ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ...

Το σκηνικό του Σαββατοκύριακου, με τις διμοιρίες μαζεμένες στο κέντρο της Αθήνας ήταν ιδανικό για επεισόδια στα γήπεδα, παρόλα αυτά μόνο στον αγώνα ΠΑΟ-Ατρόμητος στο ΟΑΚΑ οι βάζελοι επιχείρησαν στο ημίχρονο ένα "αναίτιο" ντου στα ΜΑΤ σύμφωνα με τα όσα μετέδωσαν τα...έκπληκτα μμε. Γενικά οι δημοσιογράφοι, κάποιες στιγμές δεν ξέρουν τίποτα όπως δεν ήξεραν το"Ρεσάλτο" στο Κερατσίνι και την κοινωνική του δράση σε τοπικό επίπεδο.


Αντίθετα με τον Μιχάλη Καλτέζα η δολοφονία του οποίου το 1985 προκάλεσε στη συνέχεια και για αρκετά χρόνια, πολλές "άγριες" νύχτες στην Αθήνα, οι νεκροί της πορείας για το Πολυτεχνείο του 1980 Κουμής-Κανελλοπούλου απλά κατά καιρούς μνημονεύτηκαν σε διάφορα κείμενα που αφορούσαν το γεγονός, ουδέποτε όμως υπήρξαν αφορμή αντεκδίκησης.
Η αθώωση του Μελίστα που πυροβόλησε τον Μ.Καλτέζα δεν οφείλεται ούτε στον Λυκουρέζο που τον υπεράσπισε, ούτε στις συνιστώσες της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά στους κοινωνικούς συσχετισμούς που επικρατούσαν το χρονικό διάστημα της τελεσιδικίας.



Το ίδιο προφανώς θα ισχύσει για τη δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου, επειδή τέτοιες δίκες ξεφεύγουν πάντα απο τις νομικές τους διαστάσεις και καθορίζονται απο τις κοινωνικές σχέσεις, όπως ακριβώς ισχύει και για το νόμο του πανεπιστημιακού ασύλου.
Οι πρώτες απόψεις για τη...χρησιμότητα του, εμφανίστηκαν πρίν κάποια χρόνια όχι εξαιτίας ταραχών που έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν τα τελευταία 35 χρόνια, αλλά τη χρονική στιγμή που άλλαξαν οριστικά οι συσχετισμοί στα πανεπιστήμια και οι φοιτητικές παρατάξεις που πρόσκεινται στα κόμματα της αριστεράς, παραχώρησαν οριστικά την πρωτοκαθεδρία στις κυβερνητικές ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ.


Τι σχέση έχουν όλες αυτές οι επισημάνσεις με τα όσα λέγονται και γράφονται εδώ και αρκετό καιρό με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες.
Ο Γρηγορόπουλος ανήκε στην κατηγορία εκείνη των εφήβων που απο τα προσωπικά τους βιώματα καταστολής σε μιά καθημερινότητα που περιλαμβάνει απο τον καφέ στα Εξάρχεια μέχρι τις ροκ συναυλίες και τα γήπεδα, επιλέγουν την κατά καιρούς αντιπαράθεση με τον άμεσο φορέα αυτής της κατασταλτικής λειτουργίας, την αστυνομία.
Αυτό το γεγονός φυσικά και δεν αποτελεί ελαφρυντικό για κανέναν ράμπο ειδικό φρουρό που πυροβολεί, όπως δεν θα αποτελούσε για κανέναν διαδηλωτή η χρήση πυροβόλου όπλου σε απάντηση των δακρυγόνων και των γκλόμπ απο τα ΜΑΤ.
Απόλυτα κατανοητή είναι φυσικά η στάση της οικογένειας του για ευνόητους λόγους.
Εκείνο που είναι επίσης κατανοητό αλλά σε καμμιά περίπτωση δικαιολογημένο, είναι η δημιουργία μιάς φιλολογίας συχνά αυθαίρετης και ενίοτε κακόγουστα μελό, σε σχέση με τα γεγονότα.


Για δημοσιογράφους, συνδικαλιστές κάθε είδους και την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης αναφοράς, η στάση τους είναι αναμενόμενη και στα όρια του αυτονόητου. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, ο περυσινός και φετινός Δεκέμβρης είναι ένα είδος αφετηρίας για να πούν τα "δικά τους", απο το ασφαλιστικό, τη φορολογία και το άφαντο γενικά λαϊκό κίνημα, μέχρι τις δραματουργικές κατασκευές και την κοινωνιολογία στο πόδι.
Παράλληλα οι βίαιες παράμετροι των γεγονότων, είναι μιά καλή δικαιολογία για ότι επακολουθήσει. Η κοινωνία διαρκούς επιτήρησης που οικοδομείται, φορτώνεται αποκλειστικά στα επεισόδια και όχι στις πανταχόθεν προβαλόμενες κραυγές περί εγκληματικότητας και λαθρομετανάστευσης, ενώ η μη συμμετοχή του κόσμου στις ανούσιες παρωδίες διαμαρτυρίας των συνδικάτων, δεν οφείλεται στο ξεπούλημα και την ανικανότητα των συνδικαλιστών, αλλά στον πετροπόλεμο τρείς φορές το χρόνο κλπ. Βραζιλία γίναμε απ΄τις ντρίμπλες.


Το ζήτημα είναι ότι και αυτοί που καλοπροαίρετα προβληματίζονται δημόσια με κάθε τρόπο και χωρίς το διαδίκτυο να αποτελεί εξαίρεση, αντιμετωπίζουν τα γεγονότα σαν να μην υπάρχουν στην πραγματικότητα. Για την ακρίβεια ενώ δεν αμφισβητούν ότι ένα κομμάτι της νεολαίας επιλέγει τη βίαιη αντιπαράθεση στα πλαίσια διαφόρων κινητοποιήσεων και έτσι συνδράμει στους "επαγγελματίες" του είδους, αντιμετωπίζουν περίπου σαν άρρωστους όσους
κινούνται με τους παραπάνω τρόπους.
Κάτι άλλο θέλουν να μας πουν συμπεραίνουν και μας το λένε έτσι, φταίει η οικογενειακή τους κατάσταση, η εκπαίδευση, η κακιά η ώρα, εμείς που δεν τους ακούμε.
Όντως δεν τους ακούνε και δεν πείθονται με τίποτα, ότι κάποιοι απο πολύ νωρίς νοιώθουν να πνίγονται όχι επειδή δεν έχουν τα χρήματα για να πιούν τον καφέ τους, αλλά γιατί δεν δέχονται πρίν ή μετά να περάσουν τον εξευτελισμό μιας εξακρίβωσης.

Αν αυτό φαίνεται υπερβολικό κι αδικαιολόγητο σε κάποιους για τη συσσώρευση επιθετικής διάθεσης, καλό είναι να γνωρίζουν ότι εξίσου υπερβολική φαίνεται η δική τους άνεση που τους επιτρέπει να χαζεύουν βιτρίνες στην Ακαδημίας σαν να μην τρέχει τίποτα, παρόλο που σκοντάφτουν στις ασπίδες μιάς ακροβολισμένης διμοιρίας.

Πρίν λίγα χρόνια παρακολουθώντας στο Πάντειο μια συζήτηση για την Αντίσταση, άκουσα έναν εισηγητή να λέει ότι η ροπή του Βελουχιώτη απο πολύ νωρίς στον κίνδυνο, ήταν ένα αποτέλεσμα που σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν στην απώλεια της σεξουαλικής του ικανότητας απο τα βασανιστήρια της ασφάλειας! Κάτι τέτοιο ο ίδιος εισηγητής, φυσικά πολύ πιό δύσκολα θα το υποστήριζε για τον Κωνσταντίνο Κανάρη ή κάποιον παρόμοιο.
Οι ψυχοκοινωνικές προσεγγίσεις είναι της μόδας, αυτό όμως δεν μας επιτρέπει δυό μέτρα και σταθμά ανάλογα με τη βαρύτητα προσώπων και γεγονότων.
Ουδείς διανοήθηκε να πεί ποτέ πως ο Κομνηνός στο Πολυτεχνείο του 73 ήταν σε μεταβατική ηλικία όταν σκοτώθηκε και ίσως βρέθηκε εκεί για άλλους λόγους. Oύτε κανείς αμφισβήτησε
ποτέ την ωριμότητα του δεξαεξάρη Χρόνη Μίσσιου, να έχει επιλογές που τον οδήγησαν στη λίστα μελλοθανάτων του εμφυλίου πολέμου.
Με τη βία σαν αντίδραση και τρόπο δράσης μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει όποιος θέλει, δεν μπορεί όμως ν΄αλλάζει τα κριτήρια "ωριμότητας" όπως τον βολεύει κάθε φορά.
Στην αντίθετη περίπτωση το καθημερινό συνάχι, αλλά και οι πανδημίες του Δεκέμβρη, θα γίνονται αντικείμενο παραφιλολογίας και σενάρια για σήριαλ μελό πρίν και κατά τη διάρκεια του δελτίου των οκτώ.