ΑΧ Ο ΟΛΙΒΕΡ ΤΟΥΪΣΤ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ...

Η επίθεση που έγινε το περασμένο Σάββατο στην Πανόρμου σε αντιρατσιστική συγκέντρωση που είχε διοργανώσει το Πολιτιστικό Κέντρο Αμπελοκήπων ήταν σχεδόν αναμενόμενη, καθώς παρόμοιες μικρότερης κλίμακας επιθέσεις απο ακροδεξιούς, έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Εδώ και αρκετό καιρό με αφορμή την πρόθεση της κυβέρνησης για τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών, το ιδιότυπο "πατριωτικό μέτωπο" που έχει συγκροτηθεί τα τελευταία χρόνια, είναι σε απόλυτη εγρήγορση.
Η σοβαρή περιφρούρηση παρόμοιων αντιρατσιστικών εκδηλώσεων, είναι ένα σημαντικό ζήτημα με το οποίο καλό είναι να ασχοληθεί όποιος μπορεί και το επιθυμεί. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει μέσω μπλόγκ και τσαμπουκάδων του πληκτρολογίου.



Στο διαδίκτυο άλλοτε απροκάλυπτα κι άλλοτε με πιό...ήπιες διεισδύσεις, οι ακροδεξιές απόψεις αποκτούν βήμα λόγου στους επισκέπτες αναγνώστες.
Για ιστοσελίδες και ιστολόγια που ανήκουν στην κατηγορία του απροκάλυπτου, δεν έχω να πω κάτι ή αυτά που έχω να δηλώσω αποτελούν θέμα για κάποιο άλλο πόστ.
Για τις περιπτώσεις όμως που τα παραπάνω συμβαίνουν με έμμεσους τρόπους έχω να δηλώσω αρκετά κι έχω ξανακάνει ανάρτηση για το θέμα.
Αναφέρομαι λοιπόν στο μπλόγκ: Μπλόγκερς ενωμένοι, ποτέ νικημένοι, όχι γιατί είναι το μόνο στο οποίο συμβαίνουν παρόμοια φαινόμενα, αλλά γιατί παρουσιάζει κάποιες πολύ σημαντικές
ιδιαιτερότητες που αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος, αλλά και τη στρατηγική της ήπιας διείσδυσης απο συγκεκριμένους χώρους.
Το μπλόγκ δημιουργήθηκε με βασικό στόχο την προάσπιση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο και γενικότερα των δικαιωμάτων των μπλόγκερς.
Όπως είναι απόλυτα λογικό βάσει αυτής της κεντρικής διακήρυξης, προσέλκυσε μιά σειρά απο αξιόλογα μπλόγκ, κάποια εκ των οποίων είναι και ιδιαίτερα αγαπημένα.

Υπάρχει βέβαια η άποψη ότι όλοι μπορούν να συνυπάρχουν σε μιά συλλογικότητα που έχει δημιουργηθεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό, αρκεί να σέβονται τους κανόνες ευπρέπειας στις όποιες παραθέσεις των απόψεων, λειτουργώντας δημοκρατικά.
Η άποψη αυτή εκφρασμένη κατά κύριο λόγο μέσα απο σχόλια των διαχειριστών του μπλόγκ με έναν αφελή σε βαθμό "παρεξήγησης" στρουθοκαμηλισμό επιχειρεί να μας πείσει ότι στις συλλογικότητες και τους κανόνες τους, εξαφανίζεται δια μαγείας η ατομικότητα και ο τρόπος που αυτή επιθυμεί να εκφράζεται, όταν λειτουργεί εκτός των ορίων του συλλογικού.
Θα μπορούσε άνετα λοιπόν να συμμετέχει σε ένα συλλογικό μπλόγκ για τις ανθρώπινες σχέσεις, ένας σεξιστής μπλόγκερ, ένας παιδολάγνος σ΄ένα οικολογικό μπλόγκ κλπ.

Εκτός κι αν δεν τους ενοχλεί καθόλου το πως εκφράζεται, αυτή η ατομικότητα, ποιές άλλες μορφές συλλογικότητας ανήκουν στις προτιμήσεις της και η άποψη της για τη...δημοκρατία.

Αλήθεια ποιά εξήγηση υπάρχει στην έκδηλη "απροθυμία" να θιγούν οι ακραίες φωνές εντός του συλλογικού μπλόγκ ακόμα και σε γεγονότα πανταχόθεν καταμαρτυρούμενης φασιστικής βίας και η εξάντληση της κριτικής σε παραινέσεις περί ευπρέπειας.
Μήπως τελικά πρόκειται για άτακτα μπλογκοπαίδια που ενίοτε ξεφεύγουν σε πόστ και σχόλια αλλά η στράτευση τους απέναντι στον "ισλαμικό κίνδυνο" απο τη νομιμοποίηση μεταναστών μαυριδερών (όπως λέει το σχόλιο) που απειλούν με πολλούς τρόπους την ελληνική κοινωνία, είναι πολύ πιό σημαντική.



Ο μαρκήσιος ντε Σάντ μ΄ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά αποτελούν κάποιους απο τους ευρηματικούς στίχους με τους οποίους ο Σαββόπουλος περιέγραψε κάποτε την ικανότητα του συστήματος να ομαδοποιεί διαφορετικούς ανθρώπους με σκοπό την επιβίωση του.
Είναι καιρός λοιπόν να θυμηθούμε κι έναν άλλο παλιό ευρηματικό του στίχο, γιατί έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις.