Το μπλουζ του αμερικάνικου ονείρου

Ο Γιώργος έτριψε τα κουρασμένα του μάτια, έλυσε τη γραβάτα και την πέταξε στη δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου του.
Είχε από ώρα απενεργοποιήσει το κινητό, αποσυνδέοντας παράλληλα τα δύο σταθερά τηλέφωνα που στη διάρκεια της ημέρας μέχρι αργά τη νύχτα, χτυπούσαν ασταμάτητα.
Δεν είχε διάθεση να μιλήσει με κανέναν. Αναλογίστηκε τα φοιτητικά του χρόνια μ' ένα αίσθημα συγκίνησης.
Κανείς δεν τον είχε καταλάβει ποτέ.
Πίσω από τα χαμόγελα, τις ευχαριστίες και τις υποσχέσεις για τη συνεχή πρόοδό του στα Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, κατάφερε για πολλά χρόνια να κρύψει μεθοδικά το ακριβό του όνειρο.
Άνοιξε το δεύτερο συρτάρι του γραφείου κι έβγαλε το μεγάλο ξύλινο κουτί με τα περίτεχνα σκαλίσματα. Άδειασε το περιεχόμενό του σιγά σιγά κοιτώντας με μια αδιόρατη μελαγχολία, τα ελάχιστα αλλά πολύτιμα αντικείμενα που φύλαγε εκεί.
Ένα βιβλίο του Κέυνς στα αγγλικά, μερικές κάρτες από το αγαπημένο του μπαρ όπου πέρασε πολλές βραδιές νεαρός φοιτητής και μια μεγάλη φωτογραφία του Χαρίλαου Τρικούπη που συνοδευόταν από την ιστορική φράση "Δυστυχώς, επτωχεύσαμε".
Η τζαζ μουσική, το μπλουζ και νουάρ κλίμα του μεσοπολέμου, μιλούσε απευθείας στην ψυχή του. Από πολύ νωρίς, γεννήθηκαν οι πρώτες ταυτίσεις του με εκείνη την ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική εποχή. Είχαν την αφετηρία τους στα κρίσιμα εφηβικά χρόνια, τότε που πολύ συχνά η αγκαλιά του Μορφέα άνοιγε γι' αυτόν τις πρώτες πρωινές ώρες με τα φώτα ανοιχτά, τη μουσική να παίζει χαμηλόφωνα και τα χέρια να κρατούν σφιχτά ένα βιβλίο του Άνταμ Σμιθ.
Τελικά είχαν δίκιο όσοι έλεγαν ότι πολλές φορές ο άνθρωπος νιώθει γυμνός και απροστάτευτος τη στιγμή που φαίνεται ότι όλα, με μικρές ή μεγάλες αποκλίσεις, έχουν πάρει ένα λογικό αλλά και συμβατικό δρόμο.
Το κραχ του 1929. Αυτό μάλιστα! Ήταν ένα σπουδαίο γεγονός. Όποτε ψηλαφούσε ιστορικά εκείνη την εποχή, η έξαψη που τον πλημμύριζε ανέβαζε κατακόρυφα τους σφυγμούς του. Ταραχή, πανικός, απελπισία, άνθρωποι που σε λίγες ώρες έχαναν τα πάντα. Τα θεμέλια του κόσμου της αγοράς, η προσφορά και η ζήτηση, έμοιαζαν με θηλιά στο λαιμό της ελεύθερης οικονομίας.
Κι όμως, το new deal, ο Κέυνς και ο Ρούσβελτ, εξισορρόπησαν την κατάσταση. Μια σπουδαία ρυθμιστική οικονομική θεωρία σφράγισε την ιστορία των κοινωνιών του εικοστού αιώνα. Και σήμερα τι; Εικονική πραγματικότητα, τηλεδημοκρατία, ατομοκεντρισμός, επαγγελματίες του θεάματος που ακολουθούν πολιτική καριέρα, πολιτικοί που γίνονται επαγγελματίες του θεάματος.
Και το όνειρο συνεχώς να ξεθωριάζει.
Εικονική πραγματικότητα, εικονικές κρίσεις και ψηφιακά κραχ, το απόλυτο ξενέρωμα μιας παγκοσμιοποιημένης αγοράς που απορροφά τους κραδασμούς, ενώ οι υπεύθυνοι για τις εθνικές οικονομίες, γίνονται απλοί διεκπεραιωτές και νομοθέτες της ασυδοσίας των πολυεθνικών.
Και το όνειρο συνεχώς να ξεθωριάζει. Το όνειρο μιας ζωντανής σύνδεσης σε εθνικό δίκτυο με μια λιτή δήλωση να τη συνοδεύει: "Δυστυχώς επτωχεύσαμε, αλλά γνωρίζω τη λύση". Η έξοδος από την κρίση στα στιβαρά χέρια ενός αποφασισμένου άνδρα. Αυτά τα χέρια που τώρα τα ένιωθε τόσο κουρασμένα. Ξαπλωμένος στον καναπέ, με την αγαπημένη του μουσική να παίζει χαμηλόφωνα, αποκοιμήθηκε.

- Γειά σου Μπίμπι, είπε ο Γιώργος στην πενηντάρα ιδιοκτήτρια του μπαρ. Νωρίς κλείσατε σήμερα
- Δεν είχαμε κόσμο, είπε εκείνη μ' έναν ελαφρύ μορφασμό ανησυχίας στο κουρασμένο της πρόσωπο.
- Ίσως είναι λοιπόν η κατάλληλη ώρα για μένα, ψιθύρισε ο Γιώργος.
- Πάντα είναι η κατάλληλη ώρα για σένα, Γιώργο.

Χαλαρός και σχεδόν απόμακρος από τα προβλήματα που μέχρι πριν λίγη ώρα τον βασάνιζαν, κάθισε στο πιάνο. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ελευθερωθεί από τις προηγούμενες αδιέξοδες σκέψεις του. Ο Κευνς και ο Τρικούπης μπορούσαν να περιμένουν...