ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Η κοινωνία της υπερπληροφόρησης διατηρεί τα χαρακτηριστικά της και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Ταυτόχρονα η πληροφορία δεν αποτελεί απλά ένα κομμάτι μιας συνολικότερης διαδικασίας επικοινωνίας με κάποιο κυμαινόμενο ποσοστό.
Μέσα από τη συνεχή ροή της τείνει να εξαπλωθεί σε όλους τους διαθέσιμους χώρους και να ορίσει επί της ουσίας την αρχή και το τέλος τους.
Αν κάτι λείπει από τη ζωή μας, αυτό δεν είναι η είδηση και η πληροφορία, αλλά η αξιοποίηση τους μέσω ενός αυθεντικού δημόσιου διαλόγου που επαναδραστηριοποιεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Αντίθετα επικρατεί ο κατ΄επίφασιν διάλογος, οριοθετημένος απο τους χρόνους, τη σημειολογία και τις τεχνικές των επαγγελματιών της διαμεσολάβησης.
Βέβαια η αδράνεια και η παθητικότητα, δεν αποτελούν αποκλειστικό δημιούργημα των μμε. Η δικαίωση κάποιων κοινωνιολόγων όπως ο Μπουρντιέ που υποστήριζαν ότι ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων προερχόμενο από σαφείς διαχειριστικές επιλογές της εξουσίας, θα προσπαθήσει να μετατρέψει τον άνθρωπο σε αδρανές υλικό της ιστορικής διαδικασίας, είναι πλέον προφανής και άμεσα ανιχνεύσιμη.
Πρόκειται για μιά επιλεκτική αδρανοποίηση που βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση με την επιδίωξη να "διευθετηθούν" οι πιθανότητες απρόβλεπτων συμπεριφορών.
Προβλέψιμος και παραγωγικός είναι δύο απο τα βασικότερα συνώνυμα, της καθεστωτικής γλώσσας κοινωνικού ελέγχου.
Ο Κρίστοφερ Λάς στο βιβλίο του," ο ελάχιστος εαυτός "(εκδόσεις:Νησίδες), περιγράφει έναν τύπο ανθρώπου, που ζεί κάτω από συνθήκες συνεχούς ανασφάλειας, με αποτέλεσμα την αδυναμία του να ενεργοποιηθεί παρεμβαίνοντας στα κοινωνικά δρώμενα.
Η διαβίωση αυτού του είδους, δημιουργεί τον ελάχιστο άνθρωπο, τον εγκλωβισμένο σε κανονιστικά πρότυπα που αφορούν την εργασία, την διαχείριση του ελεύθερου χρόνου, το άμεσο αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον. Αφορούν ακόμη τις εκφάνσεις της εικόνας του ως διαβατήριο μιάς σχετικά ομαλής κοινωνικοποίησης.
Ο ελάχιστος εαυτός κάθε άλλο παρά μακρινός για την καθημερινότητα μας είναι.
Η ευελιξία των εργασιακών σχέσεων, απόλυτα συνδεδεμένη με τη διαρκή κλοπή του ελεύθερου χρόνου, μας περιχαρακώνει στην ατομικότητα μας και στη συνεχή εγρήγορση για την υπεράσπιση των όποιων κεκτημένων.
Ακόμα και ο ναρκισσισμός στην μεταμοντέρνα του εκδοχή, δημιούργημα των μυθοπλασιών της μαζικής κουλτούρας και της διαφήμισης, αδυνατεί να επικεντρωθεί στον αυτοθαυμασμό που υποδηλώνει η λέξη. Η διαρκής αναψηλάφιση του ειδώλου στον καθρέφτη, αναζητά κατά κύριο λόγο ελαττώματα και σημεία κόπωσης κι όχι επιβεβαιώσεις για την αυτάρκεια της εικόνας σε σχέση με πιθανά τρέχοντα πρότυπα.
H σχέση του χώρου με τον χρόνο έχουμε συνηθίσει να είναι εντελώς δυσανάλογη υπέρ του δεύτερου. Υπάρχουν όμως δύο κατηγορίες χρόνου που αποτελούν εξαίρεση. Κατά σύμπτωση και οι δύο, συνιστούν έναν εν δυνάμει παράγοντα "χωρικότητας". Ο ελεύθερος χρόνος είναι η μία περίπτωση, επειδή αναβαθμίζει τη σχέση του ανθρώπου με τον κοινωνικό χώρο και ο ιστορικός χρόνος, ο χρόνος της μνήμης είναι η δεύτερη, εξαιτίας της διασύνδεσης του με τον ιστορικό χώρο, έννοια επικίνδυνη για τη λείανση των διαφορών και την ομοιογένεια του παγκόσμιου αγοραστικού κοινού. Άλλωστε ο Μακιαβέλλι πολύ πρίν απο τους σύγρονους απολογητές της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης, είχε επισημάνει ότι βασικό καθήκον όσων ασκούν εξουσία είναι η εξάλειψη κάθε δυνητικά επικίνδυνης μνήμης. Δεν μπορώ λοιπόν παρά να συμφωνήσω μ΄αυτούς που υποστηρίζουν ότι όσον αφορά τις κοινωνικές εξελίξεις, δεν έχουμε δεί παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Δεν γνωρίζω φυσικά για πόσο καιρό ακόμα θα χρησιμοποιούμε την παραπάνω παροιμιώδη έκφραση. Οι κορυφές των παγόβουνων, έχουν μειώσει δραστικά την απόσταση τους με το νερό και θα συνεχίσουν να το κάνουν με ταχύτερους ρυθμούς. Τον Αύγουστο υπάρχουν σίγουρα ειδήσεις. Ο πόλεμος στην Οσετία κι ο νέος γύρος ανάπτυξης πυραυλικών συστημάτων, το ντόπινγκ, τα συμπληρωματικά μέτρα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας που θα εξαγγελθούν σύντομα, το πάρκινγκ ως μέσο αποθέωσης δύο σημαντικότατων κοινωνικών αγαθών, της αυτοκίνησης και των διακοπών.
Η ανάπτυξη του εμπορίου δεν θα εξαλείψει τον πόλεμο. Ο συγκεκριμένος μύθος κουβαλάει
αρκετούς αιώνες στη πλάτη του καθώς οι ρίζες του βρίσκονται σε μιά πολύ παλαιότερη
παγκοσμιοποίηση, αυτή της εποχής των ανακαλύψεων. Ο πόλεμος και η προοπτική του πολέμου δηλώνουν με κάθε τρόπο την παρουσία τους. Οι αντιδράσεις ποικίλουν ανάμεσα στην αδιαφορία και την επιλεκτική αδιαφορία. Ο ελάχιστος εαυτός, είτε αναλώνεται στη λογοκοπία ενός εκ του ασφαλούς αντιμπεριαλισμού (χαρακτηριστικό παράδειγμα η ελληνική σχιζοφρένεια των βομβαρδισμών στη Σερβία, όπου οι Έλληνες καταδίκαζαν τον πόλεμο και με παρόμοια υψηλά ποσοστά τζόγαραν ταυτόχρονα σε κατασκευαστικές στο χρηματιστήριο για εύκολο κέρδος πάνω στα ερείπια), είτε με αναλύσεις γεωπολιτικής στο πόδι περί ισορροπιών, όπου επιλέγεται μ΄αυτό τον τρόπο η συμπάθεια και η σιωπηλή αποδοχή προς το "ξανθό
γένος" που θα ΄λεγε κι ο Λιακόπουλος. Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο; Αυτό το σύνθημα έγραφαν πρίν μερικά χρόνια κάποιοι τοίχοι της Αθήνας. Κι αν υπάρχει που βασίζει τη μακαριότητα της.
Το καθαγιασμένο απο τους "ειδικούς "μονοδιάστατο μοντέλο ανάπτυξης, βυθίζει τον πλανήτη σε διαρκή και μη αναστρέψιμη οικολογική κρίση. Ο τρόπος με τον οποίο οι διαχειριστές της εξουσίας ρυθμίζουν τις εργασιακές σχέσεις με άξονα τη μείωση του κόστους παραγωγής, πιστοποιεί τις προθέσεις τους για το μέλλον. Η αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης είναι μιά λύση που μπορεί να εκτοξεύσει τα κόστη.
Επομένως κρίνεται ως πιό συμφέρουσα η μετάλλαξη του ανθρώπου προς το πιό...ανθεκτικό. Η γενετική εργάζεται ακούραστα σ΄αυτόν τον τομέα.
Πέρα απο την προοπτική μεγαλύτερης προσαρμοστικότητας σε ένα διαταραγμένο κι αφόρητο περιβάλλον, αλλάζει για τους γονείς το βασικό διακύβευμα της παρεχόμενης φροντίδας στα παιδιά. Η κρίσιμη περίοδος θα είναι πλέον αυτή που ξεκινά με τη σύλληψη και τελειώνει με τον τοκετό. Με την τήρηση των επιστημονικών γενετικών προυποθέσεων, αυτή η περίοδος κρίνεται επαρκής για τον προγραμματισμό της βιολογικής ταυτότητας. Κάθε σοβαρή επιστήμη βασίζει ένα σημαντικό μέρος της τεχνογνωσίας της, στην ύπαρξη κάποιων προνομιακών χώρων όπου διεξάγονται ακραίοι πρωτοποριακοί πειραματισμοί. Για την εξέλιξη της αυτοκινητοβιομηχανίας ο χώρος ονομάζεται φόρμουλα 1, για την ασφάλεια των προγραμμάτων πληροφορικής ο αντίστοιχος χώρος πειραματισμού είναι η διοχέτευση μιάς σειράς απο ιούς που δοκιμάζουν τη στεγανότητα της προστασίας. Για την επιστήμη της γενετικής, το ντόπινγκ έχει επιφορτισθεί τον ρόλο της πρωτοπορίας.
Κι αυτό δεν συνωμοσιολογία. Τα κράτη με προηγμένη υποδομή γενετικών πειραμάτων, είναι συμπτωματικά ακριβώς τα ίδια με αυτά που θεωρούνται βασικοί προμηθευτές των ουσιών της φαρμακοδιέγερσης.
Υπάρχει ζωή πρίν το θάνατο;
Κι αν υπάρχει που έχει παρκάρει τα νέα της ήθη. Στους κλασσικούς χώρους πάρκινγκ όπου αυξάνονται τελευταία τα κρούσματα βίας για την πολυπόθητη θέση ή μήπως σε κάποιους εναλλακτικούς νοσοκομειακούς χώρους όπου παρκάρονται υπερήλικες για να απαλλαγούμε απ΄το βάρος εν όψει διακοπών, με την ευγενική αρωγή των τραπεζών.
Ο ορθός λόγος, τον οποίο παρήγαγε ο διαφωτισμός, αντικαταστάθηκε σταδιακά απο τη στρεβλή εκδοχή του, τον εργαλειακό, τον απόλυτα προσαρμοσμένο στις επιδιώξεις επέκτασης και ανάπτυξης του παραγωγικού εμπορευματικού προτάγματος. Η αντιπαράθεση με τον εργαλειακό λόγο και τον πολιτισμό που εκπροσωπεί, απαιτεί την επανέναρξη ενός αδιαμεσολάβητου δημόσιου διαλόγου που θα στοχεύει στην αποποίηση της ταυτότητας του αδρανούς υλικού της ιστορικής διαδικασίας για την πλειονότητα των ανθρώπων. Το ερώτημα βέβαια παραμένει.
Υπάρχει ζωή πρίν το θάνατο;