ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΜΗ ΜΙΛΑΣ. . .

Η σύλληψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς τον περασμένο Ιούλιο και η παραπομπή του στο δικαστήριο της Χάγης, αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός με διεθνές αλλά και εγχώριο ενδιαφέρον.
Καταγράφοντας τη στάση των ελληνικων μμε όσο αφορά την περιγραφή των γεγονότων, γίνεται φανερή μια "υπαινικτική ουδετερότητα" η οποία συνίσταται στην ύπαρξη έμμεσων αλλά
ευδιάκριτων μηνυμάτων, απέναντι στη κοινή
γνώμη.
Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί, η καθολική και συχνότατη πολιτική εκτίμηση ότι η σύλληψη είναι ένα είδος διαβατηρίου για την ένταξη της Σερβίας στην Ευρωπαική Ένωση.
Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η συγκεκριμένη επισήμανση ισχύει σε μεγάλο
βαθμό, η ταυτόχρονη αποσιώπηση όμως, ότι τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε στη Σερβία
μια ισχυρή τάση αυτοκριτικής, αλλά και αποτροπιασμού για κάποια γεγονότα του πολέμου στη Βοσνία, δημιουργεί μονόπλευρες και λανθασμένες εντυπώσεις
Ένα μεγάλο μέρος της Σερβικής κοινωνίας με άξονα αποκαλύψεις για αγριότητες εναντίον αμάχων, έχει πάρει τις δέουσες αποστάσεις από διάφορες εθνικιστικές απόψεις, γεγονός άλλωστε που είναι ορατό και στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Επομένως η παρουσίαση απο τα Μέσα της έκδοσης του Κάρατζιτς, περίπου αποκλειστικά ως συναλλαγής επιβίωσης, ενός απομονωμένου διεθνώς κράτους λόγω της αντίστασης του στη νέα τάξη, αποτελεί σιωπηλή υπενθύμιση ότι το μεγαλείο του "ορθόδοξου τόξου" και της
αντιμουσουλμανικής υστερίας, δέν έχει πεθάνει, απλώς βρίσκονται εν υπνώσει για εθνικούς λόγους.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η σκηνοθετική ανάγνωση του θέματος στα δελτία ειδήσεων,
όπου οι παρουσιαστές με ύφος διεκπεραιωτικά σοβαρό, παρουσιάζουν τις εξελίξεις σαν να είναι εξαναγκασμένοι να εκφωνήσουν τα ανακοινωθέντα κάποιας αόρατης χούντας.
Σε ότι αφορά δε τα άρθρα γνώμης στις εφημερίδες, οι αναλύσεις των συντακτών ανακαλύπτουν ξανά την κρυφή γοητεία της κοινωνιολογίας.
Σε αντίθεση με τις ανθρωποκτονίες του αστυνομικού ρεπορτάζ όπου ο δράστης έχει πάντα έναν ουρανοκατέβατο προβληματικό ψυχισμό, εντελώς αποκομμένο από τις έξωθεν πιέσεις,
οι περιγραφές που αφορούν γεγονότα με μαζικές εξοντώσεις αμάχων, τείνουν χείρα βοηθείας στους θύτες επικεντρώνοντας στις (υπαρκτές) ευθύνες της διεθνούς κοινότητας για την μη αποτροπή ή την ενθάρρυνση των συγκρούσεων.
Πρόκειται για μιά ουσιώδη διαφορά που ονοματίζει ως αδίστακτους κι επικίνδυνους αποκλειστικά όσους οι πράξεις τους υπάγονται στον "κοινό" ποινικό κώδικα, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση να αναβαπτισθούν σε κάποιον εθνικό αγώνα, όπως ο κάποτε αγαπημένος των ελληνικών μμε "τίγρης" Αρκάν, διάσημος στη χώρα του και πρίν τον πόλεμο απο το εμπόριο ναρκωτικών και την προστασία νυχτερινών κέντρων.
Νταβατζής αλλά κατά του ιμπεριαλισμού.
Ο ιμπεριαλισμός ευθύνεται επίσης σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΚΚΕ για το άδοξο τέλος του Μιλόσεβιτς, ο οποίος απλά αντιστάθηκε στη Νατοική επίθεση κατά της χώρας του και τώρα παίζεται η δέυτερη πράξη του δράματος, με τον Κάρατζιτς να οδηγείται στο ανυπόληπτο δικαστήριο της Χάγης!
Καμμιά αναφορά στις εθνοκαθάρσεις κι εμείς προφανώς πρέπει να επιλέξουμε χωρίς ύποπτες ευαισθησίες το στρατόπεδο των δολοφόνων που μας εκφράζει για να σταματήσουμε να χαλάμε την ασπρόμαυρη πιάτσα. Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους ιμπεριαλιστές, αυτό όμως πολύ απέχει από το να συνταχθώ με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς της σφαγής χιλιάδων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα από Σέρβους παραστρατιωτικούς και Έλληνες "εθελοντές". Σερβικές και ελληνικές σημαίες δείχνουν οι φωτογραφίες μετά τη σφαγή. Αλήθεια τι απέγιναν αυτοί οι λεβέντες; Η μνήμη είναι προφανώς επιλεκτική για εθνικούς ή αντιμπεριαλιστικούς λόγους. Κάπου εδώ γίνονται παράξενες συναντήσεις, οι αγκυλώσεις του ΚΚΕ συναντούν το life style της Athens Voice (τεύχος 223) όπου στο κατά τα άλλα αντικειμενικό άρθρο του Ν.Γεωργιάδη για τον Κάρατζιτς και τα εγκλήματα κατά των αμάχων μουσουλμάνων, απουσιάζει η οποιαδήποτε αναφορά για τους Έλληνες παραστρατιωτικούς. Πιθανότατα τα media έχουν αναλάβει εργολαβικά την κοινωνική (αλλά και επαγγελματική μέσω εκλογής στο κοινοβούλιο) αποκατάσταση των εγχώριων φασιστοειδών. Ίσως γιατί το εθνικό συναίσθημα υποκαθιστά συχνά το (προβληματικό λόγω νεοφιλελευθερισμού) κοινωνικό, κάτι που γνωρίζουν καλά οι διαχειριστές της ενημέρωσης και μέλη οι περισσότεροι του διευρυμένου Σ.Ε.Β από το 2006. Αυτό το πέπλο ανοχής και σιωπής, κάνει κάποιους να ονειρεύονται χορούς γύρω από το επί πίνακι κεφάλι των ...εχθρών του έθνους.