ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ

Διάβασα προχθές στην Καθημερινή το ενδιαφέρον σχόλιο του Δημήτρη Νόλλα, η καταδίωξη του ρεμβασμού, που αναφέρεται στην ante portas απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Οι αντιδράσεις των φίλων που καπνίζουν ήταν επιδοκιμαστικές και προβλέψιμες.
Πιό ενδιαφέρουσες αυτές των μη καπνιστών οι οποίοι αν και συμφωνούν με το μέτρο, έχουν την ψυχολογία χορτοφάγου που μεταναστεύει στην Αργεντινή, καθώς πιστεύουν ότι εάν εφαρμοσθεί αυστηρά ο νόμος, θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση είτε να συνεχίσουν να παριστάνουν τους καπνιστές, είτε να βγαίνουν πολλές φορές για βόλτα μόνοι.
Όσοι αντίθετα καπνίζουν, διατηρούν ακμαίο το ηθικό απο τη στιγμή που σε αυτό συνηγορεί,
τόσο η ύπαρξη αντανακλαστικών όπως τα παραπάνω, για την ενότητα της παρέας, όσο και η
παράδοση της ελληνικής ιδιαιτερότητας σε τέτοια θέματα.
Ελεύθερος χρόνος και ομογενοποίηση είναι τα δύο σημεία που ξεχώρισα απο το άρθρο.
Η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου αποτελεί εδώ και μερικές δεκαετίες, ένα απο τα πιο
σημαντικά ζητήματα για τις δυτικές κοινωνίες.
Ο ελεύθερος χρόνος ποσοτικά αλλά και ως άθροιση ατομικών επιλογών αξιοποίησης του.
Η ποσότητα ελεύθερου χρόνου που αναλογεί στον καθένα μας ορίζει σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα ζωής μας. Για τον λόγο αυτό οι "ευέλικτες" εργασιακές σχέσεις που τείνουν να επικρατήσουν απόλυτα, το ελαστικό ωράριο και η συνεχής διαθεσιμότητα των εργαζομένων
μειώνουν δραστικά τον ελεύθερο χρόνο και ολοκληρώνουν την υποβάθμιση που συντελείται μέσω του παγώματος των μισθών και της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης. Πέρα όμως από την ποσοτική διάσταση,υπάρχει και η ποιοτική της οποίας βασική συνιστώσα είναι η διαχείριση του προσωπικού μας χρόνου, με τον τρόπο που επιθυμούμε.
Φυσικά θα μπορούσε κάποιος εύκολα να ισχυρισθεί είτε ότι όλα αυτά αν και αποτελούν κομμάτι της πραγματικότητας είναι υπερβολικό να συνδέονται με μία αναμφισβήτητα επιβλαβή συνήθεια όπως το κάπνισμα, είτε ότι αποτελούν θεωρητικές κατασκευές για την
ιδεολογικοποίηση του εθισμού στη χρήση καπνού.
Το κάπνισμα δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ, αντίσταση σε κυρίαρχες εξουσιαστικές επιλογές.
Η ιεροτελεστία, η πόζα και οι συνυφασμένες με το τσιγάρο απεικονίσεις προσωπικότητας, υπήρξαν στην πλειοψηφία τους κατασκευασμένες και άρα ψευδείς.
Το ζήτημα όμως είναι αν κάποιες συνήθειες και δραστηριότητες επιβλαβείς ή όχι, εξακολουθούν να αποτελούν σε σχέση με την εφαρμογή ή την αναστολή τους, προιόν ελεύθερης βούλησης ή αντίθετα όλα ορίζονται με άξονα την εργασιακή πειθαρχία και το
πρότυπο εργαζόμενου ανθρώπου της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
Για τους ίδιους λόγους, κάποιες επωφελείς για τον άνθρωπο δραστηριότητες, μπορούν εύκολα να καταστούν από τον τρόπο χρήσης τους βλαβερές και ανελεύθερες.
Πολύ καλό για τον οργανισμό και τον ψυχισμό μας, είναι να εξασκούμαστε στο Τai Chi Chuan, αλλά όχι με τον τρόπο που δείχνουν κάποια βίντεο απο την Κορέα και την Ιαπωνία, όπου
διακρίνουμε στελέχη επιχειρήσεων να προπονούνται ομαδικά με σκοπό την προοδευτική αύξηση της συγκέντρωσης για μεγαλύτερη αποδοτικότητα και εθισμό στη συνεχή εγρήγορση που απαιτείται για τις ανάγκες της αγοράς.
Η εργασιακή πειθαρχία έχει αναχθεί σε επιστήμη των διαχειριστών "ανθρώπινων πόρων."
Η απαγόρευση του καπνίσματος στους χώρους εργασίας ξεκίνησε πρίν μερικά χρόνια στις ΗΠΑ όχι φυσικά με σκοπό τη διαφύλαξη της υγείας των εργαζομένων, αλλά βασισμένη σε μελέτες για την αποδοτικότητα τους,οι οποίες κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι οι καπνιστές
δεν "κλέβουν" με τον τρόπο αυτό χρόνο από το ωράριο τους, ενώ ακόμα κι αν συνεχίσουν το κάπνισμα, η απαγόρευση τους ωθεί σε μιά "δημιουργική νευρικότητα!"
Αλλά και πέρα από την εργασία οι απαγορεύσεις επεκτάθηκαν προοδευτικά στον ελεύθερο
χρόνο,( όχι μόνο για να πλήξουν τον ρεμβασμό που αναφέρει ο Δημήτρης Νόλλας) αλλά για την την άρρηκτη σύνδεση του με τον εργασιακό, εξασφαλίζοντας έτσι στο μέτρο του δυνατού την ανάδυση ενός νέου τυπου ανθρώπου που θα υποκαταστήσει τον πολιό.
Ο νέος τύπος ανθρώπου, θα πρέπει να είναι ικανός να ανταποκριθεί τόσο στις απαιτήσεις των διευρυμένων ωραρίων και αρμοδιοτήτων, όσο και στην επιμήκυνση του χρονοδιαγράμματος συνταξιοδότησης. Αν αυτή η σχεδιαζόμενη "αυτοπειθαρχία" πετύχει τους στόχους της, σε
συνδυασμό με ανάλογες επιστημονικές εξελίξεις στη γεννετική ( απομόνωση των γονιδίων που ευθύνονται για την διεκδίκηση αυξήσεων και άδειας μετ΄αποδοχών), σε λίγα χρόνια τα αφεντικά θα έχουν στην υπηρεσία τους τον τέλειο μεταβιομηχανικό εργαζόμενο.
Θα γίνει άραγε η χώρα του φραπόγαλου σημείο αναφοράς της παγκόσμιας αντίστασης;