ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

Μπορώ να φανταστώ, τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα σε μιά ανάλογη περίπτωση μ΄αυτή που αναφέρει το χθεσινό δημοσίευμα στα "ΝΕΑ", το οποίο αφορά την καθιέρωση διδακτικής εβδομάδας τεσσάρων ημερών στα σχολεία της Γαλλίας.
Η κυρίαρχη άποψη στην ελληνική κοινωνία, αντιμετωπίζει την εκπαιδευτική διαδικασία δίνοντας σαφές προβάδισμα στο ποσοτικό κομμάτι.
Ταυτόχρονα η υφέρπουσα...αγανάκτηση για τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των
"προνομιούχων" εκπαιδευτικών, θα είχε την τιμητική της.
Μιά σύγκριση ανάμεσα στις δύο χώρες σε σχέση με τις εκπαιδευτικές αντιλήψεις μόνο μελαγχολία μπορεί να προκαλέσει.
Για παράδειγμα, ο τρόπος που διδάσκεται η ιστορία, αν πρέπει δηλαδή η έμφαση να δίνεται στην κοινωνιολογική διάσταση των γεγονότων με παράλληλη αποσύνδεση από το αμιγώς εθνικό περιεχόμενο και τις πλήρεις ποκειμενισμού ηρωικές περιγραφές , έγινε αντικείμενο ευρύτατου κοινωνικού διαλόγου στη Γαλλία απο τις αρχές της δεκαετίας του ΄60.
Πραγματικού διαλόγου, με επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια, ο οποίος άσχετα με το αποτέλεσμα και την επικράτηση κλασσικών ή καινοτόμων για την εποχή απόψεων,συνέβαλε ουσιαστικά στην αναβάθμιση της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο και το επίπεδο του διαλόγου ορίζει το αποτέλεσμα του, από τη στιγμή που, κεντρικά πρόσωπα της διαμάχης για τη διδασκαλία της ιστορίας ήταν προσωπικότητες όπως ο Fernand Braudel και όχι το γαλλικό αντίστοιχο του Κώστα Πρέκα.
Το σκεπτικό της μείωσης του διδακτικού χρόνου, κατά μία ημέρα την εβδομάδα συνδέεται εκτός των άλλων με την ανάπτυξη της δημιουργικότητας των παιδιών, εξαιτίας της ύπαρξης περισσότερου ελεύθερου χρόνου. Στα πλαίσια αυτά ένας υποθετικός αντίλογος, αν το μέτρο εφαρμοζόταν στην Ελλάδα, θα εστιαζόταν στις τεράστιες διαφορές υποδομών και κοινωνικού κράτους μεταξύ των δύο χωρών, που στη περίπτωση της Γαλλίας επιτρέπουν στα παιδιά να εκφράσουν ευκολότερα τη δημιουργικότητα τους.
Πολλές φορές συμβαίνει μιά αληθινή διαπίστωση, να αποτελεί ταυτόχρονα αιώνιο άλλοθι για την ακινησία μας. Σε καμμία περίπτωση άλλωστε, ακόμα και τα κράτη που προκρίνουν τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες, δεν επιλύουν διά μαγείας όλα τα προβλήματα, ούτε φυσικά μπορούν να κατοχυρώσουν το αποτέλεσμα.
Ο ελεύθερος χρόνος αποτελεί βασική ποιοτική προυπόθεση για τη διανοητική ανάπτυξη παιδιών και ενηλίκων, χωρίς όμως να λύνει από μόνος του όλα τα ζητήματα, το βασικότερο από τα οποία είναι η οριοθέτηση της "εποπτείας" των γονέων στις παιδικές προτεραιότητες
προσωπικής έκφρασης. Είναι πάντως αναμφισβήτητο, πως κάθε κοινωνικό μέτρο με θετικές αποχρώσεις, προσφέρει τεράστια συνδρομή για να κλείσουν κάποιοι ανοιχτοί λογαριασμοί με την περίοδο της ζωής μας που δεν αποχωριζόμαστε ποτέ.
Την παιδική ηλικία.