ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Ο... ΠΑΝΕΛΙΣΜΟΣ

Το Βήμα της Κυριακής, μία απο τις εφημερίδες που έχουν διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και χρόνια στην παραγωγή και αναπαραγωγή απόψεων για την "επιτακτική ανάγκη" να ακολουθήσουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική με πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και επικράτηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η εφημερίδα με τις αναρίθμητες Πρετεντεριάδες που λοιδωρούν κάθε απεργία, πραγματοποιεί την επόμενη Κυριακή μιά σημαντική... προσφορά στους αναγνώστες της.
Προσφέρει την ταινία που σκηνοθέτησε ο Όλιβερ Στόουν για τον Φ. Κάστρο και δύο βιβλία του Κάρλ Μάρξ (Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος και 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη)
Χθές σε ειδική τελετή του ΔΟΛ, το πάνελ (Βώκος, Ανδρουλάκης και Αλαβάνος) συνέδραμαν τον Παντελή Καψή στην παρουσίαση.
Θα μπορούσε να είναι επίδειξη μαύρου χιούμορ, δεν είναι όμως τίποτα παραπάνω απο άσκηση βασικών κανόνων επικοινωνίας απο αυτούς που συντηρούν κι αναπαράγουν για τα μμε, την αδιαμφισβήτητη επιρροή και παντοδυναμία τους.


Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Baudrillard στο βιβλίο του: Η έκσταση της επικοινωνίας (εκδόσεις Καρδαμίτσα), ο σχιζοφρενής δεν χαρακτηρίζεται απο την απώλεια της επαφής του με το περιβάλλον στο οποίο ζεί, αλλά απο την μετατροπή του σε προτζέκτορα του συνόλου των κοινωνικών προβολών, χωρίς τη δυνατότητα διαχείρισης τους.
"Ο σχιζοφρενής δεν μπορεί να δημιουργήσει τα όρια αυτής της ίδιας της ύπαρξης του, δεν μπορεί πλέον να δημιουργήσει τον εαυτό του σαν καθρέφτη. Γίνεται μιά καθαρή οθόνη, μιά καθαρή επιφάνεια επαναρρόφησης των δικτύων που εισρέουν."
Κάπως έτσι λοιπόν επιτυγχάνεται η κοινή συνείδηση θεατή και Μέσων, κάπως έτσι όταν μιά σειρά απο επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα απαιτούν να πάρουμε θέση, η ομιλία μας γίνεται μηχανική και σχεδόν απόλυτα αναπαραγωγική της παραληρηματικής γλώσσας των μμε και των προτεραιοτήτων του κοινωνικού ελέγχου.


Το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί στα ελληνικά μμε τόσο η πίεση προς την κυβέρνηση για να παρθούν τα "αναγκαία μέτρα", όσο και ο βομβαρδισμός μας απο τις επιπτώσεις τους.
Αναλαμβάνοντας ταυτόχρονο ρόλο κατήγορου και συνηγόρου σε καταιγιστικούς ρυθμούς δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να ενισχύουν τον ρόλο του κατόχου μαχαιριού και πεπονιού που ήδη διαθέτουν και να μας... δανείζουν με υψηλότατα spreads τα επιχειρήματα των διαλόγων στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Με παρόμοιο τρόπο η υστερία των ελληνικών μμε για την οικονομική κρίση, τροφοδοτεί τα σενάρια των συναδέλφων τους στο εξωτερικό και στη συνέχεια μεταμφιέζεται σε φύλακα άγγελο της...εθνικής αξιοπρέπειας.
Κουβέντα να γίνεται, οι πιέσεις να αυξάνουν και να δημιουργούνται πρόσφοροι εχθροί για την τηλεοπτική και πληκτρολογική εκτόνωση της κοινής γνώμης.
Απο εκεί και πέρα κάθε συζήτηση εκτός Μέσων σε κοινωνικό επίπεδο, απο τη στιγμή που αποδέχεται τη θεματολογία που εκείνα έχουν επιλέξει, αποκτά μικρή σημασία ανεξάρτητα απο τα μεγέθη των διαφωνιών.
Αυτή η πραγματικότητα έχει πολύ σπάνιες εξαιρέσεις και αφορά φυσικά τους συστηματικούς χρήστες (πρωινή ζώνη, μεσημεριανάδικα, κεντρικά δελτία ειδήσεων), τους αποκλειστικούς χρήστες ψυχότροπων ελαφρών life style ναρκωτικών, αλλά και όσους συχνά υπερεκτιμούν τη μεθαδόνη που παρέχει το ιντερνετ. Αυτή η αδιάκοπη ανακύκλωση συγκεκριμένου υλικού πληροφόρησης, η μετατροπή μας σε οθόνες που το αναπαράγουν με κεκτημένη ταχύτητα είναι το λυκόφως της σκέψης και της κριτικής μας ικανότητας.


Όσο λοιπόν τα μμε θα καθορίζουν το είδος, την ένταση και τη θεματολογία των δημόσιων συζητήσεων της κοινωνίας, θα εξακολουθούν να κατασκευάζουν την πραγματικότητα που επιθυμούν οι ιδιοκτήτες τους (και μέλη του διευρυμένου Σ.Ε.Β. δεν θα βαρεθώ να το λέω)
Στην αποδοχή αυτών των κανόνων πληροφόρησης κρύβεται η σχιζοφρενική αδυναμία της κοινωνίας να αξιολογήσει τα ζητήματα που την αφορούν, στην αποδοχή της προτροπής του παρουσιαστή να δούνε οι καλεσμένοι του πάνελ το ρεπορτάζ και να σχολιάσουν πάνω σ΄αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η παραίτηση του κόσμου και οι... μικρότερες του αναμενομένου συμμετοχές στις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις . Η μόνη αλήθεια που ποτέ δεν θα αμφισβητηθεί στη ροή της συζήτησης είναι η αλήθεια του μονταρισμένου ρεπορτάζ, γιατί λοιπόν κάποιος να βγεί στους δρόμους όταν η "αλήθεια" είναι σπίτι του και πως να πείσει η Αριστερά τους πολίτες να εναντιωθούν ριζικά σε ένα σύστημα που παράγει οικονομικές κρίσεις που τελικά πληρώνουν οι ίδιοι όταν ενδιαφέρεται για την προστασία "των κεκτημένων" χωρίς ποτέ να ασκεί κριτική σε ποιό καταναλωτικό μοντέλο τα διοχετεύουν οι εργαζόμενοι.
Μήπως είναι το ίδιο άραγε μ΄αυτό που τα κανάλια μετράνε καθημερινά τις επιπτώσεις απο την ύφεση στα αληθινά τους ρεπορτάζ (βενζίνη, σούπερμάρκετ, νυχτερινά κέντρα, κάρτες και δάνεια). Μικρή διακοπή για διαφημίσεις, όχι ακριβώς, τα σπότ και οι χορηγοί είναι το κυρίως πιάτο της ενημέρωσης και οι πειθήνιοι καλεσμένοι των πάνελ το αληθινό και ουσιαστικό διαφημιστικό τρέηλερ.