ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΩ

Η αίσθηση της χρεοκοπίας ενός ολόκληρου θεσμικού και ψυχικού κόσμου, τουλάχιστον όπως τον ξέραμε, προκαλεί αυτό το πελώριο κύμα των απολογισμών· είναι σαν να κλείνουμε ταμείο ή σαν την «ταινία» που περνάει μπροστά απ' τα μάτια του ετοιμοθάνατου, όπου ανακεφαλαιώνονται τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής του.

Με τις φράσεις αυτές ξεκινούσε το κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση την περασμένη Κυριακή στην Ελευθεροτυπία, αναφερόμενο στην αλλοίωση και την καταστροφή της συλλογικής μνήμης σαν βασικής παραμέτρου για τον κοινωνικό έλεγχο και την επαναγραφή της ιστορίας.
Η συλλογική μνήμη φιλτράρεται αποτελεσματικά σε καθημερινό επίπεδο απο τα τηλεοπτικά κανάλια, κατασκευάζεται με δομικά υλικά τη σκηνοθετημένη ροή λόγου και εικόνας.
Κάθε δελτίο ειδήσεων είναι ένα μικρό διαμεσολαβητικό αριστούργημα.
Τα πρωτοσέλιδα και η έντυπη διαδοχή των ειδήσεων, δεν είναι περισσότερο αθώα απο τα ηλεκτρονικά μμε, απλά η αντικειμενική τους δυσκινησία τα θέτει σε δεύτερη μοίρα.




Η τηλεοπτική εκλογική διαδικασία, μάλλον αποτελεί το πιό αντιπροσωπευτικό δείγμα των αποχαυνωτικών απολογισμών. Δημοσκόποι,αναλυτές δημοσιογράφοι και εμβόλιμα ρεπορτάζ καθορίζουν το σύνολο σχεδόν της πολιτικής πλατφόρμας κάθε αναμέτρησης.
Κι αν αυτό θεωρείται απόλυτα συμβατό, με την ιδιότητα των κακών λύκων του επάρατου δικομματισμού, δεν στερείται σημασίας ο συμπληρωματικός ρόλος που αναλαμβάνουν οι καθόλου αθώες "κοκκινοσκουφίτσες".
Είναι φανερό ότι η "ανυπακοή" και ο "ριζοσπαστισμός", εκδηλώνονται ευκολότερα απέναντι στην Ε.Ε , το ΝΑΤΟ και τον Αλμούνια, παρά απέναντι στο Μέγκα και την κάθε MRB.





Κάθε άλλο παρά τυχαία είναι όλα αυτά. Αλλωστε η συχνή αναφορά της αριστεράς στην ανάγκη ανάληψης παρεμβατικών δράσεων απο το κράτος, δεν οφείλεται σε κάποια ιδιαίτερα επίμονη σοσιαλιστική διαστροφή, που ξεχωρίζει εντελώς ανιστόρητα το κεφάλαιο απο τους μηχανισμούς του.
Αντίθετα πρόκειται για τη ρομαντική νοσταλγία της Κευνσιανής ρύθμισης που σταδιακά εκτόπισε ο νεοφιλευθερισμός και η οποία περιελάμβανε ως παράγοντα ισορροπίας του συστήματος, τον ενεργό ρόλο της αριστεράς μέσω ενός ελεγχόμενου κι εθιμοτυπικού στην ουσία του, συνδικαλισμού. Οι καιροί άλλαξαν όμως μαζί με το μοντέλο διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα ο ρόλος των αριστερών κομμάτων να υποβαθμιστεί και να ξεπέσουν στην ελαστική εργασία και την... προσωπική διαπραγμάτευση.
Ανάλογα με την προσφορά και την προσαρμογή σου αμοίβεσαι.
Κάπως έτσι ο κατά φαντασίαν εξεγερτικός Δεκέμβρης του Αλέξη, μοιάζει όσο περνάει ο καιρός
με τον Δεκέμβρη της Αλέκας και την επίδειξη καθεστωτικής νομιμοφροσύνης του ΚΚΕ.
Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν τα κοινοβουλευτικά μπόνους, θα είναι ανάλογα της ευέλικτης παραγωγικότητας.
Έτσι κι αλλιώς μετά από αυτές τις εκλογές θα αναδειχθούν μια σειρά από σοβαρά ζητήματα στο πολύ κοντινό μέλλον, ζητήματα κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα, όχι απαραίτητα όπως τα γνωρίσαμε ως τώρα. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση του 2008, η "κρίση" όπως την ονομάζουν τα ΜΜΕ όχι απλά θα είναι παρούσα στην Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο τα επόμενα χρόνια, αλλά το πιθανότερο είναι το σκηνικό να αποκτήσει καινούριους πρωταγωνιστές (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) τους οποίους έχουμε συνηθίσει (στη Γηραιά Ήπειρο) ως δεύτερους και περιφερειακούς. Όποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα θα είναι απλά ένα κομμάτι του επερχόμενου πάζλ και όχι βασικότατη παράμετρος σ αυτές τις παρεμβάσεις και τις αναδιατάξεις που θα προκαλέσουν οι συγκεκριμένες εξελιξεις,  πιάνεται αδιάβαστος, κάτι που στην εποχή μας είναι περίπου συνώνυμο του ηλίθιος.