Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Η ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ



" Η νύχτα μας επιτρέπει να δραπετεύσουμε απο τις αγγαρείες της ημέρας, τη μονοτονία της καθημερινότητας που περιορίζει την ανθρωπότητα σε συγκεκριμένα καθήκοντα, υποχρεώσεις και εργασίες." Με τον τρόπο αυτό ο Bryan D. Palmer καθηγητής στο πανεπιστήμιο Trent του Καναδά, προσδιορίζει το χώρο όπου θα συνευρεθούν οι ιστορικές του αφηγήσεις, μέσα από το βιβλίο : Κουλτούρες της νύχτας - απο τις εκδόσεις Σαββάλας. Η νύχτα και το σκοτάδι, επιτρέπουν εδώ και αιώνες με τη μέγιστη δυνατή κάλυψη που προσφέρουν απο το βλέμμα της εξουσίας, τη συγκρότηση ενός ιδιότυπου αντιπολιτισμού τον οποίο δημιουργούν οι εκάστοτε καταπιεσμένοι πολιτικά, κοινωνικά και φυλετικά. Οι κουλτούρες της νύχτας συνιστούν την όψη μίας κατακερματισμένης αμφισβήτησης, είναι νησίδες αντίστασης στο αρχιπέλαγος της παράβασης και της επιθυμίας. Ο Palmer απεικονίζει με λεπτομερή αλλά ταυτόχρονα λιτό τρόπο αυτόν τον αντιπολιτισμό, μέσα στην ιστορικότητα και την πολυμορφία του.
" Η ετερότητα είναι πολύ της μόδας στον σύγχρονο ακαδημαϊκό κόσμο, αλλά η περιγραφή είναι συνήθως μονόπλευρη, ένας λόγος απο ισχυρές κατασκευές που έχουν κατά κάποιον τρόπο γυμνωθεί απο τις δυναμικές αμοιβαιότητες τους." Αρνούμενος τις στυλιστικές αποχρώσεις του φολκλορικά αντισυμβατικού, ο συγγραφέας επιμένει στην ανάπλαση του φαινομένου με έμφαση στην ουσία, χωρίς λεκτικούς εξωραισμούς.
Ο καταπιεσμένος άνθρωπος σε σχέση με τις συνθήκες εργασίας, το σώμα και τις ανάγκες του, το χρώμα και την κοινωνική του ένταξη είναι το επίκεντρο των αφηγήσεων. Οι οικονομικές αναδιαρθρώσεις του συστήματος απο τη φεουδαρχία ως τη μετανεωτερικότητα εγκλωβίζουν και στοχοποιούν κοινωνικές ομάδες, προκρίνουν ακραία μέτρα σωφρονισμού και δημιουργούν καθημερινά κανονιστικά πρότυπα, σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή.
Η νύχτα είναι ο διαχρονικά πιστός σύμμαχος των καταπιεσμένων.
Σε λέσχες, ταβέρνες και υπαίθριες συναντήσεις υπό το σεληνόφως, οριοθετούνται οι τρόποι
αντίστασης και συλλογικής δράσης. Γιακωβίνοι, πειρατές, τυχοδιώκτες, αλλά και μέλη των πρώτων εργατικών σωματείων, συζητούν, σχεδιάζουν και συνωμοτούν, σε σχέση με κινήματα, ταμεία αλληλοβοηθείας των εργαζομένων και απόπειρες προπαγάνδισης ιδεών, κάτω απο την προστασία και την εύκολη διαφυγή που προσφέρει το σκοτάδι.
Η Γαλλική και η Ρωσική επανάσταση, η Κομμούνα στο Παρίσι το 1871 και η Ισπανική επανάσταση το 1936, ενοποιούνται πέρα απο τις μεταξύ τους ιδιαιτερότητες, απο τις παραπάνω διαδικασίες. Παράλληλα η νύχτα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο δημιουργεί μυθοπλασίες με σαφές κοινωνικό και "ψυχαναλυτικό" περιεχόμενο. Κάποιες απο αυτές, όπως το μεσαιωνικό κυνήγι των
μαγισσών που επεκτάθηκε ως τα πρώτα χρόνια της Αναγέννησης, συμβολίζει πέρα απο την επιβολή θεοκρατικών καθεστώτων, την πιεστική ανάγκη του ανθρώπου να ανιχνεύσει το
απαγορευμένο, δηλαδή το υπό διωγμόν σώμα του. Ο αγροτικός πληθυσμός περιθωριοποιημένος απο την κρίση της φεουδαρχίας και την πληθυσμιακή έκρηξη των αστικών κέντρων θα βρεθεί στο στόχαστρο, ως ύποπτος μαγείας και σατανισμού. Η υιοθέτηση απο μέρος της κοινωνίας των φοβικών θεωριών περί μαγείας, αντανακλά τόσο την ασφυκτική επιρροή της εκκλησίας, όσο και την ασυνείδητη ανάγκη των ανθρώπων να συναντήσουν τις καταπιεσμένες σωματικές τους επιθυμίες, με τις οποίες μάγισσες και ιερείς του σατανά ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι εντός της λαικής συνείδησης. Πολύ αργότερα, την εποχή του Διαφωτισμού θα αποκατασταθεί στοιχειωδώς μία πιο ισορροπημένη και συνειδητή σχέση με τη σωματικότητα. Για πολλά χρόνια ο πουριτανισμός και ο καθωσπρεπισμός, ταυτισμένοι με την εξουσία της άρχουσας τάξης, θα παραμείνουν σκληροί και προνομιούχοι αντίπαλοι, κάθε φιλελεύθερης αντίληψης που αναδυόταν κατά διαστήματα. Στη διαμάχη αυτή, οι συντηρητικοί θα αποκτήσουν έναν απροσδόκητο αντίπαλο. Η λογοτεχνία των... τεράτων της νύχτας θα υποσκάψει τις πουριτανικές αντιλήψεις. "Όπως υποστηρίζουν ο Ζίλ Ντελέζ κι ο Φελίξ Γκουαταρί, δεν είναι ο ύπνος της λογικής που γεννάει τα τέρατα, αλλά ο ορθολογισμός που πάσχει απο αυπνίες." Η μεταφορική εξουσία του τρόμου, άλλοτε ξυπνά τις ναρκωμένες επιθυμίες του σώματος, όπως στην περίπτωση του "Δράκουλα" κι άλλοτε επικρίνει την προσκόλληση της επιστήμης στην εργαλειακή λογική της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το υποτιθέμενα σοκαρισμένο κοινό της εποχής θα επιβεβαιώσει τη συμβολική διάσταση του κόσμου των τεράτων, αγοράζοντας μαζικά βιβλία και εισιτήρια θεατρικών παραστάσεων.

Οι κουλτούρες της νύχτας σύμφωνα με τον Palmer, δεν αποτελούν κάποιο συνεκτικό μόρφωμα με οριοθετημένα ιστορικά στάδια εξέλιξης. Αντιφατικές, με τεράστια ποικιλομορφία και ενίοτε αλληλοσυγκρουόμενες και αδιέξοδες, διαθέτουν μόνο ένα είδος συνοχής. Αυτό της αντίστιξης με την κυρίαρχη κουλτούρα, που δημιουργεί υπόκωφους τριγμούς στον διαμορφωμένο απο μιά σειρά στερεοτύπων, κοινωνικό ιστό.
Η κουλτούρα του τρόμου εισήγαγε τον 19ο αιώνα μιά έμμεση περιφρόνηση της βικτωριανής ηθικής και του συντηρητισμού. Τον εικοστό αιώνα τη σκυτάλη παίρνουν ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία των μπήτνικς και η μουσική. Ενώ ο κόσμος της καπιταλιστικής αξιοποίησης εκφράζεται όλο και περισσότερο μέσα απο την εμβληματική φιγούρα του αμερικανικού ονείρου, κάποιοι αναλαμβάνουν να αναδείξουν τη σκοτεινή πλευρά του.
Το φίλμ νουάρ και η μπήτ λογοτεχνία φωτίζουν τα αδιέξοδα των σύγχρονων μητροπόλεων, τη διαφθορά, τη φτώχεια, το περιθώριο και τη λατρεία του χρήματος.
Απο τα μυθιστορήματα τουΤζάκ Κέρουακ μέχρι τα φίλμ του Ρόμπερτ Όλντριτζ και του Χάουαρντ Χώκς, οι συνέπειες των επιλογών ενός απάνθρωπου συστήματος είναι ορατές και συγκεκριμένες καθώς ξετυλίγεται ο μύθος.
Η μουσική είναι προφανώς μιά τεράστια κατηγορία. Μέσα από τις πολλαπλές μεταμορφώσεις της ροκ θα θιγούν παρόμοια ζητήματα με αυτά που απετέλεσαν τη θεματολογία του φίλμ νουάρ και των μπήτνικ, ενώ τα μπλούζ και η τζάζ αποτελούν ένα μέρος της πολιτιστικής έκφρασης της κοινότητας των μαύρων η οποία θα αποκτήσει περισσότερο εξεγερτικό περιεχόμενο στις μέρες μας μέσω της Rap και του Hip Hop.
Oι καταπιεσμένες φυλετικά κοινότητες θα δημιουργήσουν αρκετές "άγριες" νύχτες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Το black out της Ν. Υόρκης τη δεκαετία του ΄70 και οι συχνές μαζικές συγκρούσεις τα επόμενα χρόνια στις αμερικανικές μητροπόλεις, έχουν μεγάλες ομοιότητες με την εξέγερση στη Θατσερική Αγγλία το 1981 και τις πρόσφατες ταραχές στα γαλλικά προάστια, καθώς σηματοδοτούν ένα διαφορετικό είδος πολιτιστικών ανταλλαγών.

Οι μητροπολιτικές φυλές κάνουν αισθητή την παρουσία τους κάθε βράδυ. Τα "σύνορά" τους
είναι κάποιες φορές επιφανειακά και ευμετάβλητα όταν εστιάζονται στην εμφάνιση και στις μουσικές επιλογές, ενώ κάποιες άλλες παρουσιάζουν σταθερότερα χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με κοινωνικές απόψεις και στάσεις ζωής που απορρέουν απο αυτές.
Το ζητούμενο εξακολουθεί να είναι το ίδιο όλα αυτά τα χρόνια κατά την άποψη του Palmer.
Με ποιούς όρους οι επιμέρους πολιτισμοί μπορούν να έχουν ουσιαστική συμβολή, σε όσο είναι εφικτό αντιπροσωπευτικότερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
"Για να πετάξει ελεύθερη η νυχτερίδα της μετασχηματιστικής δυναμικής της νύχτας πρέπει να αποβάλει τη μοναδική ταυτότητα της ως νυχτερίδας, να ενωθεί με άλλα είδη της ημέρας και της νύχτας, να μάθει να κάνει περισσότερα απο το να υποχωρεί μπροστά στις προκλήσεις της ημέρας και να αποικίσει όλους τους χώρους και τους χρόνους."


Το ρολόι του κοινωνικού χρόνου έχει τις δικές του απροσδιόριστες μονάδες μέτρησης που καθιστούν παρακινδυνευμένη κάθε πρόβλεψη σε σχέση με ποιό κομμάτι του εικοσιτετραώρου διανύουμε. Μέχρι να αποκτήσουμε πλήρη επίγνωση αυτής της χρονικότητας που μας αφορά, η νύχτα προβλέπεται να είναι μακριά.

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό πρέπει να είναι το βιβλίο. Γιατί εμείς εδώ δεν έχουμε τέτοιους καθηγητές;

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική ανάλυση για ένα βιβλίο σχεδόν επτακοσίων σελίδων που καλύπτει ιστορικά μία τόσο μεγάλη χρονική περίοδο. Δυστυχώς ο Palmer δεν είναι γνωστός στην Ελλάδα όσο θα έπρεπε, ίσως γιατί είμαστε ακόμα πολύ πίσω,στις κοινωνιολογικές εκδοχές της ιστορίας.

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά δεν τον έχω ακούσει τον Palmer. Αλλά με τέτοια ανάλυση μπορούμε να πούμε όχι;

Vasilis Simeonidis είπε...

Έξοχος κ.υ.π.
1. Μια "τεχνική" απορία: είσαι ικανοποιημένος από τη έκδοση; Τα πρώτα βιβλία του συγκεκριμένου οίκου που ξέφυγαν από τα σχολικά βοηθήματα ήταν πολύ πρόχειρα (μετάφραση, επιμέλεια κλπ)
2. Όταν λες η Νύχτα Είναι Μακριά, εννοείς μεγάλη ή σε ότι αργούμε να φτάσουμε;
3. Σαφώς και μ' αρέσουν οι σκοτεινές ώρες.
4. Να επαναλάβω ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή.

Πάλι συγχαρητήρια για το κείμενο και τον ρέοντα λόγο του.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Οι συγκεκριμένες εκδόσεις έχουν ακόμα αδυναμίες αλλά βελτιώνονται, μ΄αρέσουν οι επιλογές τους (McNair-Η κουλτούρα του στριπτίζ-Γιώργος Πάσχος-Ηεπιστροφή των λύκων), το σκοτάδι είναι όντως πιό βαθύ πρίν ξημερώσει αλλά μην το δέσουμε κιόλας,η νύχτα και μεγάλη είναι και άργούμε να φτάσουμε, ο όρος "μεγάλη νύχτα", δυστυχώς επιβιώνει πλέον μόνο στη... Φιλανδία.
Χάρη
θα είμαι πολύ ικανοποιημένος αν ο εξαναγκασμός του κειμένου, φτάσει μέχρι το ράφι της βιβλιοθήκης σου.
fghttpower
πολύ σωστή η παρατήρηση σου για τον Palmer.

Ανώνυμος είπε...

"Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει κι έρχεταιη ώρα η δικιά μου,αυτή που σαν πουκάμισο ταιριάζει με τη μελαγχολία στη καρδιά μου". Και πως θα την βγάλουμε ρε παιδιά ως το ξημέρωμα;

Ανώνυμος είπε...

Εξακολουθώ πάντως να μη νοιώθω για έκπληξη για το πόσο γνωστός είναι ο Palmer στην Ελλάδα. Εδώ πέρα από μία μικρή μειοψηφία είναι άγνωστος ο Κώστας Παπαιωάννου που προυπήρξε του Καστοριάδη στη Γαλλία.

Ανώνυμος είπε...

Στο δικό μου ρ΄φι θα φτάσει αρκετά σύντομα, να είσαι σίγουρος για αυτό, η μαγεία της νύχτας είναι κάτι που με συγκινεί αόμη και ας΄βρίσκομαι τόσα χρόνια μέσα της.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

fghttpower
έχεις απόλυτο δίκιο για τον Κώστα Παπαιωάννου και το έργο του, αλλά και για το γεγονός ότι δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στην πατρίδα του. Είναι επίσης γεγονός ότι όσοι έρχονται σε επαφή με τα κείμενα του, εντυπωσιάζονται τόσο από τις απόψεις και τον τρόπο που γράφει, όσο και για το ότι δεν τον γνώριζαν πρίν.
akama
δεν είχα καμμιά αμφιβολία ότι τα ράφια της βιβλιοθήκης σου ακολουθούν το ρητό:Όλοι οι καλοί χωράνε.
steliosfan
θα βρούμε τους τρόπους και θα τα καταφέρουμε,ανεξαρτήτως συνθηκών. Κι αν χιονίζει και αν βρέχει το αγριογούρουνο αντέχει. Συγνώμη κιόλας γι΄αυτή τη μικρή ιεροσυλία στο στίχο.

Ανώνυμος είπε...

Εσείς έχετε την εξουσία, εμείς έχουμε τη νύχτα. Παλιό σοφό σύνθημα.Διάβασα μ ενδιαφέρον το κείμενο και τα σχόλια.

Ανώνυμος είπε...

Η διαφορά με παλαιότερες εποχές,αναφέρομαι στη Γαλλική επανάσταση αλλά και στη Ρωσική, είναι ότι τα σημερινά εν δυνάμει υποκείμενα των κοινωνικών αλλαγών,είναι εντελώς ανορθολογικά. Εκτός αν οι θεωρίες του Μάρξ για τα λούμπεν στοιχεία τις θεωρούμε πλέον ξεπερασμένες.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Ανώνυμος-η
Δέν νομίζω ότι ο όρος λούμπεν έχει την ίδια σημασία που είχε την εποχή που έγραφε γι΄ αυτόν ο Μάρξ. Οι ανορθολογισμοί είναι παρά τις υπερβολές τους λιγότερο προβληματικοί από την ακινησία και είναι λάθος να τους κρίνουμε με θεωρητικές μεζούρες και μόνο.

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά,
αν και σίγουρα δεν είμαι απ' αυτούς που έχουν στο τσεπάκι τους τις θεωρητικές μεζούρες, θα συμφωνήσω με τον Κ.Υ.Π. Δεν είναι "δυνάμει υποκείμενα των κοινωνικών αλλαγών" οι άνθρωποι που ταράζουν τις νύχτες μας. Είναι οι σημερινοί της πρωταγωνιστές. Λίγο μετράει πώς θα τους ονομάσουμε. Αυτοί είναι στο δρόμο κι εμείς στο δίκτυο.. Ή μήπως όχι;

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

άννα
Αυτό το ερώτημα με το που είμαστε σηκώνει πολύ κουβέντα. Δρόμος και δίκτυο έχουν κοινό μόνο το δέλτα και καλά κάνουν. Είναι δύο εντελώς άλλα πράγματα και ως τέτοια πρέπει να τα βλέπουμε. Οχι καλύτερα ή χειρότερα σε σύγκριση, άλλα, διαφορετικά. Άν ο δρόμος καταφέρει ποτέ να υποκαταστήσει το δίκτυο, τόσο το καλύτερο. Στην αντίθετη περίπτωση, μάλλον έχουμε πρόβλημα.

Vasilis Simeonidis είπε...

Χαίρομαι που η δημοσίευση προκάλεσε τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση που τη διαβάζει κανείς ακόμη και ...τη μέρα

ange-ta είπε...

ενδιαφέρον ακούγεται το βιβλίο.
Σημερα διάβασα ενα τσιτάτο - κατα τύχη για τη νυχτα - δεν ξέρω τίνος είναι, στο μπλόγκ του Ab Irato το βρηκα:

"Ολοι οι άνθρωποι ονειρεύονται, όχι όμως εξισου.
Εκείνοι που ονειρεύονται νυχτα, μέσα στις σκονισμένες πτυχές των σκέψεών τους, ξυπνούν το πρωϊ και σκέφτονται πως ήταν μάταια.
Οι ονειρευτές της ημέρας, είναι άνθρωποι επικίνδυνοι, γιατι μπορούν να πράξουν το όνειρό τους με τα μάτια ανοιχτά και να το κάνουν εφικτό".

Αν κατάλαβα καλά το μήνυμα του βιβλίου, αυτη εδώ είναι ακριβως μια άλλη ερμηνεία των ανατροπών.

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα μπορούσε να είναι κάπως αλλιώς. Όλες οι προτεραιότητες συγκλίνουν στην ανάγκη κατάκτησης της ημέρας. Η έρευνα σε σχέση με τα κινήματα της νύχτας, πετυχαίνει να μας συμφιλιώσει με το περιθωριακό και το "ανορθολογικό", κάτι που κρίνεται απαραίτητο για να σκεφτούμε ότι πρέπει να πάρουμε πίσω τη μέρα που μας κλέβουν,χωρίς να μας αποτρέπουν σ΄αυτό το εγχείρημα που προϋποθέτει στοιχειώδη ενότητα, κάποιες ιδεολογικές μονολιθικές αντιλήψεις.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

as eon
Ανέλπιστη για μένα αυτή η χαρά που περιγράφεις, με αφορμή ένα βιβλίο.
ange-ta
Είναι όντως μία άλλη ερμηνεία των ανατροπών αυτό το βιβλίο και φυσικά καταλήγει στη διεκδίκηση της ημέρας, για να γίνουν πράξη τα όνειρα μας.
fghttpower
Σημαντική η συμφιλίωση στην οποία αναφέρεσαι. Μόνο έτσι ο κατακερματισμός των κινημάτων γίνεται προτέρημα πολυχρωμίας και όχι μειονέκτημα που οδηγεί στην περιχαράκωση της ιδιαιτερότητας μας.

roadartist είπε...

"τη μονοτονία της καθημερινότητας που περιορίζει την ανθρωπότητα σε συγκεκριμένα καθήκοντα, υποχρεώσεις και εργασίες"

Πόσα πολλά 'κακά' του κόσμου προέρχονται από τις μονότονες και καταναγκαστικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας..! Άνθρωποι καταδυναστευμένοι την ημέρα..δραπευτεύουν πάντα τις νύχτες.. Πολύ καλό.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

roadartist
Σ ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη. Δραπετεύουμε τις νύχτες, αναζητώντας τα κενά στη στεγανότητα του ημερήσιου σωφρονισμού.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρον δείχνει το συγκεκριμένο βιβλίο και η ανάλυση του είναι πολύ καλή και διαφωτιστική.
Υ.Γ:Οι blogers μεταξύ τους, όλο αβρότητες είναι. Το βρίσκω ειλικρινές και δικαιολογημένο, αλλά δεν χάθηκε ο κόσμος να πείτε μία καλή κουβέντα και στους ανώνυμους ή επώνυμους (αλλά πάντως μη blogers)αναγνώστες.

Ανώνυμος είπε...

Παρατηρώντας τα σχόλια, έχω να επισημάνω ότι απο τη στιγμή που προκύπτει απο το βιβλίο και απο τις απόψεις που κατατέθηκαν εδώ ότι στόχος είναι η κατάκτηση της μέρας,δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να κάτσουμε στο φώς περιμένοντας να βγούν οι κουλτούρες της νύχτας απο το σκοτάδι. Ησυνεύρεση,η συμφιλίωση και άρα η συνεργασία των ανθρώπων, πρέπει να ξεκινάει με λευκό το χαρτί των προυποθέσεων.
Υ.Γ:Οι κουλτούρες της νύχτας του διαδυκτίου, είναι οι ανωνυμοι αναγνώστες.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Ανώνυμος-η
Δεν νομίζω ότι έχεις δίκιο, τουλάχιστον μιλώντας για τα blog που γνωρίζω εγώ και για τα οποία μια περιήγηση θα σε πείσει. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές, αλλά είναι λογικό να υπάρχουν κυρίως εξαιτίας της δυνατότητας να βρείς κάποιους και να σε βρούν κι εκείνοι,γεγονός που βοηθάει στην ανάπτυξη κάποιας οικειότητας και φυσικά όχι πάντα.
Ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
fghttpower
Έχεις δίκιο, όλα πρέπει να ξεκινάνε στη βάση του λευκού χαρτιού και από κοινού. Ευρηματικό το υστερόγραφο.

Ανώνυμος είπε...

Σιγά σιγά θα πρέπει να αρχίσουμε και το συλλογικό μυθιστόρημα, δε νομίζεις;

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

akama
Εγώ έτοιμος είμαι.

Pellegrina είπε...

χαιρετώ το α-π-ι-θ-α-ν-ο μπλογκ κι σπευδω για το απίθανο βιβλίο. Μου θυμίσε ένα παλιό αγαπημένο βιβλίο (από ό,τι είδα επανακυκλοφόρησε το 2000), το Underground του (επίσης καθηγητή, Ιταλού) Μάριο Μάφι από τις εκδόσεις Οδυσσέας. (Ιστορία της σύγχρονης αντεργκράουντ κουλτούρας, κυρίως αμερικάνικης, από πολιτική και κινήματα μέχρι ποίηση, μουσική, τέχνη). Δεν ταυτίζεται με το εδω αλλά νιώθω πως συγγενεύει.

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

pellegrina
Υπάρχει όντως ένα είδος συγγένειας και αρκετές διαφορές βέβαια. Καλωσόρισες στο blog και σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου.