DONT BELIEVE THE HYPE

Το κράτος ως όφειλε απέναντι στο άλλο του μισό, έσωσε την παρτίδα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Παράλληλα οι πολιτικές ελίτ προέβησαν σε δηλώσεις καθησυχασμού της αγοράς , με δύο άξονες εξίσου σημαντικούς και περίπου αυτονόητους.
Ο πρώτος αφορούσε την υπόσχεση για μελλοντική στήριξη των αγορών σε περίπτωση που κάτι τέτοιο κριθεί απαραίτητο από τις συγκυρίες κι ο δέυτερος ότι οι παρεμβάσεις τους, σε καμμία περίπτωση δεν συνιστούν ανατροπή των δεδομένων που οι ίδιες δημιούργησαν νομοθετώντας, τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Οι κρατικοί προϋπολογισμοί θα συνδράμουν εάν παραστεί ανάγκη τις μαύρες τρύπες της ελεύθερης οικονομίας, χωρίς αυτό να συνιστά επιστροφή στα ρυθμιστικά πλαίσια που υπήρχαν στο παρελθόν, με επενδύσεις στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας.
Τώρα γιατί αισθάνονται δικαιωμένοι οι κάθε απόχρωσης οπαδοί και απολογητές του κρατισμού, αποτελεί ένα αδιευκρίνιστο μυστήριο.
Όλοι οι δείκτες ακολουθούν ανοδική πορεία τις τελευταίες μέρες, πλήν αυτού της ευφυίας.

Τα μμε όλο το προηγούμενο διάστημα, διαχειρίστηκαν με απόλυτη επιτυχία τόσο το φοβικό κλίμα, όσο και τη συνεχή υπόμνηση των "αναπόφευκτων" λύσεων για την έξοδο από την κρίση. Στα δελτία ειδήσεων, δημοσιογράφοι, αναλυτές και πολιτικοί, συναγωνίστηκαν επάξια σε...σκεπτικισμό ως άλλοι Τζέκυλ και Χάιντ για τα όρια της ελεύθερης οικονομίας.
Έτσι οι διαμεσολαβητές της ενημέρωσης, πήγαν προφανώς κόντρα στους επιχειρηματίες που τους πληρώνουν και σε όλο το πλέγμα αχαλίνωτης εμπορικότητας που διέπει τη λειτουργία τους, ενώ οι πολιτικοί άσκησαν σκληρή κριτική στον εαυτό τους, που εδώ και πολλά χρόνια με έκδηλο ενθουσιασμό, εκχώρησε την απόλυτη ελευθερία κινήσεων στο κεφάλαιο.
Παρά ταύτα η θεατρική παράσταση κράτησε για μέρες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σε υψηλά ποσοστά , εξασφαλίζοντας παράλληλα κατά ένα μεγάλο μέρος την αποδοχή της.
Ο τηλεοπτικός χρόνος , δημιουργεί και αναιρεί, εντυπώσεις συναισθήματα, απόψεις και αντιλήψεις, με την ίδια ευκολία και με ακριβές πλάνο εκκίνησης και παύσης.
Το σύστημα σημείων του, προσδιορίζει τις εξουσιαστικές διαλέκτους της διαμεσολάβησης.
Γλώσσες που τροφοδοτούν την κίνηση της κοινωνίας, προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις και αναδεικνύουν τις συνιστώσες του επιτρεπόμενου πεδίου για δημόσιο διάλογο, των αντιθέσεων και των συνθέσεων που προκύπτουν από αυτόν.
Οι επικοινωνιακοί χειρισμοί κατασκευάζουν ερμηνείες και ετυμολογίες, δημιουργούν και νοηματοδοτούν λέξεις και έννοιες που η επαναληπτική τους χρήση, προσπερνά και συχνά υπερβαίνει την επίσημη γλώσσα.
Οι διάλογοι εντός του Μέσου, χρησιμοποιούν τα γεγονότα ως αφορμή για αισθητικές κατασκευές, όπου οι εκ περιτροπής χρήσεις ρόλων, απαιτούν άλλες φορές τη δημιουργία και άλλες τη διασκέδαση των εντυπώσεων.
Αυτή η τελευταία παροιμιώδης έκφραση, έχει αποκτήσει στις μέρες μας κυριολεκτική σημασία.




" Οπωσδήποτε, στην επιλογή και παρουσίαση τηλεοπτικών προγραμμάτων ενεργοποιούνται ποικίλα κριτήρια οργανωτικής, οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής φύσεως. Στο δεδομένο όμως εμπορευματικό πλαίσιο λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών-κυρίως των ιδιωτικών αλλά και δημόσιων-, το κριτήριο που υπερτερεί όλων των υπολοίπων και τα υπερπροσδιορίζει είναι ο διασκεδαστικός ή ψυχαγωγικός χαρακτήρας των προγραμμάτων.
Ο Postman, ο θεωρητικός που κατεξοχήν ασχολήθηκε με το ζήτημα αυτό, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, η διασκέδαση είναι η υπέρ-ιδεολογία που διέπει ολόκληρο τον τηλεοπτικό λόγο."-Νίκος Δεμαρτζής-Πολιτική Επικοινωνία-Παπαζήσης.
Στα πλαίσια αυτής της βασικής προϋπόθεσης, που επιτρέπει στα Μέσα να έχουν απήχηση και να είναι κερδοφόρα, σε μία πολύ σκληρή και ανταγωνιστική αγορά, οι επαγγελματίες πολιτικοί, ανταποκρίνονται με μεγαλύτερη ή μικρότερη προθυμία, αναγνωρίζοντας έτσι την παντοδυναμία των media.
Οι τηλεθεατές με τη σειρά τους, επιβραβέύουν το καλύτερο νούμερο από τις παραστάσεις που παίζονται στα παράθυρα των καναλιών.
Η αποδόμηση του συλλογικού στην πολιτική, η απόλυτη προσωποποίηση των δράσεων, της κριτικής και των προσδοκιών, την μετατρέπει σε άθροισμα ατομικών παραγόντων.
Τα πρόσωπα κυριαρχούν, κατασκευάζουν ή διασκεδάζουν τις εντυπώσεις και τα όποια πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα των κομμάτων, εξαρτώνται από τις επιδόσεις του θιάσου.
Φυσικά θέαμα και εμπόρευμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, επομένως οι παραπάνω λειτουργίες, εξυπηρετούν ευρύτερα συμφέροντα, πέρα από αυτά που αφορούν τη διαπλοκή μμε και διαχειριστών της εξουσίας.
Για την ακρίβεια εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Η προσωποποίηση της πολιτικής, αποτελεί βασικό εργαλείο κυριαρχίας στις κοινωνίες των 2/3, καθώς μεταβιβάζεται στα πολιτικά πρόσωπα η ευθύνη των αποτυχιών, τα μετατρέπει σε προσωπεία-σύμβολα του καλού και του κακού, με αποτέλεσμα τη μείωση των πιθανοτήτων
γενικότερης αμφισβήτησης και κοινωνικής οργανωμένης διαμαρτυρίας.



Παραφράζοντας τον Μπρέχτ, ο ρεαλισμός τους σκοτώνει ότι άφησε ζωντανό η εικονική τους πραγματικότητα. Στο ένθετο της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας για τα πολιτιστικά, διάβασα την παρουσίαση της ταινίας :Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ του Ούλι Έντελ.
Ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι πέρα από το γεγονός ότι όλα τα γυρίσματα έγιναν στους ακριβείς χώρους όπου είχαν διαδραματισθεί τα γεγονότα που περιγράφει, η υπόλοιπη ρεαλιστική απεικόνιση για τη Γερμανία εκείνης της περιόδου, μάλλον περιορίζεται στον αριθμό των καταμετρημένων βολών στις ενέργειες της RAF, οι οποίες αποδώθηκαν πιστά και ισάριθμα στο φίλμ. Η πρωταγωνίστρια Μαρτίνα Γκέντεκ με τη σειρά της αναφέρει στη συνέντευξη:
"Υπάρχει κάτι το υστερικό στην εμμονή της οργάνωσης ν΄αλλάξει τον κόσμο".
Πραγματικά πολύ παράξενη εμμονή την περίοδο της παγκόσμιας έκρηξης των κινημάτων αμφισβήτησης. Αμέσως μετά συμπληρώνει ότι:" Ο ένοπλος αγώνας τους έπρεπε να είχε γίνει σαράντα χρόνια νωρίτερα, όταν ο Χίτλερ πίεζε για πόλεμο", την εποχή δηλαδή που η Μάινχοφ ήταν πέντε ετών!
Η δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας, στο σύντομο βιογραφικό της Μάινχοφ που παραθέτει,
κρίνει σκόπιμο να αναφερθεί στη φοβερή θεωρία που ανέπτυξαν κάποιοι εντεταλμένοι επιστήμονες των γερμανικών αρχών και η οποία υποστηρίζει ότι η επιλογή της Μάινχοφ να δράσει ένοπλα, ήταν αποτέλεσμα εγκεφαλικών αλλοιώσεων που υπέστη, κατά τη διάρκεια εγχείρησης αφαίρεσης όγκου το 1962!
Συμπερασματικά, μόνο σχιζοφρενείς μπορούν να αναπτύξουν, ανεξήγητες εμμονές αλλαγής και κοινωνικού μετασχηματισμού. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το φαινόμενο της ένοπλης δράσης και τα μέσα που χρησιμοποιεί, πολλά και διαφορετικά, αλλά όχι τόσο προφανώς αφελή και κατασκευασμένα.
Κατασκευασμένα και αφελή, όπως η δικαιολογία της χαμηλής τηλεθέασης και του υψηλού κόστους, με την οποία το κρατικό κανάλι διέκοψε τη συνεργασία του με τον Σ. Κούλογλου πρίν μερικούς μήνες. Μεταξύ των άλλων κάποιες από τις τελευταίες του εκπομπές διερευνούσαν τις απαγωγές "υπόπτων" που διενεργούν κλιμάκια της CIA σε όλο τον πλανήτη με τη συνεργασία των κυβερνήσεων, στο έδαφος των οποίων γίνονται οι επιχειρήσεις.
Καθόλου παράξενο που δεν υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες για την αποπομπή του.
Πόσες φορές άλλωστε διασχίζοντας την εθνική οδό, δεν έχουμε προσπεράσει εκτός από τα λεωφορεία με την ένδειξη, Χαλκίδα ή Λαμία και εκείνα των ΚΤΕΛ Αθήνα-Γκουαντάναμο, τα οποία όπως κάθε ανάλογη επιχείρηση, διαθέτουν "σταθμάρχες" και χώρο για αποσκευές.