστό ότι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τηρείται αυστηρά το οικογενειακό κλίμα άρα η απόλυση ισοδυναμεί με ανεξαρτησία από το πατρικό χαρτζηλίκι και για όσους επιμένουν σ΄αυτό υπάρχει πάντα η θεμιτή διέξοδος της μερικής απασχόλησης, που όταν πραγματοποιείται τις Κυριακές έχει και χαρακτήρα αντίστασης στον παραδοσιακό κι αναχρονιστικό εκκλησιασμό.

Το καλό στον καπιταλισμό είναι πως έχει βίδα, άμα πιάσεις το μηχανισμό, από τ΄αυτιά τον πιάνεις τον λαγό, λένε οι στίχοι του Άσιμου στο τραγούδι του " μηχανισμός".

Οι ...εναλλακτικές εκδοχές του life style, είναι χειρότερες από τις παραδοσιακές επειδή επιχειρούν και συχνά τα καταφέρνουν, να πιστωθούν τη δήθεν εκτός των τειχών άποψη και στάση ζωής, ταχυδακτυλουργοί που αξίζει να γίνουν δαχτυλοδεικτούμενοι.

Υ.Γ: Νομίζω ότι ανέκαθεν η διαμαρτυρία είχε το χαρακτήρα της ποικιλομορφίας και δεν συνδεόταν απαραίτητα με την πιθανότητα να φας σφαλιάρες, τόσο γιατί η διαμαρτυρία δεν αποτελεί προνόμιο όσων τις αντέχουν, όσο και γιατί μέρα που είναι σήμερα, ο μαζοχισμός δεν συνάδει με την κοινωνική απελευθέρωση.