Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΟΥ ΧΩΡΟΥ

Η αυριανή μέρα ορόσημο για την κατασκευή της εθνικής συναίνεσης πλησιάζει.
Πιθανότητα να πλησιάζει και η στιγμή που ο Παντελής Βούλγαρης θα αναλάβει να την αποτυπώσει κινηματογραφικά όπως της ταιριάζει.
Δύο αδέλφια, ο ένας στα κάγγελα ο άλλος στα τάνκς ή σε μεταγενέστερη εκδοχή, ο ένας στην "ουρά" της πορείας κι ο άλλος στην ομάδα Δ, ο παππούς με αγωνία στο σπίτι και η γιαγιά να πλέκει αλεξίσφαιρα γιλέκα. Να το δούμε κι αυτό να τελειώνουμε.
Αυτή η "ανιστόρητη ιεροσυλία", μας διδάσκει ότι καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας τους σαφείς ουσιαστικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στα πραγματικά γεγονότα και τους επετειακούς εορτασμούς τους οι οποίοι συνιστουν σταδιακά και αθροιστικά στο χρόνο, ένα καινούριο γεγονός, εντελώς αυτονομημένο απο την ιστορική του μήτρα.
Με λίγα λόγια τα γεγονότα του ΄73 έχουν σχέση με τη διαδικασία των μεταπολιτευτικών εορτών που τα ακολούθησαν, όση σχέση έχει η Οκτωβριανή επανάσταση με τις μετέπειτα παρελάσεις του ιμπεριαλιστικού κόκκινου στρατού μπροστά στην κομματική ηγεσία.
Το πως ξεκίνησε το Πολυτεχνείο του ΄73 και τα όσα διαδραματίσθηκαν εκεί μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικά σε προθέσεις και αντιλήψεις απο τα δρώμενα διαμόρφωσης του πιό δημοφιλή μύθου εδώ και 35 χρόνια, αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα το γεγονός ότι το Πολυτεχνείο είναι αυτό που τελικά έγινε κι όχι αυτό που αποτυπώθηκε στην εξέγερση.

Συνηθίζεται επίσης όταν αναφερόμαστε σε παρόμοιες μεταλλάξεις, λόγω αφέλειας ή πονηριάς να τις αποδίδουμε σχεδόν αποκλειστικά σε καθεστωτικές παρεμβάσεις, σε συνδυασμό με ολόκληρες γενιές που εξαργύρωσαν επαίσχυντα την πολιτική τους δράση.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς για ποιό λόγο η μη καθεστωτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων των Οικολόγων- Εναλλακτικών το 1989 και του ΣΥΡΙΖΑ πριν ενάμιση μήνα δεν επιβράβευσαν ως όφειλαν τους Δημήτρη Παπαχρήστο και Μάκη Μπαλαούρα αντίστοιχα.
Η ευρεία αποδοχή των κοινωνικών κατασκευών βαρύνει εξίσου τόσο τους καθεστωτικούς όσο και τους πλήρεις... αθωότητος υπηκόους.

Το καραμανλικό οικονομικό πρόταγμα του 1974-80 με την ένταξη στην ΕΟΚ , το "κοινωνικό κράτος" του Πασόκ της δεκαετίας του ΄80, η παγκοσμιοποίηση, η ΟΝΕ, η Ευρωζώνη και οι... αναγκαίες αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, αποτελούν μερικά απο τα βασικότερα σημεία της μεταπολιτευτικής ιστορίας που η κοινωνική συναίνεση ήταν και είναι κάτι παραπάνω απο αναγκαία. Ο περιφερόμενος θίασος της άμβλυνσης των ταξικών διαφορών στα πλαίσια ευρύτερων ομαδοποιήσεων είχε αποκτήσει ήδη απο το τέλος της δεκαετίας του ΄70 , τη γεμάτη απο συμβολισμούς και κατά το δοκούν επίκαιρα μηνύματα γιορτή του, η οποία φρόντιζε να αποτυπώνει με επάρκεια κάθε φορά τις "ιδιαιτερότητες" συγκρότησης του μύθου που περιελάμβανε ταχυδακτυλουργούς και κλόουν,σχοινοβάτες της ιστορίας, ήμερα και άγρια ζώα σε συντεταγμένες πορείες και διαδρομές εν μέσω σβηστών ή αναμμένων στεφανιών. Τα κατά καιρούς "ατυχήματα", προϊόν του υπερβάλλοντος ζήλου των θηριοδαμαστών, απλά κράτησαν ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού.

Η επέτειος σαν προνομιακό πεδίο εφαρμογών της κατακευασμένης συναίνεσης δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει όμως το είδος της συναίνεσης με τον κατακλυσμό και την ευρύτερη διάχυση της αισθητικής του περιβόητου μεσαίου χώρου, της αιθητικής δηλαδή των μμε που τον δημιούργησαν. Η προτεραιότητα της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης εμπεδώθηκε όλα τα τελευταία χρόνια σε ικανοποιητικό βαθμό, με αποκορύφωση τη χρέωση του περυσινού Δεκέμβρη για το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την αθώωση τραπεζών και γιγαντιαίων πολυκαταστημάτων.
Οι συνεργασίες σ΄αυτά τα πλαίσια είναι "θεμιτές" και λογικές και οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες για έναν υγιή ανταγωνισμό σε θέματα ασφάλειας και στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, όπου το βασικό ήταν να πειστεί η κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα της καταστολής κι έτσι η συνδρομή στα ΜΑΤ να πάψει να υφίσταται ως κλειστό επάγγελμα που αφορά μόνο το ΚΚΕ.


Η προτροπή να αποχωριστούν κάποιοι το μύθο μιας ταινίας που τα αλλεπάλληλα ριμέϊκ έχουν καταλήξει να τους χρησιμοποιούν αποκλειστικά ως πειραματόζωα των ειδικών εφέ έχει ακουστεί ξανά και παλιότερα, χωρίς να καταφέρει να είναι απόλυτα πειστική.
Σήμερα όμως είναι ίσως πιό επίκαιρη απο ποτέ σαν ουσιαστικό αντίδοτο στην περιχαράκωση και στα ολοκαυτώματα που ονειρεύονται όσοι επενδύουν σ΄αυτά τη μίζερη επιβίωση τους.