ΤΕΣΤ ΜΝΗΜΗΣ

Ποιός θυμάται άραγε σήμερα τον "πολέμαρχο" Αρκάν, μιά απο τις πλέον κορυφαίες μορφές της σερβικής μαφίας, τον σφαγέα αμάχων στη Βοσνία και το Κόσοβο.
Πρίν απο δεκαεπτά χρόνια τα ελληνικά ΜΜΕ πολύ συχνά είχαν χώρο για την... ηρωική δράση του "ομόδοξου" οπλαρχηγού, με συγκαλυμένα ή απροκάλυπτα επαινετικά σχόλια.
Ήταν η εποχή που σταδιακά απελευθερωνόταν η αγορά, αρχικά αυτή των ενοικίων και της διατίμησης στα τρόφιμα, η εποχή που στο κεφάλαιο εργασιακές σχέσεις, προστέθηκαν μιά σειρά απο καινούριες λέξεις και έννοιες (ευελιξία, ελαστικό ωράριο, μερική απασχόληση)


Ήταν η εποχή του ανέξοδου και επωφελούς αντιμπεριαλισμού, της ελληνοσερβικής φιλίας που μπορεί αφενός να έκλεισε τα μάτια στα εγκλήματα των Σέρβων εθνικιστών, αλλά αφετέρου τα κράτησε ορθάνοιχτα στο κέρδος μέσω του τζόγου σε ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες στο χρηματιστήριο και στο ποσοστό που τους αναλογούσε στην ανοικοδόμηση των ερειπίων.
Η εποχή που τα φτηνά χέρια απο τις στραγγαλισμένες ανατολικοευρωπαϊκές οικονομίες βόλεψαν πολλούς και με πολλών ειδών υπεραξίες (οικονομικές, κοινωνικές, σεξουαλικές)
Παράλληλα οι ελληνικές τράπεζες μπαίνουν σε ρυθμούς πρωτοφανούς ανάπτυξης, ιδρύονται
όλο και περισσότερες, ενώ τα Μέσα πολλαπλασιάζονται και έχουν καθοριστική συμβολή στην
εξάπλωση νέων προτύπων κατανάλωσης και διασκέδασης, τα οποία με χαρακτηριστική ευκολία ενσωματώθηκαν στον παλιότερο και ελαφρά ξυνισμένο κόσμο του θεάματος.


Κάπως έτσι, με τη συμμετοχή των απο την κατώτερη κλίμακα και πάνω υπαλλήλων της δημόσιας διοίκησης, των αντίστοιχων εργολάβων, επιχειρηματιών και αγροτών, "αναγεννήθηκε" το μεσαίο στρώμα της κοινωνίας, με παρόμοια αξιακά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά και πολλαπλές χρησιμότητες στην κατανάλωση, στις κοινωνικές αντιλήψεις και τις άτυπες θεσμίσεις που οριοθετούν, οι μορφές της ηθικής υπόστασης.
Οι... μονόδρομοι που όριζαν το αυτονόητο αυτής της πολύπλευρης και σημαντικής κοινωνικής μεταβολής, ελάχιστα αμφισβητήθηκαν, καθώς η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα ανάδυση των media σε συνδυασμό με τις βουτιές της διανόησης στις πισίνες των επιδοτήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξασφάλιζαν την πλήρη ιδεολογική κάλυψη του φαινομένου.
Οι πληβείοι της ελληνικής κοινωνίας, σταδιακά θα στοιχηθούν πίσω απο το κυρίαρχο όραμα και με όχημα το πλαστικό χρήμα, τα δάνεια και την "προσωπική διαπραγμάτευση" στη δουλειά θα προσπαθήσουν να αλλάξουν ταχύτητα και επίπεδο ψευδαισθήσεων.


Του οκταώρου οι πεσόντες νανουρίζονται με τσόντες, λέει ένα εξαιρετικά επίκαιρο σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας. Ονειρεύονται άραγε ένα καλύτερο κόσμο ποντάροντας σε μιά όλο και μεγαλύτερη άμβλυνση και απαξίωση των ταξικών αντιθέσεων που τον συνθέτουν.
Επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως καταναλωτές, ταλαιπωρημένοι απ τις διαδηλώσεις οδηγοί και απασχολούμενοι.
Αναπαράγουν με λίγα λόγια την καθεστωτική γλώσσα κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους, έτοιμοι να τρέξουν πίσω απο τον νεόκοπο αλλά παράλληλα τόσο παλιό πατριωτισμό για την...έξοδο απο την κρίση, αγκαλιά με τα ανώτερα, αλλά και τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας που τη δημιούργησαν.

Κρίμα γιατί το ξύπνημα θα είναι μάλλον οδυνηρό, τα νούμερα του τσίρκου της τηλεόρασης εντελώς ίδια και οι φωτοτυπίες του life style που θα μοιραστούν, ασπρόμαυρες.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ

Καθώς οι δαίμονες με τ' άγριο μάτι,
θα σου ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
και θα γλυστρήσω κοντά σου αχνός,
σαν τα φαντάσματα της νυκτός.
Ξανά θα σου δώσω μελαχροινή μου
σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
που σέρνεται πλάι σε τάφο νεκρού.
Και μόλις φέξει η αυγή πελιδνή
τη θέση μου θα 'βρεις εκεί αδειανή
και κρύα ως που να 'ρθει πάλι το βράδυ.
Οπως οι άλλοι μ' αγκαλιές και χάδι...
στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
θα βασιλέψω με τη φρίκη εγώ.

Κάρολος Μποντλέρ/Ο βρυκόλακας

Πολύ επετειακό έχει πέσει τελευταία, μάλλον γιατί δεν θέλω να προσπεράσω συγκεκριμένες ημερομηνίες. Σήμερα σκέφτηκα να κάνω ποστ με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης, απο τις ελάχιστες "παγκόσμιες ημέρες" στις οποίες αναγνωρίζω λόγο ύπαρξης και ουσία.
Μετά όμως σκέφτηκα να ευχηθώ για τα γενέθλια του αγαπημένου μου Gary Oldman που η έξυπνη σχιζοφρενική του φάτσα με εμπνέει εδώ και πολλά χρόνια κι έχω δει όλες τις ταινίες που είχε μεγάλο ή μικρό ρόλο.


Τελικά αποφάσισα να κάνω κάτι ενδιάμεσο. Και μιά αναφορά στον Μποντλέρ και τα Άνθη του Κακού και μία στον αξεπέραστο Δράκουλα, τον... πειραγμένο μπάτσο στο Leon, τον νταβατζή στο True Romance και την απίστευτη φάτσα στο Fifth Element.


Την καταβρήκα λέμε...

ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΑΣ ΚΛΟΥΒΙ;

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής
Και να γυρίσω δίσκο.
Θα 'ρθει όμως καιρός που κι εσύ θε να πειστείς
Πως έτσι δεν τη βρίσκω.

Τι θα κάνω ήτανε γραφτό
Θέλω δεν το θέλω, ό,τι τραγουδώ
Να το πουλώ να ζήσω.
Όταν πάω στον παραγωγό
Πρέπει να βολέψω έτσι το γραφτό
Να του γυαλίσει, για να το πουλήσει.
Να 'χει σαλέπι, για να σας αρέσει
Να έχει θέμα με έρωτα και αίμα.
Να είναι λόγια, λόγια κομπολόγια
Να σας καλοκαρδίσω
Για να σας γαλουχήσω.

Κι από χρέος συναδελφικό
Να χαμογελάω στο κοινό
Να του σαλεύω για να το μερεύω
Να του σφυρίζω να το νανουρίζω
Να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω
Και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα
Για να σας εκτονώνω
Με πλαίσιο το νόμο.


Δουλειά σου είναι μου 'πανε να κρύβεις τα τρωτά
Των καθιερωμένων
Για να διατηρήσουμε τα οικονομικά
Των ευαρεστημένων.


Σιγουριά και δόξα τω Θεώ
Τα καλά στον καπιταλισμό
Είναι πως έχει βίδα.

Άμα πιάσεις το μηχανισμό
Από τ' αυτιά τον πιάνεις το λαγό
Τον Πελοπίδα τρως με μια τσιμπίδα
Στην Παρθενόπη χαρίζεις ένα τόπι
Και με τα χρόνια γυρνάς ες τα σαλόνια
Ξεχνάς ποια μάνα σε γένναε στο κλάμα
Και του εργάτη καβάλλησες την πλάτη
Μα θε να πει αμάν πια
Και πας ες τα κομμάτια
Και άει στα κομμάτια


Ο Νικόλας Άσιμος (20/08/1949-17/03/1988) έφυγε απο τη ζωή πρίν απο ακριβώς 22 χρόνια παίρνοντας μαζί του για πάντα ένα κομμάτι απο τη δική μας.
Ταλαντούχος τραγουδοποιός, συνειδητά απόμακρος απο τα...παζάρια του κλάδου, με στίχους που αφορούσαν πραγματικά τα κοινωνικά δρώμενα, στίχους σαν αυτούς που δημοσιεύονται παραπάνω και είναι απο το τραγούδι του με τίτλο: Μηχανισμός.


Σε εποχές που η ελαφρότητα, οι "προσωπικές" επιλογές, οι κοινωνικές ανισότητες και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα περισσεύουν, τα τραγούδια του Νικόλα μοιάζουν πιό επίκαιρα απο ποτέ.
Επίκαιρα όσο και η ψαρωτική ερώτηση που συνήθιζε να απευθύνει στις διμοιρίες των ΜΑΤ και σήμερα μας αφορά όλους σε σχέση με το είδος της καθημερινότητας μας.
Γιατί φοράς κλουβί;

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ο... ΠΑΝΕΛΙΣΜΟΣ

Το Βήμα της Κυριακής, μία απο τις εφημερίδες που έχουν διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και χρόνια στην παραγωγή και αναπαραγωγή απόψεων για την "επιτακτική ανάγκη" να ακολουθήσουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική με πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και επικράτηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η εφημερίδα με τις αναρίθμητες Πρετεντεριάδες που λοιδωρούν κάθε απεργία, πραγματοποιεί την επόμενη Κυριακή μιά σημαντική... προσφορά στους αναγνώστες της.
Προσφέρει την ταινία που σκηνοθέτησε ο Όλιβερ Στόουν για τον Φ. Κάστρο και δύο βιβλία του Κάρλ Μάρξ (Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος και 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη)
Χθές σε ειδική τελετή του ΔΟΛ, το πάνελ (Βώκος, Ανδρουλάκης και Αλαβάνος) συνέδραμαν τον Παντελή Καψή στην παρουσίαση.
Θα μπορούσε να είναι επίδειξη μαύρου χιούμορ, δεν είναι όμως τίποτα παραπάνω απο άσκηση βασικών κανόνων επικοινωνίας απο αυτούς που συντηρούν κι αναπαράγουν για τα μμε, την αδιαμφισβήτητη επιρροή και παντοδυναμία τους.


Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Baudrillard στο βιβλίο του: Η έκσταση της επικοινωνίας (εκδόσεις Καρδαμίτσα), ο σχιζοφρενής δεν χαρακτηρίζεται απο την απώλεια της επαφής του με το περιβάλλον στο οποίο ζεί, αλλά απο την μετατροπή του σε προτζέκτορα του συνόλου των κοινωνικών προβολών, χωρίς τη δυνατότητα διαχείρισης τους.
"Ο σχιζοφρενής δεν μπορεί να δημιουργήσει τα όρια αυτής της ίδιας της ύπαρξης του, δεν μπορεί πλέον να δημιουργήσει τον εαυτό του σαν καθρέφτη. Γίνεται μιά καθαρή οθόνη, μιά καθαρή επιφάνεια επαναρρόφησης των δικτύων που εισρέουν."
Κάπως έτσι λοιπόν επιτυγχάνεται η κοινή συνείδηση θεατή και Μέσων, κάπως έτσι όταν μιά σειρά απο επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα απαιτούν να πάρουμε θέση, η ομιλία μας γίνεται μηχανική και σχεδόν απόλυτα αναπαραγωγική της παραληρηματικής γλώσσας των μμε και των προτεραιοτήτων του κοινωνικού ελέγχου.


Το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί στα ελληνικά μμε τόσο η πίεση προς την κυβέρνηση για να παρθούν τα "αναγκαία μέτρα", όσο και ο βομβαρδισμός μας απο τις επιπτώσεις τους.
Αναλαμβάνοντας ταυτόχρονο ρόλο κατήγορου και συνηγόρου σε καταιγιστικούς ρυθμούς δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενισχύουν τον ρόλο του κατόχου μαχαιριού και πεπονιού που ήδη διαθέτουν και να μας... δανείζουν με υψηλότατα spreads τα επιχειρήματα των διαλόγων στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Με παρόμοιο τρόπο η υστερία των ελληνικών μμε για την οικονομική κρίση, τροφοδοτεί τα σενάρια των συναδέλφων τους στο εξωτερικό και στη συνέχεια μεταμφιέζεται σε φύλακα άγγελο της...εθνικής αξιοπρέπειας.
Κουβέντα να γίνεται, οι πιέσεις να αυξάνουν και να δημιουργούνται πρόσφοροι εχθροί για την τηλεοπτική και πληκτρολογική εκτόνωση της κοινής γνώμης.
Απο εκεί και πέρα κάθε συζήτηση εκτός Μέσων σε κοινωνικό επίπεδο, απο τη στιγμή που αποδέχεται τη θεματολογία που εκείνα έχουν επιλέξει, αποκτά μικρή σημασία ανεξάρτητα απο τα μεγέθη των διαφωνιών.
Αυτή η πραγματικότητα έχει πολύ σπάνιες εξαιρέσεις και αφορά φυσικά τους συστηματικούς χρήστες (πρωινή ζώνη, μεσημεριανάδικα, κεντρικά δελτία ειδήσεων), τους αποκλειστικούς χρήστες ψυχότροπων ελαφρών life style ναρκωτικών, αλλά και όσους συχνά υπερεκτιμούν τη μεθαδόνη που παρέχει το ιντερνετ. Αυτή η αδιάκοπη ανακύκλωση συγκεκριμένου υλικού πληροφόρησης, η μετατροπή μας σε οθόνες που το αναπαράγουν με κεκτημένη ταχύτητα είναι το λυκόφως της σκέψης και της κριτικής μας ικανότητας.


Όσο λοιπόν τα μμε θα καθορίζουν το είδος, την ένταση και τη θεματολογία των δημόσιων συζητήσεων της κοινωνίας, θα εξακολουθούν να κατασκευάζουν την πραγματικότητα που επιθυμούν οι ιδιοκτήτες τους (και μέλη του διευρυμένου Σ.Ε.Β. δεν θα βαρεθώ να το λέω)
Στην αποδοχή αυτών των κανόνων πληροφόρησης κρύβεται η σχιζοφρενική αδυναμία της κοινωνίας να αξιολογήσει τα ζητήματα που την αφορούν, στην αποδοχή της προτροπής του παρουσιαστή να δούνε οι καλεσμένοι του πάνελ το ρεπορτάζ και να σχολιάσουν πάνω σ΄αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η παραίτηση του κόσμου και οι... μικρότερες του αναμενομένου συμμετοχές στις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις . Η μόνη αλήθεια που ποτέ δεν θα αμφισβητηθεί στη ροή της συζήτησης είναι η αλήθεια του μονταρισμένου ρεπορτάζ, γιατί λοιπόν κάποιος να βγεί στους δρόμους όταν η "αλήθεια" είναι σπίτι του και πως να πείσει η Αριστερά τους πολίτες να εναντιωθούν ριζικά σε ένα σύστημα που παράγει οικονομικές κρίσεις που τελικά πληρώνουν οι ίδιοι όταν ενδιαφέρεται για την προστασία "των κεκτημένων" χωρίς ποτέ να ασκεί κριτική σε ποιό καταναλωτικό μοντέλο τα διοχετεύουν οι εργαζόμενοι.
Μήπως είναι το ίδιο άραγε μ΄αυτό που τα κανάλια μετράνε καθημερινά τις επιπτώσεις απο την ύφεση στα αληθινά τους ρεπορτάζ (βενζίνη, σούπερμάρκετ, νυχτερινά κέντρα, κάρτες και δάνεια). Μικρή διακοπή για διαφημίσεις, όχι ακριβώς, τα σπότ και οι χορηγοί είναι το κυρίως πιάτο της ενημέρωσης και οι πειθήνιοι καλεσμένοι των πάνελ το αληθινό και ουσιαστικό διαφημιστικό τρέηλερ.

Ο ΑΙΣΘΗΤΙΣΜΟΣ ΚΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Αναδημοσιεύω το εξαιρετικό κείμενο του συγγραφέα Φώτη Τερζάκη, που αφορά την απόλυση του συνδικαλιστή Ντίνου Παλαιστίδη και τη στάση κάποιων διανοουμένων που δημόσια τοποθετήθηκαν υπερασπιζόμενοι τις εκδόσεις ΑΓΡΑ.
Ο Ντίνος Παλαιστίδης με σημαντική συνδικαλιστική δράση στα πλαίσια του σωματείου των βιβλιοϋπαλλήλων απολύθηκε απο τις εκδόσεις ΑΓΡΑ στις 13/01/10 για... αντισυμβατική συμπεριφορά. Άλλη μία μαύρη σελίδα στο κεφάλαιο "αριστερά αφεντικά" προστέθηκε, καθώς για τους παροικούντες στην εκδοτική Ιερουσαλήμ τα φαινόμενα εργοδοτικών αυθαιρεσιών μόνο σπάνια δεν είναι.


Ενημέρωση και υπογραφή για την ανάκληση της απόλυσης ΕΔΩ.

Κείμενο διανοουμένων με υπογραφές υπέρ του Ντίνου Παλαιστίδη.

Ο ΑΙΣΘΗΤΙΣΜΟΣ ΚΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΠΕΡΙ ΑΓΡΑΣ

Η αχίλλειος πτέρνα των διανοουμένων, γνωστό από παλιά, είναι ο κρυφός έρωτάς τους για την ισχύ. Και αυτή, από τον καιρό του Πλάτωνα μέχρι τις ημέρες τού Τζοβάνι Τζεντίλε και τον Χάιντεγκερ, είχε κατά κανόνα τη μορφή τής πολιτικής εξουσίας. Η εν λόγω ροπή δεν έχει βεβαίως εκριζωθεί· τελευταία εκδήλωσή της στα καθ’ ημάς ήταν το περυσινό, μετά την εξέγερση του Δεκεμβρίου, μανιφέστο κομφορμισμού και πνευματικής υποτέλειας εκ μέρους των έξι του Παντείου και των τριών της ελεύθερης αγοράς του πνεύματος. Στις ημέρες μας όμως εμφανίζει μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή: η ισχύς στην οποία το πνεύμα προσκολλάται σαν περικοκλάδα δεν είναι μόνο, ή κυρίως, αυτή των πολιτικών ––η οποία στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό γίνεται όλο και περισσότερο θεαματική και κούφια–– αλλά εκείνη των επιχειρηματιών. Οι διανοούμενοι γίνονται αυλοκόλακες των εκδοτών, είτε του μεγάλου τύπου είτε ακόμα και ατομικών επιχειρήσεων με τις οποίες θεωρούν εγγενώς διαπλεγμένα τα συμφέροντά τους. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να προβαίνουν σε δημόσιες διακηρύξεις στήριξής τους ακόμα και σε περίπτωση εργασιακών διαφορών των εκδοτών με τους υπαλλήλους τους. Το ήθος αυτό εγκαινίασαν τα δύο (αρσενικού και θηλυκου γένους) φερέφωνα των εκδόσεων Πατάκη, που σήμερα βρίσκουν επάξιους συνεχιστές στους 49 (μάλλον αυτή τη στιγμή σπρώχνονται και άλλοι να προσχωρήσουν) υπασπιστές τού Σταύρου Πετσόπουλου των εκδόσεων Άγρα.

Και σαν να μην ήταν αυτό αρκετή κατάπτωση, η «αριστερή» εφημερίδα Αυγή ––δηλαδή, ο διευθυντής της–– όχι μόνο δίνει βήμα δημόσιας έκφρασης σε κάτι που θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίζεται ως στίγμα των αυταποκαλούμενων πνευματικών ανθρώπων, αλλά φτάνει στο σημείο να αρνηθεί τη δημοσίευση κειμένου του Κώστα Δεσποινιάδη ο οποίος ασκεί εύλογη κριτική στη στάση των «πρόθυμων» διανοουμένων. Ιδού το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των «αριστερών» εργοδοτών, και ιδού η ανανεωτική ερμηνεία του παλιού εκείνου καλού σταλινισμού που σήμερα είναι κάπως εκτός μόδας!

Δεν χρειάζεται να μπω στις πραγματολογικές λεπτομέρειες του συμβάντος – τα κείμενα υποστήριξης του απολυμένου συνδικαλιστή Ντίνου Παλαιστίδη, η δήλωση των 49, η ανακοίνωση των εργαζομένων-απεργών της Άγρας, το κείμενο του Κώστα Δεσποινιάδη και η καταγγελία των μεθοδεύσεων της Αυγής βρίσκονται αναρτημένα σε πολλούς ιστοτόπους του διαδικτύου και όλοι έχουν ή μπορούν ν’ αποκτήσουν πρόσβαση. Είμαι σε θέση να γνωρίζω προσωπικά τον Ντίνο Παλαιστίδη και την ακεραιότητά του ως βιβλιοϋπαλλήλου και αντιεξουσιαστή συνδικαλιστή, το γεγονός επίσης ότι ο ίδιος ο εκδότης της Άγρας δήλωνε σε χρόνο ανύποπτο, πριν ξεσπάσει η κρίση, πόσα του οφείλει η επιχείρηση, τα όσα διαδραματίστηκαν σε ιδιωτικές συνομιλίες μεταξύ του Κώστα Δεσποινιάδη και ορισμένων συντακτών τής Αυγής – και το γεγονός ακόμα, που πρέπει βεβαίως ν’ αναφερθεί προς τιμήν τους, ότι άλλοι συνεργάτες της εφημερίδας και του πολιτικού χώρου τον οποίον αυτή εκπροσωπεί αντιτέθηκαν στη διευθυντική γραμμή και πήραν προσωπικά θέση υπέρ της δημοσίευσης. Ανεξαρτήτως όμως όλων αυτών, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το δίκιο τού εν λόγω εργαζομένου δεν είναι δεδομένο ––πράγμα που τύποις έχει παραπεμφθεί στη δικαστική αρμοδιότητα–– θέλω απλώς να ρωτήσω: σε ποιον απευθύνονται οι 49 (και βάλε) διανοούμενοι; Στο εργατικό δικαστήριο; Θέλουν δηλαδή να επηρεάσουν εκ των προτέρων την κρίση του υπέρ τού εργοδότη και χωρίς να γνωρίζουν, όπως είναι παραπάνω από βέβαιο, τα πραγματικά δεδομένα της υπόθεσης; Τί δηλώνει από άποψη ηθική και κοινωνική μία τέτοια πρακτική; Και ποια η διαδικαστική νομιμότητα του εγχειρήματος, όταν είναι σε όλους πρόδηλο ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν εμπράγματο συμφέρον στις εκδόσεις Άγρα – που σημαίνει ότι ο εκδότης της έχει στη διάθεσή του μέσα να εκβιάσει την υποστήριξή τους;

Ή μήπως απευθύνονται στο λεγόμενο αναγνωστικό κοινό, με σκοπό να διασώσουν το καλό όνομα και τη φήμη του εκδοτικού με τον δικαιολογημένο φόβο ότι ο θόρυβος μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις πωλήσεις του; Αν αυτό είναι ένα από τα κίνητρά τους, τί διαφοροποιεί την πράξη τους από τη στρατηγική της εμπορικής διαφήμισης; Νομίζουν ότι αυτό τιμά τους ίδιους ως καλλιτέχνες, συγγραφείς ή ακαδημαϊκούς; Κι εν πάση περιπτώσει, ως σκεπτόμενοι άνθρωποι θα όφειλαν ν’ αναλογιστούν τον τερατώδη ανορθολογισμό που εμπερικλείει το επιχείρημά τους: από την διαπίστωση ότι το εκδοτικό της Άγρας έχει προσφέρει ποιοτικά βιβλία στην ελληνική αγορά και από τον έπαινο της αισθητικής του αρτιότητας συνάγουν ότι ο εκδότης δεν μπορεί να έχει άδικο απέναντι στους εργαζομένους του (!) Από την εποχή τουλάχιστον του Καντ μία τέτοια σύγχυση αισθητικών και ηθικών κριτηρίων αποτελεί ένδειξη αφέλειας και κατά κάποιον τρόπο βαρβαρισμού: από πότε, δηλαδή, η αισθητική εκλέπτυνση εμποδίζει κάποιον (μιλάω γενικά και υποθετικά, για να μην παρεξηγηθούμε!) να είναι κάθαρμα στις προσωπικές του σχέσεις; Και σε τελευταία ανάλυση αν όχι οι άλλοι, τουλάχιστον ο ίδιος ο εκδότης της Άγρας, που έχει επανειλημμένως παρουσιαστεί ως λάτρης του Βάλτερ Μπένγιαμιν, θα έπρεπε να έχει διαβάσει, και να θυμάται, τις σχέσεις που ο Μπένγιαμιν επεσήμανε διορατικά μεταξύ αισθητισμού και φασισμού.

ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ

Υστερόγραφο του κυρ-Hollowsky: Οπωσδήποτε πρέπει να αναφέρουμε, προς τιμήν του, την επιστολή του Τάσου Κουράκη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, προς την “Αυγή”` και την παρέμβαση του εκπαιδευτικού Θ. Τσιριγώτη στο θέμα – θα τις βρείτε στο indymedia.athens. Κι ακόμα πιο πολύ, να παραπέμψουμε τους αναγνώστες μας στο εξαιρετικό βιβλίο Ιέρων ή Περί Τυραννίας, που περιλαμβάνει το ομώνυμο κείμενο του Ξενοφώντα και το διάλογο ανάμεσα στον Λέο Στράους και τον Αλεξάντρ Κοζέβ για τις σχέσεις του φιλοσόφου με την ισχύ.