ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΕΡΑΣ

Ο ύπνος μοιάζει με ανήφορο μοναχικό
κι εσύ ξυπνάς λαχανιασμένος,
πόνοι που ψάχνουν
να βασανίσουν το κορμί,
όμως δέν είσαι χτυπημένος.
Όταν βραδιάζει με πανικό να ξεκολλάς
τα ξέφτια μιάς χαμένης μέρας,
πάρε τους δρόμους
τα βήματα σου αθόρυβα,
για ν΄αποκοιμηθεί το τέρας.
Μα ο βρυχηθμός του
στ΄αυτιά σου φτάνει καθαρός,
είναι η ψυχή σου που ανασαίνει
το αλκοόλ μοιράζει χαμόγελα μηχανικά,
αυτή η φωνή όμως δέν σωπαίνει.
Φτιάχνει τραγούδια με πρόσωπα αληθινά
καμμιά δεν δίνει σημασία,
σ΄ευτυχισμένες φιγούρες περιοδικών
με αναβράζοντα δισκία.