ΟΤΑΝ Ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΗ ΜΑΡΘΑ ΒΟΥΡΤΣΗ

Σε δηλώσεις του που αφορούσαν πρόσωπα και καταστάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Λεωνίδας Κύρκος παρά τις επιθετικές του διαθέσεις απέναντι στον Αλαβάνο, έδειξε κρυφό καμάρι για τον χαρακτηρισμό: Τειρεσίας της αριστεράς, αλλά και απροκάλυπτη διάθεση για μια μελλοντική συμπόρευση ανανεωτικών και ...αριστερού ΠΑΣΟΚ.

Χωρίς να μπεί στον κόπο να μας πληροφορήσει τους λόγους για τους οποίους κρίνει μιά τέτοια συνεργασία ως επιβεβλημένη και θεμιτή, δήλωσε απλά ότι έχει μετανοιώσει πικρά για την παραπομπή του Α.Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο.
Ο Κύρκος είναι όντως ένας Τειρεσίας της αριστεράς, με την έννοια ότι έχει διαχειριστεί μέσω μιάς ντεμοντέ πλέον λογοκοπίας αρκετά μπλόκ ακάλυπτων πολιτικών επιταγών.


Ο Κύρκος αν και έχει...αποσυρθεί, παραμένει αγαπημένος των μμε ίσως γιατί είναι ένας απο τους πρωτοπόρους του φαινομένου που η επιστήμη της πολιτικής επικοινωνίας ονομάζει "αισθητικοποίηση της πολιτικής". Η πατρότητα του όρου ανήκει στον εξαιρετικά διορατικό για το μελλοντικό ύφος και ήθος, Walter Benjamin.
Αλησμόνητη έχει μείνει στους παλαιότερους η παρέμβαση του Λεωνίδα για τον θάνατο του Ιταλού κομμουνιστή ηγέτη Μπερλινγκουέρ, όταν στην προεκλογική ομιλία στις ευρωεκλογές του 1984 τον "αποχαιρέτησε" με μια φυσαρμόνικα να παίζει το bandiera rossa.


Η αισθητικοποίηση της πολιτικής είναι φαινόμενο παράλληλης σημασίας, με τη μεγέθυνση του ρόλου των μμε στη διαμόρφωση των κοινωνικών ισορροπιών και προταγμάτων.
Για το λόγο αυτό ακολουθεί πιστά τους κανόνες που διέπουν τα Μέσα στους τρόπους που εφαρμόζεται κι αναπαράγεται το συγκεκριμένο επικοινωνιακό μοντέλο.
Οι διαχειριστές του συναισθήματος είναι συχνά ισχυρότεροι και πιό πειστικοί, απο τους αντίστοιχους της κλασσικής ειδησεογραφίας που έτσι κι αλλιως υποχωρεί σταδιακά.
Η προβολή και η κριτική επικεντρώνονται στα πρόσωπα και όχι στο σύνολο των λειτουργιών που επιχειρούν να συνθέσουν κοινωνικές ταυτότητες και στάσεις ζωής. Έτσι στιγματίζονται πολύ εύκολα σαν ένα είδος αυτοκάθαρσης οι προσωπικές επιλογές που "ξεφεύγουν" απο το μέτρο και παράλληλα αθωώνονται όλα όσα συνιστούν ένα ιδανικό περιβάλλον για την ανάπτυξη τους. Ακόμα και τα αμιγώς πολιτικά-κοινωνικά γεγονότα, αποκτούν μία έντονη προσωπική και ...συναισθηματική οπτική ξαναγράφοντας την ιστορία αποκλειστικά με τα παραπάνω μέτρα και σταθμά, ενώ οι ρόλοι ανάμεσα στην ενημέρωση και τη διασκέδαση γίνονται εντελώς δυσδιάκριτοι (infotainment το ονομάζει η κοινωνιολογία)


Κάπως έτσι ο μαίτρ των επιχορηγήσεων Π.Βούλγαρης, αναπλάθει "συναισθηματικά" τα γεγονότα του εμφυλίου με "ψυχή βαθιά" που άρεσε πάρα πολύ στην Παναγιωταρέα και τον Πρετεντέρη και διάφοροι φλώροι πνίγονται απο μελαγχολική διάθεση γιατί η Αθήνα και η καθημερινότητα μας δεν είναι τόσο lifestyle όσο θα επιθυμούσαν. Υπάρχουν πορείες στους δρόμους και διάφοροι που περιφέρονται με κάθε είδους αιτήματα, κακοποιώντας την αισθητική μας με τις κραυγές τους και τον εντελώς ξεπερασμένο dress code τους.


Σε μιά εβδομάδα κλείνει ένας χρόνος απο τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου κι αυτό είναι μιά ακόμα αφορμή για κάποιες σκέψεις.
Το συγκεκριμένο γεγονός και οι προεκτάσεις του, απετέλεσαν πέρυσι αντικείμενο ακραίας "αισθητικοποίησης" και όσον αφορά τον νεκρό και τους άμεσα εμπλεκόμενους, αλλά και σε σχέση με όσα ακολούθησαν σε κοινωνικό επίπεδο τη δολοφονία του.
Οι διαφορές και οι διακυμάνσεις των απόψεων είναι προφανώς υπαρκτές, το γεγονός όμως παραμένει πολιτικό και αφορά ζητήματα εξουσίας και κοινωνικών αντιστάσεων, μηχανισμών καταστολής, κινημάτων,δημοκρατικών ελευθεριών (εδώ προσθέτει κι αφαιρεί ο καθένας ότι θέλει) και των οριοθετήσεων που επιθυμούμε ως κοινωνία να υπάρχουν σε όλα αυτά.
Η αποκλειστικά συναισθηματική προσέγγιση με άξονα το νεαρό της ηλικίας ή τις εμμονές στο πόσο όμοιος με "όλα τα παιδιά" ήταν ο Γρηγορόπουλος, συνιστούν απαξίωση στις επιλογές του και την ικανότητα του να τις υποστηρίξει, είτε γιατί υπερτονίζεται η εφηβική του ιδιότητα που παραπέμπει σε μιά μεταβατική ηλικία που σύντομα θα "σοβαρευτεί", είτε γιατί η σπουδή να χαρακτηριστεί "φυσιολογικό παιδί" δεν μεγεθύνει την αδικία του εγκλήματος, απλά κατηγοριοποιεί αυθαίρετα τη νεολαία σε φυσιολογική και μη.


Η επιμονή στην ανάγνωση πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων στην πραγματική τους υπόσταση δεν αναιρεί τη σημασία τους, ούτε εμποδίζει το συναίσθημα.
Αντίθετα είναι σε θέση να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε ξανά την αξία του σκέφτομαι συλλογικά και ακυρώνω τα τεχνάσματα των διαχειριστών της επικοινωνίας.

Κι ένα τραγουδάκι που νομίζω ότι αν και παλιό, ταιριάζει πολύ στις μέρες μας.
Οι στίχοι εδώ.