ΣΙΓΑ ΤΑ ΑΥΓΑ

Ναι ξέρω αυτές είναι απαράδεκτες ενέργειες που θίγουν το δικαίωμα να έχει κανείς αντίθετη άποψη κλπ, δεν μπορώ όμως να πω ότι δεν χαίρομαι τόσο γιατί το "θύμα" της επίθεσης αντιπροσωπεύει ένα είδος...ροκ κι αριστερού λάϊφ στάΪλ που σιχαίνομαι περισσότερο απο το απροκάλυπτο των φλώρων που παρελαύνουν σε περιοδικά και τηλεοπτικές εκπομπές, αλλά και γιατί προσπαθώντας εδώ και καιρό να διεκδικήσει μιά κάποια δημοσιότητα σε σχέση με την παρουσία της στο "άβατο" των Εξαρχείων μπουρδολογεί ασύστολα. Η όπου γάμος και χαρά κατά φαντασίαν νεοϋορκέζα συγγραφέας, μετά τις υπερβολές (!) που αφορούν τα όσα λέγονται και γράφονται για την ανεργία, ανακάλυψε τις αντίστοιχες υπερβολές για την αστυνόμευση.

Δεν ξέρω αν θα διατεθούν στην ελληνίδα Σάρα Τζέσικα Πάρκερ μερικοί αποφασισμένοι κι εκπαιδευμένοι άνδρες με φούξια στολές για να την προστατεύουν χωρίς προσβολή της ανεπτυγμένης αισθητικής της, το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει τον τρόπο να προκαλέσει θόρυβο σε σχέση με το γεγονός και θα βρεί σίγουρα πολλούς και πρόθυμους παπαρολόγους που θα προφητεύσουν μαύρες μέρες για την ελευθερία του λόγου και για αδίστακτους ιεροεξεταστές κουκουλοφόρους που θα καίνε τους συγγραφείς σε πλατείες, στην πυρά που άναψαν με ποτισμένα βενζίνη βιβλία. Η παπαρολογία άλλωστε έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες.


Με αφορμή το γνωστό επεισόδιο με τον Δημήτρη Παπαχρήστο άνοιξε ένας καινούριος κύκλος δημοσιότητας γύρω απο τα Εξάρχεια και την αστυνόμευση, με τους συνήθεις δημοσιογράφους κι αναλυτές, πολιτικούς, εγκληματολόγους και παροικούντες ή μη της Ιερουσαλήμ ή της Γάζας ανάλογα τις προτιμήσεις. Το τέρας της τηλεθέασης και της αναγνωσιμότητας, δεν έχει κρύψει την προτίμηση του για τη "ρέουσα" αδρεναλίνη είτε άμεσα ως επικαιρότητα, είτε έμμεσα ως κατασκευασμένη αναμονή. Στα πλαίσια αυτά, το δεύτερο μισό του Νοέμβρη αλλά και ο επερχόμενος Δεκέμβρης με την επέτειο του Γρηγορόπουλου, αποτελούν ιδανικό υλικό για τη δημιουργία σεναρίων με όλα τα είδη σεναριογράφων σε διαρκή έξαψη.
Εκτός της νεοϋορκέζας, εμβληματική θέση στους γκέστ του είδους, κατέχει ο... έκπτωτος εδώ και 25 χρόνια, πρώην λυσσασμένος της γνωστής πλατείας Παναγιώτης-Κάϊν, on line ασθενής στον καναπέ του πάντα πρόθυμου δόκτωρος Μάκη.

Απο τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και για περίπου δώδεκα χρόνια, παίχτηκε και χάθηκε το στοίχημα για το εάν ένα κομμάτι της νεολαίας με σημείο αναφοράς τα Εξάρχεια, μπορεί να μετεξελιχθεί σε μιά ουσιαστική κοινωνική και πολιτική εναλλακτική πρόταση.
Με άξονα τις καταλήψεις στέγης, μια διαφορετική πρακτική κι αισθητική εκφρασμένη μέσω εντύπων κι εκδηλώσεων και κυρίως μέσα απο τις εκφρασμένες διαθέσεις να ξεπεραστεί η διαρκής ανακύκλωση μιας προδιαγεγραμμένης μιζέριας.
Το στοίχημα εκείνο απαιτούσε την αποσύνδεση απο αγκυλώσεις και "δημοφιλείς" θεματικές
του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, σε συνδυασμό με την χωροταξική αποστασιοποίηση απο τη γνωστή πλατεία. Η αποτυχία του εγχειρήματος βαραίνει όσους το πλαισίωσαν και δεν κατάφεραν ν΄αλλάξουν τα δεδομένα. Ο χώρος των αντιεξουσιαστών συνέχισε έτσι να γράφει την ιστορία του αποκλειστικά μέσω... καταστολής, επιτροπών συμπαράστασης και ολοένα και μεγαλύτερης δόσης αυτισμού που τρέφεται με ...Πολυτεχνεία που απλά αλλάζουν στη χρονολογία και την έκταση του μπάχαλου.

Tα Εξάρχεια είναι πλέον ένας χώρος απόλυτα κενός σε συμβολισμούς και νοηματοδοτήσεις.
Το ζήτημα όμως της αστυνομοκρατίας με μπλέ ή φούξια στολές παραμένει πολύ σοβαρό για να αφεθεί στην παραφιλολογία κάθε πικραμένου trendy επώνυμου... ροκά.
Η αδιέξοδη βία για τη βία, των ενόπλων με τα καλασνίκωφ, οι κυνικές αναφορές για μιά κοινωνία που "δεν υπάρχουν αθώοι" κι άρα όλα επιτρέπονται με συνοπτικές διαδικασίες, έχει σαν χώρο επώασης την καθημερινότητα της παρέλασης των διμοιριών.
Η αριστερά συνηθίζει να μιλά εδώ και χρόνια για ομάδες σε διατεταγμένη υπηρεσία, όπως ακριβώς ταιριάζει στη διαχρονική μονολιθική της αντίληψη.
Παραγνωρίζει έτσι την "χρησιμότητα" του εθελοντισμού. Το κράτος δημιουργεί μεθοδικά, μιά γενιά εθισμένων στην προσωπική κόντρα με τα όργανα τάξης του, γνωρίζοντας εκ πείρας ότι ενα κομμάτι απο αυτή, θα επιχειρήσει να "κοινωνικοποιήσει" το απόλυτο no future και τον συνεχώς αυξανόμενο μηδενισμό της, προσφέροντας στην εξουσία τα αναγκαία άλλοθι και τις απαραίτητες συναινέσεις, για τη δημιουργία κοινωνιών φόβου και ασφυκτικής επιτήρησης.