Η ζέστη έχει υποχωρήσει αρκετά,υπάρχει όμως απόλυτη άπνοια. Ο αέρας απουσιάζει,ο οποιοσδήποτε αέρας και όχι ο Πεχλιβάνης που εδώ και χρόνια περιμένω με ανυπομονησία. Η ιδέα της δημιουργίας δικού μου blog, είναι πολύ πρόσφατη και η γενικότερη εμπειρία μου όσον αφορά το διαδίκτυο ελάχιστη. Αυτοπροσδιορίζομαι ως προχωρημένος αρχάριος. Οι ακριβείς προσανατολισμοί του blog, θα αποσαφηνισθούν μάλλον στη πορεία. Προς το παρόν, οι μοναδικές σταθερές,είναι η όσο γίνεται συχνότερη ανάρτηση κειμένων κι ότι ευρύτερα αφορά την ανάγνωση βιβλίων. Αυτές άλλωστε είναι δύο από τις ελάχιστες δραστηριότητες του βίου μου που έχω ακολουθήσει με συνέπεια, καθώς είμαι επιρρεπής στη "διαρκή γοητεία" του ημιτελούς. Μετά από μία σχετικά επιμελή ανάγνωση, ξεχώρισα κάποια κατά τη γνώμη μου εξαιρετικά blogs, τα οποία παραθέτω στην ιστοσελίδα. Ελπίζω μελλοντικά να γίνουν περισσότερα, όχι από κάποια ποσοτική ανασφάλεια, αλλά σαν ένδειξη που εκτός των άλλων συνηγορεί, στη διεύρυνση της οικειότητας μου με το εγχείρημα. Μπορεί άραγε το σώμα να δηλώνει την ύπαρξη του μέσα στο απόλυτο βασίλειο του εικονικού. Η απάντηση είναι ευτυχώς καταφατική και το δείγμα αν και μικρό ευδιάκριτο,μέσω αναρτήσεων που αναδεικνύουν την αίσθηση,το χρώμα και το άρωμα της παρουσίας. Ένα ξεκάθαρο στίγμα που ταξιδεύει στο αρχιπέλαγος της ταχύτατης διαδοχής των εικόνων του Μέσου, χωρίς η επιβίωση και η αναγνωρισιμότητα του, να εξαρτάται από τον διακτινισμό και την αποσύνθεση των χαρακτηριστικών του, πρός όφελος της συνεχούς κυκλοφορίας χωρίς "εμπόδια". Κάποιος φίλος έλεγε παλιά ότι η μόνη τίμια απασχόληση στην εποχή που διανύουμε,είναι εκείνη του αυθεντικού πλαστογράφου. Ενός πλαστογράφου εξοπλισμένου με στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις και κοινωνικές εμπειρίες, με την ικανότητα να ξεχωρίσει και να αποκωδικοποιήσει μέχρι την τελική αναστροφή-ανατροπή τους, τις "αλήθειες" του μεταμοντέρνου μηδενισμού. Δέν γνωρίζω πόσοι παραχαράκτες του είδους, λειτούργησαν με άξονα αυτόν τον προβοκατόρικα αποκαλυπτικό τρόπο. Υποθέτω αισθητά λιγότεροι από όσους υπέκυψαν τελικά, στα θέλγητρα και τα προνόμια της εποχής των εικόνων,δηλαδή,της εποχής τους. Κατά παράδοξο τρόπο, ο βαθμός μηδέν σε όλη τη σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας, κατέστησε άνευ σημασίας την δεδομένη απόσταση από τους προνομιούχους συναδέλφους του, χωρίς ταυτόχρονα να προσελκύσει την αντίστοιχη μηδενική ανοχή μας. Το σώμα απουσιάζει, εξαφανίζεται, απογυμνώνεται από τη σάρκα του και γίνεται διαφάνεια. Κάπως έτσι ο Baudrillard προβλέπει το τέλος της τέχνης, καθώς αυτή εξαναγκάζεται να γίνει ελάχιστη. Οδεύοντας πρός τον μεταμοντέρνο, τελευταίο και καθοριστικό της ρόλο, υποδύεται πειστικά την εξαφάνιση της, μέχρι να σβήσει στην πραγματικότητα. Οι παραστάσεις αυτές γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, καθώς κοινό, ηθοποιοί και σκηνοθέτες, απολαμβάνουν την προσαρμοσμένη στο πνεύμα των καιρών, ψευδεπίγραφη διαδραστικότητα του θεάματος. Η τελετουργία και οι συνιστώσες του κόσμου των εικόνων, επιτρέπουν την ανάδυση αντίπαλου δέους, μόνο στα πλαίσια ενός εμφανέστατου αναχρονισμού, όπως αυτός εκφράζεται από μονοδιάστατους αρνητές, επίδοξους "εικονομάχους". Μιά τέτοια εξέλιξη εξασφαλίζει για ευνόητους λόγους, την διαρκή υπεροχή των "εικονολατρών". Οι ενδιάμεσες περιοχές και οι εναλλακτικές προσεγγίσεις, είναι το προφανές ζητούμενο, πού εάν δεν υπήρχε θα ήταν επιβεβλημένο να εφευρεθεί. Είναι απόλυτα θεμιτό, να κρατηθούν οι πρέπουσες αποστάσεις από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Από τους εικονομάχους εξαιτίας της συχνά αδιέξοδης και άνυδρης άρνησης τους, η οποία εκτρέφει περισσότερο κάποιες θεωρίες συνωμοσίας παρά έναν ουσιαστικό αντίλογο. Από τους εικονολάτρες, επειδή στη συντριπτική τους πλειοψηφία αναπαράγουν άκριτα τις διαλέκτους πού συνιστούν την καθεστωτική γλώσσα- υπηρέτη, της κανονικότητας του κοινωνικού ελέγχου. " Η πολεμική σχετικά με το θεμιτό της εικόνας δεν είναι συνεπώς μόνο ένα πρόβλημα που αφορά τη λατρεία και τις διαδικασίες της, αλλά ένα φιλοσοφικό ζήτημα πρωταρχικής σημασίας το οποίο διαπερνά τη σχέση ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα, την προσποίηση και την πραγματικότητα, τον κόσμο και τον θεό, συνεπώς, η εικόνα δεν πρέπει να θεωρείται μιά απλή αναπαράσταση του πρωτοτύπου, αλλά μια επίκκληση, μιά"πύλη" δια της οποίας ο Θεός προσέρχεται στον αισθητό κόσμο...Με μιά εικόνα όσο γίνεται πιο ρεαλιστική, μια εικόνα που καμώνεται πως είναι ταυτόσημη με την πραγματικότητα,το περιεχόμενο,το πρωτότυπο, αλλά που είναι χειραγωγημένη,προκαθορισμένη όπως κάθε άλλη ,δηλαδή μιά υπερρεαλιστική εικόνα η οποία αντανακλά μιά προεικονιζόμενη υπερπραγματικότητα. Αυτός ο κοινωνικός υπερρεαλισμός προσφέρει μιά πραγματική εικόνα μόνο με την προυπόθεση ότι πλάθει μιά πραγματικότητα ολοκληρωτικά υποταγμένη στην εικόνα." -Mario Perniola-Η Κοινωνία των ομοιωμάτων- Αλεξάνδρεια